(Guillem de Montclar 01) - Cień templariusza - Nuria Masot.pdf - E-BOOK Serie - chomciomania

N URIA M ASOT

C IEŃ T EMPLARIUSZA

Tytuł oryginału: La sombra del templario

R OZDZIAŁ I

P ODRÓŻ

Kwiecień 1265

Panie, stoję oto przed Bogiem, przed wami i przed innymi braćmi,

prosząc w imię Boga i Najświętszej Panny, abyście mnie przyjęli do

waszego zgromadzenia i dopuścili do udziału w dobrodziejstwach tego

domu.

Reguła templariuszy

Bernard Guils był zatroskany i niespokojny, a taki stan ducha stano-

wił zwykle poważne ostrzeżenie. Podróż nastręczała wiele trudności,

więcej, niż się spodziewał na początku, choć spodziewał się całkiem

niemało. Jego wyczulony na niebezpieczeństwo instynkt słał sygnały

alarmowe.

Przede wszystkim nie podobał mu się kapitan galery, na której po-

kładzie podróżowali, niejaki Antonio d'Amato, We-necjanin o chudej

twarzy i ciemnych oczach drapieżnego ptaka, które ani na chwilę nie

przestawały go obserwować. Mimo gwarancji otrzymanych od wielkie-

go mistrza przeszkadzała mu obecność tego człowieka. Dla kultywowa-

nia cnoty ufności czasy nastały nie najlepsze, a wrażenie, że ktoś go

szpieguje, utrzymywało się, zbyt intensywne, aby pozwolić sobie na

nieostrożność. Bernard uśmiechnął się ironicznie: żeby szpieg narzekał,

że ktoś go szpieguje!

Czuł się zmęczony, zmęczony i rozbity, zupełnie jakby chmura złych

przeczuć zawisła mu nad głową. Całe życie poświęcił wojnie, od

Wschodu po Zachód, i nawet jego ciało, z pustym oczodołem, masą

blizn i źle zrośniętych kości, przypominało pole walki. Przez moment z

absolutną precyzją ujrzał twarz młodego muzułmańskiego dzirytnika,

który zranił go w oko, lecz nie pożył wystarczająco długo, aby móc

nacieszyć się swoim dokonaniem. W zamieszaniu bitewnym Bernard

nawet nie zauważył poniesionej straty, nie zorientował się, że od tej

pory jego zdolność postrzegania zostanie uszczuplona o połowę. Po-

czciwy Jacques Bretończyk wywlókł go z pola bitwy, podczas gdy on

sam, jak opętany, wciąż zadawał ciosy mieczem, obojętny na potworną

ranę, obojętny niemal na wszystko. W domu zakonnym w Akce, gdzie

się potem znalazł, nie tylko wyleczono mu martwy już oczodół, ale

również ocalono od zatracenia duszę.

Jednakże w owym czasie był młody i silny, więc każdy ból szybko

mijał. Teraz przeciwnie, zdawać się mogło, że cierpienie na dobre

zagnieździło się w jego wnętrznościach, w szpiku kości, w żołądku, w

samej głębi jego istoty, i nic nie wskazywało na to, że zamierza go

opuścić. Próbował pocieszyć się myślą, że to już ostatnia misja,

wieńcząca wiele lat najwierniejszej służby. Poprosił wielkiego mistrza o

zgodę na takie rozwiązanie i otrzymał ją. Osiądzie zatem w jakiejś us-

tronnej, spokojnej komandorii, w pobliżu rodzinnych stron, będzie

uprawiał ziemię i hodował konie. Lubił konie; zaufanie, jakie do nich

żywił, nieporównanie przewyższało to, które pokładał w ludziach.

Może nawet, przy odrobinie szczęścia, uda mu się spotkać kogoś z rod-

ziny, oczywiście pod warunkiem, że ktokolwiek pozostał jeszcze przy

życiu. Od trzydziestu lat nie miał o nich żadnych wieści.

Stanie się na powrót zwykłym, rozpoznawalnym dla innych templa-

riuszem, odrzuci wreszcie maski i przebrania. Powróci do codziennych

modłów pospołu z braćmi, do swojego habitu, z dala od intryg i wojen.

Zbyt długo się tym zajmuję - pomyślał. - Od tak dawna obnoszę kolejne

twarze, że w końcu zapominam swoją własną. Może po prostu nie po-

trafię już sobie przypomnieć, kim jestem naprawdę.

Odegnał te myśli. Odrywały go od pracy, a wiedział, żc na to nie

może sobie teraz pozwolić. Misja była nadzwyczaj ważna, wielki mistrz

całkowicie na nim polegał. Należało dostarczyć do Barcelony pewną

paczuszkę i przez całą drogę bronić jej choćby z narażeniem życia.

- To misja najwyższej wagi, bracie Bernardzie, misja, od której w

gruncie rzeczy zależy samo istnienie zakonu templariuszy rzekł do nie-

go wielki mistrz Thomas Berard.

- Ta paczka bezwzględnie musi dotrzeć do miejsca swego przezna-

czenia na Zachodzie. Zawsze uważałem, że macie szczególne predys-

pozycje do wykonywania podobnych zadań i jesteście najlepsi, dzięki

waszej pracy dysponujemy jedną z najskuteczniejszych siatek informa-

cyjnych. Zakon nigdy się wam nie wypłaci z tego długu. To ostatnie

zadanie, potem będziecie się mogli wycofać do komandorii, którą sami

wskażecie. Potraktujcie tę możliwość jako nagrodę za tyle lat wiernej

służby.

Tak, to jego ostatnia podróż w charakterze szpiega zakonu; wiedział,

że może ufać słowom Thomasa Berarda. Bernard podziwiał wielkiego

mistrza, uważał go za człowieka zacnego i uczciwego. Niemal na

samym początku, przed dziewięcioma już laty, jedno spojrzenie

wystarczyło, aby zdołali nawiązać głębokie porozumienie. Mistrzowi

Berardowi nie było wcale łatwo. Od chwili ustanowienia go wielkim

mistrzem zakonu templariuszy w tysiąc dwieście pięćdziesiątym

szóstym roku musiał się borykać z poważnymi problemami, a przede

wszystkim z niemocą i rozpaczą na widok nieuniknionego upadku za-

morskich królestw łacińskich. Patrzył, jak w beznadziejnej walce ginęli

jego ludzie, opuszczeni przez zobojętniały Zachód, przez papieża i kró-

lów, bardziej niż czymkolwiek innym zainteresowanych rozgrywkami o

władzę.

Jerozolima, święte miasto okupione morzem krwi, przepadła wiele

lat wcześniej, a chrześcijanie w Ziemi Świętej, skłóceni między sobą,

zdawali się zapominać, jakie cele zawiodły ich niegdyś tak daleko od

domu.

Tak, złe czasy nastały - pomyślał Bernard z przygnębieniem. - Nikt

ani nic nie może już chyba powstrzymać nadciągającej katastrofy.

Zupełnie jakby samo piekło, wynurzywszy się ze swych głębin,

przeniosło się na ziemię. Jego własna misja kosztowała już życie trzech

osób. Zaniepokojony, raz po raz zadawał sobie pytanie, co powoduje,

że w imię paczuszki, którą przewoził, ludzie gotowi są przelać tyle krwi

w tak krótkim czasie. Jego krwi również, nie było się co łudzić.

Zabójstwo marynarza w porcie Limassol na Cyprze głęboko go za-

frasowało. Ku wściekłości weneckiego kapitana połowa zakontrakto-

wanych członków załogi odmówiła współpracy, utrzymując, że to znak,

zapowiedź śmierci i nieszczęścia.

Przez wszystkie lata spędzone w służbie zakonu Bernard Guils ryzy-

kował życie przy niezliczonych okazjach, nigdy wcześniej jednak nie

(Guillem de Montclar 01) - Cień templariusza - Nuria Masot.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: