Mertz Barbara - Czarna tęcza.pdf - Mertz Barbara - agusiaw77

BARBARA MICHAELS

CZARNA TĘCZA

Dla Eriki Schmid

Od autorki

Jako miłośniczka kotów, zwłaszcza syjamskich, wiem oczywiście

o tym, że pierwsze okazy tej rasy zostały sprowadzone do Anglii

przez Owena Goulda, brytyjskiego konsula generalnego w Bangkoku,

w roku 1884. Pozwoliłam sobie wprowadzić fikcyjnego

przedstawiciela tej rasy we wcześniejszym okresie, gdyż wydaje mi

się prawdopodobne, że niezarejestrowane egzemplarze mogły być już

wówczas w Anglii.

Podobnie jak kot, pozostałe postaci w tej książce są fikcyjne i nie

ma w nich żadnego podobieństwa do osób żyjących łub zmarłych.

Księga pierwsza

MEGAN

Rozdział pierwszy

Naukowcy zapewniają, że jest to zjawisko zupełnie naturalne,

dziecko chmur burzowych i księżyca w pełni, podobnie jak naturalna

jest jej jasna, dzienna siostra, efekt światła słonecznego i deszczu.

Megan nie była przesądna, ale gdy dotarła na przełęcz i zobaczyła

czarną tęczę ponad wieżami Grayhaven Manor, w pierwszej chwili

miała ochotę podwinąć mokrą, ciężką spódnicę i halki i jak

najszybciej zbiec z powrotem w dół, mimo że przed chwilą z takim

trudem wspięła się na wzniesienie. Ulewa, która ją przemoczyła po

drodze, minęła równie szybko, jak nadeszła. Kiedy zmęczona

dziewczyna przystanęła, żeby odpocząć, zza chmur wysunął się

okrągły księżyc. Odcienie tęczy przechodziły od delikatnej srebrnej

szarości do czerni głębszej niż oświetlony księżycem firmament.

Niedobry omen dla podróżnika, zdążającego do starego domostwa pod

złowróżbnym łukiem.

Dwór położony był w małej niecce wśród wzgórz; ich zielone

zbocza w świetle dziennym robiły sympatyczne wrażenie. Księżyc

pozbawił koloru nie tylko wzgórza, ale i drzewa, przypominające

żałobne pióropusze, bladą jak śnieg trawę i srebrną wstążeczkę

strumyka. Sceneria ta miała w sobie baśniowe piękno, ale Megan

żałowała już, że wiele tygodni przymusowej bezczynności spędziła,

czytając modne romanse gotyckie, w których roiło się od wampirów,

upiorów i nawiedzonych zamków. Nie było zresztą zbytniego wyboru,

gdyż biblioteczka jej gospodyni składała się głównie z takich książek,

a dziewczyna nie miała pieniędzy na wypożyczanie innych z

objazdowej czytelni.

Na pierwszy rzut oka stare mury i wieże Grayhaven wydawały się

wymarzoną scenerią opowieści pani Radcliffe o dziewicach w

niebezpieczeństwie i Czarnych Mnichach. Po uważniejszym

przyjrzeniu się wrażenie było inne. Dom, otoczony wzgórzami, ułożył

się na ziemi jak zwinięty kot, mrugając z zadowolenia żółtymi oknami

jak oczami. Zmokniętej i znużonej podróżniczce bursztynowe

kwadraciki dawały miłą obietnicę ciepła i światła.

Megan jednak zwlekała, bo marzyła się jej jeszcze chwila

odpoczynku przed dalszą wędrówką. Powiedziano jej na stacji, że do

dworu ma tylko cztery mile, tymczasem teraz odległość wydawała się

dwa razy większa. Biedaczka nic nie jadła od śniadania, a mokra

spódnica ciążyła jej jak ołów. Ziemia była wilgotna i dziewczyna

zadrżała, przewiana chłodnym powiewem wiatru, który rozganiał

obłoki. Księżyc unosił się wysoko ponad resztkami burzowych chmur

niby srebrna kula, tocząca się po niewidocznej ścieżce na niebie,

pojazd Diany, rzymskiej bogini łowów.

Megan była lepiej wykształcona niż większość przedstawicielek

jej klasy, znała łacinę, a nawet nieco greki, ale wiadomości o

pogańskich bóstwach nie pochodziły od sióstr zakonnych, które

zajmowały się jej edukacją. To od ojca, właściwie na poły poganina, z

jego opowieści i książek, jakie udało jej się zdobyć, dowiedziała się o

Zeusie i Apollinie, ponurym Plutonie i jego porwanej narzeczonej i o

innych nieśmiertelnych z Olimpu. Będąc pod wrażeniem czarnej

tęczy, przypominała sobie rzeczy, o których wolałaby zapomnieć.

Srebrno - czarny krajobraz nie wydawał się odpowiedni dla jasnego

Apollina czy nieszkodliwych nimf z gajów i strumyków, ale jakaż to

wspaniała noc dla łowczyni Diany lub bogini czarów Hekate, której

orszak szukał ofiar wśród ludzi! Słysząc z dala wycie, Megan poczuła

gęsią skórkę. Po chwili rozległ się jeszcze jakiś dźwięk, znacznie

bliżej, i obejrzała się przez ramię ze strachem. Było to ciche stukanie

kopyt. Niewinna sarenka czy upiór jelenia? Koń z podróżnikiem czy

też straszliwy czarny rumak, którego dosiadał jeden z opisywanych

przez autorki romansów posępnych, upiornych bohaterów, z

ciemnymi powiewającymi włosami i ponurymi brązowymi oczyma,

wpatrzonymi w horyzont?

Megan otrząsnęła się i powróciła do rzeczywistego świata

mokrych butów, przemokniętego ubrania i obolałych nóg. Twarz

wyimaginowanego jeźdźca nie była wytworem fantazji, miała swój

rzeczywisty wzorzec, lecz zdrowy rozsądek nakazywał skończyć z

marzeniami. Edmund Mandeville to jej pracodawca i nigdy nie stanie

się nikim więcej. Dziewczyna zmusiła się, żeby wyciągnąć rękę i

podnieść ciężką torbę, którą położyła na ziemi, gdy weszła na

wzgórze.

Miała silniejszy charakter, niż można by sądzić, patrząc na jej

drobną sylwetkę i delikatne rysy. Chociaż ciężka torba spotęgowała

ból zmęczonych mięśni, Megan chciała już iść, gdy zobaczyła coś, co

zaparło jej dech w piersiach. To z pewnością nie była tylko gra

wyobraźni, chyba że przywidzenia przybrały realną formę, która nie

powinna istnieć w prawdziwym świecie. Na głazie obok ścieżki

Mertz Barbara - Czarna tęcza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: