A.C.Crispin - Trylogia Hana Solo I - Rajska pułapka.pdf - ▌Trylogia Hana Solo - Star-Wars-Center

A.C. Crispin

Trylogia Hana Solo – Tom I – Rajska Pułapka

Trylogia Hana Solo

Tom I

RAJSKA PUŁAPKA

A.C. CRISPIN

Przekład

KATARZYNA LASZKIEWICZ

A.C. Crispin

Trylogia Hana Solo – Tom I – Rajska Pułapka

Tytuł oryginału

THE PARADISE SNARE

Redakcja stylistyczna

MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna

ANNA BONISŁAWSKA

Korekta

JOANNA JAROSZ

Ilustracja na okładce

DREW STRUZAN

Opracowanie graficzne okładki

STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

Książkę tę dedykuję mojej przyjaciółce, Thii Rose.

Kiedy miałyśmy dwanaście lat, przysięgłyśmy sobie

na zawsze pozostać przyjaciółkami...

...i dziś, po tylu latach, że lepiej ich nie liczyć,

nadal nimi jesteśmy

For the Polish translation

ISBN 83-7245-368-3

A.C. Crispin

Trylogia Hana Solo – Tom I – Rajska Pułapka 6

Tak jak teraz. Shrike siedział przy stoliku w dawnej mesie oficerskiej, grał w sa-

baka i popijał jeden za drugim kufle mocnego alderaaniańskiego piwa, które było jego

ulubionym trunkiem.

Shrike rzucił okiem na swoje karty, kalkulując w myśli. Zostawić sobie to, co miał

na ręku i czekać na sabaka? Rozdający mógł w każdej chwili wcisnąć guzik, co spowo-

dowałoby losową zmianę wartości kart trzymanych przez graczy. Shrike byłby wtedy

spłukany, chyba że dobrałby dodatkową dwójkę, a resztę rozdania potasował w polu

interferencyjnym na środku stolika.

Jeden z pozostałych graczy, olbrzym z Elomi, odwrócił nagle rogatą głowę, by

spojrzeć za siebie. Na jednym z pomocniczych paneli kontrolnych mrugała lampka.

Rosły Elominianin odchrząknął i powiedział w gardłowym wspólnym:

- Coś dziwnego dzieje się z czujnikami zamka w schowku na broń, kapitanie.

Shrike nalegał, by na statku przestrzegano służbowego porządku i łańcucha dowo-

dzenia - zwłaszcza gdy odnosiło się to do niego. Jeżeli nie zabawiał się gdzieś na po-

wierzchni planety, zawsze nosił na pokładzie mundur wojskowy własnego projektu,

wzorowany na uniformie wysokiej rangi Moffów, obwieszony medalami i odznacze-

niami, które powynajdywał w najrozmaitszych lombardach rozsianych po całej galak-

tyce.

ROZDZIAŁ

„FARCIARZ”

Archaiczny okręt wojenny, zabytek z czasów Wojen Klonów, wisiał na orbicie nad

powierzchnią Korelii, cichy i pozornie opuszczony. Ale pozory mylą. Ten stary statek

klasy Libera-tor, noszący niegdyś dumną nazwę „Strażnika Republiki", przeżywał teraz

swoją drugą młodość jako „Farciarz". Wnętrze kadłuba zostało wypatroszone i urzą-

dzone od nowa. Podzielono je na strefy przystosowane do potrzeb różnych gatunków,

tworząc sztuczne środowiska dla niemal setki rozumnych ras -w tym wielu humano-

idów - których przedstawiciele znajdowali się na pokładzie. W tej chwili jednak więk-

szość z nich spała, na statku panowała bowiem noc.

Na mostku, rzecz jasna, czuwała wachta. Wprawdzie „Farciarz" spędzał większość

czasu na orbicie, ale nadal był zdolny do lotów w nadprzestrzeni, choć -jak na dzisiej-

sze standardy -był bardzo powolny. Garris Shrike, dowódca luźno sprzymierzonego

kupieckiego klanu, który zamieszkiwał pokłady „Farciarza", był wymagającym kapita-

nem i żądał ścisłego przestrzegania zasad służby w marynarce wojennej. Tak więc na

mostku zawsze trzymano wachtę.

Nikt na pokładzie „Farciarza" nie sprzeciwiał się rozkazom Shrike'a; lepiej było

nie zadzierać z nim bez dobrego powodu i naładowanego blastera. Rządził swoim ku-

pieckim klanem despotycznie i odznaczał się niezbyt przyjaznym charakterem. Szczu-

pły, średniego wzrostu, Garris był nawet przystojny na swój surowy sposób. Pasma

siwizny na skroniach podkreślały czerń jego włosów i lodowato zimny odcień niebie-

skich oczu. Miał wąskie usta, które nieczęsto się uśmiechały - i nigdy nie świadczyło to

o dobrym humorze. Garris Shrike był doskonałym strzelcem, a w młodości pracował

jako zawodowy łowca nagród. Zrezygnował z tego zajęcia z powodu braku szczęścia -

co oznaczało w jego przypadku brak cierpliwości. Rzadko udawało mu się zgarniać

najwyższe nagrody, wypłacane za dostarczenie żywych jeńców. Za martwych płacono

zwykle znacznie mniej.

Shrike miął dość rodzaj wypaczone poczucie humoru, zwłaszcza jeśli chodziło o

zadawanie komuś bólu. Kiedy grał i wygrywał, zdarzały mu się napady szaleńczej we-

sołości, zwłaszcza jeśli jednocześnie był pijany.

Słysząc ostrzeżenie Elominianina, spojrzał na kontrolkę zamglonym lekko wzro-

kiem, potarł oczy, wyprostował się i rzucił karty na stół.

- O co chodzi, Brafid?

Olbrzym zmarszczył rogaty ryj.

- Nie jestem pewien, kapitanie. Mam teraz normalny odczyt, ale przed chwilą coś

tu błyskało, tak jakby w zamku nastąpiło zwarcie. Może to tylko chwilowe wahanie

przepływu mocy.

Z gracją, której nie był go w stanie pozbawić nawet pajacowaty mundur, kapitan

wstał i obszedł stolik, by osobiście przyjrzeć się odczytom. Wytrzeźwiał w jednej chwi-

li.

- To nie wahanie przepływu - uznał po chwili. - To coś innego.

Zwrócił się do wysokiego, zwalistego mężczyzny, który stał na lewo od niego.

- Larrad, popatrz na to. Ktoś zwarł zamek i puścił symulację, żebyśmy pomyśleli,

że to awaria przepływu. Panowie, mamy złodzieja na pokładzie. Wszyscy mają broń?

Zapytany mężczyzna - Larrad Shrike, rodzony brat Garrisa - przytaknął poklepując

się po kaburze na biodrze. Elominianin Brafid postukał palcami swoje „pieścidełko" -

paralizator, który był jego ulubioną bronią, chociaż rozmiary jego kudłatego cielska

sugerowały, że większości humanoidom byłby w stanie skręcić kark gołymi rękami.

Ostatnia z obecnych osób - Sullustianka, pełniąca funkcję nawigatora „Farciarza" -

wstała, demonstrując miniaturowy, damski miotacz, który nosiła zawsze przy sobie.

- Gotowi do walki, kapitanie! - oznajmiła piskliwie. Mimo niewielkiego wzrostu,

pyzatych policzków i dużych, urokliwych, jasnych oczu, Nooni Dalvo wyglądała na

równie niebezpieczną jak rosły Elominianin, który był jej najbliższym przyjacielem na

pokładzie.

A.C. Crispin

Trylogia Hana Solo – Tom I – Rajska Pułapka 8

Jedyne, co sadyści i głupcy darzą respektem, to odwaga - a właściwie dzika brawura.

Tak więc Han Solo nauczył się nie dopuszczać strachu do swojego umysłu i serca. Zda-

rzały się chwile, kiedy uświadamiał sobie, że uczucie to nadal w nim tkwi, schowane

głęboko pod pokładami twardości ulicznika, ale wtedy zdecydowanie spychał je coraz

bardziej w głąb siebie.

Na próbę podniósł miotacz do linii wzroku i przymykając niezdarnie jedno oko

spojrzał drugim przez lufę. Muszka zakołysała się, a Han zaklął pod nosem, uświada-

miając sobie, że drży mu ręka.

Weź się w garść, powiedział sobie. Przestań trząść portkami, Solo. Warto trochę

zaryzykować, żeby wydostać się z tego statku i móc zapomnieć o Shrike'u.

Odruchowo obejrzał się przez ramię i ledwo zdążył odwrócić głowę, by nie wy-

rżnąć w nisko podwieszone łącze mocy. Wybrał tę trasę, bo biegła z dala od kwater

załogi i kabin rekreacyjnych, ale korytarz był tak wąski i nisko sklepiony, że zaczynał

wywoływać klaustrofobię. Han musiał się kontrolować, żeby nie odwracać się i nie

oglądać za siebie.

Kiedy zobaczył, że tunel z przodu się rozszerza, uświadomił sobie, że dotarł nie-

mal do celu. Jeszcze tylko parę minut, powiedział do siebie, poruszając się korytarzem

bezgłośnie, z gracją wonata przemykającego ukradkiem na obrośniętych futrem łapach.

Minął moduły hipernapędu, a potem skrzyżowanie z szerszym korytarzem. Skręcił w

prawo, czując ulgę, że nie musi się już schylać.

Na palcach podszedł do drzwi ogromnego kambuza. Przed wejściem się zawahał,

nasłuchując i węsząc. Dźwięki... tak, tylko to, co spodziewał się usłyszeć: miękkie po-

stukiwanie metalowych patelni, klapsy wybijanego ręką ciasta i ledwo słyszalny odgłos

dalszego, delikatniejszego wyrabiania.

Nos podpowiedział mu natomiast, że wyrabiane ciasto to wastrilski chleb, jego

ulubiony. Han zacisnął usta. Jeśli mu się poszczęści, tym razem nie będzie miał okazji

skosztować przysmaku.

Wcisnąwszy miotacz za pas otworzył drzwi i wszedł do kuchni.

- Hej, Dewlanna... – powiedział miękko. - To ja. Przyszedłem się pożegnać.

Wysoka, pokryta futrem istota, która energicznie wyrabiała ciasto, odwróciła

twarz w jego stronę, wydając przy tym pytające, ciche warknięcie.

Dewlanna nazywała się tak naprawdę Dewlannamapia i była najbliższą przyjaciół-

ką Hana od chwili, gdy pojawiła się na pokładzie „Farciarza" prawie dziesięć lat temu,

gdy Han miał około dziewięciu lat (chłopak nie miał oczywiście pojęcia, kiedy dokład-

nie się urodził ani kim byli jego rodzice; gdyby nie Dewlanna, nawet nie wiedziałby, że

ma na nazwisko Solo).

Han nie potrafił mówić w języku Wookiech - próby powtórzenia warknięć,

szczęknięć, ryków, pomruków i jęków powodowały tylko ból gardła; wiedział też, że

brzmią śmiesznie - ale nauczył się doskonale rozumieć tę mowę. Dewlanna ze swej

strony nie mówiła wspólnym, ale rozumiała go równie dobrze jak swój język ojczysty.

Komunikacja między młodym przedstawicielem ludzi i starą wdową rasy Wookie była

więc płynna, choć przebiegała nietypowo.

- Dobra! - warknął Shrike. - Nooni, postaw strażnika przy schowku na broń, na

wypadek, gdyby złodziejowi przyszło do głowy wrócić. Larrad, włącz bioskanery i zo-

bacz, czy uda ci się zidentyfikować i namierzyć tego drania.

Brat Shrike'a kiwnął głową i pochylił się nad pomocniczą tablicą kontrolną.

- To człowiek, Korelianin. Wzrost metr osiemdziesiąt. Ciemne włosy i oczy.

Szczupła budowa ciała. Bioskaner go rozpoznał. Kieruje się w stronę rufy, do kambuza.

Rysy Shrike'a stwardniały, a oczy stały się równie zimne i niebieskie jak lodowce

na Hoth.

- To ten szczeniak Solo - powiedział. - Nikt inny nie odważyłby się na coś takiego.

- Rozprostował palce, a potem zwinął dłoń w pięść. Pierścień, który nosił, wykonany z

jednego kawałka devaroniańskiej krwiotrucizny, zalśnił matowym srebrem w świetle

kabiny. - Do tej pory pobłażałem mu, bo dobrze pilotuje skoczki, i nigdy nie przegra-

łem, stawiając na niego, ale wszystko ma swoje granice. Dzisiejszej nocy chłopak się

nauczy, co to znaczy szacunek dla przełożonych. Pożałuje, że w ogóle się urodził.

Shrike wyszczerzył w uśmiechu zęby, które zabłysły jaśniej niż klejnot na jego

palcu.

- Że też siedemnaście lat temu „znalazłem" i sprowadziłem tego mazgajowatego

małego zasrańca na pokład „Farciarza"... Jestem człowiekiem cierpliwym i tolerancyj-

nym - westchnął sztucznie - cała galaktyka o tym wie, ale nawet moja cierpliwość ma

swoje granice.

Spojrzał na brata, który nie wyglądał na zachwyconego. Garris zastanawiał się,

czy Larrad pamięta poprzednią nauczkę, jaką Solo odebrał dwa lata temu. Smarkacz

przez dwa dni nie mógł ustać na własnych nogach.

Shrike zacisnął usta. Nie tolerował jakichkolwiek oznak słabości u swoich pod-

władnych.

- Mam rację, Larrad? - zapytał zwodniczo miękkim głosem.

- Tak jest, kapitanie!

Han Solo ściskał miotacz, skradając się między metalowymi ścianami ciasnego

korytarza. Kiedy podłączył kable do symulatora i na chwilę zwolnił zamek skrytki na

broń, zdążył tylko sięgnąć do środka i złapać pierwsze, co mu wpadło w ręce. Nie było

czasu na przebieranie i wybrzydzanie.

Nerwowym gestem odgarnął z czoła pasmo wilgotnych, ciemnych włosów, uświa-

damiając sobie, że jest cały spocony. Oglądał miotacz, który wydał mu się ciężki i nie-

poręczny. Rzadko kiedy miał okazję trzymać w ręku broń, więc tylko dzięki lekturze

wiedział jak sprawdzić, czy blaster jest naładowany. Garris Shrike tylko oficerom po-

zwalał nosić broń. Mrużąc oczy w słabym świetle, młody wyścigowiec otworzył mały

panel w najgrubszym miejscu lufy i odczytał wskazania. Dobrze, pomyślał. Magazynek

pełny. Shrike jest wprawdzie sadystą i głupcem, ale potrafi utrzymywać statek w goto-

wości.

Nawet przed samym sobą chłopak nie przyznawał się do nienawiści i lęku, jakie

budził w nim kapitan „Farciarza". Dawno temu nauczył się, że okazywanie choćby cie-

nia strachu jest najprostszym sposobem zasłużenia sobie na baty - albo i coś gorszego.

A.C. Crispin

Trylogia Hana Solo – Tom I – Rajska Pułapka 10

Warknęła aprobująco i bez żadnego ostrzeżenia zaczęła mierzwić mu fryzurę

wielką łapą, aż włosy zaczęły sterczeć mu bezładnie we wszystkie strony.

- Hej! - krzyknął Han. Masaż głowy w wykonaniu Wookiego należało potrakto-

wać odpowiednio poważnie. - Dopiero co się czesałem!

Dewlanna warknęła rozbawiona, a Han wyprostował się, pełen oburzenia.

- Rozczochrany wcale nie wyglądam lepiej. Tyle razy ci mówiłem, że „rozczo-

chrany" w ustach człowieka to nie komplement!

Spojrzał na nią i oburzenie przeszło mu jak ręką odjął, kiedy pomyślał, że długo

nie zobaczy jej kochanej, kudłatej twarzy i łagodnych niebieskich oczu. Dewlanna była

jego najlepszym -a często jedynym - przyjacielem od tak dawna. Ciężko mu było ją

zostawiać. Bardzo ciężko.

Młody Korelianin objął ją impulsywnie, wtulając się mocno w szorstką sierść po-

rastającą ciepłe, masywne ciało. Głową sięgał zaledwie do połowy piersi Dewlanny.

Pamiętał czasy, gdy nie dorastał jej nawet do talii.

- Będę za tobą tęsknił - wymamrotał z twarzą przytuloną nadal do jej futra i z pie-

kącymi oczami. - Uważaj na siebie, Dewlanna.

Ryknęła miękko i objęła go długimi włochatymi ramionami, odwzajemniając

uścisk.

-He, he, he! A to ci dopiero rozczulająca scenka! - odezwał się zimny, zbyt dobrze

im znany głos.

Han i Dewlanna zamarli na chwilę i jednocześnie odwrócili głowy, by spojrzeć na

mężczyznę, który wyszedł z kajuty kucharki. Garris Shrike stał w drzwiach opierając

się o futrynę z takim uśmiechem, że Han poczuł, jak ścina mu się krew. Czuł, jak stoją-

ca obok Dewlanna wzdrygnęła się, nie wiedział jednak, czy ze strachu, czy z nienawi-

ści.

Han przyzwyczaił się do tego dawno temu i więcej do tego problemu nie wracał.

On i Dewlanna po prostu rozmawiali, i tyle. Rozumieli się doskonale. Uniósł teraz mio-

tacz, uważając, by nie celować w przyjaciółkę.

- Tak - odpowiedział na pytanie Dewlanny. - Dziś w nocy. Zabieram się z „Farcia-

rza" i nigdy tu nie wrócę.

Dewlanna warknęła zaniepokojona, wracając automatycznie do ugniatania ciasta.

Han potrząsnął głową, uśmiechając się do niej krzywo.

- Niepotrzebnie się zamartwiasz, Dewlanna. Oczywiście, że wszystko dokładnie

zaplanowałem. Mam skafander próżniowy schowany po drodze do doku cumownicze-

go. Przybił tam właśnie statek, który odleci, gdy tylko go rozładują i zatankują. To bez-

załogowy frachtowiec, który leci właśnie tam, gdzie chcę dotrzeć.

Dewlanna warknęła pytająco, zagniatając dalej ciasto.

- Lecę na Ilezję - odpowiedział Han. - Pamiętasz, co ci mówiłem? To kolonia reli-

gijna niedaleko sektora Huttów. Oferują pielgrzymom odseparowanie od reszty

wszechświata. Tam Shrike mnie nie dopadnie. I popatrz tylko... - podniósł mały holo-

dysk, tak żeby Dewlanna mogła go zobaczyć - ...szukają pilota! Zużyłem wszystkie

kredyty z wypłaty za tamtą robotę, którą zorganizowaliśmy, żeby im wysłać wiado-

mość, że zgłoszę się na rozmowę kwalifikacyjną.

Dewlanna warknęła miękko.

- Chyba nie myślisz, że się na to zgodzę! – zaprotestował Han, obserwując, jak ku-

charka wkłada bochenki do foremek i pakuje je do piekarnika. - Dam sobie radę. Pod-

wędzę parę kredytów po drodze do statku. Nie martw się, Dewlanna.

Nie słuchając go, Dewlanna poczłapała przez kuchnię, poruszając się szybko, mi-

mo zaawansowanego wieku i zgarbionych pleców. Miała blisko sześćset lat. Han wie-

dział, że to dużo, nawet jak na Wookiech.

Zniknęła w drzwiach swojej kajuty. Po chwili wyszła, trzymając w ręku sakiewkę

utkaną z jedwabistej przędzy, która-sądząc po wyglądzie - mogła być wełną z sierści

Wookiego.

Wyciągnęła ją w stronę Hana, wydając przy tym miękki, nalegający jęk.

Han potrząsnął głową jeszcze raz, chowając jak dziecko ręce za plecami.

- Nie - powiedział stanowczo. - Nie wezmę twoich oszczędności, Dewlanna. Bę-

dziesz potrzebować tych kredytów, żeby kupić bilet na przelot do mnie.

Dewlanna uniosła głowę i szczeknęła pytająco.

- Oczywiście, że chcę cię do siebie sprowadzić! – zapewnił Han. - Chyba nie my-

ślisz, że pozwolę, żebyś gniła na tej krypie! Shrike'owi odbija z każdym rokiem gorzej.

Nikt na pokładzie „Farciarza" nie jest bezpieczny. Kiedy dotrę na Ilezję i trochę się tam

urządzę, ściągnę cię do siebie. Ilezja to ośrodek religijny, proponujący azyl wszystkim

pielgrzymom. Shrike nie będzie mógł nam nic zrobić.

Dewlanna sięgnęła do sakiewki. Jej kudłate palce poruszały się nad podziw zręcz-

nie, gdy przebierała żetony kredytowe. Kilka z nich wyciągnęła i podała młodemu

przyjacielowi. Han ustąpił z westchnieniem i przyjął kredyty.

- No, w porządku, ale pamiętaj, że to tylko pożyczka, dobrze? Oddam ci wszystko

z powrotem. Ilezjańscy księża oferują niezłe wynagrodzenie.

Ponad ramieniem Shrike'a widać było jeszcze dwóch członków załogi - Larrada

Shrike'a i Elominianina Brafida. Han z rozpaczy zacisnął pięści. Gdyby Shrike był sam,

może zdołałby rzucić się na kapitana „Farciarza". Z pomocą Dewlanny mógłby spró-

bować pokonać Garrisa, ale z trzema przeciwnikami naraz nie mieli żadnych szans.

Przez cały czas Han pamiętał o miotaczu, zatkniętym za pasek. Przez chwilę za-

stanawiał się, czy po niego nie sięgnąć, ale po chwili odrzucił ten pomysł. Shrike był

znany jako szybki strzelec. Nie miał szans go wyprzedzić, naraziłby tylko siebie i Dew-

lannę na śmierć. Shrike był ewidentnie rozwścieczony.

Han oblizał suche wargi.

- Niech pan posłucha, kapitanie - zaczaj. - Mogę wszystko wytłumaczyć...

Shrike podszedł bliżej, mrużąc oczy.

- Niby co możesz wytłumaczyć, ty tchórzliwy mały zdrajco? Okradanie własnej

rodziny? Zdradzanie tych, którzy ci ufają? Wbijanie noża w plecy swojego dobroczyń-

cy, ty zasmarkany mały złodzieju?

-Ale...

- Mam tego dosyć, Solo. Do tej pory byłem dla ciebie wyrozumiały, bo jesteś cho-

lernie dobrym pilotem skoczków i pieniądze, jakie na tobie wygrałem, bardzo mi się

przydały, ale moja cierpliwość się wyczerpała. - Shrike ostentacyjnie podwinął rękawy

A.C.Crispin - Trylogia Hana Solo I - Rajska pułapka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: