55[1].pdf

ISSN 1505-0890

OPOKA

W KRAJU 55(76)

Kórnik grudzień 2005

Wydawnictwo seryjne, ukazujące się w nieregularnych odstępach czasu

pod redakcją Macieja Giertycha

Adres: ul. Parkowa 19/8, 62-035 Kórnik

Gloria in excelsis Deo et in terra pax hominibus bonae voluntatis. Z okazji Świąt

Narodzenia Pańskiego i zbliżającego się Nowego Roku składam wszystkim

czytelnikom Opoki w Kraju jak najlepsze życzenia pomyślności w życiu osobistym

i łaski wsparcia Nowonarodzonego we wszelkich działaniach na niwie społecznej,

zawodowej i prywatnej.

Rząd Marcinkiewicza

Zdarzyła się rzecz, której nikt nie przewidywał. Powstał rząd prawicowy.

Zwycięstwo prawicy w wyborach nie było dla mnie niespodzianką. Jest oczywiste, że

Polacy mają dosyć rządów liberałów i niewiele się od nich różniących

postkomunistów. Ostatnie 16 lat to konsekwencja nieszczęsnych dla Polski decyzji

„Okrągłego Stołu”. Ten tak radośnie reklamowany kompromis był w rzeczywistości

zabezpieczeniem trwania PRL-owskiej nomenklatury przy głównych elementach

władzy. Kontroluje nadal służby specjalne, wymiar sprawiedliwości, media i majątek

państwowy, którego prywatyzacja stała się dlań źródłem nielegalnych dochodów.

Jedynie w sferze polityki był kompromis polegający na wymiennym oddawaniu

władzy, a to liberałom, a to postkomunistom. Zanosiło się na to, że będziemy mieli

dalszy ciąg tego samego scenariusza. Zapowiadana koalicja PO-PiS miała być w

rzeczywistości powtórką z AWS-u. PiS miał dostarczyć prawicowy elektorat, a PO

miało rządzić, czyli miało być tak, jak w rządzie Buzka, w którym ZChN dał się

podporządkować Unii Wolności. Taka perspektywa była nie do zaakceptowania przez

środowiska narodowe i stąd Liga Polskich Rodzin przygotowywała się do roli

opozycji.

Stało się jednak inaczej. Wyraźnie wygrała opcja narodowo-katolicka. Możemy

żałować, że to nie LPR okazał się głównym reprezentantem tej opcji, ale z faktu jej

zwycięstwa musimy się cieszyć. W ramach kampanii wyborczej PiS zdecydowanie

przesunął się na prawo, by zgarnąć elektorat prawicowy. Sukces tej operacji zaskoczył

wszystkich, nawet jej autorów. PiS wygrał wybory do Sejmu, Senatu i prezydenturę.

Platforma Obywatelska została zredukowana do roli słabszego partnera. Nie była w

stanie pogodzić się, że najważniejsze resorty nie jej przypadną. Pamiętamy, jaką rolę

w AWS odgrywali tacy działacze UW jak Geremek (min. spraw zagranicznych),

Balcerowicz (min. finansów), Onyszkiewicz (min. obrony narodowej), Kułakowski

(główny negocjator z Unią Europejską) itd. Otóż ten scenariusz był już nie do

powtórzenia. Do ostatka PiS próbowało zmontować koalicję z PO, ale na zasadzie

podrzędności PO wobec PiS. Na to zgody środowisk liberalnych nie było i to mimo

tego, że PiS starał się poobsadzać kluczowe stanowiska osobami, które w zamierzeniu

PiS-u miału podobać się PO. Te osoby to Stefan Meller były ambasador we Francji z

nominacji Geremka, Radosław Sikorski kiedyś wiceminister przy Geremku, Teresa

Lubińska działaczka Unii Wolności, pisująca do Gazety Wyborczej , Ludwik Dorn

kiedyś związany z KOR-em, prof. Zbigniew Religa, w wyborach popierający PO i

Donalda Tuska, a na dodatek deklarujący, że nie wierzy w życie pozagrobowe,

Grażyna Gęsicka reprezentująca PO w negocjacjach koalicyjnych, Andrzej Mikosz,

dyrektor międzynarodowej kancelarii prawnej, Janusz Kaczmarek członek Rotary

Club Gdynia itd. Nic to nie pomogło. PO nie godziła się na inną rolę, niż rozdającego

karty.

Nie mogąc liczyć na poparcie PO dla swego rządu, premier Marcinkiewicz

podjął rozmowy z innymi partiami zasiadającymi w nowym Sejmie: z Samoobroną,

LPR i PSL. Dla nas sprawa była prosta. Wiele z nominacji ministerialnych nam się nie

podoba, ale rząd może liczyć na nasze poparcie, póki będzie się trzymał programu

narodowo-katolickiego, którym PiS afiszował się w kampanii wyborczej. Na pewno

dla Polski będzie lepiej, gdy rząd będzie realizował program bliski naszego, a nie

program liberałów. Mimo więc tego, że rząd był układany pod sojusz z PO, jest

nadzieja, że to jednak program premiera Marcinkiewicza i PiS-u będzie realizowany, a

nie program PO. Gdy będzie próbował ponownie zbliżać się do PO, spotka się ze

sprzeciwem LPR. Już sprawa prywatyzacji elektrowni „Dolna Odra” była tego

sygnałem.

łośną się stała sprawa „becikowego”, postulatu LPR w zamian za poparcie

rządu Marcinkiewicza. Dlaczego to dla nas takie ważne? Otóż w swoim programie

prorodzinnym PiS obiecywał wydłużenie urlopów macierzyńskich, zaliczenie ich do

czasu pracy przy wyliczaniu emerytury, ulgi podatkowe dla wielodzietnych itd. To jest

wszystko pomoc dla matek pracujących zarobkowo. Tymczasem chodzi nam o taką

pomoc rodzinie, która objęłaby również kobiety żyjące na wsi, kobiety bezrobotne, a

także te, które świadomie zrezygnowały z pracy zarobkowej na rzecz prowadzenia

domu. To te właśnie kobiety mają więcej dzieci i to do nich głównie adresowana jest

pomoc w postaci zasiłku poporodowego. Wycofywanie się z obietnic w sprawie

becikowego, też jest sygnałem dla nas, że z postulatami LPR rząd liczyć się nie

będzie. Nasze poparcie może wnet się skończyć.

Co to jest program narodowo-katolicki?

Bracia Kaczyńscy wywodzą się z nurtu określanego jako piłsudczykowski,

sanacyjny czy niepodległościowy. Uważają Piłsudskiego za „najwybitniejszego

polskiego męża stanu XX wieku”. Skąd więc nadzieje, że ich władza w Polsce będzie

polegała na realizowaniu programu narodowo-katolickiego, tradycyjnie wiązanego z

endecją, czyli z formacją najsilniej Piłsudskiemu przeciwną? Nadzieja pochodzi z

tego, że dostali poparcie narodowo-katolickiego elektoratu i nie chcąc go stracić, będą

musieli pod ten elektorat ustawiać realizowany program. Postawmy sprawę jasno.

Jeżeli zdradzą ten elektorat, to wylądują jak AWS na śmietniku historii. Wygląda na

to, że mają tego świadomość. Mogą albo ten program realizować, albo

podporządkować się liberałom. Tertium non datur . Na to, by podporządkowali sobie

liberałów zgody nie było i nie będzie. Czy to oznacza, że podporządkowali sobie

narodowców? Też nie. Pożyczyli od narodowców program i potrzebują ich poparcia,

by go realizować. To poparcie będzie, ale tylko dopóty, dopóki będą go realizować.

Można by zapytać, co się kryje pod pojęciem „program narodowo-katolicki”.

Dziś to sformułowanie stało się modne z okazji powstania rządu Marcinkiewicza, ale

przecież nie dla wszystkich jest jasne, o co chodzi. Zacząć trzeba od wyjaśnienia, że

nie jest to kwestia takiej, czy innej lustracji, jakiejś formy ściągania podatków, jakiejś

reformy administracji, jakiejś prywatyzacji czy nacjonalizacji, wspierania dużych czy

małych przedsiębiorstw itd. To są wszystko szczegóły, o których można i trzeba

dyskutować, ale istotą nie jest przyjęte rozwiązanie tylko cel, któremu ono ma służyć.

Wychodzić trzeba z myślenia rodzinnego. Naród to wielka rodzina. W rodzinie

trzeba równocześnie myśleć o wszystkich i o wszystkim. O dzieciach, o małżonkach, o

rodzeństwie, o dziadkach..., o bycie materialnym, o wykształceniu, o zdrowiu, o

pobożności, o higienie, o manierach. Na wszystko musi starczyć czasu, sił i środków.

Posiadane siły, środki i czas tak trzeba dzielić, żeby o niczym i nikim nie zapomnieć,

roztropnie, sprawiedliwie, sumiennie, po gospodarsku. W każdej normalnej rodzinie

jakoś sobie z tym wszystkim dajemy radę. Tak samo w Narodzie. O wszystkich

Polakach i o wszystkich polskich sprawach trzeba myśleć równocześnie. Oznacza to

ciągłe weryfikowanie i aktualizowanie programu, stosownie do zaistniałej sytuacji, do

konkretnych pojawiających się potrzeb.

W programie narodowo-katolickim podmiotem wszelkich rozważań musi być

cały Naród, jego dobro, dzisiaj i w przyszłości. A więc nie chodzi o interes jakiejś

warstwy społecznej, jakiejś dzielnicy, orientacji politycznej czy grupy zawodowej, ale

o interes wszystkich Polaków, zarówno tych, żyjących w kraju jak i tych, rozsianych

po całym świecie. Rząd, który koncentruje się na wybiórczym załatwianiu interesów

tylko części Narodu, zantagonizuje sobie pozostałe. Przy każdej decyzji widzieć trzeba

interesy różnych środowisk, przewidując jednocześnie: komu dana decyzja pomoże, a

komu zaszkodzi. Wszystkie muszą być włączone w proces decyzyjny i wypracowany

kompromis musi wynikać z konieczności ustępstw ze wszystkich stron.

Program narodowy musi być oparty wyłącznie na ocenie tego, co jest dobre dla

Polski. Innymi słowy nie można się oglądać na to, co o tym sądzą za granicą. Wszelkie

sugestie, zalecenia, dyrektywy czy naciski, płynące z zagranicy, nie mają na względzie

naszych interesów, a więc w ogóle nie należy ich brać pod uwagę przy podejmowaniu

decyzji. Dlatego tak bardzo ryzykownym jest włączanie w proces decyzyjny osób,

reprezentujących interesy obce. Chodzi zarówno o pracowników międzynarodowych

korporacji, jak i o posiadających obce obywatelstwa, czy też należących do tajnych lub

półtajnych międzynarodowych gremiów, takich jak masoneria, kluby Bilderberg,

Komisja Trójstronna, Rotary, Lions i inne. Ludzie tacy z reguły myślą bardziej

internacjonalistycznie niż narodowo. Są podatni na podszepty obcych interesów.

Myślenie o własnym Narodzie nie oznacza zagrożenia dla sąsiednich narodów,

tak jak troska o własną rodzinę nie stanowi zagrożenia dla sąsiadów. Okradanie

sąsiadów nie należy do cnót rodzinnych. Tak samo żerowanie na innych narodach nie

należy do cnót narodowych. Swojej rodziny nie wolno zaniedbywać. Nie wolno też

zaniedbywać troski o własny Naród. Troska o inne rodziny ma znaczenie wtórne w

stosunku do troski o własną rodzinę, podobnie jak troska o sprawy międzynarodowe

jest wtórna w stosunku do troski o własny Naród.

Jak pisał Dmowski: „Jestem Polakiem - więc mam obowiązki polskie”. Opierać

się trzeba na ludziach, którzy tak właśnie myślą. Mają poczucie obowiązku wobec

swojej ojczyzny. Ktoś, komu jest wszystko jedno, dla jakiego kraju pracuje, jakie ma

obywatelstwo, jakiej narodowości będą jego dzieci, skąd czerpie wiedzę o polskich

sprawach, może osobiście być bardzo przyzwoitym człowiekiem, ale nie nadaje się do

rządzenia Polską. Po prostu trzeba opierać się na ludziach, którzy Polskę kochają i

którzy są gotowi dla niej się poświęcić, dla niej zrezygnować z lepiej płatnej posady,

czy z wygodnego wsparcia środowisk niepolskich. Trzeba budować materialną,

intelektualną i duchową siłę Polski, ale w oparciu o własne, polskie siły. Te siły trzeba

pomnażać i je chronić.

Tu cytata sprzed stu lat: „Jeżeli … my sami u obcych kupujemy i od obcych

sprowadzamy to, co nam do życia potrzebne, nasi robotnicy i nasze robotnice gonić

muszą za zarobkiem do Niemiec, do Węgier, do Ameryki, bo u siebie wyżywić się nie

mogą. I tak wyrzucamy naraz z kraju i ludzi i pieniądze. A któż nam te szkody

powetuje?” (Jadwiga Zamoyska „O miłosci Ojczyzny”, Kraków 1903). Mamy wciąż

te same problemy!

Często pada pytanie o narodowy program gospodarczy. A jaki program

gospodarczy miało Stronnictwo Narodowe w czasach II Rzeczypospolitej? Nie było

spisanego programu, ale była myśl narodowa, także w sprawach gospodarki.

Uzdrowienie gospodarki nastąpiło, gdy narodowcy byli u władzy. Takie nazwiska, jak:

Władysław Grabski, Jerzy Zdziechowski, Roman Rybarski, Adam Doboszyński, na

trwałe zapisały się w historii polskiej myśli ekonomicznej. Nieraz mieli oni

przeciwstawne poglądy, ale wszyscy wypracowywali je w ogniu walki o polską

gospodarkę. W ten sposób powstaje zaangażowanie i wykuwa się program

narodowców w wielu dziedzinach - w ogniu polemik, sporów i dyskusji, którym

zawsze przyświeca troska o interes Narodu i Państwa Polskiego.

Własność prywatna to fundament życia Narodu. Tym zdrowszym będziemy

społeczeństwem, im więcej będzie właścicieli nieruchomości. Dlatego nie można

pozwolić na podatek katastralny, którego konsekwencją będzie wywłaszczenie. Im

więcej jest osób samozatrudniających się, tym bardziej będziemy niezależni, bardziej

zaradni. Wolny rynek to sprawdzony mechanizm gospodarczy i chodzi o to, by we

wszystkich dziedzinach było jak najmniej wpływów państwa, tzn. jak najmniej

„państwowego opiekuństwa”. W myśleniu narodowym obowiązuje jednak prymat

polityki nad gospodarką. Są pewne sprawy nadrzędne. Skoro co jakiś czas stajemy w

obliczu zagranicznych sankcji, musimy starać się być samowystarczalni, szczególnie

w dziedzinie żywności. To najważniejszy warunek samodzielności. Oznacza to

konieczność państwowego wsparcia dla rolnictwa, by nie upadło pod naporem

zagranicznej, nieuczciwie i „niewolnorynkowo” dotowanej konkurencji. Tu znajduje

się płaszczyzna porozumienia z ludowcami. Zagrożenie militarne wymaga, byśmy

mieli silną armię i jak największą zdolność do samodzielnego jej zaopatrzenia. Stąd

konieczność państwowych zamówień w polskim przemyśle zbrojeniowym. Chcąc

bezpieczeństwa wewnętrznego, sprawniejszej policji i wymiaru sprawiedliwości,

potrzebne są na to środki państwowe i surowe prawo. Siła narodu zależy od prężności

demograficznej, konieczna jest więc pronatalistyczna polityka państwa. Chcąc

dobrego wychowania młodego pokolenia, zadbać trzeba, by matka jak najwięcej czasu

spędzała w domu. Zamiast finansować bezrobocie, lepiej zadbać o obecność mam w

domach, a więc trzeba doprowadzić do takiej sytuacji, by ojciec sam był w stanie

utrzymać rodzinę. Wspieranie ofiar sytuacji patologicznych powinno być wtórne w

stosunku do wspierania rodziny zdrowej.

A więc w pewnych dziedzinach wspomaganie państwowe jest konieczne, w

zależności od potrzeb, co nie sprzeciwia się zasadzie wspierania mechanizmów

wolnorynkowych tam gdzie tylko jest to możliwe.

Do trwałego dorobku myśli narodowej należy tzw. geopolityka. Roman

Dmowski zachęcał do studiowania spraw międzynarodowych i dostosowywania

polityki polskiej do istniejącej koniunktury politycznej. Polityka to sztuka osiągania

tego, co jest możliwe do osiągnięcia, i nie marnowania sił na rzeczy niemożliwe.

Oznacza to, że nieraz najsłuszniejszą polityką jest czekać, trwać. To wcale nie oznacza

bierności, wręcz przeciwnie! Trzeba cały czas przygotowywać się, gromadzić siły i

wykorzystać je wtedy, gdy pojawi się odpowiednia koniunktura. Na tym polega dobra

geopolityka – na umiejętności rozpoznania czasu sprzyjającej koniunktury. Stąd też

stale trzeba studiować i dyskutować o sytuacji międzynarodowej oraz wyciągać

wnioski dotyczące spraw polskich. Trzeba wiedzieć nie tylko, co jest słuszne, ale

także, co jest realne i osiągalne.

Wielu dziwiło się, że Dmowski proponował współpracę z Rosją, i to w czasach

po Powstaniu Styczniowym, gdy nastroje w Polsce były mocno antyrosyjskie. Choć

Rosji nie lubił, oceniał, że dla odzyskania niepodległości nie wystarczy jej odebrać

jakąś prowincję. Należało zdobyć ujście Wisły, a do tego trzeba było powalić Prusy na

kolana. Tego Polska nie była w stanie sama zrobić. Musiała więc wspierać konflikty

rosyjsko-niemieckie i czekać na konfrontację między nimi, a gdy już do niej dojdzie –

poprzeć Rosję tak, by doprowadzić do klęski Niemiec. Dopiero przegrana Niemiec w I

i II wojnie światowej dała nam solidne oparcie o morze i warunki do prawdziwie

niepodległego bytu. Długo musieliśmy się potem wyzwalać spod dominacji Rosji, ale

potrafiliśmy to zrobić. Nie chodzi tu tylko o rok 1989, ale i o kolejne etapy

wyzwalania się, takie jak obrona prywatnej własności rolnej przed kolektywizacją,

obrona miejsca i roli Kościoła w naszym życiu, odmowa uczestniczenia w radzieckich

wojnach kolonialnych, tolerowanie prywatnej inicjatywy itd.

Również dzisiaj trzeba oceniać, kto potencjalnie może być największym źródłem

zagrożenia dla naszych interesów, dla naszej suwerenności, i przeciw niemu i jego

ewentualnym zakusom, montować szerszy opór międzynarodowy. Szukanie,

stwarzanie i wykorzystywanie koniunktury międzynarodowej to jedno z głównych

zadań naszej polityki. Sentymenty i nastroje trzeba urabiać, a nie poddawać się im

biernie.

Naród polski jest w przytłaczającej większości narodem katolickim. Jak pisał

Dmowski: „Katolicyzm nie jest dodatkiem do polskości, (...) ale stanowi jej istotę”. A

więc nie tylko nasze życie prywatne, ale i zbiorowe musi być zbudowane na zasadach

zgodnych z etyką Kościoła katolickiego. Wszelkie więc próby wprowadzania do

naszego ustawodawstwa norm sprzecznych z tą etyką, muszą być zdecydowanie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: