Harrod Eagles Cynthia - Dynastia Morlandów 01 - Gniazdo (część pierwsza).pdf - SAME NAJLEPSZE ROMANSE HISTORYCZNE (aneczka119) - olinap

Rozdział pierwszy

- Ruszamy jutro przed świtem - powiedział Edward Morland,

przeżuwając duży kęs baraniny.

Był wysokim postawnym i dość obcesowym mężczyzną. Ogłady

nabrał w zbyt późnym wieku, by teraz nie doskwierała mu na co dzień.

Spożywał właśnie wieczerzę, a jego ruchy cechowała z trudem poskramiana

gwałtowność, gdyby nie zdobił go kosztowny strój, postronny obserwator

łacno mógłby sądzić, że Edward Morland jest człowiekiem niskiego stanu i

tylko przez pomyłkę trafił do pańskiego stołu.

Robert, jego syn i jedyny kompan przy wieczerzy, był zupełnie inny.

Wysoki jak ojciec, odznaczał się co prawda młodzieńczą kanciastością, ale

także pewnym wyrafinowaniem. Miał łagodniejsze rysy twarzy, powściągliwe

ruchy, a zachowanie dobrych manier przy stole nie sprawiało mu

najmniejszej trudności. Wdał się w matkę, choć prawie jej nie pamiętał. Oj-

ciec powiedział mu niegdyś grubiańsko, że powinien wraz z białogłowami

siadać przy kądzieli - nie mógł bowiem do końca się pogodzić ż wyrokiem

Opatrzności, który sprawił, że to jego starszy syn, a nie młodszy, umarł na

skręt kiszek,

Robert posłał ojcu charakterystyczne, cokolwiek nieobecne

spojrzenie.

Dlaczego tak wcześnie? Dokąd jedziemy? - spytał.

Ruszamy na Leicester, synu. Wybieramy się na południe, a dobrze

wiesz, jak wyglądają drogi o tej porze roku. Jeśli utkniemy za konwojem z

wełną, strawimy w podróży całe dwa tygodnie.

- Wybieramy się na południe? - zapytał zdumiony Robert. - Na

południe?! A po co? Nie z towarem?

Ojciec uśmiechnął się drwiąco.

- Nie, nie z towarem, chłopcze. O towar nie musimy się troszczyć.

Jedziemy po żonę dla ciebie.

Robert otworzył usta, lecz nie zdołał wydusić z siebie słowa.

- Hm, możesz się dziwić ile dusza zapragnie, chłopcze - mówił

Morland bez cienia sympatii. - Gdybym zważał na zainteresowanie, jakie

okazywałeś kobietom, mógłbym ci równie dobrze poszukać męża, a nie

żony. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego Pan w swojej wielkiej mądrości

odebrał mi syna, a zostawił córkę.

Robert zesztywniał i zacisnął zęby. Musiał jak zawsze w milczeniu

Nie wykazujesz dużego zainteresowania, chłopcze - zauważył

Morland z irytacją. Rzucił kawałek tłuszczu ulubionemu psu, ale ten nie był

dość szybki i łakomy kąsek zniknął w kłębowisku warczących

czworonogów. - Nie chcesz nawet wiedzieć, kogo udało mi się dla ciebie

wystarać?

Ależ chcę, naturalnie, ojcze...

Naturalnie, ojcze - powtórzył za nim Morland. - Męczysz jak eunuch.

Mam nadzieję, że uda ci się jakoś spełnić mężowski obowiązek wobec tej

dziewczyny. Może poćwicz sobie najpierw na owcach. - Rozbawiony

własnym dowcipem, ryknął rubasznym śmiechem. Robert z trudem

przywołał na twarz cień uśmiechu; wiedział, że jeśli się nie uśmiechnie, oj-

ciec zelży go lub nawet potraktuje kułakiem, a ojcowski kułak był jak

kopnięcie ogiera. - No to powiem ci, skoro tak nalegasz - ciągnął Morland,

ocierając łzy. - To Eleonora Courteney, podopieczna lorda Edmunda

Beauforta, sierota. Ma brata oraz zadłużone grunta i ani pensa przy duszy,

za to wnosi nam w posagu protekcję lorda Edmunda i jest kuzynką hrabiego

Devonu. Rozumiesz?

Tak, ojcze - odparł Robert odruchowo, choć w zasadzie niewiele

rozumiał.

Myśl, chłopcze, myśl - strofował syna Morland. - Ona ma rodzinę i

protekcję, natomiast ja mam pieniądze. To uczciwa transakcja, nie sądzisz?

Lord Edmund potrzebuje środków finansowych na prowadzenie wojny i

dlatego chce mnie do siebie przyciągnąć. A ja... Ja mam swoje plany.

Robert rozumiał. Takie prawa obowiązywały w świecie, w którym żył.

Podobnie jak inni, którzy poszli za młodym królem w bój, Edward Morland

ogromnie się wzbogacił podczas wojen prowadzonych przez Henryka V.

Kupił ziemię, zapełnił ją stadami owiec, a obecnie należał do największych i

najbogatszych niezależnych farmerów-hodowców w Yorkshire. Tymczasem

na tronie Anglii zasiadał nieletni Henryk VI, władza zaś spoczywała w

rękach jego wujów - lorda Bedforda oraz księcia Humphreya.

A pośród potężnych rodów, których przedstawiciele pomagali rządzić

krajem, znajdowali się spokrewnieni z królem możni Beaufortowie. Na nich

spoczywał trud prowadzenia wojny odziedziczonej po poprzednim władcy -

wojny bardzo kosztownej i nie przynoszącej już zysków.

Wielcy feudałowie potrzebowali pieniędzy, a w gronie ludzi, którzy

nimi dysponowali, był i Morland. Dlatego hrabia Somerset osobiście

podsunął swemu bratu Edmundowi pomysł, by wydał młodą podopieczną

Eleonorę za syna Morlanda. Małżeństwo to miało złączyć bogatego farmera

z jednym z najznamienitszych rodów w kraju i zapewnić mu opiekę oraz

znosić okrucieństwa ojca. Chciał się dowiedzieć bardzo wielu rzeczy, ale bał

się rodzica, czekał więc z nadzieją, że i bez ponaglania go pytaniami

zaspokoi ciekawość.

protekcję Beaufortów - a tym samym „ochronę dobrego pana". Z drugiej zaś

strony związek ten na dobre zespoliłby Morlanda i jego złoto z losami

rodziny Beaufortów, gwarantując jej, gdyby zaszła taka potrzeba, zarówno

jego oddanie, jak i dostęp do wypchanego złotem trzosu.

Tak załatwiano interesy. Właśnie po to istniała instytucja

małżeństwa, o czym Robert oraz nie znana mu Eleonora Courteney

wiedzieli od wczesnego dzieciństwa.

- Tak, mam swoje plany - ciągnął Edward. Huknął drewnianym kuflem

w stół, na co jeden z pomocników kucharza, pełniący tego dnia funkcję

pazia, rzucił się do pana, żeby mu dolać piwa. - Jestem bogaty. Mam ziemię,

owce, złoto i syna. Jedynego syna. Jak sądzisz, chłopcze, czego mogę pragnąć

dla swego jedynaka, co? Myślisz, że chciałbym, żeby, jak ja, został

nieokrzesanym chłopem? Uważasz, że tego życzyłaby sobie twoja matka?

Panie, świeć nad jej duszą. - Przeżegnał się pobożnie, a Robert odruchowo

powtórzył jego gest. - Nie,chłopcze. Nie, Robercie. Dla mnie już za późno, ale

zanim umrę, z ciebie zrobię szlachcica.

- Szlachcica? - Zdziwił się Robert. Ojciec kuksnął go w głowę, ale

delikatnie.

- Przestań mnie papugować. Tak, szlachcica. A po cóż innego miałbym

wybierać ci akurat tę pannę miast bogatej kmieciówny, która

przysporzyłaby mi ziemi? Wybrałem ową dziewkę dlatego, że wniesie ci w

posagu rodzinę. - Chwilę dumał, po czym odezwał się z niezwykłą dlań

łagodnością: - Może to i dobrze, że właśnie ty mi zostałeś. Potrafisz czytać,

pisać i grać na instrumencie. Edward tego nie umiał. Kto wie, czy nie

będziesz lepszym szlachcicem od niego? Twoi synowie urodzą się w dobrym

domu. Dla mnie na takie zmiany za późno. Nie da rady z wieśniaka zrobić

pana. Dobrze, że matka kazała cię uczyć czytać.

Dobrze, dobrze - burknął niecierpliwie Morland. Nie lubił, kiedy

pocieszał go własny syn. - Podobno ta dziewczyna czyta. Będziecie zatem

mieli o czym ze sobą gadać. Tylko nie zapomnij czasem, skąd wzięło się

twoje bogactwo. - Robert wiedział już, co za chwilę usłyszy. Ojciec zacytuje

ulubioną rymowankę hodowców. - „Wdzięcznym Panu za opiekę nad

każdym bydlątkiem, te owce są moim jedynym majątkiem".

Tak, ojcze.

W nocy ścisnął przymrozek, pierwszy znak, że rok chyli się już ku

końcowi, i Robert aż zadrżał z zimna, kiedy Wilhelm, czeladnik sprawujący

pieczę nad domem, obudził go w ciemności. Małe, przesuwane na kółkach

łóżko Roberta stało pod oknem, gdzie owiewał je chłód sączący się

spomiędzy nie domkniętych okiennic. Ojciec spał w dużym łożu otulonym

Niejeden szlachcic nie umie czytać, ojcze, a wśród wolnych kmieci

znajdziesz wielu, którzy to potrafią.

Robert! Na litość boską, gdzież się ten chłopak podziewa?! - krzyczał

Morland. Był już na podwórzu.

- Muszę iść - powiedział Robert do suki, która na dźwięk jego głosu

zaczęła bić ogonem o ziemię. - Szkoda, że musisz zostać, Lady Brach, ale nie

mogę cię zabrać. Za to jak wrócę, przywiozę ci nową panią, jeszcze jedną

osobę, którą będziesz miłować. Tylko żebyś mi na nią nie warczała z

zazdrości!

- Robert! - W głosie ojca zabrzmiała złość.

Pogłaskał szybko suczy łeb, podniósł się i zamarł. Przyszedł mu do

głowy wspaniały pomysł. Błyskawicznie, teraz już w szaleńczym pośpiechu,

kucnął przy legowisku i po omacku wyszukał największego i najsilniejszego

szczeniaka. Zawiezie go w prezencie swojej przyszłej żonie. Wepchnął

szczenię za koszulę, by je trzymać w cieple, i wybiegł z szopy akurat w

chwili, gdy ojciec zamierzał zawołać go po raz trzeci.

Wkrótce potem, wciąż jeszcze po ciemku, jechali truchtem do

gościńca. O tej porze roku, w czasie strzyżenia owiec po letnim wypasie, na

traktach codziennie tłoczyły się transporty z wełną, zdążające na południe -

na wielki targ w portowym mieście, Londynie. Owe transporty - bywało, że

wiozły wełnę nawet z całego okręgu - składały się ze stu albo i dwustu koni

i przemieszczały się po traktach wolno, dosłownie noga za nogą. Kołysząc

obładowanymi wełną bokami, konie zajmowały całą szerokość gościńca i

wzniecały takie tumany kurzu, że podróżni, którzy akurat znaleźli się za

nimi, ledwie mogli oddychać. Zresztą zazwyczaj byli to ludzie, którzy

specjalnie czekali na przejazd kawalkady, łaknąc towarzystwa lub

bezpieczeństwa, jakie w drodze zapewnia gromada. Morlandowie do nich

nie należeli. Pięciu dobrze uzbrojonych konnych nie stanowiło łatwego celu

dla zbójców. Transporty z wełną ruszały o świcie, dlatego Morlandowie

wyjechali na trakt jeszcze przed brzaskiem. Kiedy łuk słońca wynurzył się

zza widnokręgu, byli już ponad pięć mil od domu.

Eleonora Courteney siedziała na rzeźbionym dębowym parapecie w

ze wszech stron kotarami. On na pewno nie marzł.

W izbie czekało już śniadanie. Boczek gotowany w owsiance, piwo i

chleb. Nim skończyli jeść, czeladź podstawiła na wewnętrznym podwórzu

osiodłane konie. Było ich sześć - dla Roberta, jego ojca i trzech czeladników,

oraz jeden juczny z bagażami i prezentami dla panny młodej oraz jej

opiekuna. Nie widząc w pobliżu ojca, Robert podszedł szybkim krokiem do

jednej z szop na podwórzu, a gdy zajrzał do środka, powitał go cichy

skowyt. Lady Brach, jego suka, leżała ze szczeniakami na posłaniu ze słomy.

Małe nieźle już podrosły, dlatego często zostawiała je same i dreptała za

swym panem. Pomyślał, że nadeszła już pora, iżby odstawić szczenięta od

suki - brakowało mu jej cichych kroków.

wychodzącym na południe oknie świetlicy. Korzystała z ostatnich jasnych

promieni słońca padających na robótkę. Haftowała koszulę dla swego pana,

a subtelny wzór na kołnierzu wymagał najdelikatniejszego jedwabiu i

najcieńszej igły. Zamierzała odłożyć koszulę i zająć dłonie prostszą robotą,

gdy światło się pogorszy. Co pewien czas unosiła głowę znad haftu, żeby

wyjrzeć przez okno. Był cudowny dzień późnego lata, a przed nią, pod

błękitną kopułą nieba, rozciągały się zielone wzgórza Isle of Purbeck.

Uwielbiała letni zamek w Corfe. Całe życie mieszkała w otoczeniu

zielonych pagórków i nie potrafiła sobie wyobrazić, by mogła je kiedyś

opuścić. Po przeciwległej stronie komnaty, na zydlu przy zagaszonym

kominku, siedziała jej pani, też Eleonora - dawniej Beauchamp, teraz już

lady Eleonora Beaufort, żona lorda Edmunda Beauforta, przez wzgląd na jej

wielką urodę zwana Belle. Znowu oczekiwała dziecka; tym razem liczyła na

syna. Letni upał ją zmęczył, toteż wolno poruszała dłońmi wśród barwnych

jedwabi. Prawdopodobnie Eleonora wyręczy ją w pracy. Nieraz, gdy jako

młode dziewczęta przędły albo tkały, pracowała podwójnie, żeby uchronić

Belle od wymówek.

Wychowywały się razem od czasu, gdy rodzice Eleonory zmarli. Miała

o dwa lata mniej niż Belle, ale ponieważ była bystra i dobrze rozwinięta,

nigdy nie odczuwały różnicy wieku i wspólnie uczyły się czytać, pisać i

liczyć. Poznały język francuski i łacinę, taniec i śpiew. Nauczyły się szycia i

haftu, poza tym codziennie siadały przy krośnie i przy kołowrotku. Belle,

drobna, jasna i śliczna, była hojna, dobroduszna i leniwa. Eleonora, wyższa i

ciemniejsza, odznaczała się energią, ciętym językiem i bystrością umysłu.

Doskonale się wzajemnie uzupełniały.

Kiedy Belle poślubiła lorda Edmunda, poprosiła małżonka, by

pozwolił jej zabrać ze sobą Eleonorę. Przychylił się do tej prośby i wykupił

od ojca Belle nie tylko samą sierotę, ale i tak zwaną kuratelę, czyli prawo do

opieki nad nią. Wydawało się, że gest lorda Edmunda przypieczętuje los

dziewczyny. Miała na zawsze zostać w zamku, doglądać rozdrażnionej Belle

podczas kolejnych ciąż, a później - na co liczyła - dopilnować edukacji

owoców odmiennych stanów swej pani. Funkcja guwernantki zaspokoiłaby

w pełni jej ambicje. Nie marzyła o niczym innym.

Nie, to nie całkiem prawda. Wszak było coś, za czym tęskniła, lecz o

czym nie śmiała marzyć. Na myśl o tym szalała w przypływie nieokiełznanej

nadziei lub też wpadała w najczarniejszą rozpacz. Wkrótce też nie

wiedziała, czy to, co czuje, jest nadzieją, czy może tylko najbardziej

mglistym marzeniem. Rozmyślając nad swymi uczuciami, bezwiednie

przestała pracowicie poruszać palcami i złożyła dłonie na kolanach. Znów

wyjrzała przez okno. Przeniosła wzrok ponad wiejskimi domkami z

kamienia o dachach obrośniętych porostami, nad pola i wspólne kmiece

grunty, i jeszcze wyżej, nad falbankę lasu, by oprzeć spojrzenie na wysokich,

Harrod Eagles Cynthia - Dynastia Morlandów 01 - Gniazdo (część pierwsza).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: