Joan Collins - Miłość, pożądanie, nienawiść.rtf

Joan Collins

Miłość, pożądanie, nienawiść

Acapulco 1955

Gomez, szef miejscowej policji, nie znosił filmowców. Zży­mał się ze złości, gdy widział jak w ulubionych przez niego punktach miasta budują dekoracje zmieniające niepowtarzalny charakter Acapulco.

Jego niezadowolenie sięgnęło zenitu wówczas, gdy po raz kolejny obudzono go w środku nocy z wiadomością, że ma się udać na plan.

Morderstwo — oto fakt, który wyrwał z błogiego snu in­spektora Gomeza. Tylko jedna rzecz jest gorsza niż śmierć na planie filmowym — to dwie śmierci, a teraz zdarzyła się ta trzecia. Wyglądała na wypadek. Stary drewniany wagonik ko­lejki linowej, wiozący niefortunnego pasażera, roztrzaskał się spadając na skaliste wybrzeże. Śmierć była natychmiastowa. In­spektor stał wśród filmowców i przyglądał się im z niechęcią. Nie budzili jego sympatii. Poszarzałe twarze, zdenerwowanie i niepokój. Księżyc oświetlał tę niezwykłą grupę. Odartą z fil­mowej fikcji. Pozbawieni świateł reflektorów stali się po ludzku zwyczajni. Przestraszeni.

Przystąpił do wstępnych przesłuchań. Jako pierwszy dotarł do ciała młody reżyser — cudowne dziecko Hollywood. To on właśnie, zaraz na wstępie, powiedział, że wszyscy oni bez wy­jątku czuli do zmarłego wstręt... Ale legendarna gwiazda czasu przeszłego zaprotestowała. Uważała bowiem, że pod odrażającą powierzchownością zmarłego krył się prawdziwy gentelman.

Młodociana seksbomba, mówiąca z wyraźnie francuskim akcentem, powtarzała w kółko, że — śmierć chadza trójkami. Jej opiekunka o wyglądzie starej panny załamywała nerwowo dłonie. Wzięta scenarzystka, uczepiona ramienia policjanta, usi­łowała zaprezentować swoją wersję zdarzeń, zaś dystyngowany aktor brytyjski stwierdził kategorycznie, że ta wymyślna ma­china była jego zdaniem śmiertelną pułapką, zastawioną na pa­sażerów i tylko cud sprawił, że wypadek nie zdarzył się wcze­śniej.

Sławny gwiazdor filmowy niespokojnie rozglądał się wo­kół. Nie mógł zrozumieć, co stało się z jego piękną, tajemniczą  narzeczoną.

Gomez miał wszystkich absolutnie dość. Właśnie zamierzał zwolnić całą ekipę, gdy oto podbiegł policjant i szepnął mu coś do ucha.

— Chwileczkę, proszę państwa — zawołał inspektor. — Proszę zaczekać. To nie był wypadek, lecz morderstwo.

Tylko dla jednej osoby ta informacja nie była zaskocze­niem. Bowiem tylko ta osoba pragnęła zabić. Pozostali z prze­rażeniem przyglądali się sobie nawzajem, w milczeniu, i nikt nawet nie zauważył, że z zaciśniętej dłoni zmarłego wysunął się mały, bursztynowy paciorek, który wolno potoczył się w stronę ciepłego morza.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Paryż 1943

Ines obudziła się w hotelu Ritz, Obok niej chrapał włoski oficer. Ból przeszywał całe jej ciało. Za oknami bogato zdo­bionej sypialni w stylu Ludwika XIV rozkwitały drzewa kaszta­nowe. Ines uwielbiała Paryż z namiętnością, której nie zniszczył tupot butów nazistowskich żołnierzy, paradujących ulicami jej ukochanego miasta ani ból brzucha z powodu ciągłego głodu czy brutalności mężczyzn, którym służyła ona i jej ciało.

Odwróciła się, by popatrzeć na śpiącego obok niej męż­czyznę. Wydawał się młodym człowiekiem, jednak jego twarz, nawet we śnie, była okrutna i nieczuła, a krótkie, rozdęte ciało przybrało groteskowe kształty. Wzdrygnęła się z odrazą, z prze­rażeniem pomyślała o tym, co spotkało ją w czasie ostatniej nocy. Merde — co ten potwór jej zrobił!

Generała Scrofo spotkała przed dwoma dniami w Cafe Florę. Siedziała tam jak zwykle i przyglądała się otaczającym ją ludziom. Paryska bohema wyglądała jak dawniej, jak przed wojną. Aktorzy, pisarze, malarze i studenci siedzieli jak niegdyś na metalowych krzesłach, ustawionych przed gwarnymi kawiar­niami. Dym z papierosów unosił się w powietrzu. Słychać było śmiechy i rozmowy, pozornie jak zwykle... i tylko zieleń wrogich mundurów przypominała o tym, że Paryż jest miastem okupo­wanym.

Popołudniowe słońce igrało w złotych włosach Ines, odbi­jało się od policzków, podkreślało ich młodzieńczą świeżość. Przy sąsiednim stoliku siedział Picasso w otoczeniu wielbicieli i pięknych modelek.

Niezwykłe, czarne oczy wielkiego artysty dostrzegły śliczną Ines. Przesłał jej płomienne spojrzenie. Ona także nie pozo­stała obojętna. Gdyby nie natarczywe zainteresowanie Włocha siedzącego przy sąsiednim stoliku, odpowiedziałaby na wezwa­nie milczącego człowieka o pałających oczach i dołączyła do

gronach tych, którzy go otaczali. Ale generał Scrofo okazał się szybszy. Zaproponował jej spotkanie. Umówili się.

Następnego wieczora szła na tę randkę bulwarem Malesherbes, obok placu de Wagram i wzdłuż Sekwany. Przy jednej z fontann z brązu, będącej spadkiem po Angliku, Sir Richar­dzie Wallasie, zatrzymała się by ugasić pragnienie. Wiele pa­ryskich ulic ozdobiono takimi uroczymi, a zarazem funkcjonal­nymi rzeźbami. We wczesnych latach siedemdziesiątych ubie­głego stulecia, pod koniec wojny francusko-pruskiej. Wallace obdarował nimi ukochane miasto, w dowód podziwu dla jego odważnych obywateli, broniących się dzielnie przed armią pru­ską. Ines miała nadzieję, że także i teraz obywatele Paryża zdo­łają przetrwać inwazję Niemców i Włochów z podobną swoim przodkom odwagą.

Ines nie czuła radości z powodu randki. Traktowała ją jak pracę, tylko i wyłącznie pracę. Yves wciąż powtarzał, że musi myśleć o tym w ten właśnie sposób. Idąc bulwarem minęła kilku rowerzystów i przechodniów. W Paryżu nie było teraz pra­wie prywatnych samochodów. Przemykały jedynie złowieszcze czarne mercedesy gestapo albo SS. Za zaciemnionymi oknami czaiło się zło.

Zwolniła kroku i myślała o tych wszystkich wrogich ofice­rach, o tym, że to ona i jej koleżanki zabawiały ich w Ritzu oraz innych paryskich hotelach. Ines i Jeanette, która była jej najlepszą przyjaciół...