Wróblewski David - Historia Edgara.pdf - Wiki-ebooki - stokfisz1

david Wróblewski:

historia edgara:

Z języka angielskiego przełożył

Witold Kurylak

WYDAWNICTWO

SONIA DRAGA

Tytuł oryginału:

THE STORY OF EDGAR SAWTELLE

W książce wykorzystano fragmenty Księgi dżungli

w przekładzie Józefa Birkenmajera

Projekt okładki: Wydawnictwo Sonia Draga

Zdjęcie autora: © Marion Ettlinger

Redakcja: Bożena Sęk

Korekta: Mariusz Kulan, Magdalena Bargłowska

ISBN: 978-83-7508-208-1 (oprawa twarda)

ISBN: 978-83-7508-184-8 (oprawa broszurowa)

Sprzedaż wysyłkowa:

www.merlin.com.pl

www.empik.com

www.soniadraga.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o.

Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-950 Katowice

tel. (32) 782 64 77, fax (32) 253 77 28

e-mail: info@soniadraga.pl

www.soniadraga.pl

Arthurowi i Ann Wróblewski

Skład i łamanie:

DT Studio s.c, tel. 032 720 28 78, fax 032 209 82 25

Katowice 2009. Wydanie I

Drukarnia:

Legra Sp.z O.O.

Wzniosły zaiste jest to pogląd, że Stwórca natchnął życiem

kilka form łub jedną tylko i że gdy planeta nasza, podlegając

ścisłym prawom ciążenia, dokonywała swych obrotów, z tak

prostego początku zdołał się rozwinąć i wciąż się jeszcze roz-

wija nieskończony szereg form najpiękniejszych i najbardziej

godnych podziwu.

Karol Darwin, O powstaniu gatunków

Pusan, Korea Południowa, 1952

Po zapadnięciu zmierzchu ponownie się rozpadało, ale on już postano-

wił iść, a poza tym i tak padało od tygodni. Pomachał na pożegnanie

zgromadzonym przy nabrzeżu kulisom i kierując się otrzymanymi wcze-

śniej skąpymi wskazówkami, na piechotę pokonał całą drogę od bazy ma-

rynarki przez zatłoczone targowisko Kweng Li. Mijał przekupniów sprze-

dających koguty w prymitywnych klatkach z ratanu, świńskie łby i leżące

na półkach, sprawiające wrażenie trujących niebieskie wypatroszone ryby,

mijał szare ośmiornice w słojach i stare kobiety handlujące kimchi i bul-

goki, aż w końcu na moście Nieszczęść, ostatnim znanym mu punkcie

orientacyjnym, przekroczył rzekę Naktong.

Mętna woda w dzielnicy knajp połyskiwała czerwono i zielono pod

rozciągniętymi między dachami transparentami. Choć szedł już dłuższy

czas, wypatrując szyldu przedstawiającego żółwia z dwoma wężami, nie

napotkał żadnego innego wojskowego czy żołnierza żandarmerii woj-

skowej. Ulice ciągnęły się bez końca, żaden z szyldów nie przypominał

poszukiwanego i żaden z rogów nie miał kąta prostego. Po pewnym

czasie deszcz przekształcił się w postrzępioną i poszarpaną mgiełkę.

Szedł jednak dalej, metodycznie skręcając, dwa razy w prawo, a potem

dwa razy w lewo, wciąż nie ustając w swoich poszukiwaniach, chociaż

wielokrotnie zdążył już stracić orientację. Dopiero po północy w końcu

się poddał. Wracał, krocząc ulicą, którą dwukrotnie wcześniej przemie-

rzył, gdy wreszcie dostrzegł ten szyld, mały, żółty, zawieszony wysoko

na rogu knajpy. Jeden z węży wywijał się w tył, chcąc ugryźć ogon żół-

wia. Zgodnie z tym, jak opisywał to Pak.

Polecono mu szukać uliczki naprzeciw szyldu i rzeczywiście zauwa-

żył ją tam — wąska, wilgotna, tylko częściowo wybrukowana, opadała

w kierunku portu, oświetlona jedynie przez szyldy naprzeciwko i blask

z kilku rozrzuconych wzdłuż niej okien. Oddalił się od głównej ulicy,

podążając za własnym cieniem. Teraz powinien znaleźć drzwi z latarnią

— czerwoną latarnią. Sklep zielarski. Spojrzał ponad budynki i zauważył

wylewające się znad dachów podświetlone chmury. Z okna obskurnej

łaźni dobiegł go pisk kobiety i śmiech mężczyzny. Gdzieś igła gramofo-

nu opadła na płytę i po zaułku rozległ się drżący głos Doris Day:

I'm wild again, beguiled again,

A simpering, whimpering child again.

Bewitched, bothered, and bewildered am I.

Przed nim zaułek skręcał w prawo. Za zakrętem dostrzegł latarnię, tykwę

rubinowego szkła oplecioną czarnym drutem, a podobny róży płomień

w jej wnętrzu podskakiwał i lizał gardziel szkła, rzucając przekrzywione

cienie żeber na drzwi. Wąski daszek ganku przykrywał wejście. W sa-

motnym bladym oknie zauważył poplamioną od dymu jedwabną zasło-

nę z wyszytymi postaciami zwierząt pokonujących rzekę wlekkiej łodzi.

Popatrzył w dalszą część zaułka, a potem na przebytą drogę. Zastukał

w drzwi i w oczekiwaniu na odpowiedź postawił kołnierz dwurzędowej

marynarskiej kurtki, przytupując równocześnie, jakby zmarzł, chociaż

wcale nie było zimno, jedynie wilgotno.

Drzwi otworzyły się szeroko. Wyszedł przez nie starzec ubrany

w spodnie z surowej bawełny i prostą szatę z tego samego szorstkiego

materiału, niewiele różniącego się od tkaniny workowej. Twarz miał ogo-

rzałą i brunatną, a oczy tkwiły w origami zmarszczek twarzy. Na sznur-

kach wewnątrz sklepiku wisiały całe rzędy mlecznych korzeni żeń-szenia,

kołysząc się wahadłowym ruchem, jakby przed chwilą głaskane.

Mężczyzna w marynarskiej kurtce spojrzał na niego.

— Pak powiedział, że mówi pan po angielsku.

— Trochę. Pan mówi wolno.

Starzec zamknął drzwi za sobą. Mgiełka ponownie przeszła

w deszcz. Trudno byłoby powiedzieć, kiedy to się zaczęło, ale obecnie

deszcz padał już od wielu dni, tygodni, i dźwięk płynącej wody do tego

stopnia stał się nieodłącznym elementem otaczającego świata, że prze-

stał go już słyszeć. Suchość miała charakter tylko tymczasowy; świat

był miejscem, które spływało wodą.

— Ma pan lekarstwo? — zapytał starzec. — Mam pieniądze, żeby

zapłacić.

— Nie potrzebuję pieniędzy. Pak chyba mówił to panu?

Starzec westchnął i pokręcił głową ze zniecierpliwieniem.

— Nie powinien był o tym mówić. Proszę, pan powie, czego chce.

Za plecami mężczyzny w marynarskiej kurtce po zaułku kuśtykał

bezpański pies, dzielnie radząc sobie na trzech nogach i przyglądając

się mężczyznom. Jego mokra sierść połyskiwała jak skóra foki.

— Powiedzmy, że mamy szczury — odezwał się mężczyzna. — I są

z nimi problemy.

— Wasza marynarka może pozabijać kilka szczurów. Nawet szyper

najbiedniejszej dżonki codziennie to robi. Użyjcie arszeniku.

— Nie. Ja... my... potrzebujemy sposobu. Tego, o czym mówił Pak.

Czegoś, co zadziała natychmiast. I co nie wywoła bólu brzucha u szczu-

ra. Ani bólu głowy. Inne szczury powinny myśleć, że jeden z nich tylko

zasnął i nie obudził się.

— Jakby Bóg zabrał go w jednej chwili.

— Właśnie. Żeby inne szczury nie pomyślały, że tamtemu przyda-

rzyło się coś nienaturalnego.

Starzec pokręcił głową.

— Wielu chciało czegoś takiego. Ale to, czego pan szuka... je-

śli w ogóle istnieje... osoba posiadająca taką moc jest prawie równa

Bogu.

— Co pan ma na myśli?

— To Bóg daje życie i śmierć, prawda? Jeśli ktoś potrafi w jednej

chwili wezwać kogoś innego do Boga, dysponuje połową jego mocy.

— Nie. Wszyscy dysponujemy taką mocą. Tylko sposób jest inny.

— Kiedy jakiś sposób przypomina prawdziwe boskie wezwanie,

sprawa wygląda inaczej — odparł zielarz. — To coś więcej niż sposób.

Te rzeczy powinny się dziać brutalnie i być oczywiste. To dlatego ży-

Wróblewski David - Historia Edgara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: