Rozdział 13.pdf

Rozdział 13

Pod koniec sobotniego dnia, nie miałam żadnej możliwości uniknięcia ich. Sabine była w kuchni i

właśnie kroiła warzywa na sałatkę grecką. Obok niej stał Munoz formując indyka i paszteciki.

- „ Cześć Ever.” Uśmiechnął się widząc mnie. „Chcesz do nas dołączyć? Jest jeszcze dość dużo do

zrobienia.”

Spojrzałam na Sabine, która od razu się wyprostowała. Patrząc na nią, wiedziałam, że przede mną jest

jeszcze długa droga do tego by mi przebaczyła, zaakceptowała mnie, a ja nie miałam ochoty się tym

teraz zajmować.

- „ Nie, hmmm… muszę coś jeszcze zrobić.” Mówię unikając ich wzroku, ponieważ nie chciałam by

mnie zatrzymali i nie miałam ochoty teraz z nimi przebywać.

Gdy Munoz kończył robienie ciasta, spojrzał na mnie i mówi: „Przetrzymasz mi drzwi?”

Od razu jak to powiedział wiedziałam, że nie chodzi tylko o przetrzymanie drzwi. Chciał porozmawiać

ze mną gdzieś na osobności i gdzieś gdzie nie będzie jego dziewczyny. Wiedząc, że nie mam innego

wyboru, poszłam za nim w stronę grilla, gdzie przez pewien czas walczył z rozpaleniem ognia na nim,

a następnie zaczął smażyć na nim hamburgery.

Był tym tak pochłonięty, że pomyślałam, że źle odczytałam jego znaki i odwróciłam się by odejść.

Jednak gdy tylko to zrobiłam, usłyszałam jego głos za sobą: „Więc jak ci idzie w tym roku w szkole?

Nie widuję cię zbyt często.” Spojrzał na chwilę na mnie, poczym ponownie wrócił do smażenia

dodając do hamburgerów jakieś sekretne przyprawy.

Wiedziałam, że nie ma sensu okłamywać kogoś kto może z taką łatwością sprawdzić moje obecności.

Wzruszyłam ramionami i powiedziałam: „Cóż, to pewnie dlatego, że opuściłam kilka pierwszych dni.

Opuściłam tylko te kilka dni, a tak to zawsze jestem w szkole.”

- „ Ach.” Kiwa głową kładąc tonę przypraw na mięso. Gdy już skończył odwraca się i patrzy na mnie

uważnie. „Dodam, że przez złe przypadki, senioritis.”

Zaczęłam się nerwowo drapać w ramię. Odwróciłam wzrok do okna w którym stała Sabine i

przyglądała się nam.

- „ Zwykle nie rozpoczyna się ostatniego semestru jeżeli wszystko się rozpada. Ale wygląda na to, że

złapałaś wcześniej jakiegoś wirusa. Mógłbym coś dla ciebie zrobić?”

Tak, mógłbyś powiedzieć swojej dziewczynie by przestała mnie w końcu oceniać – mógłbyś powiedzieć

Haven by przestała próbować mnie zabić – mógłbyś powiedzieć Honor by przestała za mną łazić i mi

grozić – i mógłbyś w końcu zapomnieć o prawdzie na temat mnie i Damena – oh, w wolnym czasie

mógłbyś znaleźć za mnie pieprzoną, białą, poplamioną koszulę i wysłać ją do laboratorium

zajmującym się przestępstwami – to wszystko!

Oczywiście nie powiedziałam tego na głos. W zamian tylko wzruszyłam ramionami i westchnęłam tak

głośno, by zaczął się domyślać, że nie chcę rozmawiać z nim tak głośno.

Ale on to tylko ignoruje. „Wiesz, pewnie myślisz, że jesteś w tym wszystkim sama – ale tak nie jest.”

Przekręciłam oczami nie mając pojęcia o czym mówi.

- „ Rozmawiałem z nią. Podzieliłem się z nią swoimi doświadczeniami o ludziach, którzy mieli bliskie

doświadczenia ze śmiercią.”

Pomimo, że z jednej strony chciałam przestać tego słuchać i odejść, nie zrobiłam tego, lecz podeszłam

do niego bliżej.

- „ A jak zacząłeś tego typu badania?” Zapytałam. „Pytam na poważnie. Czy takich rzeczy nie musiałeś

przeżyć lub szukać na własną rękę?”

Odwrócił się ode mnie, przenosząc mięso z płyty na talerzyki. Jego głos był niski, gdy się ponownie

odezwał: „Widziałem w telewizji program o tym i to mnie tak zaciekawiło. Tak zaciekawiło, że

postanowiłem kupić książkę o tym i tak dalej i tak dalej…” Kładzie następne kawałki mięsa na płytę, a

pozostałe przekręca i smaruje przyprawami. „Ale ty – pierwszy raz spotkałem kogoś kto doświadczył

tego tak naprawdę. Myślałaś o udziale w jednej z tych grup badawczych? Słyszałem, że zawsze

szukają jakichś nowych tematów.”

- „ Nie.” Mówię, ledwo dając mu szansę na kolejne pytanie. Mój wzrok był twardy, a głos ostateczny

przez co nie dałam mu nadziei na to, że kiedykolwiek o tym pomyślę. Ostatnią rzeczą jakiej teraz

potrzebuję jest udział w jakichś eksperymentach.

Ale on tylko się śmieje i podnosi ręce w geście kapitulacji. „Nie strzelać. To było tylko pytanie.”

Następnie znowu odwraca się ode mnie i ponownie przekręca hamburgery powodując tym ogromny

świst i chlapanie tłuszczu.

Gdy wszystkie kawałki mięsa są już przekręcone zaczyna zdrapywać zaległy tłuszcz z pokrywy i

odkręca się do mnie. „Słuchaj Ever, po prostu daj jej trochę czasu do przyzwyczajenia się do tego

wszystkiego. Nie jest łatwo tak nagle zmienić cały system swoich wyobrażeń, wiesz o tym? A jeżeli

trochę odpuścisz, wszystko się ułoży. Naprawdę. Obiecuję, że będę ci pomagał, jeżeli ty obiecasz, że

też będziesz robić coś w tym kierunku. I zanim się zorientujesz będziesz się jeszcze z tego śmiać.

Zobaczysz.”

Czy to twoje przewidywania? Chciałam o to zapytać, ale na szczęście zdławiłam te słowa w sobie. On

chciał mi pomóc, więc to by było nie w porządku z mojej strony. On tylko chciał się do mnie jakoś

zbliżyć, chciał bym zaczęła traktować go jak przyjaciela, a za to nie mogę go winić.

- „ Ale jeżeli chodzi o szkołę i frekwencję, jestem zaniepokojony.” Patrzy na mnie surowo. „ To tylko

kwestia czasu zanim się o tym zorientuje. Staraj się nie pogłębiać tej złości, dobrze? Pomyśl o tym.

Postaraj się uzyskać dyplom ukończenia szkoły średniej nie raniąc przy tym nikogo. To by tylko

pomogło.”

Wymamrotałam jakąś odpowiedź gdy złapał mnie za rękę. Gdy było już po wszystkim udałam się w

stronę bramy. Nie miałam pojęcia czy powiedział mi wszystko co chciał, ale dla mnie rozmowa była

już skończona. Te rzeczy o których mówił – nie miał pojęcia, że szkoła średnia jest dla innych ludzi.

Normalnych ludzi.

Śmiertelników.

Nie dla mnie.

Uruchomiłam samochód za pomocą swojego umysłu na długo przed tym zanim go zobaczyłam.

Wsiadłam do niego i wyjechałam na ulicę kierując się w miejsce, w którym byłam umówiona z Judem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: