Łuk karakamby.pdf

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

HELENA ZAWISTOWSKA

opowieÊç baÊniowa

Tower Press, Gdaƒsk 1997

Wydawca: Tower Press, Gdaƒsk 1997

Projekt ok∏adki i ilustracje: Jaros∏aw Wróbel

Redakcja i sk∏ad: Ludwika Topp

Redakcja techniczna i korekta: El˝bieta Smolarz

¸amanie: Dariusz Szmidt

ISBN: 83-87342-00-9

I. Âlubne dary

Gwarno i rojno by∏o na dworze króla Ewalda i królowej Idalii

w dniu poprzedzajàcym Êlub ich córki Blanki. Szykowano uczt´

weselnà, przyozdabiano komnaty, ogrodnicy strzygli trawniki,

Êcinali kwiaty i uk∏adali cudne bukiety, w szwalniach szwaczki

pakowa∏y w kufry sporzàdzonà wypraw´, a najzr´czniejsze przy-

straja∏y sukni´ Êlubnà - bia∏à i zwiewnà jak mg∏a, z welonem tak

d∏ugim, ˝e nieÊç go musia∏o ni mniej ni wi´cej tylko sto panien.

Delikatny muÊlin mia∏ skrywaç Êlicznà twarzyczk´ oblubienicy,

a wianek z b∏´kitnych kwiatów przyozdabiaç jej g∏ow´.

Blanka oczekiwa∏a z biciem serca swego wybranego – ksi´cia

Gwalberta, znakomitego rycerza pozostajàcego w s∏u˝bie króla,

który mia∏ zjechaç nast´pnego dnia, wraz ze swoimi rodzicami

i dru˝ynà, a tak˝e licznymi goÊçmi i przyjació∏mi. Lecz niespo-

dziewanie dla wszystkich ju˝ w przeddzieƒ zaÊlubin, w po∏udnie,

zadudni∏y kopyta koƒskie na moÊcie nad rzeczkà.

Nie by∏ to jednak orszak ksià˝´cy. Z pysznej karety zaprz´˝o-

nej w szeÊç bia∏ych koni, o farbowanych na czerwono grzywach

i ogonach, wysiad∏a wielce strojna pani, a choç by∏a ju˝ w kwie-

cie wieku, twarz mia∏a urodziwà i mi∏y uÊmiech na ustach.

– Jestem ksi´˝na Zelmira – powiedzia∏a sk∏oniwszy si´ przed

parà królewskà. – Nie by∏am dotàd na twym dworze, królu, co

z ∏aski swej musisz mi wybaczyç. Ale teraz, us∏yszawszy o bli-

skim weselu, przyjecha∏am, by ˝yczyç szcz´Êcia waszej Êlicznej

córze i dary Êlubne wr´czyç.

– Witamy ci´ z wdzi´cznoÊcià, ksi´˝no – odpar∏ król –

i prosimy na pokoje.

Z honorami podejmowano Zelmir´ – pierwszego weselnego

goÊcia, choç nikt jej nie zna∏, a nawet nie s∏ysza∏ przedtem jej

imienia. Lecz grzecznoÊç i goÊcinnoÊç kaza∏y daç wiar´ mo˝nej

pani.

Po wieczerzy ksi´˝na wr´czy∏a królewnie podarunki Êlubne:

zwierciade∏ko w srebro oprawne i z∏ote puzderko, w którym b∏y-

sn´∏y drogie klejnoty. Ale trzeci dar zadziwi∏ wszystkich, bowiem

nie wydawa∏ si´ odpowiedni dla panny m∏odej. Zelmira poda∏a

Blance uzd´ pi´knej roboty, z barwnym pióropuszem, czerwony-

mi fr´dzlami i z∏otymi guzami, po czym powiedzia∏a:

– Wiem, panienko, ˝e lubujesz si´ w konnych przeja˝d˝kach,

dlatego daruj´ ci uzd´, by zdobi∏a twego wierzchowca.

– Ach, jaka ∏adna! – klasn´∏a w r´ce Blanka. – Dzi´kuj´ ci, pa-

ni, to wspania∏y podarek. Ju˝ jutro rano ka˝´ przystroiç mojà Bu-

rz´ w t´ uêdzienic´, bo chc´ po˝egnaç si´ z rodzinnymi strona-

mi. Jest za lasem wynios∏e wzgórze, z którego cz´sto oglàdam

zachód s∏oƒca. W∏aÊnie tam pojad´ jutro rano.

Ksi´˝na Zelmira, która uj´∏a wszystkich mi∏ym usposobieniem,

dowcipem i wytwornoÊcià, nie mog∏a uczestniczyç w Êlubnych

uroczystoÊciach, gdy˝, jak powiedzia∏a, wzywa∏y jà pilne sprawy.

˚egnano ksi´˝n´ z ˝alem. Wnet zajecha∏a poszóstna kareta, a gdy

pani wsiad∏a, konie ruszy∏y z kopyta. Zadudni∏ pod nimi zwodzo-

ny most i z∏ocisty pojazd zniknà∏ w wieczornym mroku.

Nast´pnego ranka przyprowadzono Blance przystrojonà od-

Êwi´tnie klacz. Jednak Burza, zwykle tak uleg∏a, by∏a tego dnia

wyjàtkowo krnàbrna i niepos∏uszna, i w ˝aden sposób nie dawa∏a

si´ prowadziç. Wreszcie zakr´ci∏a si´ w kó∏ko i pomkn´∏a, ale nie

tam, gdzie kierowa∏a jà Blanka. Nie wiedzieç czemu porzuci∏a

ubità drog´ i pop´dzi∏a przez pola, przez bezdro˝a, po grudzie

i ugorach, przez chaszcze i zaroÊla, pokonujàc – jak prawdziwa

burza – wszelkie przeszkody.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: