0005. Macomber Debbie - Najpierw ślub.pdf - Harlequin Romans - iwia

DEBBIE MACOMBER

Najpierw ślub

Tytuł oryginału: First Comes Marriage

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Ty jesteś na pewno Zachary Thomas - wykrzyknęła Janine,

wpadając bez tchu do biura. - Przepraszam za spóźnienie, ale ugrzęzłam w

korku na Czwartej Alei. Nie wiedziałam, że przekopują całą ulicę.

Rozpięła płaszcz i przerzuciła go przez poręcz czarnego, skórzanego

fotela, stojącego na wprost dyrektorskiego biurka.

Siedzący po jego drugiej stronie mężczyzna wyglądał na zmieszanego,

jakby nie był pewien, co ma powiedzieć.

- Jestem Janine Hartman - wyjaśniła, wciąż jeszcze zadyszana.

Oddychała powoli usiłując się uspokoić. - Dziadek mówił, że jeśli go nie

będzie, mam się przedstawić sama.

- No tak - odezwał się Zachary po chwili niezręcznej ciszy - ale nie

powiedział, że będziesz miała na sobie...

- Och, sukienka z chusteczek - Janine oparła jedną rękę na kolanie.

Sukienka zrobiona była z niebieskich i czerwonych chust, sięgała ledwie do

kolan i opinała mocno biodra. - To prezent. A ponieważ później idę

odwiedzić dziewczynę, która mi ją uszyła, pomyślałam, że powinnam to

założyć.

- Rozumiem. A naszyjnik?

Janine dotknęła jednej z lampek choinkowych, dyndającej między

innymi paciorkami, zawieszonej na sznurowadle.

- Trochę dziwaczny, prawda? Także prezent. Ale myślę, że to

ciekawy pomysł artystyczny. Pamela jest bardzo zdolna.

- Pamela?

- Nastolatka z Klubu Przyjaciół.

- Rozumiem - powiedział Zach marszcząc czoło.

- Zgłosiłam się tam do pracy i od pierwszej chwili przypadłyśmy

sobie do gustu. Matka Pameli mieszka daleko stąd, a ona jest w trudnym

wieku i potrzebuje przyjaciółki.

- Rozumiem- powtórzył.

Janine poważnie w to wątpiła.

- Naszyjnik na pewno różni się bardzo od tych, jakie widziałem -

dodał Zach. Nie wiadomo, czy miałto być komplement.

Janine już w pięć minut po poznaniu Zacha wiedziała, dlaczego

zrobił tak wielkie wrażenie na jej dziadku. W świetnie skrojonym

garniturze był wprost modelowym dyrektorem. Pełen powagi, zachowujący

dystans, zrównoważony. Nieco młodszy, niż przypuszczała,

prawdopodobnie tuż po trzydziestce. W miarę przystojny, ale nie w stylu

amanta filmowego. Ciemne włosy krótko obcięte, jak u wojskowego. Silna

szczęka, wydatne kości policzkowe i pełne usta. Tyle można było

powiedzieć o jego wyglądzie, a wygląd na pewno nie był u tego mężczyzny

najważniejszy. O tym przynajmniej był przekonany jej dziadek.

Kilka miesięcy wcześniej Anton Hartman połączył powszechnie

szanowaną firmę dostawczą, z nowym i szybko zdobywającym klientów

przedsiębiorstwem Zachary'ego Thomasa. Wspólnymi siłami

błyskawicznie opanowali rynek.

Już od kilku tygodni dziadek chciał, żeby poznała Zachary'ego. Jego

imię pojawiało się przy każdej okazji, niezależnie od tematu ich rozmów.

- Dziadek ... bardzo cię ceni - powiedziała.

Cień uśmiechu, a właściwie jego zapowiedź, pojawił się w kącikach

ust Zacha. Pomyślała, że na pewno bardzo rzadko się uśmiecha.

- Twój dziadek to jeden z najmądrzejszych ludzi w tym kraju.

- Jest wspaniały, prawda?

Zachary skinął potakująco, bez wahania.

Rozległo się ciche pukanie do drzwi i w pokoju pojawiła się wysoka

kobieta w średnim wieku, ubrana w granatowy, obcisły kostium.

- Dzwonił pan Hartman - oznajmiła. - Zapowiedział, że się spóźni, i

zaproponował, żeby państwo zaczekali na niego w restauracji.

Szczupłą twarz Zacha wykrzywił grymas, Janine spojrzała na niego

speszona. - Czy powiedział, kiedy przyjdzie?

- Niestety, nie.

Janine zerknęła na zegarek. O trzeciej umówiona była z Pamelą i nie

chciała się spóźnić. Nie podobało jej się również, że Zach nie usiłuje nawet

ukryć swego niezadowolenia.

- Najlepiej będzie, jeżeli przełożymy lunch na inny dzień -

zaproponowała pogodnie.

Zapanowało krępujące milczenie.

- Czy często nie zjawiasz się na umówione spotkanie? - zapytał

uszczypliwie.

- Oczywiście, że nie - obruszyła się Janine. Już miała powiedzieć

coś na swoją obronę, ale powstrzymała się.

- Sądzę, że najlepiej będzie, jeśli pójdziemy do restauracji i

poczekamy tam na twego dziadka, zgodnie z jego prośbą - dokończył

sztywno.

Ależ doskonale - odpowiedziała, zmuszając się do uśmiechu. Wstała,

sięgnęła po płaszcz, przyglądając się Zachowi kątem oka. Nie lubił jej.

Uświadomienie sobie tego wywołało u Janine dziwną reakcję. Poczuła się

zawiedziona i trochę smutna. Uważał ją za rozpuszczoną i niepoważną,

prawdopodobnie dlatego, że nie miała żadnej odpowiedzialnej pracy. Przez

chwilę miała ochotę wytłumaczyć, dlaczego wybrała taki styl życia, ale

widząc spojrzenie, jakim ją obrzucił, stwierdziła, że nie warto strzępić języka

we własnej obronie.

Nie miała nic przeciw Zachowi, początkowo myślała nawet, że

mogliby zostać przyjaciółmi, ale teraz już się na to nie zanosiło. Naprawdę

szkoda.

Dziadek, zanim wyszedł rano z domu, cieszył się perspektywą

wspólnego lunchu jak mały chłopiec. Przez dobre piętnaście minut

tłumaczył jej szczegółowo, gdzie ma pojechać, tak jakby nigdy wcześniej

nie była w centrum Seattle. Potem jakby mimochodem wspomniał, że rano

ma spotkanie z ważnym klientem. Jeżeli nie zdąży wrócić na czas, Janine

ma pójść do biura Zacha, przedstawić się i poczekać tam na niego.

Na szczęście restauracja, którą wybrał dziadek, była niedaleko.

Milcząco zgodzili się przejść te kilka przecznic na piechotę, chociaż Janine

z trudem dostosowywała się do dużo dłuższych kroków Zacha.

Starając się nie zostawać w tyle, przyglądała się Zachary'emu

Thomasowi i zastanawiała się, co irytowało ją w tym mężczyźnie. Na

przykład wzrost. Nie był nadmiernie wysoki - oceniła go na jakieś sto

osiemdziesiąt centymetrów - a ponieważ ona miała prawie metr

siedemdziesiąt pięć - pomiędzy nimi nie było więcej niż parę centymetrów

różnicy. Dlaczego więc czuła się przy nim taka mała?

Musiał wyczuć, że mu się przygląda, bo się obejrzał. Janine

odpowiedziała słabym uśmiechem i poczuła na twarzy rumieniec. To, co

dostrzegła w jego spojrzeniu, nie podniosło jej na duchu. Janine nie była

próżna, ale wiedziała, że może się podobać. Kilku mężczyzn zdążyło już jej

to powiedzieć, w tym Brian, człowiek, który złamał jej serce. Ale Zachary

Thomas najwyraźniej w ogóle się nie interesował, jak wygląda.

Skoro nie podobała mu się sukienka, prawdopodobnie tym bardziej

raziło go uczesanie Janine. Miała włosy krótko obcięte, wystrzyżone z tyłu,

z paroma długimi pasemkami spadającymi na czoło. Przez całe lata nosiła

włosy do ramion, z przedziałkiem pośrodku. Niedawno, bez szczególnego

powodu, zdecydowała się je ściąć. Miała ochotę na radykalną zmianę. Pam

zachwyciła się fryzurą i stwierdziła, że Janine wygląda fenomenalnie. Ona

sama nie była o tym przekonana. Pocieszało ją jedynie, że wkrótce jej

gęste, ciemne włosy odrosną.

Zach na pewno uznał ją za osobę bez gustu, ślepo podążającą za

modą. Ona z kolei uważała go za człowieka chłodnego i nie lubiącego

ludzi.

- Pan Hartman oczekuje państwa - poinformował ich kierownik sali,

kiedy wkroczyli do wybitego miękkimi pluszami lokalu. Ruszyli za nim, w

kierunku owalnego gabineciku wybitego granatowym welwetem. Ich stopy

zapadały się w grubym dywanie.

- Witajcie - Anton Hartman uśmiechnął się szeroko na ich widok.

Nie znać było na nim lat. Nadal emanował siłą i pewnością siebie, chociaż

włosy miał całkiem białe. Oczy o intensywnym odcieniu błękitu, który z

wiekiem tylko nieco przygasł, nadal były pełne ciepła i mądrości.

- Przepraszam, że musieliście sobie dawać radę beze mnie.

- Wszystko w porządku - odpowiedział natychmiast Zach, nie

czekając na reakcję Janine, tak jakby się bał, że ona powie coś

nieodpowiedniego.

Nie zwracając na to uwagi Janine ściągnęła płaszcz i pocałowała

dziadka serdecznie w kłujący nieco policzek.

- Janine... - zaczął i w tym momencie zauważył jej sukienkę - Co ty

masz na sobie?

- Podoba ci się? - rozłożyła na bok ramiona i okręciła się wokół,

pokazując efekt bananowego kroju w całej okazałości. - Wiem, że

wyglądam w niej trochę ekscentrycznie, ale sądziłam, że ci się spodoba.

Dziadek rzucił okiem na Zacha, a potem spojrzał znowu na nią.

- Na innej dziewczynie wyglądałaby po prostu skandalicznie, ale na

tobie to dzieło sztuki.

- Oj, dziadku - roześmiała się - nigdy nie byłeś dobrym łgarzem. -

Wsunęła się na siedzenie obok niego, tak żeby musiał znaleźć się w środku,

między nią a Zachem.

Umierała z głodu. Na śniadanie wypiła tylko kawę i zjadła jedną

grzankę, teraz miała zamiar to nadrobić.

Kiedy kelner przyszedł odebrać od nich zamówienie, poprosiła o

przystawkę, zupę i sałatę. Dodała też, że potem jeszcze poprosi o jakiś

deser. Dziadek nachylił się w stronę Zacha.

- Janine nigdy nie będzie musiała martwić się o figurę - powiedział,

jakby sprawa była wielkiej wagi dla nich obojga. - Ma to po babce. Anna

mogła jeść, ile chciała, i nigdy nie przybyło jej ani grama. Janine jest taka

sama.

- Dziadku - szepnęła Janine. - Zacha zupełnie nie obchodzi, ile ja

ważę.

- A skąd to możesz wiedzieć - odpowiedział, delikatnie poklepując

wnuczkę po ramieniu. - Mam nadzieję, że zdążyliście się już poznać.

- Och, tak - wyrwało się Janine natychmiast.

- Twoja wnuczka jest dokładnie taka, jak opowiadałeś - dodał

Zachary. Dla Antona zabrzmiało to na pewno jak największy komplement.

Ale ona wiedziała, że Zach spodziewał się zepsutej i rozpieszczonej

panienki, a ona nie zawiodła tych oczekiwań. Nie okazywał otwarcie, że jej

nie lubi, ale nic nie wskazywało, że zrobiła na nim wrażenie.

I nie tylko z powodu sukienki i naszyjnika z choinkowych

świecidełek.

Janine spojrzała na dziadka, by sprawdzić, jak zareagował na słowa

Zacha. Zobaczyła, że jego spojrzenie łagodnieje i że przytakuje,

najwyraźniej zadowolony z uwagi swego partnera. Zachary Thomas był

sprytny, to musiała przyznać.

- Jak wypadło spotkanie z Andersonem? - zapytał Zach.

Anton przez chwilę patrzył na niego bezmyślnie.

- Och, Anderson... Dobrze, w porządku. Zgodnie z planami -

odchrząknął i starannie rozłożył serwetkę na kolanach. - Oboje wiecie, że

już od pewnego czasu planowałem to spotkanie. Janine jest radością

mojego życia. Dzięki niej czuję się młody i szczęśliwy.

Jego spojrzenie było pełne ciepła. Janine musiała spuścić wzrok, by

ukryć łzy wzruszenia. Dla niej również dziadek był wybawieniem. Wziął ją

do siebie po śmierci rodziców i roztoczył nad nią czułą i ojcowską opiekę.

Pojawienie się w życiu sześćdziesięciolatka małego intruza musiało być

dość trudne, ale nigdy się nie uskarżał.

- Mój jedyny syn umarł tak młodo - dodał z trudem Anton, nie

0005. Macomber Debbie - Najpierw ślub.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: