Policja_997_nr_39_06-08.pdf

Sprawa Olewnika – mówią policjanci s. 4 –12

nr 6 (39), czerwiec 2008 r.

cena 3 zł (w tym 7% VAT)

nr indeksu 321109

www.gazeta.policja.pl

ISSN 1734-1167

INDEKS 321109

POLICJA 997

czerwiec 2008 r.

SPIS TREŚCI

s. 17

KRAJ

Rozmaitości

Polisy dla sierot, Sprawa dr. G. cd., A korpus czeka na podwyżki,

Telefon dla cudzoziemców

Ruchy kadrowe w maju, Leonardo na Euro 2012, Psy pomagają

Policji

s. 29

PROWOKACJE

Sprawa Olewnika

Jak policja nic nie robiła... – Ci policjanci, na których teraz psy

wieszają, naprawdę pracowali. To na podstawie zgromadzonego

przez nich materiału zatrzymano sprawców

To już siódmy rok – kalendarium działań policji i prokuratury

Teraz łatwo mówić o błędach – zarzuty dla trzech policjantów,

którzy uczestniczyli w śledztwie

O czym nie wiemy? – niejasności i nieprawidłowości związane

ze śledztwem

Porywacze – czy to pełna lista sprawców?

s. 4

PRAWO

Najnowsze orzecznictwo o kontroli operacyjnej

Co wolno wykorzystać – sposób postępowania z wiedzą zdobytą

podczas kontroli operacyjnej

s. 40

s. 8

s. 9

SPORT

Podnoszenie ciężarów

Master w policyjnym mundurze – st. sierżant Marek Nerć

i w pracy zrobi swoje, i z mistrzostw medal przywiezie

s. 10

s. 44

s. 12

O NAS

Wizerunek Policji

Komisarz, wnuk kapitana – dzisiaj Policję promuje

kom. Michał Żbik, wnuk Jana, kultowego kapitana MO

TYLKO SŁUŻBA

Deszcz kasy cd.

Miliony dla Policji – z Funduszu Wsparcia Policji i darowizn

Logistyka

Żadnych cięć, Testowanie aż do skutku?, Samochody poza

przetargiem?

Jubileusz

Dekada BSW – tropią patologię, ale i oczyszczają pomówionych

policjantów

Policja a prawa człowieka

Jedyni w Europie – rozmowa z nadkom Marcinem Wydrą,

pełnomocnikiem KGP ds. ochrony praw człowieka

COOperation 2008

Megakatastrofa w Pstrążu – dziewiąte ćwiczenia sprawdzające

współdziałanie różnych służb

Policyjni negocjatorzy

Ośmiornica – w sytuacja kryzysowych konieczna jest współpraca

dowódców z negocjatorami

s. 48

s. 14

s. 16

TYLKO ŻYCIE

Pierwsza pomoc przedmedyczna

Urazy mózgowo-czaszkowe

s. 50

s. 22

okładka Krzysztof Zaczkiewicz,

reprodukcje Andrzej Mitura

s. 24

s. 26

Legniccy

policjanci

co roku

organizują

imprezy

na Dzień

Dziecka.

W tym roku

ponad 600

gości spodziewali się już 30 maja.

Przed rokiem, dzięki licznym firmom

i osobom, zabawa była przednia.

s. 36

s. 18

STRZAŁ OSTRZEGAWCZY

Bezczynność i inne przyczyny

Ludzie skargi piszą – w 2007 roku 19 000 skarg na działania

policjantów wpłynęło do jednostek Policji w całym kraju

Skargi podejrzanych

Co na to prawo – insynuacje i skargi podejrzanych zmierzają

do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego policjantom

Skargi policjantów

Przeciw klice i oligarchom – urojone krzywdy niektórych są

tak naprawdę pretekstem do zemsty na przełożonych

s. 19

s. 20

s. 30

U NAS

Goście z Nigerii

Z wizytą w Polsce – nigeryjscy policjanci chcą wzorować się

na polskiej Policji

s. 32

POLICYJNY PITAWAL

Kolejny postrach Śląska

Powtórka z wampira – Joachim Knychała, nim go ujęto zabił sześć

kobiet i dziewczynek, dziewięć usiłował

s. 38

ŚWIAT

Policja estońska

Pod znakiem lwa – średnie zarobki w estońskiej policji

to 17 611 koron estońskich (ok. 3905 zł)

Redakcja „Policji 997” wszystkim dzieciom

życzy radosnego dzieciństwa.

PROWOKACJE Sprawa Olewnika

POLICJA 997 czerwiec 2008 r.

Bmw, którym porywacze wywieźli Krzysztofa, policja znalazła spalone pod Zgierzem

Jak policja nic nie robiła...

Policjanci z olsztyńskiego CBŚ, ci sami, którym

przypisuje się sukces w rozwiązaniu sprawy porwania

Krzysztofa Olewnika, mówią: – Nie można tym

policjantom, na których się teraz psy wiesza, nie oddać

jakiegoś pokłonu. Bo oni naprawdę pracowali. To oni

ustalili Sławomira Kościuka i Wojciecha F. Sprawcy

zostali zatrzymani na podstawie materiału

zgromadzonego przez nich.

Zgaszony. Przybity. Przygarbiony. Jak człowiek, któremu zawalił

się świat. Jak ktoś, kto stracił wiarę. – To dla mnie cios w plecy –

mówi. – Przecież ja nikogo nie zamordowałem, okupu nie wziąłem.

To się w głowie nie mieści.

HENIO

Nie żali się. Nie potraﬁ tylko zrozumieć, dlaczego przyjechali po nie-

go o 6.00 rano, zrobili przeszukanie w domu, piwnicy, samochodzie,

choć wcześniej był na każde wezwanie olsztyńskiej prokuratury. Za-

wieźli go na dołek, przesłuchali dopiero po 29 godzinach. Żeby nie

zwariować w celi, spał.

Nie patrzy na nas. Wzrok wbija w podłogę. Nerwowo ściska

dłonie. Ciszę przerywa policjant z płockiego CBŚ. Wchodzi do

pokoju, w którym rozmawiamy, wita się z Henrykiem S., a do

nas mówi, że to najlepszy policjant w historii okręgu mazo-

wieckiego.

– 12 lat temu byłem jego uczniem. Pamiętasz Heniu?

– Piotr był u mnie na praktyce i żeśmy razem wykryli... Pamiętasz,

ile pokrzywdzony miał lat? – Henryk S. nagle się ożywia.

– Sześć.

– A jak rozpoznał sprawcę? Pamiętasz? No powiedz – jego twarz

rozjaśnia uśmiech.

Piotr myśli chwilę: – Po nalepce na rowerze.

„Oni” to pierwsza grupa powołana przez komendanta wojewódz-

kiego Policji w Radomiu. Dwanaście osób z KWP w Radomiu

i z KMP w Płocku, kierownikiem był Remigiusz M., wówczas za-

stępca naczelnika wydziału kryminalnego w Radomiu. Czynności

procesowe nadzorowała prokuratura rejonowa w Sierpcu.

Policjanci, „na których się teraz psy wiesza”, to właśnie kierownik

grupy Remigiusz M., Maciej L. – pracownik operacyjny, i Henryk S.

– dochodzeniowiec, od stycznia 2006 w CBŚ. Tylko ten ostatni zgo-

dził się z nami spotkać. Pozostali odpowiedzieli na nasze pytania

za pośrednictwem adwokatów.

czerwiec 2008 r. POLICJA 997

Sprawa Olewnika PROWOKACJE

Henryk S. od zawsze zajmował się sprawami przeciwko życiu

i zdrowiu. Kocha tę robotę. Jest skrupulatny i dokładny. Koledzy

mówią, że gdy oni idą na ryby, on wyjmuje akta i dłubie. Zdarzyło

mu się godzinami siedzieć nad sprawą, która była umorzona. Bo coś

nie dawało mu spokoju, przeczucie podpowiadało, że tę zagadkę da

się rozwiązać. I rozwiązywał. Przy sprawie uprowadzenia syna Olew-

nika Henryk S. robił prawie od samego początku. Do grupy śledczej

dołączył po kilku dniach, zaraz po powrocie z urlopu. W pierwszych

czynnościach nie brał udziału. Potem, gdy w 2004 sprawę przejęło

płockie CBŚ, Henryk S. też z nimi był. Prowadzący sprawę proku-

rator Radosław Wasilewski powiedział, że chce Henryka S., bo do-

brze pracował, a on potrzebuje dobrego dochodzeniowca.

– Kazał mi wtedy zrobić analizę akt, a ja bardzo szczegółowo ją zro-

biłem – wspomina policjant.

Ślady bardziej wskazywały na napad rabunkowy niż uprowadze-

nie. Biegła, która na podstawie śladów biologicznych odtwarzała

przebieg zdarzenia, stwierdziła, że ich układ w przypadku porwania

powinien być inny.

SŁUCHANIE PAZIKA

Policjanci z olsztyńskiego CBŚ przypuszczają, że to ta opinia biegłej

miała wpływ na tak długie lansowanie hipotezy samouprowadzenia.

Śledczy z pierwszej, mazowieckiej, grupy zaprzeczają. Mówią, że tak

samo skrupulatnie sprawdzali pozostałe wersje. Remigiusz M. prawie

przeprowadził się do Płocka.

– W początkowej fazie uprowadzenia przebywałem w Płocku cały-

mi tygodniami. Była to pierwsza dynamiczna faza czynności, kiedy

CZTERY WERSJE

Zacznĳmy od początku. Krzysztof Olewnik zostaje porwany nocą

z 26 na 27 października 2001 roku. Około 22.00 w jego domu w Dro-

binie kończy się przyjęcie, które ojciec, Włodzimierz Olewnik, zor-

ganizował, żeby załagodzić spór syna z policjantami z drogówki.

Po spotkaniu Krzysztof rozwozi gości i wraca do domu. Następnego

dnia rano jego przyjaciel i wspólnik, Jacek Krupiński, zauważa

przed domem Krzysztofa ślady krwi. Zatrzymuje się w progu, widząc

kolejne. Powiadamia ojca i czeka na niego kilka minut. Okazuje się,

że Krzysztofa nie ma. W domu na podłodze kałuża krwi, ślady krwi

są też na ścianach, a dom jest splądrowany. Ojciec wzywa policję.

Ta zabezpiecza ślady, słucha świadków. Oględziny trwają od 10.00

do północy. Zabezpieczonych zostaje 51 różnego rodzaju przedmio-

tów i śladów, w tym m.in. krew, linie papilarne, włosy. Pies gubi trop

kilkanaście metrów za bramą posesji, w miejscu, gdzie na drodze

widać ślady opon. Wśród funkcjonariuszy prowadzących sprawę jest

Bogdan K., który był na przyjęciu poprzedniego wieczora, a na proś-

bę Włodzimierza Olewnika w czynnościach uczestniczy Wojciech K.,

policjant, który pomógł skompletować listę gości.

Wszyscy zostali przesłuchani. Wzięto ich odciski palców.

Już na początku, w 2001 roku, policjanci sporządzają cztery wer-

sje śledcze. Pierwsza zakłada uprowadzenie dla okupu przez grupę

przestępczą. Druga, że porwanie może mieć związek z rozliczenia-

mi ﬁnansowymi ﬁrmy Krupstal, w której wspólnikami byli Krzysztof

i Jacek Krupiński. Kolejna hipoteza ma związek z kobietami i roman-

sami Krzysztofa. Czwarta zakłada samouprowadzenie.

– Nigdy nie było tak, że była to wersja jedyna i najważniejsza –

podkreślają policjanci prowadzący sprawę. – Ale były pewne symp-

tomy, które wskazywały, że tak może być.

Sprawa była nietypowa. Już sam fakt uprowadzenia z domu wyda-

wał się dziwny. Było przyjęcie, w domu bawiło się kilkanaście osób

– porywacze nie mogli wiedzieć, czy wszyscy wyszli, czy ktoś został.

Prościej byłoby uprowadzić na drodze, kiedy Krzysztof wracał do do-

mu, a nie narażać się na złapanie. Do tego plądrowanie domu – zaj-

muje czas, a w takiej sytuacji każda sekunda jest na wagę złota. Poza

tym dom Krzysztofa nie stoi na kompletnym odludziu. Obok był

stróż, który mógł coś usłyszeć, zauważyć. Mało tego: na ścianach by-

ły rozmazy krwi. Jakby ktoś je celowo rozcierał. To też nietypowe. Bo

który ze sprawców poszerza ślady swojego pobytu? Inna sprawa: dla-

czego porywacze przewrócili dom do góry nogami, zabrali pieniądze,

zegarek, złoty łańcuszek, broń, a nie skusili się na samochód Wło-

dzimierza Olewnika? To dziwne. Tym bardziej że wzięli drugi samo-

chód, należące do Jacka Krupińskiego bmw, które miało

skomplikowany system zabezpieczeń i nikt poza Krzysztofem i Jac-

kiem nie umiał go odpalić. Porywaczom się udało. Auto spalili około

trzeciej nad ranem pod Zgierzem. Po co kradli samochód, jechali

kilkadziesiąt kilometrów i ryzykowali kontrolę drogową?

Przy tym stole 26 października 2001 roku biesiadowali goście

Krzysztofa Olewnika – policjanci z Płocka

wykonywane były rozpoznania posesyjne i osobowe. Z moich do-

świadczeń związanych z prowadzeniem spraw uprowadzeń wyni-

kało, że jest to konieczne. Dlatego zdecydowałem się, by być na

miejscu. To było trudne, formalnie cały czas pełniłem obowiązki

zastępcy naczelnika Wydziału Kryminalnego KWP w Radomiu –

mówi.

Sprawdzali wtedy, na samym początku, wszystkich przestępców

z Drobina. 14 listopada 2001 roku został przesłuchany m.in.

Robert Pazik, jeden z później skazanych za zabójstwo Krzysztofa.

Nic nie wskazywało, że to może być on: miał dobrą opinię, był

blisko Olewników.

Sprawdzali wątki związane z kobietami. Wyszło na jaw, że dziew-

czyny, z którymi spotykał się Krzysztof, miały narzeczonych ze świa-

ta przestępczego, że ﬁrma miała długi, że młody Olewnik pożyczał

pieniądze od kumpli, a między nim i wspólnikiem był konﬂikt doty-

czący dalszego prowadzenia biznesu. Do tej układanki doszła infor-

macja, że Krzysztof w ostatnim czasie czegoś się bał. Ktoś mu groził

i w związku z tym złożył nawet zawiadomienie na Policji.

Te karty odkrywały się po kolei. W tym czasie do Olewników non

stop dzwonili porywacze, a w domu w Drobinie już w pierwszych

dniach po porwaniu zainstalował się detektyw Krzysztof Rutkowski.

Policjanci mówią, że on i jego ludzie panoszyli się, a im dawkowano

informacje. Tak na przykład było z listami, które pisał Krzysztof.

– Pierwszy był w listopadzie, pojechaliśmy odebrać, a rodzina od-

mówiła wydania – opowiada Henryk S. – Pan Olewnik obawiał się, że

porywacze mogą zażądać ich zwrotu. Mówił, że te listy miały być

niszczone, porywacze żądali posłuszeństwa, zakazywali kontaktów

zPolicją. Ja to rozumiem, ale śladów nie mogliśmy badać.

Oryginały listów Danuta, siostra Krzysztofa, dała prokuratorowi

okręgowemu w Warszawie dopiero w styczniu 2003 roku.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: