Mertz Barbara - Taneczny krąg.pdf - Mertz Barbara - agusiaw77

Barbara Michaels

TANECZNY KRĄG

Przełożył Mieczysław Dudkiewicz

Dla Rosie – Eleanory Elizabeth Brown Mertz

23 września 1995

Moc serdeczności od Ammie

Od autorki

Pisząc książkę o słynnej sprawie czarownic z Pendle, pozwoliłam sobie na formę

beletrystyczną. Oprócz „Starej Demdike” i innych ofiar tej sprawy, wszystkie postaci

powieści są wytworem fantazji autorki. Wszelkie podobieństwo do autentycznych osób

żywych lub martwych jest przypadkowe.

Rozdział pierwszy

Nie spotkasz ich w miejscach łatwych do zdobycia,

Wędrują w koło bocznymi ścieżkami,

Z tak oto najbardziej okrutne z potworów

Czają sie w labiryncie, co nas tylko mami.

HENRY, OPAT Z CLATRVAUX

Na zewnątrz panował jeszcze mrok, kiedy się zbudziłam, mokra od potu i roztrzęsiona po

jednym z tych okropnych koszmarów, które nawiedzały mnie noc w noc, za każdym razem

strasząc innym niebezpieczeństwem. Zawsze jednak chodziło o to samo: rozpaczliwie

próbowałam dotrzeć do niego poprzez ogień lub wzburzoną wodę albo też inny potworny

kataklizm, zanim jeszcze nastąpi tragedia. Chwilami go widziałam; uśmiechał się,

nieświadomy zagrożenia, głuchy na moje ostrzegawcze krzyki, na moment przedtem, nim

pochłonęły go spienione fale lub żarłoczne płomienie. Zdarzało się, że dostrzegał, co mu

grozi. Wtedy zwracał ku mnie udręczoną twarz, wołając o pomoc, a ja daremnie waliłam

pięściami w dzielącą nas barierę.

Czasem ona tam była, czasem nie. Zawsze jednak czułam jej obecność, wiedziałam, że

patrzy i czeka.

Dłonią wyczułam przycisk włączający lampę. Dopiero po długiej chwili zdołałam sobie

przypomnieć, gdzie jestem – w jakim hotelu, mieście, kraju. Mieszkałam już w tylu pokojach;

rozmaitych, a jednak mniej lub bardziej podobnych do siebie, z meblami naśladującymi styl

chippendale lub będącymi przykładem nowoczesnego wzornictwa duńskiego. Tym razem

miałam wokół siebie podróbki stylu elżbietańskiego – atrapy ciemnych belek na suficie i

łóżko wyposażone w imitację zasłon, których nie można było opuścić ani rozsunąć szerzej.

Wiedziałam już, co robić, aby nie ulec grozie owych nocnych koszmarów: skupić się

usilnie na takich właśnie prozaicznych szczegółach jak umeblowanie pokoju, a także

przywołać na pamięć, tak jakbym odtwarzała nagraną kasetę, to wszystko, co przeżyłam w

„Gospodzie Pod Czarownicami” w Malkin, w Lancashire na prawdziwej angielskiej wsi.

Coraz trudniej przychodziło mi określić swoje miejsce. W ciągu ostatnich trzech tygodni

przemierzyłam szmat drogi.

Planowaliśmy wyruszyć z Londynu i tam właśnie wszystko się rozpoczęło, w cichym

kościółku w Lambeth. Teraz urządzono w nim muzeum, a część dziedzińca przekształcono w

ogród. Wybierając się na urlop, zawsze zakładamy, że dopisze nam pogoda, niestety tego dnia

padało. Nie była to ulewa, lecz drobna, uporczywa mżawka, niczym z wolna spływające łzy.

W mglistym powietrzu mały ogród nabrał subtelnego, delikatnego uroku, a kwiaty były

wspaniałe: karmazynowe tulipany, błękitne cebulice i żółte jak słońce narcyzy stanowiły

niepowtarzalny widok. W tej scenerii nawet szare kamienne sarkofagi nie tworzyły tak

rażącego kontrastu z otoczeniem, jak by się to mogło wydawać; zdobiły je egzotyczne

motywy, znane z grobowców faraonów egipskich, a więc krokodyle, piramidy, sfinksy,

świątynie. Długo siedziałam na brzegu fontanny, a deszcz moczył mi włosy i rozlewał się

ciemnymi plamami na rękawach płaszcza. Poza mną nie było tu nikogo. Ani żywej duszy.

Hampton Court, Winchester Castle, Hatfield House; od Londynu poprzez Surrey, Sussex,

Hampshire i Somerset do Wilts, potem zaś na wschód, w głąb Suffolk i Norfolk, i wreszcie na

północ, gdzie znajdowałam się obecnie. Nie jeździłam od rezydencji do rezydencji, chociaż

widziałam ich kilka po drodze; rozglądałam się za ogrodami, starymi ogrodami. Z niezłomną

wytrwałością podążałam ustaloną wcześniej trasą, pokonując dzień w dzień wiele mil, aby

wieczorem paść bez sił na łóżko, zawsze w innym hotelu. (Niestety jednak nigdy nie byłam

na tyle wyczerpana, aby przespać do rana bez męczących snów). Unikałam noclegów w

małych gospodach i pensjonatach, gdyż byłoby tam zbyt swojsko i kameralnie. Nie chciałam

być traktowana jak dobra znajoma ani zabawiana przez właściciela lub właścicielkę miłą

rozmową.

Ta gospoda okazała się mniejsza, niżbym sobie życzyła; nie miałam jednak wyboru – w

miasteczku znajdował się tylko jeden hotel. Sama miejscowość też była zbyt mała jak na mój

gust. Początkowo zamierzałam spędzić noc w Manchesterze, ale potem uznałam, że po

wydarzeniach ostatniego popołudnia jestem za bardzo roztrzęsiona, aby kontynuować podróż.

Najpierw przeżyłam głębokie rozczarowanie, ponieważ zabroniono mi wstępu do miejsca,

które chciałam obejrzeć – właśnie w tym celu przybyłam z tak daleka – a potem, na domiar

złego, jeszcze ów wypadek i jego nieprzyjemne konsekwencje.

Wypadek nie nastąpił z mojej winy. Co prawda, byłam w podłym nastroju, gdyż

odprawiono mnie tak bezceremonialnie od drzwi Troytan House – i nie uczyniła tego nawet

jakaś konkretna osoba, lecz szorstki elektroniczny głos. Wiedziałam, że dom nie jest

udostępniany dla zwiedzających, ale ów anonimowy głos nie dał mi nawet szansy

wyjaśnienia, czego tu szukam i w jakim celu przyjechałam. Takie postępowanie rozbudziło

moje najgorsze instynkty, które w końcu zwyciężyły, i dlatego skierowałam się prosto do

najbliższej wioski; postanowiłam wypić tam herbatę i przy okazji się zastanowić, czy dać za

wygraną, czy może raczej spróbować następnego dnia jeszcze raz.

Miasteczko nie wyglądało na duże, ale na wąskiej głównej ulicy panował ożywiony ruch.

Jak się później dowiedziałam, był właśnie dzień targowy. Ta okoliczność, jak również fakt, że

jako Amerykanka nie mogłam się wyzbyć przekonania – mimo wszelkich oznak

świadczących o czymś wręcz przeciwnym – iż jadę niewłaściwą stroną ulicy, kazały mi

zachować daleko posuniętą ostrożność. Kiedy więc ów chłopiec wtargnął nieoczekiwanie na

jezdnię, nacisnęłam gwałtownie na hamulce i w tej samej chwili nagły wstrząs rzucił mnie na

kierownicę, gdy w bagażnik mego auta uderzył samochód jadący z tyłu.

Można powiedzieć, że nawet tego nie poczułam. Byłam zbyt przejęta dzieciakiem i

modliłam się w duchu, aby nic mu się nie stało. Kiedy ujrzałam, że stoi na chodniku cały i

zdrowy, w jaskrawym niebieskim swetrze, poczułam tak ogromną ulgę, że aż zrobiło mi się

słabo. I wtedy ujrzałam jego twarz. Nie był oburzony ani wystraszony. Patrzył wprost na

mnie, uśmiechnięty od ucha do ucha.

Mógł mieć około trzynastu lat, ale był tak drobny, że nie dałabym mu więcej niż

Mertz Barbara - Taneczny krąg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: