1. Cechy ładowarek, odległości transportowe.
ŁADOWARKA ŁYŻKOWA to maszyna do robót ziemnych przeznaczona do załadunku i transportu urobku na bliskie odległości przy wykorzystaniu odpowiedniego osprzętu w formie łyżki. Może być również wykorzystana do odspajania niezamarzniętych gruntów, przewozu materiałów budowlanych na placach budów, a przy wykorzystaniu dodatkowego osprzętu do przeładunku dłużnic, bloków kamiennych i innych materiałów (ładowarki uniwersalne).
PODZIAŁ ŁADOWAREK :
ZE WZGLĘDU NA BUDOWĘ
- ładowarki łyżkowe gąsienicowe - na ciągniku gąsienicowym, stosowane najczęściej w kamieniołomach
- ładowarki łyżkowe kołowe (najczęściej stosowane) - na ciągniku kołowym
- nieprzegubowe - jednoczęściowe podwozie i dwa skrętne koła
- przegubowe - dwuczęściowe podwozie (część przednia i tylna) połączone przegubem, to rozwiązanie jest współcześnie najczęściej stosowane
ZE WZGLĘDU NA PRZEZNACZENIE
-Naziemne
-Kopalniane
ZE WZGLĘDU NA SPOSÓB PRACY
- czołowe - łyżka umieszczona z przodu maszyny, możliwości ruchu łyżką tylko w jednej płaszczyźnie
- obrotowe - łyżka wraz z wysięgnikiem umieszczona na obrotowej platformie, umożliwia to wysypywanie ładunku na bok bez potrzeby obracania i przejazdu całej maszyny
- z łyżką wychylną na bok
- z wyładunkiem zasięrzutnym - możliwości ruchu łyżki tylko w jednej płaszczyźnie od czoła pojazdu, aż do tyłu, stosowane kiedyś w kopalniach i budownictwie
ODLEGŁOŚCI TECHNOLOGICZNE :
50m- podwozie gąsienicowe;
200m- podwozie kołowe
SCHEMAT PRACY ŁADOWARKI :
1. odjazd od odkładu gruntu z napełnioną łyżką
2. podjazd do środka transportu z wysypaniem urobku
3. odjazd od środka transportu
4. najazd na odkład gruntu i napełnienie łyżki
2. Schematy pracy spycharki, odległości transportowe.
SPYCHARKI - maszyny o płaskim torze skrawania; ich zadaniem jest odspojenie gruntu i przemieszczenie po terenie urobku na określoną odległość.
Spycharki znajdują zastosowanie w pracach przygotowawczych (zdejmowanie humusu), wykonywaniu wykopów i nasypów, pracach porządkowych, karczowaniu drzew.
CYKL PRACY SPYCHARKI
1. Napełnianie lemiesza , sposobem płaskim lub grzebieniowym (rys..4.20)
2. Przemieszczenie urobku (opłacalne do 100m), sposobem :
Terenowym – urobek jest przesuwany po powierzchni terenu;
Łożyskowym – urobek przemieszczany jest w rynnie utworzonej przez grunt uzyskiwany z bocznych strat lemiesza (łożyska płytkie rys.4.21a) lub rynnie wciętej w teren (łożyska głębokie, rys. 4.21b);
Wyładunek;
Powrót.
Spycharki mogą pracować np. wg schematu eliptycznego
lub ósemkowego.
3. Roboty ziemne- cechy zgarniarek, odległości transportowe.
ZGARNIARKA - to maszyna do robót ziemnych, służąca do odspajania (ścinania) wierzchniej warstwy gruntu, (do 0,5 metra) jego załadunku do własnej skrzyni, następnie transportu na niewielką odległość i wyładunku urobku w określonym miejscu. Najczęściej jest wykorzystywana podczas prac ziemnych przy inwestycjach drogowych, i dużych inwestycjach budowlanych np. do zdjęcia warstwy humusu przed dalszymi etapami inwestycji.
KLASYFIKACJA ZGARNIAREK :
1.Pojemność skrzyni zgarniarki mogą być :
Małe do – 5m3
Średnie – 6-15m3
Duże – powyżej 15m2
2.Układ jezdny :
Samobieżne – transport do 500m
Przyczepne – transport do 1000-2000m
3.Sposób napełnienia :
Naturalny przez wciskanie strugi gruntu
Z urządzeniem wspomagającym
4.Sposób opróżniania skrzyni :
Grawitacyjny
Wymuszony (ruchoma ściana tylna)
5.Sposób sterowania skrzynią :
Mechaniczny
Hydrauliczny
CYKL PRACY ZGARNIARKI :
1.SKRAWANIE (sposób płaski lub grzebieniowy)
2.TRANSPORT UROBKU
3.WYŁADUNEK
4.POWRÓT
SCHEMATY TECHNOLOGICZNE PRACY :
1.ELIPTYCZNY – stosowany przy niewysokich nasypach, z pobieraniem gruntu z ukopów bocznych, na odcinku ok.100 m, na którego końcach niezbędne są odpowiednio wjazdy i wyjazdy dla maszyn;
2.ÓSEMKOWY – modyfikowany eliptyczny, tak że w cyklu roboczym następują dwa wyładunki gruntu;
3.ZYGZAKOWATY – przy znacznej długości odcinka robót, może zastąpić schemat ósemkowy;
4.SPIRALNY – ruch zgarniarek po tzw. Krzywej spiralnej, skrawanie gruntu i załadunek skrzyni odbywa się na ukopach bocznych, wyładunek – pasami prostopadłymi do osi nasypu.
4. Cechy koparek, schematy pracy.
KOPARKI - to maszyny służące do odspajania (oddzielania) urobku od calizny gruntu i usuwania go na środki transportowe lub na odwał. Urobek stanowi skała zwietrzała lub twarda. Skały zwietrzałe, zwane pospolicie ziemią, są odspajane za pomocą narzędzi tnących umieszczonych na naczyniach kopiących. Skały twarde muszą być przed tym rozluźnione i to najczęściej przez odstrzał. Koparka może również nabierać materiał usypany na hałdach i przenosić go na różne środki transportowe. Spełnia ona wówczas rolę urządzenia przeładunkowego lub ładowarki.
KOPARKA JEDNONACZYNIOWA - zwana również koparką łyżkową, składa się z następujących podstawowych zespołów:
- podwozia, najczęściej gąsienicowego lub na kołach ogumionych, pozwalającego na przesuwanie się w terenie
- nadwozia obrotowego, na którym umieszczone są mechanizmy napędowe i sterujące oraz kabina operatora
- osprzętu roboczego obejmującego wysięgnik i naczynie kopiące z odpowiednim uchwytem
KOPARKA MECHANICZNA - wyposażona jest z reguły w 5 mechanizmów:
- mechanizm jazdy napędzający gąsienicę lub koła jezdne
- mechanizm obrotu
- mechanizm przyciągania łyżki za pomocą lin, które nawijają się na bęben umieszczony w kabinie
- mechanizm naporu – przy osprzęcie przedsiębiernym (tj. mechanizm wysuwania łyżki za pomocą przekładni linowych lub łańcuchowych)
- mechanizm zmiany wysięgu
KOPARKA HYDRAULICZNA
Wyposażone są w podobne do koparek mechanicznych naczynia kopiące podsiębierne i przedsiębierne oraz ładowarkowe, natomiast zamiast mechanizmów takich jak przekładnie zębate, łańcuchowe, sprzęgła i bębny są one wyposażone w siłowniki i silniki hydrauliczne.
Koparki jednonaczyniowe dzielimy według różnych cech konstrukcyjnych, mających wpływ na eksploatację maszyny. Dzielimy je ze względu na:
v Pojemności łyżki:
a) koparki małe - o nominalnej pojemności łyżki od 0,16 do 1,6m3, stosowane w budownictwie,
b) koparki średniej wielkości - o nominalnej pojemności łyżki od 2 do 5m3, stosowane w robotach inżynieryjnych i w kopalnictwie odkrywkowym
c) koparki wielkie - o pojemności łyżki od 5 do 10m3, stosowane w kopalnictwie odkrywkowym oraz przy wielkich robotach hydrotechnicznych.
v Osprzęt roboczy, w jaki jest koparka zaopatrzona:
a) koparki małe - mają z reguły wymienny osprzęt i stąd nazywamy je koparkami uniwersalnymi lub wielozadaniowymi.
b) koparki średnie i wielkie - zaopatrzone w jeden określony osprzęt, np. przedsiębierny, podsiębierny, zgarniakowy, chwytakowy, dźwigowy, ładowarkowy, strugowy i kafarowy.
v Rodzaj podwozia bądź też sposób przesuwania się w czasie pracy.
a) na podwoziu gąsienicowym,
b) na podwoziu kołowym
c) kroczące
d) umieszczone na innym środku transportu, (np. na samochodzie, ciągniku, wagonie kolejowym czy na pontonie)
e) umieszczone na dwukołowej przyczepie bez własnego napędu jazdy i ciągnione przez ciągnik
v Źródło napędu, którym może być:
a) silnik spalinowy
b) silnik elektryczny, (przy czym może to być napęd jedno- lub wielosilnikowy).
c) napęd spalinowo-elektryczny, w którym źródłem napędu jest silnik spalinowy napędzający generator elektryczny.
v Rodzaj przeniesienia napędu, który może być:
a) mechaniczny
b) hydrauliczny, (może być stosowany tylko do poszczególnych ruchów samego osprzętu, przy zachowaniu mechanicznego przeniesienia napędu do pozostałych mechanizmów, tj. jazdy i obrotu).
v Sterowanie:
a) mechaniczne
b) hydrauliczne
c) pneumatyczne
d) elektryczne
(ten sam typ koparki może mieć różne sposoby sterowania)
5. Jak zdefiniować dynamikę zrównoważonego rozwoju w aspekcie pierwszej zasady statyki Newtona? (na moje Tokar myli pojęcia)
Rozwój- jest to kategoria dynamiczna, zawierająca element jakościowy. Jest to zmiana pozytywna związana ze wzrostem gospodarki i postępem.
Rozwój zrównoważony- jest to rozwój trwały, samo rozwijający się, w procesie którego zaspokajanie bieżących potrzeb społeczności nie przynosi uszczerbku dla możliwości rozwoju przyszłych pokoleń.
I zasada dynamiki Newtona
W inercjalnym układzie odniesienia, jeśli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym.
Łącząc ze sobą powyższe definicje i twierdzenia można stwierdzić, iż podmioty gospodarcze nie mogą się rozwijać bez odpowiednich bodźców potrzebnych do zainicjowania ich rozwoju. Gospodarkę lub jej gałęzie możemy traktować jak punkty materialne obdarzone masą, które znajdują się pod wpływem sił zewnętrznych i wewnętrznych. Siły te ( w rozumieniu gospodarczym czynniki rozwoju lub zastoju gospodarczego) mogą prowadzić do polepszenia lub pogorszenia się kondycji gospodarki. Jeżeli siły rozwojowe i hamujące równoważą to mamy do czynienia ze stagnacją gospodarczą.
6. Spójność regionów.
Polityka regionalna jest powszechnie stosowaną formą ingerencji państwa w przebieg procesów społeczno-ekonomicznych zachodzących w przestrzeni. Jej realizacja opiera się najczęściej na jednym z dwóch modeli rozwoju. Pierwszym, tradycyjnym modelem jest model wyrównawczy zakładający, że podstawową barierą rozwoju jest występowanie zbyt dużych zróżnicowań społeczno-ekonomicznych, a celem polityki regionalnej jest ograniczanie ich skali poprzez koncentrowanie wsparcia na obszarach marginalizowanych. Drugim, zyskującym obecnie na znaczeniu modelem, jest model polaryzacyjno-dyfuzyjny zakładający, że bariery rozwoju wymagające interwencji mogą występować zarówno w obszarach marginalizowanych, jak i obszarach wzrostu. Zgodnie z tym podejściem celem polityki regionalnej jest udzielanie interwencji pozwalającej przezwyciężać lokalne bariery rozwoju i w pełni wykorzystywać zasoby endogeniczne, zarówno na obszarach marginalizowanych, jak i na obszarach o relatywnie dobrej sytuacji gospodarczej. Wsparcie tych drugich powinno na zasadzie dyfuzji pozytywnie oddziaływać na ich otoczenie i w ten sposób zmniejszać skalę zróżnicowań społeczno-ekonomicznych. Polityka regionalna, zwłaszcza ta realizowana na obszarze państw członkowskich Unii Europejskiej, posiada bezpośredni związek z dążeniem do zwiększania spójności ekonomicznej, społecznej i terytorialnej. Poprawa poziomu spójności jest głównym celem unijnej polityki regionalnej. Zakłada się, że jej zwiększanie może prowadzić do wzrostu konkurencyjności regionów Zjednoczonej Europy.
Jedną z najważniejszych przesłanek europejskiej polityki transportowej jest „Ingerencja krajów członkowskich UE”. Wymaga ona efektywnego utworzenia wspólnej przestrzeni gospodarczej o łatwej dostępności w celu swobodnego przepływu kapitału dóbr, usług i osób zgodnie z celami wspólnoty. Infrastruktura transportowa kreuje możliwości rozwojowe, przesądzając o dostępności poszczególnych regionów oraz podwyższając spójność kontynentów.
Ingerencja europejska powoduje równomierność rozwoju, w tym również w regionach uboższych jako stymulatora ich rozwoju.
7. Wydajność maszyn.
WYDAJNOŚĆ MASZYN - miernik efektywności pracy maszyn, wyrażonej ilościowo i jest to ilość produkcji w jednostkach rzeczowych (m3, t, d).
WYDAJNOŚĆ TEORETYCZNA - maksymalna wydajność maszyny, wynikająca z jej własności konstrukcyjnych i pełnego wykorzystania jej parametrów technicznych: mocy silników, prędkości roboczej, parametrów konstrukcyjnych narzędzi roboczych, przekroju rur itd., przy założeniu pracy maszyny bez obciążenia roboczego i przerw; w. teoretyczna nie jest wykorzystywana bezpośrednio, a służy do porównywania parametrów maszyn;
WYDAJNOŚĆ TECHNICZNA – jest ustalana doświadczalnie; określa maksymalna wydajność maszyny pracującej pod pełnym obciążeniem roboczym z uwzględnieniem wybranych czynników technicznych ST (np. bezwładność mechanizmów narzędzi roboczych, rodzaj gruntu i jego zagęszczenie, głębokość kopania itp.), właściwych dla maszyny i konkretnych warunków pracy;
Wt=C*A
C-przelicznik jednostek(minuty-60s, godziny-3600s, zmiana 8h=> C=8*3600s)
A-współczynnik uzależniony od rodzaju maszyny
q- pojemność geometryczna naczynia roboczego [m3]
F- powierzchnia przekroju poprzecznego strumienia materiału
v- prędkość przesuwu strumienia materiału [m3/s]
l-odległość między partiami materiału
WYDAJNOŚĆ EKSPLOATACYJNA NOMINALNA – jest ustalana w stosunku do wydajności technicznej, określa maksymalną wydajność maszyny, odniesioną do nominalnego czasu pracy lub zmiany roboczej (brutto), z uwzględnieniem wpływu dodatkowych czynników norma tycznych organizacji pracy SN , pomniejszających czas nominalny o obowiązkowe przerwy w pracy, np. na odpoczynek, potrzeby fizjologiczne operatora lub inne przerwy organizacyjno-techniczne (np. uruchamianie stanowisk);
We=C*A*St*Sw*r
St- współczynnik wpływu technologicznego (wykorzystania narzędzia roboczego)
Sw- współczynnik wykorzystania nominalnego czasu pracy maszyny
Kiedy wydajność jest zmienna:
- zmiany( na drugiej zmianie maszyna pracuje gorzej)
-dzień pracy
-pora roku
8. Wyjaśnić pojęcie jakość życia w aspekcie zrównoważonego rodzaju transportu.
Z jakością życia wiąże się mobilność społeczeństw i podejmowanie dłuższych podróży, a skracanie czasu podróżowania, zwiększenie bezpieczeństwa i zmniejszenie ryzyka, oraz wygoda podróżowania- to najważniejsze elementy, związane z wysiłkiem i czasem, spędzanym w środku transportowym. Zrównoważony rozwój – kategoria dynamiczna, zawierająca element jakościowy i zmianę jakościową. Zmiana ta powinna być pozytywna i związana ze wzrostem i postępem. Rozwój zrównoważony to rozwój trwały w procesie którego zaspokojenie bieżących potrzeb społeczności nie przynosi uszczerbku dla możliwości rozwoju przyszłych pokoleń. UNIJNĄ PODSTAWĄ PRAWNĄ JEST DYREKTYWA 89/106/EWG
9. Efekt dodania SP do mieszanki betonowej przy: W/C = ...
sawinn