Spencer LaVyrle - Koliberek.pdf - ✦Książki - boxingwomen

LAVYRLE SPENCER

KOLIBEREK

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy pociąg o dziewiątej pięćdziesiąt wjeżdżał na stację w Stuart’s Junction, zawsze

gromadził się tłum, ciągle bowiem była to nowość, na którą całe miasto wyczekiwało co

dzień. Bosonogie dzieci czekały przykucnięte niby przepiórki w trawach i ostnicach na skraju

miasta, dopóki głośny syk potwora nie kazał im rzucić się biegiem ćwierć mili w stronę stacji.

Brnie Turner, miejscowy pijaczek, także wychodził codziennie na spotkanie pociągu.

Wytaczał się chwiejnie z baru i, wstrząsany czkawką, zasiadał na ławce przy stacyjnym

ganeczku, gdzie zapadał w drzemkę. Dopiero po przyjeździe popołudniowego pociągu

wyruszał na wieczorną sesję w barze. Kowal Spud Swedeen odkładał swój ciężki młot,

porzucał miechy i stawał w otwartych drzwiach kuźni, krzyżując wysmarowane na czarno

ręce na jeszcze czarniejszym fartuchu. A kiedy milkły odgłosy młota w kuźni Spuda, wszyscy

w Stuart's Junction w Colorado nastawiali uszu. Właściciele sklepów wzdłuż niedługiej ulicy

Frontowej wychodzili na wypalone słońcem deski chodnika.

Ten poranek na początku czerwca 1879 roku nie różnił się od innych. Kiedy umilkło

stukanie w kuźni Spuda, opróżniło się krzesło u balwierza, urzędnicy bankowi porzucili kasy,

szale wagi w urzędzie probierczym kołysały się bez obciążenia, a wszyscy wylegli na dwór,

zwracając głowy na północny wschód, by obserwować przyjazd pociągu o dziewiątej

pięćdziesiąt.

Ale pociąg o dziewiątej pięćdziesiąt nie przyjechał.

Wkrótce wiele rąk sięgnęło nerwowo po łańcuszki zegarków, wyciągnięto

chronometry, otwierano ich pokrywki i zatrzaskiwano, wymieniając przy tym pełne

powątpiewania spojrzenia. W końcu miejsce szeptanych domysłów zajęło zdenerwowanie i

właściciele po kolei powrócili do swoich sklepów, jedynie od czasu do czasu wyglądali przez

okna, zastanawiając się nad spóźnieniem pociągu.

Czas wlókł się powoli. Wszyscy nasłuchiwali jękliwego gwizdu, który jakoś się nie

rozlegał. Minęła godzina i w Stuart’s Junction zapadła pełna uszanowania cisza, jakby ktoś

umarł.

O jedenastej zero sześć uniosły się wszystkie głowy. Najpierw jeden, potem drugi

kupiec wyszedł na próg swego sklepu, gdy orzeźwiający letni wietrzyk przywiał odgłos

parowego gwizdka.

- Jedzie! Ale coś za szybko!

- Jeżeli prowadzi Tuck Holloway, to ani chybi chce minąć stację. Odsuńcie się, bo

może wyskoczyć z szyn.

Ukazał się spychacz przed lokomotywą w kłębach pary i kurzu, a z otwartego okna

kabiny machała czerwona ręka. Był to Tuck Holloway. ale jego słowa zagłuszył brzęk metalu

i syk pary, kiedy rozpędzony parowóz minął stację i zatrzymał się sto metrów dalej i jakimś

cudem nie wyskoczył z szyn. Jednak ochrypły glos Tucka i tak nie przebiłby się przez jazgot

ciżby ludzi na peronie. W tym momencie wszystkie głowy odwróciły się, a języki zamilkły,

rozległ się bowiem pojedynczy strzał; Max Smith, nowo mianowany zawiadowca stacji, stał z

dymiącym pistoletem w dłoni.

Ciszę przerwał podniesiony głos Tucka:

- Gdzie Doc Dougherty? Lepiej go sprowadźcie jak najszybciej, bo dwadzieścia mil

stąd na północ był napad na pociąg i mamy dwóch rannych. Jeden jest ciężko postrzelony, nie

ma kwestii.

- Kim są ranni? - Spytał Max.

- Nie miałem czasu pytać o nazwiska. Nie znam żadnego. Jeden próbował obrabować

mój pociąg, a ten drugi go powstrzymał. Ale został przy tym ranny. Potrzebuję kilku

mężczyzn, żeby ich wyładować.

W ciągu kilku minut z głębi pociągu podano dwa bezwładne ciała wprosi w ramiona

kasjera bankowego, stajennego, mierniczego i kowala.

- Niech ktoś sprowadzi wóz!

Złożono nieruchome ciała na bryczkę, a tymczasem zza budynku baru ukazał się

zadyszany i zasmarkany doktor Cleveland Dougherty; ciężka czarna torba uderzała go w

tłuste łydki, kiedy próbował przyśpieszyć kroku. Chwilę później klęczał nad pierwszym

nieznajomym, który miał kredowobiałą twarz wyrażająca nienaturalny spokój.

- Żyje - stwierdził. - Ledwie. - Zbadał drugiego rannego - O tym nic nie mogę

powiedzieć. Zawieźcie ich do mnie, szybko! Spud, masz omijać każdy kamień i każdą dziurę

na drodze!

Ktokolwiek przybył tego dnia do miasteczka, zwlekał z odjazdem. W barze był taki

ruch jak w przydrożnym zajeździe. W stajni Gem Perkins miał za mało boksów dla koni. W

hallu hotelowym podłoga przy spluwaczkach została dokładnie opluta na długo przed

nadejściem popołudnia, a tymczasem mieszkańcy miasteczka zgromadzili się pod bukiem we

frontowym ogródku doktora i wpatrywali się w drzwi. Czekali, tak jak przedtem oczekiwali

przybycia pociągu o dziewiątej pięćdziesiąt. Czekali, by dowiedzieć się o losie tych dwóch,

którzy przyjechali pociągiem w pozycji leżącej.

Panna Abigail McKenzie westchnęła, a westchnienie to podniosło do góry piersi pod

plisowanym przodem jej wiktoriańskiej bluzki. Przejechała paluszkiem wzdłuż obszytego

koronką wysokiego kołnierzyka, oddzielając go od lepkiej skóry. Odwróciła się trochę w

lewo, jej niebieskie oczy zerknęły w zwierciadło, wierzchem dłoni dotknęła podbródka,

sprawdzając jędrność skóry.

- Owszem, skóra jeszcze jest jędrna, jeszcze młoda - pocieszała się panna Abigail.

Następnie zdecydowanym ruchem wyjęła dużą szpilkę ozdobioną filigranem z

kapelusza obramowanego stokrotkami, starannie nałożyła go na gładko zaczesane do tyłu

brązowe włosy i przypięła szpilkę. Wzięła nieskazitelnie białe rękawiczki z półki

olbrzymiego wieszaka, który przypominał tron, z lustrem na oparciu; otwory w bocznych

ramionach były przeznaczone na parasole i laski.

Panna Abigail przez chwilę zastanawiała się nad rękawiczkami, wyjrzała przez obite

siatką ochronne drzwi na zewnątrz, gdzie upalne powietrze zdawało się falować, odłożyła

rękawiczki, zawahała się, po czym zdecydowanie znowu je wzięła i zaczęła wkładać na

szczupłe dłonie. Upał nie usprawiedliwia wychodzenia na miasto w nieodpowiednim stroju -

skarciła samą siebie.

Przeszła na tył domu, raz jeszcze sprawdziła zasłony na wszystkich południowych

oknach, upewniając się, że dobrze chronią przed ostrymi promieniami słońca. Rozejrzała się

po kuchni, ale nic tu nie wymagało przestawienia, odłożenia czy poprawienia. Dom

utrzymywała w równie nienagannym porządku jak swoje ubrania. Wszystko w życiu panny

Abigail McKenzie było absolutnie uporządkowane, dokładne i poprawne.

Znowu westchnęła, przeszła z kuchni przez jadalnię do frontowego pokoju i wyszła na

ganek. Jednak gwałtownie zawróciła, żeby sprawdzić zasuwkę przy drzwiach z przesadnym

zaaferowaniem, typowym dla osób wymyślających sobie zmartwienia, których nie dostarcza

im życie.

Nie ma sensu wystawiać na niebezpieczeństwo pięknej owalnej szyby - powiedziała

głośno w stronę drzwi. Ta szyba była jej dumą i radością. Upewniwszy się, że drzwi nie

trzasną, wyszła ponownie, zamknęła przy tym siatkowe drzwi ochronne tak delikatnie, jakby

miała do czynienia z żywą istotą. Idąc ścieżką, kiwała na powitanie głową zadbanym różom

na palikach.

Szła wyprostowana, z podbródkiem równolegle do ziemi, jak przystało na przyzwoitą

damę. Nikt nie powie, że panna Abigail szła kiedykolwiek przez miasteczko przygarbiona, z

pochyloną głową, wymachując rękami. Przenigdy! W każdej sytuacji zachowywała właściwą

postawę. Wygodne buciki ledwie ukazywały się spod spódnic, nigdy bowiem się nie śpieszyła

pośpiech był tak pozbawiony dostojeństwa.

Umysł panny Abigail zaprzątały niezbyt przyjemne myśli. Cel wyprawy nie sprawiał

jej zbytniej radości. A jednak, obserwując, jak kroczy wzdłuż ulicy frontowej, nikt nie

zgadłby, że panna Abigail McKenzie ma jakiekolwiek kłopoty. To byłoby nie do pomyślenia.

Kiedy mijała domy i podwórza, wzrok jej przykuła niezwykła scena. Na trawniku

doktora Dougherty kłębił się tłum, a po drugiej stronie ulicy obfite spódnice kobiet

przysłaniały ławki na chodniku, na poręczach przycupnęli mężczyźni, dzieci tłoczyły się w

kurzu, a konie czekały przywiązane do słupków.

Nie ulegało wątpliwości, że panna Abigail potrafi trzymać się z dala od spraw innych

ludzi. Na widok zgromadzenia skręciła w lewo, przeszła na ulicę Główną i, idąc tą

opustoszałą arterią, kontynuowała wędrówkę po mieście. W ten sposób ominęło pannę

Abigail ponure prawdopodobnie widowisko w ogrodzie doktora Dougherty. Ten rodzaj

widowisk przyciąga szumowiny, a ona z pewnością się do nich nie zaliczy!

Panna Abigail uważała, że to, co ją czeka, jest niewątpliwie godne ubolewania. Nie

chodziło, broń Boże, o sam lokal Louisa Culpeppera. Prowadził przyzwoitą i porządną

jadłodajnię - musiała to przyznać. Ale podawanie do stołu to już naprawdę ostatnia deska

ratunku, naprawdę ostatnia! Gdyby miała możliwość wyboru, byłoby to ostatnie zajęcie, na

jakie by się zdecydowała. Ale panna Abigail nie miała wyboru. Albo lokal Louisa

Culpeppera, albo głód. A na to, by umrzeć z głodu, panna Abigail była zbyt uparta.

Stukając płaskimi obcasami wygodnych czarnych butów, weszła do wnętrza, nad

którym widniał szyld CRITERION - NAJLEPSZE JEDZENIE I NAPOJE, WŁASNOŚĆ

LOUISA CULPEPPERA. Starannie zamknęła drzwi, przesunęła dłonią po gorsie bluzki,

upewniając się, że jest przyzwoicie wpuszczona do spódnicy, po czym rozejrzała się i znowu

wydala westchnienie. Jadłodajnia sprawiała wrażenie opustoszałej. Unosił się w niej zapach

wczorajszej kapusty, nic jednak nie wskazywało na przygotowywanie mięsa dla wieczornych

gości, którzy wkrótce powinni nadejść. Można by przypuszczać, że Louis Culpepper jest

trochę lepiej zorganizowany!

- Halo! - zawołała, przekrzywiając głowę i nasłuchując. Gdzieś z zaplecza doszedł

cichutki, metaliczny dźwięk. Poszła w kierunku kuchni. Gorący wiatr wpadający przez

otwarte drzwi kuchenne, poruszał garnki zawieszone nad płytą. Lokal był pusty.

- Coś podobnego! - wykrzyknęła panna Abigail do nie istniejących słuchaczy, po

czym rozejrzała się wokół i raz jeszcze powtórzyła: - Coś podobnego!

Minęło kilka tygodni, zanim zdecydowała się na rozmowę z Louisem. Fakt, że zastała

pustą restaurację, był wysoce deprymujący. Panna Abigail, poirytowana tak nieoczekiwanym

rojem wydarzeń, wytarła jednym palcem w nieskalanej rękawic, zabłąkaną kropelkę potu z

Spencer LaVyrle - Koliberek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: