67(1).pdf

ISSN 1505-0890

OPOKA

W KRAJU 67(88)

Kórnik lipiec 2008

Wydawnictwo seryjne, ukazujące się w nieregularnych odstępach czasu

pod redakcją Macieja Giertycha

Adres: os. Białoboka 4, 62-035 Kórnik

Czytaj www.prawy.pl , codzienna gazeta internetowa naszego środowiska.

Oszustwo się nie udało

12 czerwca Irlandia odrzuciła Traktat Lizboński! Bogu dzięki! Głosowało

przeszło 50% uprawnionych. Przeciwników traktatu było o 7% więcej niż

zwolenników. Teraz słyszymy lamenty ze strony zwolenników tego traktatu, wszelkiej

maści globalistów, internacjonalistów, lewicowców, liberałów i centrystów. Prawica

tryumfuje. Nie udało się oszukać społeczeństwa irlandzkiego. Irlandczycy głosowali w

imieniu nas wszystkich. Tylko oni mieli prawo do referendum, bo tego wymaga ich

konstytucja. Obywatelom pozostałych krajów Unii Europejskiej na referenda nie

pozwolono. Podobnie jak kiedyś Francuzi i Holendrzy, Irlandczycy powiedzieli

europejskiej konstytucji NIE. Bo przecież Traktat Lizboński to dokładnie to samo, co

odrzucony przez Francję i Holandię Traktat Konstytucyjny. Mam nadzieję, że

nareszcie ta wyraźna i demokratyczna odpowiedź zarozumiałym elitom politycznym

Unii Europejskiej dotrze do nich i zostanie uszanowana.

Jak bardzo nie w smak tym elitom jest irlandzkie NIE świadczą ich wypowiedzi,

szczególnie Niemców. 16 Czerwca Hans Gert Pöttering wezwał z trybuny Parlamentu

Europejskiego, by kraje członkowskie Unii kontynuowały proces ratyfikacyjny, a rząd

Irlandii, by znalazł sposób wyjścia z kryzysu. Szef socjalistów w Parlamencie

Europejskim, Martin Schulz, zagroził, że jeżeli Irlandczycy nie znajdą rozwiązania, to

pod znakiem zapytania znajdzie się ich członkostwo w Unii ( Bild 17.VI.08).

Rozwijając tą myśl Bild pisze, że „rząd Niemiec pracuje nad dwustopniowym

planem - najpierw Traktat Reformujący UE ratyfikują kraje, które tego jeszcze nie

uczyniły (osiem), a następnie Irlandia będzie miała ostatnie podejście: nowe

głosowanie nad Traktatem połączone z <tak> lub <nie> dla UE w ogóle".

Stanowisko Schulza poparł niemiecki unijny komisarz do spraw

przedsiębiorczości Guenter Verheugen. Powiedział Bildowi „Irlandczycy skorzystali

ze swego demokratycznego prawa, by powiedzieć nie. Jasne jest jednak, że nie można

teraz wprowadzać dla nich uregulowań specjalnych. W UE nie ma tak, by wszyscy

akceptowali nowe reguły gry, a jeden kraj stał z boku”.

Na polskim terenie echa „elit” są podobne. Między innymi Adam Michnik,

napisał ( Gazeta Wyborcza 14-15.VI.08): „...hasło demokracji plebiscytowej, która

preferuje emocje i przyzwala na triumf ignorancji zespolonej z demagogią, także

obraca się w konsekwencji przeciw porządkowi demokratycznemu”. Dla niego więc

decyzja Irlandczyków to efekt emocji, ignorancji i demagogii.

Bronisław Geremek ocenia ( Rzeczpospolita 16.VI.08), że teraz „Możemy podjąć

pewne niezbędne decyzje, które byłyby a duchu traktatu lizbońskiego, a które nie

wymagają traktatowych ustaleń. To znaczy, zróbmy to, co można zrobić bez traktatu,

używając takich mechanizmów jak Rada Europejska czy konferencja międzyrządowa.”

Jak widzimy Geremek proponuje, by zignorować wyniki referendów we Francji,

Holandii i Irlandii i wprowadzić to wszystko, co zawierały Traktat Konstytucyjny i

Traktat Lizboński, ale bez traktatu.

Otóż pamiętajmy: właśnie po odrzuceniu Traktatu Konstytucyjnego przez Francję

i Holandię wymyślono Traktat Lizboński, po to by uniknąć referendów i konotacji

konstytucyjnych. Jak ludzie nie chcą proponowanych ustaleń pod jedną postacią, to

trzeba im je podać pod inną. Mamy do czynienia ze świadomymi wysiłkami na rzecz

oszukania elektoratów. Świadczą o tym następujące cytaty dotyczące Traktatu

Lizbońskiego.

1. "Referenda czynią proces uchwalania traktatów europejskich bardziej

skomplikowanym i mniej przewidywalnym... Byłem za referendum jako Premier

[Portugalii] , ale to czyni nasze życie z 27 krajami w Unii Europejskiej o wiele

trudniejszym. Gdyby miało być referendum w sprawie utworzenia Wspólnoty

Europejskiej lub o wprowadzeniu euro, czy sądzicie, że one by przeszły?... Jeżeli

się podpisało traktat, to trzeba go także ratyfikować. A jeżeli nie jest się w stanie,

to przynajmniej powinno się wspomagać jakieś rozwiązanie."

- Prezydent Komisji Europejskiej José M. Barroso, Irish Times , 8 luty 2007;

cytujący wypowiedzi w Het Financieele Dag i De Volkskrant , Holandia; cytowane też

w EUobserver , 6 luty 2007.

Uznano, że błędem było nazywanie traktatu konstytucją, bo to prowokowało do

organizowania referendów. Obniżono więc jego rangę do „Traktatu reformującego”.

2. "Nie nazywanie go konstytucją ma tę dobrą stronę, że nikt nie może żądać

referendum w jego sprawie".

- Giuliano Amato, Minister Spraw Wewnętrznych i były Premier Włoch,

przemawiając w London School of Economics, 21 luty 2007.

W kwietniu 2007 roku Angela Merkel, kanclerz Niemiec, które w owym

półroczu przewodniczyły Unii Europejskiej, wystosowała poufny list do premierów

krajów członkowskich z pytaniami o opinię w sprawie różnych pomysłów, jak

wprowadzić zmiany w Unii po linii odrzuconej już przez Francję i Holandię

konstytucji. W jednym z nich pytała, co sądzą o tym by:

3. "użyć innej terminologii bez zmieniania istoty prawnej, np. w sprawie

nazwy traktatu, określeń dla aktów prawnych Unii czy dla Ministra Spraw

Zagranicznych Unii".

- Angela Merkel, Kanclerz Niemiec, list do rządów krajów UE, kwiecień 2007.

Na podjęcie właśnie tej drogi zdecydowano się, o czym świadczą następujące

wypowiedzi różnych polityków Unii Europejskiej

4. "Opinię publiczną poprowadzi się, by przyjęła, nie wiedząc tego,

propozycje, których nie ważylibyśmy się przedstawić jej wprost"... "Wszystkie

wcześniejsze propozycje znajdą się w nowym tekście, ale będą ukryte i w jakiś

sposób zakamuflowane".

- V. Giscard d'Estaing, były Prezydent Francji i przewodniczący Konwencji, która

przygotowała Konstytucję Unii Europejskiej, Le Monde , 14 czerwiec 2007, i Sunday

Telegraph , 1 lipiec 2007

Próbując wykazać różnicę pomiędzy Traktatem Konstytucyjnym z 2005 roku, a

nową jego wersją z 2007 roku, nazwaną dla niepoznaki Traktatem Reformującym albo

Traktatem Lizbońskim, dopatrzyć się można tylko różnic kosmetycznych, takich jak

np. usunięcie symboli unijnych (flaga i hymn Unii) oraz zmiana nazw najwyższych

stanowisk nowej federacji (np.: zmieniono nazwę „minister spraw zagranicznych” na

„wysoki komisarz stosunków zagranicznych”, a „prezydenta Unii Europejskiej”

zastąpiono „sekretarzem generalnym Rady Europejskiej”). Natomiast nie zmieniły się

elementy zasadnicze, takie jak: zmiana systemu głosowania, wspólna waluta, pojęcie

obywatelstwa europejskiego, nadrzędność sądów unijnych itd.

Przy okazji należy wyraźnie podkreślić, ze traktat ten długo nie występował

oficjalnie w postaci dokumentu jednolitego, aż wymusiły jego ogłoszenie Czechy.

Polski Sejm głosował nad nim nie znając tekstu jednolitego, znając jedynie zupełnie

nieczytelną listę poprawek do starych traktatów. Forma, w jakiej został napisany,

została wybrana specjalnie, żeby nikt go tak naprawdę nie przeczytał.

Ta teza okazała się smutną prawdą, co potwierdził Minister Spraw Zagranicznych

Królestwa Belgii Karel de Gucht:

5. "Celem Traktatu Konstytucyjnego było, aby był bardziej czytelnym;

celem obecnego traktatu jest by był nieczytelnym... Konstytucja zmierzała do tego

by być przejrzystą, podczas gdy ten traktat musiał być nieprzejrzystym. Jest

sukcesem."

- Karel de Gucht, belgijski Minister Spraw Zagranicznych, Flandreinfo , 23

czerwiec 2007.

Świadomie mocno nagłaśniano zmiany nieistotne, a istotne pozostawiono.

6. "Dobrym jest to... że elementy symboliczne usunięto, a to, co naprawdę się

liczy, jądro sprawy, pozostało".

- Anders Fogh Rasmussen, Premier Danii, Jyllands-Posten , 25 czerwiec 2007

7. "Podstawowa zawartość tego, co uzgodniliśmy w 2004 roku, została

utrzymana. Co zniknęło, to określenie 'konstytucja' ".

- Dermot Ahern, Minister Spraw Zagranicznych Irlandii, Daily Mail Ireland , 25

czerwiec 2007.

8. "podstawowa zawartość konstytucji jest zachowana. To jest fakt"

- Kanclerz Niemiec Angela Merkel, przemawiając w Parlamencie Europejskim,

27 czerwiec 2007

9. "Najbardziej uderzającą zmianą (między konstytucją UE w starej wersji i

w nowej) jest chyba to, że aby umożliwić niektórym rządom wytłumaczenie

swoim elektoratom, iż zmiany nie będą miały konsekwencji konstytucyjnych,

mamy pomysł nie nowego i prostszego traktatu zawierającego wszystkie

postanowienia dotyczące zarządzania Unią, ale ogromną serię poszczególnych

poprawek do już istniejących traktatów. Prostotę zastąpiła zupełna

niezrozumiałość jako wyznacznik podejścia do reformowania Unii. Natomiast,

jeżeli chodzi o zmiany teraz proponowane w stosunku do traktatu

konstytucyjnego, nie mają one praktycznie żadnego znaczenia. Ich celem jest

umożliwienie przywódcom rządowym sprzedanie swoim wyborcom pomysłu

ratyfikacji przez parlamenty a nie poprzez referendum".

- Dr Garret FitzGerald, były Premier Irlandii, Irish Times , 30 czerwiec 2007

Natomiast wielki ojciec Eurokonstytucji posunął się jeszcze dalej w swojej

arogancji w stosunku do wyborców i kompletnym braku szacunku do instytucji

demokratycznych, które jeszcze częściowo w Europie są stosowane:

10. "Różnica między oryginalną konstytucją a obecnym Traktatem z

Lizbony polega bardziej na podejściu niż na zawartości... propozycje zawarte w

oryginalnej konstytucji praktycznie nie zostały zmienione. One tylko zostały

rozproszone wśród starych traktatów w formie poprawek. Skąd taka subtelna

zmiana? Przede wszystkim po to, by uniknąć groźby referendów poprzez

unikanie języka konstytucyjnego... Ale gdy podniesie się pokrywę i spojrzy na

zawartość pudła - co widzimy: wszystkie te same innowacyjne i skuteczne

narzędzia tam są, tak samo jak je z troską ukształtowała Konwencja

Europejska."

- V. Giscard d'Estaing, były Prezydent Francji i przewodniczący Konwencji, która

przygotowała Konstytucję Unii Europejskiej The Independent, Londyn, 30 październik

2007

###

Otóż jak wiemy, Irlandczycy nie dali się nabrać. Wmawiano im, że skoro tak

wiele skorzystali na wejściu do Unii, to powinni ją popierać w wysiłkach

reformujących. Ale Irlandczycy wiedzą, że korzyści mieli z Unii w jej obecnym

kształcie, a nie w tym proponowanym przez Traktat Lizboński, który ogranicza

wpływy małych krajów, a zwiększa wpływy dużych (głosowania proporcjonalne do

liczby ludności, utrata prawa weta, nie wszyscy mają komisarza itd.). Dzisiaj im się

wmawia, że źle zagłosowali, bo nie zrozumieli istoty propozycji traktatowych.

Doskonale zrozumieli, mimo tego, że mieli nie zrozumieć, bo taka była intencja

autorów traktatu.

29 maja 2005 roku Francuzi, 1 czerwca 2005 roku Holendrzy, a 12 czerwca 2008

roku Irlandczycy w referendach odrzucili proponowany traktat konstytucyjny dla Unii

Europejskiej. Choć nie mówiło się o tym głośno, celem tej konstytucji było

ustanowienie systemu federacyjnego dla Unii Europejskiej. Ujawnił to premier

Królestwa Belgii w 2004 roku jeszcze przed podpisaniem traktatu w Rzymie 29

października 2004 roku. Powiedział:

"Konstytucja jest ukoronowaniem Republiki Federalnej Europy."

- Guy Verhofstadt, belgijski Premier, Financial Times , 21 czerwiec 2004

Mimo wyniku referendów we Francji i Holandii, ponownie jednoznacznie

zadeklarował się po stronie idei "Stanów Zjednoczonych Europy" wykazując, co

według niego stoi na drodze urzeczywistnienia tego planu.

"Potrzebujemy europejskiej obrony, europejskiej armii, nie tylko na

papierze, ale rzeczywiście zdolnej do działania w terenie, również poza granicami

Europy... Ekonomiczna, polityczna i wojskowa filozofia za tymi propozycjami jest

zawsze taka sama. Sądzę, że obywatelskie wątpliwości i niepewność, które

znalazły odbicie w dwóch referendach, w rzeczywistości stanowiły apel o więcej

Europy, o silną Europę, a nie o redukcję Europy. I chcę, by było absolutnie jasne,

że jestem za bardziej silną Europą, także za bardziej zintegrowaną Europą...

Krótko mówiąc zalecam Stany Zjednoczone Europy."

- Guy Verhofstadt, przemawiając w London School of Economics, 21 marzec

2006.

W wypowiedzi Bronisława Geremka zawarta jest też taka sugestia wykluczająca

niepokornych: „Kolejnym rozwiązaniem jest utworzenie „Stanów Zjednoczonych

Europy”, które tworzyłyby głównie kraje założycielskie i te, które należą do strefy

euro” ( Wirtualna Polska 13.VI.08).

Jako przeciwwagę zacytujmy prezydenta Czech Vaclava Klausa. Powiedział, że

„ ratyfikacji nie należy kontynuować ” ( Telegraph . co.uk 14.VI.08, 21.50). A oto

fragment wcześniejszego tekstu prezydenta Klausa opublikowany w Dzienniku

(19.V.08): „Co się stało z demokracją, która, jak wykazała historia, funkcjonuje

najwyżej na poziomie państw narodowych? Czy na skutek faktycznego dziś jej

tłumienia nie zginie? Czy zdają sobie z tego sprawę zwolennicy radykalnego

pogłębiania europejskiego procesu unifikacyjnego? (...) [O]dpowiada im twór

obejmujący cały kontynent, którego obywatele nie są w stanie kontrolować, ani

uczestniczyć w procesie decyzyjnym.”

To oczywiste. Przy demokracji, odwoływaniu się do woli wyborców, plany

polityków mogą nie wyjść. W formacji wielonarodowościowej, każdy naród ma inną

optykę, inaczej widzi swoje interesy, inaczej zagłosuje. Stąd ucieczka od demokracji.

Próba oszukania wyborców. Wprowadzanie demokracji na siłę w Afryce nie wyszło.

Tam każdy głosuje według zaleceń starszyzny szczepowej. Wynik nie zależy od

poglądów, tylko od liczebności szczepów. W Rosji „demokracja” była zawsze. Tam

wszyscy zgodnie popierają cara (chana, pierwszego sekretarza, prezydenta). W

Europie łacińskiej, wewnątrz krajów, demokracja się sprawdziła pozwalając na

okresowe zmiany kierunku polityki. W tworach ponadnarodowych nie. Jedność

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: