Ringo John - William Weaver 01 - W lustrze.pdf - Ringo John - shaerogorath

John Ringo

W Lustrze

(Into The Looking Glass )

DEDYKACJA

Docowi Travisowi, piekielnie zdolnemu fizykowi, bez którego książka ta byłaby pozbawiona

większego sensu.

Uwaga od autora

Książka zawiera kilka rozmyślnych błędów w zakresie fizyki (ze względów bezpieczeństwa),

a jestem pewien, że znajdzie się w niej również kilka niezamierzonych. Powiadomienia

o wszelkich pomyłkach, celowych czy przypadkowych, należy przesyłać na mój adres.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Epicentrum eksplozji, której siłę oszacowano później na równowartość 60 kiloton trotylu,

znajdowało się na Uniwersytecie Środkowej Florydy. Wybuch nastąpił w sobotę o godzinie 9:28,

w spokojny marcowy dzień w Orlando, kiedy na niebie brakło chmur, panował przyjemny chłód

i było stosunkowo sucho jak na Florydę. Do eksplozji doszło bez żadnego ostrzeżenia, a jej

skutki odczuwano daleko poza terenem uniwersytetu.

Golfiarzom z Fairways Country Club dany był zaledwie moment na doświadczenie

oślepiającego rozbłysku i żaru, gdy pochłaniała ich ognista kula. Dwaj młodzieńcy, którzy

sprzedawali na University Boulevard „najlepsze, markowe magnetofony” i „nie mogli z nimi

wrócić, bo szef by ich zabił”, nie mieli nawet tak krótkiej chwili. Kula ognia rozprzestrzeniała się

we wszystkich kierunkach. Biały klosz rozrastającej się plazmy przemienił w popiół podmiejskie

osiedla, pożarł uniwersytet, domy mieszkalne, rodziny, psy i dzieci. Ściana plazmy wytworzyła

potworną falę uderzeniową powietrza, która dążyła na zewnątrz niczym tornado, niszcząc

wszystko, co znalazło się na jej drodze. Na południu fala uderzeniowa dotarła aż do US 50, gdzie

poranni klienci sklepów zostali oślepieni i zasypani płonącymi odłamkami. Poraziła ludzi

mknących szosą Greenway, ciskając samochodami ponad pół kilometra. Na północy sięgnęła

niemalże do miasteczka Oviedo, po drodze równając z ziemią rejon Goldenrod, na zachodzie

dotarła aż do Semoran Boulevard, a na wschodzie do Lakę Pickett. Grzmot detonacji dał się

odczuć aż w Tampa, Cocoa i Ocala, zaś wzbijający się ku jasnemu niebu poranka grzyb pyłu,

w którym kotłowały się fioletowe i zielone błyskawice, widziano nawet w Miami. Płonące

odłamki opadły na Park Avenue w Winter Park, powodując natychmiastowy zapłon prastarych

dębów, miło ocieniających drogę, i zrujnowały westybul St. Paul’s Church.

W warsztatach Kompanii Charlie, 2. Batalionu, 53. Brygady, Gwardii Narodowej Sił

Zbrojnych USA na Florydzie żołnierze, dokonujący po zakończonej misji drobnych prac

remontowych w wozach wielozadaniowych Humvee i ciężarówkach Hemem, spojrzeli na

rozbłysk i skulili się bojaźliwie. Ci, którzy pamiętali coś ze swojego szkolenia, rzucili się na

ziemię, osłaniając głowy ramionami. Inni pobiegli do przestarzałego magazynu uzbrojenia,

szukając schronienia w stalowych klatkach. Służyły one do zabezpieczenia wojskowego sprzętu

wtedy, gdy zajmowali się zadaniami cywilnymi lub – wówczas znacznie bardziej powszechne –

byli wysyłani z misjami na Bałkany, do Afganistanu czy Iraku.

Specjalista Bob Crichton sporządzał listę strat w swojej kwaterze, kiedy usłyszał grzmot.

Jednostka wróciła ledwie tydzień wcześniej z rocznej służby w Iraku i wyglądało na to, że prawie

wszyscy „stracili w boju” swoje maski ochronne. Ich aktualny stan odzieży ochronnej nie

przekraczał 30 procent prawidłowego stanu. To była czysta głupota. Wszyscy wiedzieli, że

prędzej czy później jakieś dzikusy uderzą na nich jakąś bronią masowego rażenia; chemiczną,

radiologiczną, a nawet jądrową, odkąd Pakistan przekazywał Saudyjczykom głowice jądrowe.

Ale przecież nikt nie przepadał za odzieżą ochronną czy maskami gazowymi i „gubił” je tak

szybko, jak tylko mógł. Zasadzka na konwój? Cholera, te dzikusy musiały rąbnąć mi maskę.

Wymiana ognia? Gdzie się podziała ta odzież ochronna?

Podniósł wzrok na ścianę, gdzie wisiał jego oprawiony dyplom zaawansowanego kursu

szkoleniowego Korpusu Chemicznego Sił Lądowych USA, i spostrzegł, że szkło w ramkach

pękło. Jeszcze zanim dokument spadł ze ściany. Mrugnął nerwowo dwa razy i zanurkował pod

metalowe biurko, zaciskając dłonie na uszach i jednocześnie otwierając usta w celu wyrównania

ciśnienia, na moment przed wtargnięciem fali uderzeniowej. Nawet w huku eksplozji, która

zdawała się obejmować cały świat, wyłowił dźwięk, z jakim wielkie szyby magazynu uzbrojenia

runęły na posadzkę sali musztry. Rozległ się odgłos rozdzierania metalu, przypuszczalnie jednego

ze starych dźwigarów, podtrzymujących strop sali musztry, po czym zapadła względna cisza,

wyjąwszy jakieś stłumione okrzyki. Odczekał chwilę, słysząc skrzypienie starego budynku, ale

doszedł do wniosku, że jest tak samo bezpieczny jak zwykle, zatem wygrzebał się spod biurka

i udał się do gabinetu dowódcy kompanii.

Sierżant sztabowy i sierżant operacyjny właśnie wygrzebywali się spod swoich biurek, gdy

Crichton wparował bez pukania, co normalnie stanowiłoby kardynalne wykroczenie, lecz uznał,

że to moment równie dobry jak każdy inny na zignorowanie tej dyrektywy.

– Niech nikt nie wychodzi na zewnątrz przez co najmniej 30 minut, Top – oznajmił

przestępując z nogi na nogę w progu. – Potrzebny mi jest mój zespół rozpoznawczy, czyli

Ramage, Guptill, Casey, Garcia i Lambert. I tak szybko jak tylko będzie można, muszę mieć

pluton, żeby zacząć napełniać worki z piaskiem do hunweech...

– Zwolnij – odezwał się sierżant sztabowy, na moment zasiadłszy w swoim fotelu,

a następnie uniósłszy się, by strącić z niego okruchy gruzu opadłe z naruszonego sufitu.

Sierżant sztabowy był wysoki i chudy. Aż do zeszłego roku pracował jako główny śledczy

w Urzędzie Szeryfa Lakę County. Gdy zostali wysłani z misją, lekceważąc „Ustawę

o żołnierzach i marynarzach”, dał szeryfowi zgodę na wyznaczenie jego zastępcy do pracy

w urzędzie szeryfa. Kiedy więc wrócili, zgodził się na mniejszą pensję i zabrał się do pracy jako

sierżant. Na miejscu zbrodni orientował się we wszystkim tak świetnie, jakby był przy

przestępstwie. Sprawdzał się nawet całkiem nieźle w przypadku wydobywania kompanii spod

ataku moździerzowego czy zasadzki na konwój. Należał do najlepszych na świecie, jeśli chodzi

o szkolenie żołnierzy w wyszukiwaniu ukrytych ładunków wybuchowych, broni i innych

zakazanych materiałów – traktował to tak samo jak przetrząsanie domu jakiegoś dilera. Jednak

nuklearny atak był dla niego czymś zupełnie nowym i potrzebował kilku chwil, żeby dojść do

siebie.

Ringo John - William Weaver 01 - W lustrze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: