r6 translated by Bieniutek.pdf

Ale obiecywałeś, że to na zawsze

tłumaczenie – Bieniutek

ROZDZIAŁ 6

-Bella, co ty tutaj robisz? Kim on jest? - Jacob zapytał łapiąc mnie za łokieć i

odciągając. Wtedy dopiero zdałam sobie sprawę, że Edward ciągle obejmuje mnie w

talii.

-On jest... - ale dłoń Edwarda lekko przycisnęła się do mojego żebra. To była rada –

jest moim bohaterem. Prawie wpadłam do tej fontanny – wtedy jego dłoń mnie

opuściła i uśmiechnął się.

-Nazywam się Anthony Masen – powiedział uprzejmie, a ja zarumieniłam się nieco –

miło mi cię poznać – wyciągnął rękę w kierunku Jacoba.

-Jacob Black – stanowczo uścisnął jego dłoń – dziękuję za uratowanie Belli. Czasami

potrafi być naprawdę niezdarna.

Rzuciłam mu spojrzenie, ale nie zauważył tego.

-Bella Swan, mi również miło cię poznać – również uścisnęłam jego dłoń,

odgrywając swoją rolę. Jacob mnie ignorował.

-Bella była zajęta czytaniem książki, więc nie widziała gdzie idzie – Edward zaczął

mnie bronić. Naprawdę był bohaterem.

Jacob spojrzał na okładkę książki.

-Znowu 'Romeo i Julia'? Dlaczego tak ci się to podoba? Jest smutne i tragiczne.

-Jest romantyczne. Umierają, ponieważ kochają się nawzajem – zaczęłam się bronić,

ale znowu mnie zignorował.

-Dalej, Bello. Chodźmy stąd – odwrócił się i złapał mnie, żebym za nim poszła.

Edward puścił mi oczko, a ja uśmiechnęłam się i zarumieniłam jeszcze bardziej.

Podążyłam za Jacobem. Jego ręka ciągle spoczywała na moim ramieniu.

-Ale podoba mi się w tym parku – nadąsałam się.

-Nawet na niego nie patrzyłaś, Bello – przewrócił oczami – chodź, zaprowadzę cię do

domu.

-Dobrze – mruknęłam.

Kiedy przechodziliśmy obok kawiarni odezwał się.

-Nie podoba mi się ten chłopak. Dobrze ci radzę, unikaj go.

Otworzyłam buzię ze zdziwienia.

-Co? Przecież nawet go nie znasz! -spojrzał na mnie podejrzliwie, więc dodałam – i

ja też nie! O co ci chodzi?

-Tak, ale nie życzę sobie, żeby kręcił się blisko ciebie – powiedział poważnym tonem

– Pamiętasz co mówiłem wczoraj? Będę walczył, Bello, będę.

Przewróciłam oczami i zignorowałam jego kwaśną postawę. Kiedy biały dom znalazł

się w zasięgu moje wzroku, ruszyłam ramionami, strzepując rękę Jake'a i pobiegłam

do środka. Kiedy weszłam moja mama patrzyła przez małe okienko. Na pewno nas

szpiegowała. Powiedziała jedynie 'maniery' i wróciła do robienia kolacji.

Odwróciłam się, żeby zaserwować Jacobowi mój najlepszy udawany uśmiech, kiedy

byłam tak wkurzona.

-Może usiądziesz? - wskazałam kciukiem salon – Życzysz sobie filiżankę kawy?

Uśmiechnął się zadowolony.

-Tak, dziękuję.

Skierowałam się do kuchni, przygotowałam kawę, po czym poszłam usiąść do pokoju

dziennego z moim byłym najlepszym przyjacielem. Zaczęliśmy rozmawiać, cóż, tak

właściwie to on zaczął. Nie dało się go zatrzymać! Przeskakiwał z tematu na temat, a

ja tylko udawałam, że słucham.

Moja mama dołączyła do rozmowy.

-Jak się bawiliście w parku?

Jacob zmrużył oczy.

-Jestem przekonany, iż Bella znakomicie.

-Dlaczego tak mówisz? - mama otworzyła szerzej oczy.

Spojrzałam w dół, a Jacob odpowiedział sarkastycznie.

-Więc, była zajęta czytaniem, jak zwykle, już miała się przewrócić i wpaść do

fontanny, kiedy znikąd pojawił się superbohater.

Wściekłość zawrzała we mnie.

-Ed..Anthony – położyłam nacisk na imię – uratował mnie przed upadkiem, a także

moją suknię przed zniszczeniem! Wielkie dzięki!

-Och, przepraszam bardzo – jego twarz była czerwona – że przeszkodziłem w

rozmowie z Anthonym.

Rzuciłam mu mało przyjazne spojrzenie.

-Przestań! Przecież już mnie masz, czyż nie?! Więc dlaczego jesteś taki zazdrosny?

To zdawało się go zmartwić.

-Ha! - prychnął – Zazdrosny? Ja? Czemu niby miałbym być zazdrosny? Co on niby

ma, czego ja nie mam?

Teraz z całych sił starałam się nie krzyknąć 'Może MÓZG!', ale po prostu się

zamknęłam i zaczęłam uspokajać. Matka patrzyła na mnie zszokowanym wzrokiem.

-Bello, to było niewłaściwe – wydyszała – wyobraź sobie co by ludzie powiedzieli,

gdyby panienka, która otrzymuje wyraźne zaloty od pewnego młodego mężczyzny,

rozmawiała z innym! Myślę, że Jacob ma racje. Trzymaj się od niego z daleka.

Przewróciłam oczami.

-Nie martw się. Postaram się nikogo nie rozczarować.

Obydwoje uśmiechnęli się. Potem zaczęli rozmawiać o jakiś rzeczach, których nie

miałam ochoty słuchać. Wyłączyłam się i przypomniałam sobie wszystkie rzeczy,

które zostały powiedziane przez ostatnie dwa dni. Pewnie, jak dotąd najważniejsze

dni w moim życiu.

Wczoraj cały czas coś mnie gryzło. Rozmyślałam o tym, a właściwie była pewna, że

jeśli nie chodziłoby o to, co pomyśli społeczeństwo, najprawdopodobniej w tym

momencie byłabym narzeczoną Jacoba, a za jakieś 2 tygodnie już jego żoną. Teraz

naprawdę doceniłam te wszystkie zasady.

Odkąd moje myśli były już uporządkowane w kolejności alfabetycznej, otworzyłam

'Romea i Julię'. W spojrzeniu mojej matki dostrzegłam dezaprobatę, ale

zignorowałam to i zaczęłam czytać. Czas zleciał bardzo szybko, gdyż kiedy

poczułam się trochę zmęczona, była już pora obiadu. Mój ojciec przyjechał parę

minut później. Jacob oczywiście zostawał na obiedzie.

-Jacob! Miło cię widzieć – Charlie przywitał go – Co cię sprowadza?

Zesztywniałam podtupując, żeby tylko nie opowiedział Charliemu o wcześniejszym

incydencie.

-Spotkałem Bellę w parku i przyszliśmy tu razem – odetchnęłam z ulgą, wdzięczna,

że opuścił szczegóły.

To przynajmniej wydało się zadowolić Charliego. Zjedliśmy przy akompaniamencie

niezręcznej ciszy. Trzymałam kciuki, żeby tylko Jake nie powiedział Charliemu o

Edwardzie. Jacob wyszedł nic nie mówiąc, ale wciąż miałam nadzieję, że nie

wspomni o niczym swojemu ojcu, ponieważ Charlie i Billy plotkowali jak dwie

przekupki na targu. Musiałam zaufać mojemu szczęściu, a szanse nie były wysokie.

Byłam już ubrana w swoją piżamę, kiedy doszłam do wniosku, że nie mogę spać.

Postanowiłam więc udać się na dół, wypić herbatę i puścić jakaś muzykę

Beethovena. Z filiżanką czerwonej herbaty i cichą muzyką w tle – tak, żeby nie

obudzić moich rodziców – usiadłam przy oknie, jak każdej nocy i wsłuchałam się w

przepiękne dźwięki. Właśnie leciała Symfonia nr 5 i już powoli zasypiałam, kiedy

usłyszałam szmer na dole, gdzieś na zewnątrz.

-Bella! - to był głośny szept – Bella, nie śpisz?

Od razu rozpoznałam głos i sylwetkę mojej ulubionej osoby. Zaraz, ulubionej osoby?

Od kiedy? Przecież ja go poznałam dopiero dwa dni temu! Dwa dni? Naprawdę?

Wydaje się dłużej.

-Edward, co ty tutaj robisz? - nawet w tych ciemnościach mogłam wyczuć, że

obydwoje się uśmiechamy.

-Cóż, szczerze, nie mogłem spać, a ty mówiłaś, że każdego wieczora wyglądasz

przez okno, więc byłem ciekaw czy może ty też nie śpisz! - jego głos zdawał się

przejęty i podniecony.

To co powiedział, sprawiło, że uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. On naprawdę

słuchał tego, co mówiłam.

Nim byłam w stanie zauważyć co robi, wspiął się na drzewo i usiadł na gałęzi blisko

mojego okna.

-Dobry wieczór, panienko Swan.

Zachichotałam na tę formalność.

-Dobry wieczór, panie Cullen. Co pana tu sprowadza o tej porze?

Zaśmiał się delikatnie.

-Więc, dzisiaj prawie cały dzień zajęły mi wspinaczki i odkryłem coś. Chciałabyś to

zobaczyć?

Bez choćby sekundy zawahania, odpowiedziałam.

-Z przyjemnością.

Wyszczerzył się i wyciągnął do mnie dłoń.

-W takim razie trzymaj się.

Tym razem zawahałam się chwilę, ciągle byłam w piżamie.

Odwróciłam się i poszłam poszukać jakiejś wygodnej spódniczki i prostej bluzeczki.

Przypuszczam, iż będziemy musieli kawałek się przejść. Po tym jak się przebrałam i

wyłączyłam gramofon, podeszłam do okna i złapałam rękę chłopaka, żeby pomógł mi

zejść z drzewa.

-Ufasz mi? - zapytał kiedy byliśmy już bezpieczni na ziemi, pod moim oknem.

-Oczywiście, że ci ufam – powiedziałam, zachęcająco łapiąc go za rękę – Uratowałeś

mi życie.

Zachichotał.

-Czuję się, jakbym znał cię już od dłuższego czasu.

-Ciekawe dlaczego – oboje zarumieniliśmy się mocno – Może to zbieg okoliczności.

-Nie wierzę w przypadki. Uważam, że przeznaczenie jest zapisane na piasku.

-Czy to nie powinno być zapisane na skale?

Ruszyliśmy szybkim krokiem przez podwórko za domem do ścieżki, która

prowadziła do lasu. To pewnie ją odkrył.

-Nie – jego zielone oczy, na których widok miękły mi nogi, rozglądały się dookoła po

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: