Krzysztof Boruń - Spadkobiercy (m76).rtf

       Krzysztof Boruń

       Spadkobiercy

        Spośród dwustu trzydziestu czterech ludzi biorących udział w wyprawie naukowej do gromady kulistej M 55 - na Ziemię powróciło tylko troje.

        Stu czterdziestu sześciu uczonych pochłonęły na zawsze niebieskie dżungle planety Kloto w układzie DH 53. W czterdziestym trzecim dniu pobytu na tym globie, gdy już wydawało się, że nic ludziom nie grozi ze strony klotońskich mikroorganizmów, zmarli w ciągu niewielu godzin wszyscy uczestnicy ekspedycji badawczej. Zginęli w straszliwych męczarniach, wśród objawów obłędu i szybko postępującego porażenia obwodowego układu nerwowego. Zarówno nauka ludzka jak i prymitywna medycyna Klotończyków okazały się bezsilne.

        W dwadzieścia dwa dni później epidemia wybuchła wśród pozostałych przy życiu członków załogi międzygwiezdnego statku. Krążył on wokół Kloto jako jej sztuczny satelita, przy czym od czasu katastrofy ekspedycji badawczej zerwano całkowicie rakietową łączność z planetą. Wirusy paraliżu klotońskiego musiały więc dostać się na statek już wcześniej, a inkubacja choroby trwała kilka tygodni.

        Epidemia nie oszczędziła nikogo, lecz tym razem trzy przypadki nie były śmiertelne. Choroba pozostawiła jednak trwałe ślady w organizmach dwojga ocalałych uczestników nieszczęsnej wyprawy.

        Najwyższą cenę za życie zapłaciła Pia. Mimo stosowania różnych leków i zabiegów nie odzyskała władzy ani w rękach, ani w nogach. Rost był w nieco lepszej sytuacji - mógł poruszać normalnie rękami. Lecz już przejście z kabiny do kabiny wymagało od niego ogromnego wysiłku. Gdyby Helia nie wyszła z choroby nieomal bez szwanku, sytuacja stałaby się tragiczna.

        W tych warunkach kontynuowanie wyprawy nie było możliwe. Po uzupełnieniu zapasów materii z wód wszechoceanu planety Mitra, obiegającej - podobnie jak Kloto - gwiazdę DH 53, wyruszono w drogę powrotną, aby po dwudziestu siedmiu miesiącach podróży znaleźć się w okolicach Układu Słonecznego. Tych troje ludzi gnała nie tylko tęsknota za rodzinnym globem, ale także niezachwiane przekonanie, że powrót na Ziemię uwolni ich od cierpień, których pokonać nie potrafili na swym opustoszałym statku.

        Ileż musiało zmienić się na Ziemi od dnia odlotu w daleką wyprawę ku granicom Galaktyki. Gdy zegary międzygwiezdnego statku wskazywały tygodnie - na Ziemi płynęły wieki.

        Światło gwiazd gromady kulistej M 55 biegnie do Słońca dziewiętnaście tysięcy lat. Fotonowy statek międzygwiezdny przebył niemal całą tę drogę z chyżością tylko o nieznaczny ułamek procentu mniejszą od prędkości światła. Einstein w swej szczególnej teorii względności wykazał, że im bardziej prędkość jakiegoś ciała zbliża się do prędkości światła, tym jednostki czasu, jaki tam biegnie, ulegają większemu podłużeniu z punktu widzenia nieruchomego obserwatora. Już w XX stuleciu znano fakty przemawiające za słusznością tego twierdzenia, jak na przykład wydłużanie lub skracanie się okresu „życia” nietrwałych cząstek promieniowania kosmicznego zależnie od prędkości tych cząstek. Lecz dopiero loty kosmiczne statków fotonowych, zdolnych do rozwijania prędkości porównywalnej z prędkością światła, potwierdziły teoretyczne wnioski astronautyczną praktyką.

        Dla Rosta, Pii i Helii wyprawa do gromady kulistej M 55 trwała pięć lat. Dla ludzi zamieszkujących Ziemię minęło w tym czasie ponad trzysta osiemdziesiąt wieków! Świadczyły o tym zarówno obliczenia teoretyczne jak i zmiany we wzajemnych położeniach gwiazd.

        W miarę jak statek tracąc prędkość zbliżał się do Układu Słonecznego, Rost coraz częściej przesiadywał w centrali radiokomunikacyjnej usiłując łowić sygnały dalekiego, a tak bliskiego im świata. Gdy przed wiekami opuszczali Układ Słoneczny - ludzkość wkraczała zwycięsko w drugą fazę automatyzacji. Wspaniałe zdobycze cybernetyki otwierały wówczas nowe, trudne do odgadnięcia perspektywy organizacji życia opartej na zasadach z gruntu odmiennych od tych, jakimi rządziła się społeczność ludzka od swego zarania. Żywo jeszcze stały w pamięci podróżników kosmicznych spory i dyskusje nad wyborem dróg, którymi powinna ludzkość wkroczyć w tę nową epokę. Żegnali świat zbliżający się do zakrętu historii, świat pełen sprzeczności i problemów, których rozwiązanie przerastało, zda się, zdolności ludzkie. Żegnali świat, którego przyszłość dla największych umysłów owej epoki była wielką niewiadomą. Teraz, po trzydziestu ośmiu tysiącleciach, mieli poznać owoce tego, co wówczas dopiero poczynało się rodzić.

        Już obserwacje astronomiczne wskazywały, że ludzkość dokonała ogromnego skoku cywilizacyjnego. W samej fizycznej strukturze Układu Słonecznego nastąpiły zmiany, które można było wytłumaczyć tylko świadomym działaniem istot myślących. Wenus i Merkury przestały być pojedynczymi planetami krążącymi po własnych orbitach i przeobraziły się w planetę podwójną, wirującą wokół wspólnego środka masy jak Ziemia i Księżyc. Mars zyskał cztery nowe księżyce, i to świecące własnym, sztucznym światłem. Za to w pobliżu Ziemi nie dostrzeżono żadnego z wielkich sztucznych satelitów, które w końcu XX stulecia stanowiły największą dumę ludzkości. Widocznie obecny poziom techniki nie wymagał budowy wielkich baz dla lotów kosmicznych. Gdy już stały się możliwe obserwacje teleskopowe szczegółów powierzchni ziemskiego globu, stwierdzono znaczne zmiany w układzie lądów.

        Trudno przypuścić, aby działały tu siły geologiczne. Znikł Bałtyk, Morze Śródziemne i Czarne, a w miejscu ich można było przy znacznym powiększeniu dostrzec subtelną siatkę kanałów łączonych często węzłami sztucznych jezior. Na próżno szukano białych czap biegunowych i żółtych pustyń Afryki Północnej.

        A jednak... W owym obrazie rodzinnej planety było coś niepokojącego... Zwróciła na to uwagę Pia. Leżąc nieruchomo w swej koi patrzyła godzinami w sufitowy ekran, na którym świecił niebieskawym blaskiem sierp Ziemi. Kiedy już rozmiary owego sierpa przestały mieścić się w ramach ekranu, na oświetlonej stronie planety można było bez trudu dostrzec ciemne punkciki wielkich miast. Miast tych przybyło chyba stokrotnie. A jednak...

        Z chwilą gdy pogrążyły się w cieniu - na próżno szukano odblasku ich świateł nocnych... Nieprzenikniona czerń okrywała kontynenty.

        Pierwsze sygnały radiowe z Układu Słonecznego złapano w odległości jedenastu miliardów kilometrów od Słońca. Przypominały telemetryczne meldunki, ale treści ich nie potrafił rozszyfrować elektronowy analizator. Nasilenie tych sygnałów na różnych zakresach fal rosło nieustannie w miarę zbliżania się do Ziemi. Pierwszą audycję foniczną, a następnie telewizyjną odebrano dopiero pod sam koniec podróży - na dwa dni przed lądowaniem w odległości dwustu milionów kilometrów od Ziemi. Z głośnika nie popłynęły jednak słowa oczekiwanego powitania. Była to sucha instrukcja dotycząca ostatniej fazy lotu, między innymi rozkaz przestawienia automatycznego pilota na sterowanie zdalne. Zdania wypowiedziane jakimś matowym, bezbarwnym głosem w języku esperanto miały dziwaczną i bardzo skondensowaną, jakkolwiek poprawną budowę.

        - To na pewno mówi nie człowiek, lecz automat - zauważyła wówczas Helia.

        Wtedy też po raz pierwszy w głowie Rosta zrodziło się straszne przypuszczenie...

        Na ekranie telewizyjnym nie ujrzeli również żadnego człowieka. Audycja wizyjna, powtórzona parokrotnie, przedstawiała przebieg przyszłego ich lądowania. W ostatniej fazie lotu statek miał być sprowadzony na Ziemię w „eskorcie” sześciu maszyn przypominających płaskie krążki. Jakkolwiek rozmiary tych krążków były ogromne, wobec całkowitego braku jakichkolwiek śladów okien czy kopuł obserwacyjnych - wątpliwe, aby znajdowali się w nich ludzie. Oczywiście, nadając audycję pokazującą przyszły rozwój wydarzeń musiano operować makietami i trikami, niemniej sprawiały one wrażenie rzeczywistości chwytanej okiem kamery na gorąco.

        Na zakończenie audycji padło z głośnika lakoniczne pytanie:

        - Gdzie lądować?

        Po krótkiej naradzie z towarzyszami Helia wyjaśniła, że chociaż miejsce lądowania jest im obojętne - najchętniej najpierw odwiedziliby Europę.

        - Gdzie reszta? - odezwał się znów tajemniczy głos.

        W pierwszej chwili nie zrozumieli, o co chodzi. Wówczas na ekranie ukazał się stary film ze startu statku. Ujrzeli raz jeszcze twarze swych zmarłych towarzyszy.

        - Gdzie oni? - rozległo się wyjaśniające pytanie.

        Helia przedstawiła pokrótce tragiczne dzieje ekspedycji. Gdy wreszcie wspomniała o ciężkim stanie Pii i Rosta oraz konieczności dalszych zabiegów leczniczych, z głośnika wybiegło tylko - jedno słowo:

        - Przyjęte!

        Tego dnia nie odebrali już żadnej audycji z Ziemi. Gubili się w domysłach. Istniało jedno, najprostsze rozwiązanie zagadki - ale odrzucali je z lękiem, szukając z uporem innego, choćby w oparciu o jak najbardziej sztuczne, nierealne hipotezy: Byle tylko nie to!

        Rost tej nocy nie mógł długo zasnąć. Przed oczyma stawały mu męczące, koszmarne obrazy Ziemi, na której nie ma już człowieka... Ziemi obcej, dalekiej i strasznej.

        Nad ranem nie wytrzymał nerwowo. Powłócząc sparaliżowanymi nogami dobrnął do centrali radiowej i wezwał Ziemię.

        Nie powiedział, dokąd idzie, ani Pii, ani Helii. Bał się, że będą usiłowały go przekonać, aby jeszcze poczekał, że będą starały się odwlec jak najdłużej tę chwilę, która może przynieść wyjaśnienie i... pogrzebać ostatnie nadzieje. Chyba wiedziały one, że odpowiedź będzie tylko jedna niwecząca to wszystko, co wymarzyli w długich rozmowach w czasie drogi powrotnej... A jednak chciał wiedzieć, wiedzieć na pewno! Może gdzieś w głębi mózgu tliła się jeszcze iskierka wiary w człowieka...

        Po długim oczekiwaniu odezwał się sygnał kontrolny.

        - Czego chcecie?

        Dwa słowa zimne, nieprzystępne.

        Rost stłumił nerwowe drżenie warg i zapytał wprost, otwarcie, bez niedomówień:

        - Czy rozmawiam z człowiekiem?

        - Nie!

        Wiedział, że taka będzie odpowiedź, a jednak spadła na niego jak grom.

        Opadł ciężko na fotel. Czuł tępy ból w skroniach.

        - Jak wyglądacie? Pokażcie się! - usłyszał poza sobą głos Helii.

        Stała w drzwiach, patrząc na ekran centrali telekomunikacyjnej.

        Minęła długa, nabrzmiała oczekiwaniem chwila.

        - Wycinkowo! - padł z głośnika pojedynczy wyraz.

        W tej samej chwili pojawiły się na ekranie jakieś budowle, sploty przewodów, gruszkowate twory z błyszczącego tworzywa, wreszcie siatki i pręty spełniające role anten i reflektorów fal radiowych. Niektóre z tych urządzeń były jakby zawieszone w powietrzu, czasami wspierały się na wyrastających z ziemi długich, cienkich prętach.

        - A ludzie? - wyrwało się Rostowi rozpaczliwe pytanie.

        Ekran zamigotał. Z mlecznej mgły wyłonił się żółty pas plaży. Fale miękko kładły się na piasku, potem zieloność palmowego gaju wypełniła obraz.

        Wśród tej przyrody skąpanej w słonecznym blasku spoczywała na sztucznym, miękkim wzniesieniu para młodych ludzi. Z kulistych zbiorników umieszczonych w pobliżu wzniesienia biegły cienkie rurki w dół, do ust leżących. Leniwie prężąc opalone ciała, poruszali wolno wargami jak niemowlęta ssące pokarm matki. Tylko z rzadka spod powiek wybiegało na chwilę senne spojrzenie i przesuwało się bezmyślnie po jaśniejących na niebie obłokach.

        - A miasta? - rzuciła Helia niepewnie.

        Obraz zmętniał i znikł. Miejsce palmowego gaju zajęły szerokie, geometrycznie proste ulice. Czy to zresztą były ulice?... Trudno dociec. Chodników ani ludzi nigdzie nie mogli dostrzec.

        Panowały tu niepodzielnie maszyny. Pośród wysokich, podobnych do iglic gmachów o prostej, surowej architekturze przebiegały setki pojazdów we wszystkich kierunkach. Często mijały się w powietrzu, „przeskakując” niejako przez siebie: Niektóre zbaczały i znikały w głębi ciemnych pochylni biegnących gdzieś w głąb Ziemi. Pojazdy i domy nie miały drzwi ani okien, ściany ich były mlecznobiałe - nieprzeniknione w swej tajemniczości...

        Rost pochylał głowę coraz niżej i niżej, ukrywając twarz w dłoniach.

        - Nie! Nie! Dość tego!!!

        Naraz uczuł na włosach miękkie dotknięcie rąk Helii.

        - Uspokój się... Jeszcze nic nie wiadomo.

        - Co nie wiadomo? Czy ci to nie wystarczy? - wskazał na martwy już ekran. - Co oni z ludźmi zrobili? A raczej co ludzie zrobili z ludzkością?

        - Więc ty przypuszczasz?...

        - Nic nie przypuszczam! Nie ma co przypuszczać! To jest jasne. Czy można tu mieć jakieś złudzenia?

        - Ale przecież tamtych dwoje, na plaży, to byli ludzie!

        - Ludzie? Czy można nazwać ludźmi bezmyślne bydlęta wegetujące w rezerwatach czy ogrodach zoologicznych? Czy nie widzisz, że panami Ziemi, a z pewnością i całego Układu Słonecznego są istoty sztuczne, jakieś obdarzone inteligencją homeostaty? Że te istoty przewyższyły i podporządkowały sobie ludzi? Czy nie rozumiesz, że te miasta nie są wytworem ludzkiej cywilizacji, ludzkiej kultury? Że to cywilizacja i kultura robotów?

        - Ależ...

        - Jak możesz jeszcze wątpić? - nie pozwolił jej dojść do słowa. - Czy nie przypominasz sobie, co mówiono w naszych czasach? „Nadmierna organizacja życia społeczeństwa w warunkach pełnej automatyzacji gospodarowania musi doprowadzić do podporządkowania człowieka maszynie”. To były prorocze słowa!... Ci uczeni, filozofowie widzieli niebezpieczeństwo! Automaty nie tylko produkowały dla ludzi! Automaty zaczęły myśleć za ludzi! Nie człowiekowi one służyły, lecz takiej strukturze państwowej, w której ludzie i automaty stapiały się w jeden organizm społeczny coraz bardziej!

        - To niemożliwe.

        - Możliwe. Zupełnie możliwe! Zarówno jednostki jak i całe społeczeństwa uzależniały się od robotów coraz bardziej, a one przeobrażały świat tak, aby stał się światem, w którym najlepiej mogłyby spełniać swe funkcje. Tworzyły świat dla siebie, nie dla człowieka! I dlatego stały się jego władcami!... Stały się spadkobiercami ludzkości! I oto widzimy wynik!

        - Jesteś szalony! Przecież jeszcze nic pewnego nie wiemy!

        - Ja jestem szalony?! To ci, którzy pchali ludzkość ku zagładzie, byli obłąkani!

        Umilkł na chwilę.

        - Nie wiem - powiedział wreszcie z jakąś ponurą rezygnacją. - Może zresztą to było nieuniknione? Może nie było innej drogi? Może tak być powinno i właśnie owe sztuczne twory człowieka są jego prawowitymi spadkobiercami?

        - Nie! Nie! - zaprzeczyła gwałtownie Helia. - Trudno uwierzyć w to, co mówisz. Przecież automatyzacja w czasach, gdyśmy opuszczali Ziemię, otwierała przed człowiekiem, przed jednostką nieograniczone perspektywy wolności. Przerzucała na barki automatów codzienną troskę o bezpieczeństwo i zaspokojenie potrzeb życiowych człowieka.

        - To był dopiero początek...

        - Tak. Początek, ale niekoniecznie katastrofy! Mechaniczne zdyscyplinowanie automatów nie musi oznaczać mechanicznego zdyscyplinowania społeczeństwa. Człowiek uwolniony od tysięcy drobnych kłopotów i zajęć może w większym stopniu rozwijać swe siły twórcze, może eksperymentować, toczyć dyskusje, pogłębiać swą wiedzę i walczyć w obronie słuszności swych przekonań. Słowem, uczestniczyć w tworzeniu takiego świata, jaki najlepiej służyć będzie nie tylko materialnym, ale intelektualnym jego potrzebom. W ten sposób na pewno można by zapobiec wkroczeniu w ślepy zaułek. Czy zresztą robot może przewyższyć człowieka? Czy nie pozostanie zawsze tylko jego sługą i narzędziem? Nie mogę uwierzyć w to, co mówisz!

        - A jednak tak się stało. To już koniec!

        Zacisnął kurczowo dłonie na poręczy fotela. Krew pulsowała mu w skroniach, a czaszkę zdawał się rozsadzać mącący myśli ból. Przed oczyma poczęły wirować jakieś jaskrawe, kłujące wzrok światełka.

        Zamknął kurczowo powieki. Ale to nie pomogło. Ból wzmagał się.

        Znów poczuł dotknięcie chłodnej dłoni na czole. Gdzieś z daleka dobiegł go głos Helii:

        - Masz gorączkę...

        - Nic mi nie jest! Nic... - Usiłował wstać, lecz siły go opuściły. Opadł z powrotem na fotel.

        Czarna, nieprzenikniona noc bez świateł gwiazd i dalekich mgławic... Wielkie ponure budowle piętrzą się jedne na drugich, coraz to wyżej i wyżej, a wśród nich - podobne do mrówek i komarów - tysiące poruszających się szybko pojazdów. Dążą one nie wiadomo dokąd, to pojedynczo, to grupami, w jedną, w drugą stronę. Ich drogi krzyżują się w przestrzeni tworząc dziwaczne zygzaki, spirale, sinusoidy... A wszystko to dzieje się w ciemności, bez iskierki blasku, w całkowitej ciszy...

        Ten obraz powracał nieustannie, przyćmiewając wszystkie wrażenia. Nie ustępował, chociaż Rost zaciskał nerwowo powieki. Zdawał wtłaczać się gdzieś wprost do mózgu, uparcie, wbrew woli.

        Tylko czasem, jak przez grubą warstwę waty lub hełm kosmiczny, docierały do jego uszu jakieś głosy. Wiedział, że są to głosy Helii, Pii, a jednak nie mógł zrozumieć ani słowa i nie starał się zrozumieć. Nie czuł świdrującego bólu w skroniach, tylko ogromną słabość i bezwład wszystkich mięśni, a pustkę w głowie wypełniało oczekiwanie na coś, nie wiadomo na co...

        Były jednak minuty, gdy owa apatia i zniechęcenie ustępowały. Wydawało mu się wówczas, że mózg poczyna pracować z niespotykaną jasnością. Czuł w takich chwilach, że powinien myśleć, podejmować zasadnicze decyzje. Waga tych decyzji była ogromna, rozstrzygająca. I to nie tylko dla niego samego, Helii i Pii, ale dla całej ludzkości, której czuł się jedynym i rzeczywistym spadkobiercą.

        Jedna myśl goniła wtedy drugą, tworząc wartką rzekę raz po raz zasilaną nowymi strumykami spostrzeżeń i pomysłów. Rzeka ta rozlewała się coraz szerzej, coraz wyżej wzbierały jej wody, by wreszcie rozpłynąć się w bezdrożnym oceanie... nicości.

        Czasami w toku owej dyskusji z samym sobą zjawiał się przed nim jakiś pękaty, bezkształtny twór, przysiadał w głowach na koi i raz po raz dorzucał własne zdanie, które jak pocisk rozbijało kunsztowne konstrukcje rodzące się w mózgu Rosta.

        Najczęściej ów dziwny dialog obracał się wokół perspektyw przyszłości.

        - Czy to, co się stało na Ziemi, oznacza kres ludzkości? Kiedyś, przed milionami lat panami świata były gady i mogłoby się wydawać, że nic ich potęgi nie złamie. A przecież minęła epoka wielkich gadów. Wyginęły diplodoki i allozaury, skończyło się panowanie pteranodona, triceratopsa i plezjozaura. Ich miejsce zajęły ssaki, a potem najwyższy ich wykwit człowiek! Czy nie śmieszną była wiara, że będzie on panował wiecznie, że nigdy nie będzie kresu ludzkości?

        - Nic nie jest wieczne - odpowiadał sam sobie. - Czy można mówić o szczycie rozwoju i doskonałości? Rozwój i doskonalenie trwać będą w nieskończoność, a człowiek jest tylko jednym ze szczebli tego rozwoju.

        Nie! Nie masz racji! Wszak jak uczy cybernetyka - istnieje stopień maksymalnej komplikacji sieci. Po przekroczeniu tego progu dalsze komplikowanie nie prowadzi już do udoskonalenia, gdyż powoduje taki wzrost zakłóceń, że zamiast postępu następuje regres. Sieć neuronowi mózgu ludzkiego swą komplikacją zbliżyła się już znacznie do owego maksimum. Nawet najdoskonalsze sztuczne sieci, zdolne do samodzielnego myślenia, odtwarzające się i rozmnażające na wzór istot żywych, będą więc mogły osiągnąć tylko niewiele większą doskonałość niż mózg ludzki.

        - Ale czy udoskonalanie musi polegać tylko na komplikacji? Przecież bywają różne jakościowo komplikacje. Można na przykład komplikować przez przypadkowy zestaw elementów. Jedna sieć lepiej, druga gorzej, przy tym samym stopniu złożoności, będzie wykonywała swe funkcje zależnie od doskonałości swej struktury. Trudno przypuszczać, że komplikacja mózgu ludzkiego jest komplikacją najdoskonalszą. Wszak już w XX wieku odkrycia neurofizjologii zdawały się wskazywać, że mózg ludzki jest niejako tworem na wyrost, że tylko w niewielkim stopniu jego możliwości są wykorzystywane. Jeszcze długa może być droga prowadząca do osiągnięcia pełnej mocy i wydajności sieci nerwowej człowieka.

        - A więc dlaczego panowanie człowieka się skończyło? Czyżby osiągnął szczyt swego rozwoju w owych trzydziestu ośmiu tysiącleciach i teraz droga prowadzi tylko w dół?

        - Nie! To niemożliwe! Na to potrzeba chyba milionów lat! To tylko jedna z fałszywych ścieżek rozwoju, ślepy zaułek, z którego można się wycofać zawczasu, nim człowiek stanie się żywą skamieniałością. Może właśnie nam, którzy możemy w pełni pojąć ogrom klęski, przypadło zadanie dokonania dzieła odrodzenia ludzkości? Na pewno jeszcze nie wszystko stracone. Te istoty ludzkie wegetujące w cieplarnianych warunkach nie mogą być już reliktem. Za mało jeszcze upłynęło czasu, by skamieniały w beztroskim bytowaniu! Trzeba je tylko obudzić! Z setek i tysięcy - powstaną miliony! Jeśli tu, na naszej Ziemi, nie będzie można zbudować nowego życia, to zbudujemy je gdzie indziej. Choćby poza Układem Słonecznym! Wokół innych gwiazd! Ludzkość ma jeszcze przed sobą wielką drogę, a straszne doświadczenie przeszłości pomoże jej uniknąć błędów. Trzeba tylko obudzić drzemiących! Na pewno pojmą, zrozumieją, że nie wszystko jeszcze pogrzebane. I zechcą wraz z nami budować nowy, ludzki świat!

        Naraz do jego świadomości doszły słowa wypowiedziane przez Helię:

        - Lądujemy! Rost, lądujemy!.

        Rozwarła się przezroczysta czasza kopuły wyjściowej. Po raz pierwszy od wielu tysiącleci wtargnęło w głąb statku przepełnione zapachem lasu powietrze ziemskie. Wraz z nim wpłynęło do wnętrza osiem błyszczących kul. Nie dotykając podłóg, jak balony pchane lekkim powiewem wiatru podążały ku kabinom mieszkalnym.

        Helia doprowadziła je aż do koi Rosta i Pii. Potem stanęła przy włazie oparta plecami o ścianę i trwała ze wzrokiem utkwionym w owych niezwykłych przybyszach.

        Tymczasem kule podzieliły się na dwie grupy i popłynęły nad koje. Chwilę krążyły w powietrzu, wreszcie zatrzymały się nieruchomo nad ciałami spoczywających bezwładnie ludzi.

        Pia nie spała. Rozszerzonymi z podziwu oczyma wodziła po kulach, gdy naraz jej ciało uniosło się wolno w górę.

        Dreszcz niepokoju wstrząsnął nią całą.

        - A więc już... Helio! Zostań ze mną!

        Na ten okrzyk, a może również pod wpływem ruchu własnego ciała, które także uniosły w górę niezwykłe kule, ocknął się z odrętwienia Rost. Przez chwilę błądził półprzytomnym wzrokiem wokoło, naraz jego twarz wykrzywił nienaturalny grymas.

        - Nie... Nie chcę... - wyszeptał z przerażeniem.

        Helia opanowała skurcz dławiący jej gardło.

        - Uspokój się... To nic. Wszystko będzie dobrze. Będziecie zdrowi.

        - Zdrowi? - spojrzał na nią nieprzytomnie. - Ale ty mnie nie opuścisz!? Nie opuścisz! Zaczniemy nowe życie!... Utworzymy nowy świat!...

        - Tak. Tak. Nie lękaj się niczego. To są ludzie... Prawdziwi ludzie! mówiła łagodnie, podążając za towarzyszami unoszonymi w powietrzu niewidzialną siłą wytworzoną przez kule.

        Rost zdawał się jej nie słyszeć. Patrzył z napięciem przed siebie, jakby czegoś oczekując.

        Tymczasem kule przeniosły już jego bezwładne ciało przez otwarty właz do kopuły, potem dalej na otwartą przestrzeń.

        W zapadającym mroku ujrzał szeroki, owalny plac otoczony czarnym, postrzępiony m pierścieniem lasu.

        - Gdzie oni? Gdzie ludzie? - zawołał ochryple. Ale nikt mu, nie odpowiedział.

        Wokół niego poczęły wyrastać spod ziemi czarne dziwaczne twory o długich, cienkich ramionach. Uczuł, że opada jakby na miękkie, puszyste łoże.

        Jak ciemno, skonstatował niemal bez zdziwienia. Ciemność, tylko ciemność...

        Była to ostatnia myśl, myśl pozostała w jego pamięci z tamtej chwili.

        Ocknął się jakby z krzepiącego, głębokiego snu.

        Spoczywał na wygodnym ni to fotelu, ni to tapczanie w przestronnej, jasnej sali. Na ścianach i suficie przeobrażały się bez ustanku barwną mozaiką, jakby w kalejdoskopie proste, pełne niezwykłej harmonii wzory.

        A jednak mimo niezwykłości tych ścian biło z nich pogodą i ciepłem... rodzinnego domu. Chociaż był pewny, że jeszcze nigdy nie widział takiego wnętrza - nie odczuwał zupełnie wrażenia obcości i niepokoju. Jakaś dziwna, jakby niedostrzegalnie sączona w atmosferę pogoda i spokój wypełniły jego myśli. Nie było już w nim nic z owego lęku i niepewności minionych dwóch dni. Teraz odczuwał już nie nadzieję, a raczej pewność, że to, co przeżył, pozostanie na zawsze koszmarnym snem.

        Skądś, z przeciwległej ściany, jakby przez zasłonę z mgły, wyszły dwie postacie kobiece. Poznał je od razu i uśmiechnął się radośnie do nich. Helia i Pia również uśmiechnęły się do niego.

        Wstał z fotela i postąpił kilka kroków ku przybyłym. Czuł się lekko, żaden mięsień nie wykazywał śladów porażenia, które od lat zmieniało najmniejszy ruch w torturę.

        Nie czuł jednak zdziwienia. Nie dziwiło go nawet to, że ciała kobiet ubranych w lekkie, delikatne szaty jaśnieją jakimś niezwykłym blaskiem. Spojrzał na swoje ręce. One również promieniowały. Ale to nie ręce świeciły. To tylko siatkówki jego oczu zostały uczulone na promieniowanie podczerwone.

        I nagle uświadomił sobie, że wszystko dla niego jest zrozumiałe, jasne, że wystarczy tylko zadać sobie samemu pytanie, aby natychmiast pojawiła się w mózgu nie wiadomo skąd odpowiedź.

        - Chodź z nami - powiedziała Helia. Ujął ich dłonie i uścisnął mocno.

        - Chodźmy. Chciałbym znaleźć się w wolnej przestrzeni. Podeszli do ściany, która niemal niedostrzegalnie rozstąpiła się przed nimi. Gdzieś w dole ujrzeli skąpaną w blasku podczerwieni ulicę miasta. Zamiast dziesiątków dążących we wszystkich kierunkach pojazdów wypełniał je teraz wielobarwny tłum ludzi. Gwar głosów, śpiew i muzyka płynęły w górę, tworząc przedziwnie kojącą symfonię dźwięków.

        Ponad wieżami budowli wstawał z wolna seledynowy brzask.