opracoanie - polityka 09.pdf - Nauka o polityce (Łabno) - chomikplayboy

1 ) CO TO JEST POLITYKA. KONCEPCJA POLITYKI

Polityka jest to pojęcie wieloznaczne. Mówiąc o polityce mamy na myśli władze,pewne konkretne zjawiska z

którymi możemy się bezpośrednie zetknąć. Są różne polityki-w ich ramach realizuje się określone cele i

zadania. Przedmiotem polityki są zachowania o charakterze władczym , to są konkretne działania , które

podejmujemy w ramach pewnego stosunku, który łączy rządzących z podporządkowanymi. Polityka jest

określonym działaniem ludzkim, zawsze to będzie działanie człowieka, którego celem jest osiągnięcie

określonego celu poprzez narzucenie własnej woli., przy użyciu odpowiednich metod. Te metody to metody

władcze. Narzucenie własnej woli następuje jednak przy pomocy działań o charakterze kompromisowym, czyli

rezygnacja z części własnych interesów aby zrealizować te które uważa się za priorytetowe. Człowiek

polityczny – człowiek układny, kompromisowy, łatwy w kontakcie. „ polityka to zespół działań podejmowanych

przez określone podmioty w celu narzucenia swojej woli i osiągnięcia określonych celów.” Są dwa stanowiska –

jedno to to, że polityka ściśle się wiąże z państwem, co oznacza, ze polityka powstaje dopiero wówczas gdy

istnieje państwo oraz drugi pogląd, zgodnie z którym takiej zależności nie ma. Polityka w skali macro np.

uchwalenie ustawy – i tu jest brak relacji pomiędzy podmiotami i polityka w skali mikro np. stosunki face to

face – czyli bezpośredni kontakt.

Koncepcje polityki? - Ideologia to zespół wartości który uzasadnia zachowania ludzi. ideologiczne podstawy

wyznaczają treść wykonywania władzy.

Swoją koncepcje polityki Arystoteles oparł na tym że człowiek jest istotą społeczną ,żyje wśród ludzi, a to

wymusza organizacje , struktury , podział ról . Państwo traktuje jako rzecz wspólną i dlatego powinno być

przedmiotem wspólnej troski. Arystoteles twórca pojęcia dobra wspólnego - twierdził też że ludzie są sobie

równi- chodziło oczywiście o równość wśród ludzi wolnych. Każda Polis (państwo -miasto) było dobrem

wspólnym). Widział on, że ludzie mają różny potencjał umysłowy, różne możliwości intelektualne, a także

różne możliwości materialne dlatego kto ma ich więcej powinien w większym stopniu pracować na rzecz dobra

wspólnego i ponosić większą odpowiedzialność. To jest fundamentalna zasada ,,dostałeś więcej od Boga , to

musisz w większym stopniu się wykazać,, Czyli państwo jest rzeczą wspólną , każdy ma obowiązki wobec

państwa ale one są wyznaczone możliwościami, a z możliwości wynika zakres odpowiedzialności. Arystoteles

jako pierwszy napisał że odpowiedzialność jest cechą władzy. Arystoteles uważał, że system może ulec

degeneracji jeżeli ludzie są do siebie wrogo nastawieni.

Sw. Tomasz z Akwinu swoją koncepcje polityki opierał na Arystotelowskiej koncepcji „ dobra wspólnego”-

realizację tego dobra traktował jako obowiązek władzy. Uważał że władza po to istnieje ażeby dobro wspólne

realizować. Zadaniem władzy jest ułatwienie człowiekowi drogi do zbawienia. Punktem wyjścia jest to że

władza pochodzi od Boga, ale atrybut boskości może utracić , jeżeli sprzeniewierzy się zasadom boskim , wtedy

można odmówić jej posłuszeństwa. Był przedstawicielem teistycznej teorii władzy. Obarczył władzę troską o

zbawienie człowieka oraz przyjmował, że władza jest służba na rzecz ludzi.

W epoce oświecenia – zrywa się z rozumieniem władzy pochodzącej od Boga. Te koncepcje się zmieniły gdyż

władza i polityka stają w roli podmiotu który ma rozstrzygać o wyborze chronionych interesów. Weber

traktował politykę jako działanie podejmowane w celu ochrony interesów różnych grup społecznych,dążył do

odideologizowania polityki , oraz uznania że polityka polega jedynie na pragmatycznym działaniu – pojawia się

umiejętność kompromisowego działania.

Marksistowska koncepcja polityki jest bardzo rozbudowana. Wykonywanie władzy i polityka są ściśle

związane z powstaniem instytucji państwa. Władza polityczna jest genetycznie związana z własnością środków

produkcji.Wg marksistów nie można mieć władzy , nie mając własnych środków produkcji. Warunkiem

powstania państwa jest rozwój sił wytwórczych. Państwo i władza mają charakter klasowy dlatego, że stoją na

straży interesów określonej grupy społecznej czyli klasy. Społeczeństwo dzieli się dychotomicznie , dochodzi do

zwielokrotnionych sytuacji antagonistycznych.

Koncepcja nauki społecznej kościoła – ma wpływ na powstanie w Niemczech ordoliberalizmu - daje to w

konsekwencji społeczną gospodarkę rynkową. Fundamentalnym pojęciem do którego odwołuje się nauka

społeczna kościoła jest też idea dobra wspólnego. Jan XXIII w encyklice „mater et magistra” stwierdził, że

dobro wspólne obejmuje sumę tych warunków życia społecznego, w jakich ludzie mogą pełniej i szybciej

osiągnąć swoja doskonałość” - a więc rozwój duchowy i materialny, a władza istnieje po to by te dobra

realizować. Potrzebne są dochody państwa ( 50 % podatku – pomysł z 2004 r ) powstaje wariant zasady

pomocniczości – jeżeli jednostka sama nie potrafi sobie pomóc, a druga zasada to samorządność , która jest

fundamentem demokratycznego państwa.

2) KONCEPCJA ROZUMIENIA SPOŁECZEŃSTWA OBYWATELSKIEGO

Obywatelskość to pewien zespół wartości, który uważa się za podstawowy dla wspólnoty narodowej i państwa.

Koncepcje tego pojęcia są dwojakiego rodzaju

-można to rozumieć że są to tylko różnego rodzaju organizacje z wyłączeniem jednak państwa- bo jest

oczywista sprzeczność interesów pomiędzy państwem jako instytucją a jednostką , państwo narzuca swoją wolę

regulując wiele kwestii powoduje ograniczenie wolności człowieka i to z istoty rzeczy prowadzi do

nierównowagi w stosunkach z państwem , jesteśmy w sytuacji podmiotu podporządkowanego

- druga koncepcja odwrotnie zakłada ,że społeczeństwo i państwo mogą wspólnie tworzyć tzw.społeczeństwo

obywatelskie.

Proponowane jest przyjęcie pierwszego sposobu pojmowania tego terminu , uznając oczywiście niezbędność

istnienia państwa , konieczność podporządkowania się i troski o to państwo ze strony obywatela. Sprzyja to

rozwojowi państwa i społeczeństwa. Idea społeczeństwa obywatelskiego to dążenie do zachowania wolności

człowieka ale jednocześnie dążenie do ochrony państwa i zapewnienia jego rozwoju.

3.TYPY POJECIA SPOŁECZEŃSTWA OBYWATELSTWA

Niestety nic na temat typów pojęcia społeczeństwa obywatelskiego nie znalazłam!!!!!!!!!!!!!!!

Jest to pewna forma zorganizowania społeczeństwa, której cechą podstawową jest tworzenie organizacji

reprezentującej potrzeby i interesy różnych grup społecznych. Tworzenie tych organizacji odbywa się w

pewnych warunkach i nie zawsze stworzy to społeczeństwo obywatelskie. Powstawanie tych organizacji musi

odbywać się w warunkach pełnej wolności – chodzi o wolność od państwa. Mamy na myśli sytuację, że te

organizacje powstają z nieprzymuszonej woli samych zainteresowanych, z ich własnej inicjatywy, państwo nie

podejmuje żadnych działań w tym kierunku. Aktywność państwa w tej dziedzinie nie przynosi nigdy

pozytywnego skutku. Wolność od państwa oznacza brak nacisków państwa w powstawaniu tych organizacji.

Organizacje społeczne są wynikiem pluralizmu społecznego, tzn. na bazie zróżnicowania społecznego tworzą

się różne organizacje. Im bardziej społeczeństwo jest zróżnicowane i świadome tych różnic, tym więcej będzie

powstawało organizacji społecznych. W praktyce oznacza to, że konsekwencją jest trudność w ustaleniu

wspólnego stanowiska, ponieważ przy dużym zróżnicowaniu bardzo trudno jest ustalić kompromis. Oznacza to,

że nie ma możliwości działania w sposób sprawny i skuteczny i następuje rozbicie (np. parlamentu). Takie

zjawiska są negatywne. Nadmierny pluralizm w praktyce oznacza niezdolność do podejmowania decyzji i

podejmowania kompromisów na wysokim poziomie ogólności, nie można podejmować decyzji bo nie ma

porozumienia. Taka sytuacja jest charakterystyczna dla rządów koalicyjnych. Trudno zawrzeć

i utrzymać porozumieniem, gdy jest zbyt wielu partnerów. Rząd koalicyjny, który ma więcej niż trzy partie

przestaje być skuteczny. Pluralizm jest zjawiskiem realnie istniejącym, ale musi być utrzymywany w pewnych

granicach.

4. Społeczeństwo pluralistyczne, a społeczeństwo obywatelskie

Jeśli system jest demokratyczny to należy wyjść z założenia że każde społeczeństwo jest pluralistyczne .

Społeczeństwo jest pluralistyczne i trzeba ten pluralizm odpowiednio wyartykułować tzn. uwzględnić

dopuszczalne w strukturze samoorganizowanie się(tzn. że społeczeństwo potrafi własnymi siłami stworzyć taki

model sprawowania władzy, który służy interesom całości poszczególnych ludów).Samoorganizowanie się

wynika z pluralizmu. Pluralizm prowadzi oczywiście do wielości organizacji tj. naturalna konsekwencja

naturalnie istniejącego pluralizmu. Te zjawiska są naturalne i oczywiste, ale oczywiste są negatywne tego

konsekwencje. Pluralizm jest naturalny i samoorganizowanie także jest kwestią naturalną. Prowadzi to często do

negatywnych konsekwencji. To czerpanie z idei i pluralizmu może utrudniać prawidłowe działanie organizacji,

efektywność. W przypadku istnienia bardzo wielu organizacji trudno jest o uzyskanie efektów w postaci

reprezentatywności. Trudno jest o kompromis. Jeśli jest dużo organizacji to zawarcie kompromisu nie jest proste

bo ten kompromis musi iść bardzo daleko, bardzo głęboko dot. bardzo daleko posuniętych uszczegółowień. I

działania są nie efektywne. Chodzi o to ażeby uwzględniać konieczność samoograniczenia się mając na

względzie także obywatelskość. Obywatelskość oznacza przekonanie o konieczności działania w interesie

wspólnym. Działania w interesie wspólnym czyli obowiązek kojarzenia interesu indywidualnego i grupowego z

interesem powszechnym, czyli interesem całości ta zgodność do samoograniczenia jest cechą, którą trzeba się

nauczyć tę zdolność nabywa się z biegiem lat i ćwiczeń. W pewnym interesie wspólnego działania a nie

sterowania przez aparat państwowy. Człowiek i społeczność uczy się we wspólnym działaniu ale nie pod

kierownictwem państwa. Państwo zarządza, ale nie uczy nas.

Podstawową cechą społeczeństwa obywatelskiego

jest niewątpliwie poczucie wolności człowieka wynikające

z pluralizmu jako naturalnego zjawiska to wszystko powoduje, że chcemy te wszystkie cechy i dążenia

realizować i w związku z tym tworzymy różne organizacje mając własne poczucie wolności w stosunku do

państwa oraz uświadomienie sobie własnej wolności i zdolności do samodzielnego działania, które nie jest

inicjowane przez państwo, które odbywa się w ramach oznaczonych normą prawną. Wolność nie wynika z

nakazu państwowego, nie wynika z nadania państwowego jest czymś co wynika z naszej godności i godność

człowieka jest źródłem jego wolności a nie decyzja państwa. Ale zrozumienie ograniczeń wolności zwłaszcza w

aspekcie konieczności podporządkowania się interesom innych to jest cecha, której się uczymy w procesie

działania. Wolność od państwa nie może być rozumiana jako krytyka państwa jako eliminowanie państwa

wogóle, ozn.to że jest sfera wolności w stosunkach z państwem i granice wolności są wyznaczone decyzja

państwa

Nie da się nauczyć obywatelskości, samoograniczenia bez ćwiczeń, bez udziału w procesie tworzenia struktury

interesu to jest nie możliwe. Zrozumienie idei społeczeństwa obywatelskiego jest fundamentem współczesnego

państwa a więc swoboda tworzenia organizacji a więc samoorganizowanie się, obywatelskość czyli poczucie

pewnych obowiązków, które każdy z nas ma wobec wspólnoty, w której żyje i wobec państwa i w efekcie

samoograniczenie się. Ono dot. poczucia obowiązku szukania rozwiązań kompromisowych.

Pluralizm jest z jednej strony zjawiskiem naturalnym, koniecznym i prawidłowym, ale z drugiej strony bywa

zjawiskiem negatywnym, bo może prowadzić do rozwoju takiej liczby organizacji, że społeczeństwo staje się

całkowicie zdezorganizowanie. Tzn., że nie umie z tej wolności korzystać.

Celem działania społeczeństwa obywatelskiego jest stworzenie takiej liczby organizacji by były one

reprezentatywne i skutecznie działały. Czyli mogły stanowić przeciw wagę dla innych interesów, w tym także

interesów państwa.

===========można też inaczej do wyboru!=====================

Społeczeństo obywatelskie jt pewna forma zorganizowania społeczeństwa, której cechą podstawowa jest

tworzenie organizacji reprezentującej potrzeby i interesy rożnych grup społecznych. Tworzenie tych organizacji

odbywa sie w pewnych warunkach i nie zawsze stworzy to społeczeństwo obywatelskie. Powstawanie tych

organizacji musi odbywać sie w pewnych warunkach i nie zawsze stworzy to społeczeństwo obywatelskie.

Powstawanie tych organizacji musi odbywać się w warunkach pełnej wolności-chodzi o wolność od państwa.

Mamy na myśli sytuacje, że te organizacje powstają z nieprzymusowej woli samych zainteresowanych, z ich

własnej inicjatywy, państwo nie podejmuje żadnych działań w tym kierunku. Aktywność państwa w tej

dziedzinie nie przynosi nigdy pozytywnego skutku. Wolność od państwa ozn.brak nacisków państwa w

powstawaniu tych organizacji. Obywatelskość zmniejsza aktywność państwa.

Społeczeństwo pluralistyczne - Organizacje społeczne sa wynikiem pluralizmu społecznego, tzn.na bazie

zróżnicowania społecznego tworzą sie różne organizacje. Im bardziej społeczeństwo jest zróżnicowane i

świadome tych różnic, tym więcej będzie powstawało organizacji społecznych. W praktyce ozn.,to ze

konsekwencją jest trudność w ustaleniu wspólnego stanowiska, ponieważ przy dużym zróżnicowaniu bardzo

trudno jest ustalić kompromis. oznacza to, że nie ma możli8wości działania w sposób sprawny i skuteczny i

następuje rozbicie(np.Parlamentu)Takie zjawiska są negatywne. Nadmierny pluralizm w praktyce

ozn.niezdolność do podejmowania decyzji podejmowania kompromisów na wysokim poziomie ogólności, nie

można podejmować decyzji bo nie ma porozumienia. Taka sytuacja jest charakterystyczna dla rządów

koalicyjnych. Trudno zawrzeć i utrzymać porozumieniem, gdy jest zbyt wielu partnerów. Rząd koalicyjny, który

ma więcej niż trzy partie przestaje być skuteczny. Pluralizm jest zjawiskiem realnie istniejącym, ale musi byc

utrzymywany w pewnych granicach.

5. Samoograniczenie jako warunek społeczeństwa obywatelskiego

Społeczeństwo obywatelskie, które tworzy się wyłącznie o zasadę pluralizmu musi jeszcze dochodząc do

pewnego stopnia dojrzałości uwzględnić racjonalność samoograniczając się . I to jest określenie używane dla

wyjaśnienia tego procesu. Musi nastąpić samoograniczenie. Tak budowały się społeczeństwa krajów

demokratycznych. Tj. tych wysoko rozwiniętych właśnie.

Samoorganizowanie jest wynikiem pluralizmu. Wielość organizacji, która może być następstwem bardzo

rozbudowanego pluralizmu i konieczność samoograniczenia się, która jest wynikiem poczucia obywatelskości.,

której się społeczność uczy

Tzn. uznania, że istnieją wartości nadrzędne, które mogą wymuszać na mnie rezygnację z moich

indywidualnych celów. Indywidualnych moich i mojej grupy.

Trzeba uzupełnić to wskazaniem, że osiąga się taki etap rozwoju po pewnym procesie trudnych zmian. To jest

trudny proces, ale należy mieć świadomość konieczności organizowania się właśnie w tym duchu określone

przez zasady społeczeństwa obywatelskiego. Dobrze zorganizowania struktura społeczna pozwala współdziałać

z aparatem państwa. Oddziaływać na treść podejmowanych decyzji, skutecznie walczyć o własne interesy.

Nie da się nauczyć obywatelskości, samoograniczenia bez ćwiczeń, bez udziału w procesie tworzenia struktury

interesu to jest nie możliwe. Zrozumienie idei społeczeństwa obywatelskiego jest fundamentem współczesnego

państwa a więc swoboda tworzenia organizacji a więc samoorganizowanie się, obywatelskość czyli poczucie

pewnych obowiązków, które każdy z nas ma wobec wspólnoty, w której żyje i wobec państwa i w efekcie

samoograniczenie się. Ono dot. poczucia obowiązku szukania rozwiązań kompromisowych.

6. Weberowska koncepcja władzy politycznej

Omawiając koncepcje Maxsa Webera, należy odwołać się do koncepcji Marksistowskiej, bo one maiły

największy wpływ na współczesność.

Weber traktował politykę jako działanie podejmowane w celu ochrony interesów różnych grup społecznych i

szczegółowo przedstawił je w swojej koncepcji władzy politycznej. Generalnie można by powiedzieć, że Weber

skłaniał się zdecydowanie w kierunku uznania kompromisu jako metody działania politycznego.

Marksiści twierdzili że państwo powstaje na określonym etapie rozwoju sił wytwórczych. Siły wytwórcze

muszą być na tyle rozwinięte, że umożliwiają powstanie nadwyżki produkcyjnej, którą można zawłaszczać..

Państwo wg. Marksistów służy właśnie do tego, by chronić to co ja mam w nadmiarze, co pozostało mi, może

pomnażać mój majątek.

Marksiści mówili, że państwo ma charakter klasowy, bo gromadzenie tego majątku pozwala ukształtować się

nowej klasie społecznej - klasie właścicieli. Państwo stoi na straży interesów a więc jest klasowe. W takim

państwie władzę mają ci, którzy maja odpowiednią pozycje. Marksiści twierdzili również, że władza wynika z

posiadanej własności, bo ona umożliwiła im pozyskanie tej pozycji. Wniosek jest taki, że władza polityczna jest

genetycznie związana z własnością środków produkcji.

W koncepcji władzy wg Webera, wtedy ta własność się pojawi ale w znacznie słabszym wymiarze, inaczej jest

traktowana niż robili to marksiści. Tu robi się wszystko szczegółowo, szczegółowo się omawia i szczegółowo

przedstawia, bo koncepcja jest taka, nie wszystkie odnosiły się do każdej kwestii i zwłaszcza jeśli zagadnienie

nie odgrywało roli, jeśli się ogranicza funkcję państwa, to co na ten temat można powiedzieć, jak najmniej

państwa – w tym jest tyle treści, że to wystarcza. W liberalizmie mówimy o wolności od państwa, nie mówimy

o wolności od drugiego człowieka. W Marksizmie mówimy odwrotnie, jak najwięcej państwa, bo państwo

zapewni ci szczęście

Koncepcja władzy autorstwa Maksa Webera czerpie z założeń arystotelesowskich.Władza jest szansą

urzeczywistnienia wewnątrz określonego stosunku społecznego własnej woli, niezależnie od tego na czym się

owa szansa opiera . Dlatego, że Arystoteles traktował władzę jako rodzaj stosunku społecznego, byt realny.

Trzeba pamiętać, że kiedy Weber określał, charakteryzował pojęcie władzy, to nie było to takie oczywiste, że

władza jest rodzajem stosunku społecznego i bytem realnym. Dlatego, że pozwala weryfikować ustalenia

teoretyczne, oceniając zjawiska faktycznie się dziejące. Dlatego podkreślamy, że władza jest bytem realnym i

rodzajem stosunku społecznego .

Ten punkt widzenia Weberowski, przyjęty za Arystotelesem umożliwia weryfikacje w praktyce wykonywanych

ustaleń, tych teoretycznych właśnie. Z definicji, którą państwu przedstawiłam wynika także, że władza to jest

przede wszystkim określony sposób działania i możliwość zastosowania określonych środków.

Władza to rodzaj stosunku społecznego i jak to określił Weber aktu wolicjonalnego, tzn. aktu

wynikającego z władczej woli uczestników. Cechą immanentną tego stosunku, czyli taką której nie możemy

pominąć, która jest wpisana w treść istoty rzeczy jest konflikt.

Władza ma zatem charakter konfliktowy . Ma to praktycznie duże znaczenie, bo jeżeli uznajemy, że w każdym

przypadku przynajmniej potencjalnie istnieje konflikt, to musimy tak konstruować realnie działającą władzę,

żeby ten konflikt był uwzględniony i pokojowymi środkami rozstrzygany.

Wyeksponowanie przez Webera konfliktowego charakteru władzy, co wydaje się słuszne, powoduje też

konieczność podkreślenia innych cech władzy: przymusu i przemocy . To jest konsekwencja tego konfliktu,

gdyby go nie było to nie potrzebny nam jest przymus. On się pojawia wtedy, gdy chcemy wymusić określone

zachowanie podmiotu i tylko wtedy. To jest konsekwencja konfliktowego charakteru władzy.

Weber przyjmował, że władza ma prawo zastosować przymus oraz przemoc ale powinny one być legalne.

Jednocześnie twierdził, że przymus i przemoc powinny być rozwiązaniem ostatecznym. Używamy te środki w

ostateczności, gdy inne są nieskuteczne, zawiodły.

Ustalenie źródeł władzy ma duże znaczenie dla nałożenia obowiązku posłuszeństwa wobec niej co

ozn.podporządkowanie się władzy.

Dla ukształtowania się władzy mogą mieć wpływ źródła o charakterze socjologicznym – a więc tych, które

kształtują samo zjawisko, a nie konkretną władzę jako instytucję. I możemy także mówić o źródłach

legitymizacji władzy , wtedy kiedy mamy na myśl podporządkowanie się konkretnej władzy.

Weber też nie miał i wskazywał władzę ekonomiczną jako jedno ze źródeł władzy politycznej. Środki

ekonomiczne ułatwiają dostęp do życia publicznego i zwalniają z obowiązku troski o byt własny i innych

podmiotów. Istotny argument i we współczesnym życiu politycznym bardzo ważny. Daje możliwość

łatwiejszych kontaktów z rządzonymi i wyborcami.. To jest po prostu jeden z instrumentów, który ułatwia

pozyskanie poparcia, kontaktów, możliwości prowadzenia działalności propagandowej. W tym sensie władza

ekonomiczna ma spore znaczenie. Natomiast ona nie ma zależności genetycznej, nie istnieje ta zależność

pomiędzy władza ekonomiczną a władzą polityczną jak twierdził Weber. Nie muszę być właścicielką środków

produkcji, żeby uzyskać władzę polityczną. Ten związek jest - ale nie genetyczny.

Weber odwoływał się do bardzo wielu czynników o charakterze socjologicznym i psychologicznym. Traktując

je, jako źródła władzy. Zwracał uwagę na to, że człowiek jest istotą, która chce wykonywać władzę dla samej

przyjemności wykonywania władzy. Człowiek jest istotą rządną władzy. O możliwości pozyskania władzy

mówimy także wtedy, kiedy osobę cechuje swoista charyzma, zdolność narzucania swojej woli przez

umiejętność perswazji, przez umiejętność wpływu na drugi podmiot. Możemy zatem odwołać się do pewnych

cech osobowościowych człowieka, które umożliwiają, ułatwiają zdobycie władzy. Obok tych cech możemy

wymienić: wiedzę, doświadczenie, wykształcenie - to są także źródła władzy. Te pierwsze, osobowościowe

występują bardzo wyraźnie wówczas gdy oceniamy rankingi popularności polityków, bardzo często kryteria

klasyfikowane w takich rankingach są pozamerytoryczne, wiążą się z cechami osobowościowymi, ze zdolnością

nawiązywania kontaktów, komunikatywnością. Weber mówił, że sama władza może być źródłem szacunku,

prestiżu, poważania, autorytetu. I raz jeszcze trzeba by zwrócić uwagę na potraktowanie władzy jako źródło

osobistej satysfakcji, wykonywania władzy dla samej władzy.

Pojęcie władzy- jest szczególną konstrukcją, centralnym pojęciem polityki, które definiuje się jako dążenie do

zdobycia i utrzymania władzy.

Weberowska koncepcja władzy: M.Weber żył na przełomie XIX i XX w. Weber odwołał się do

Arystotelesowej wizji władzy i uznał władzę jako rodzaj stosunku społecznego. Traktujemy władzę w ten

sposób, że jest to realny stosunek społeczny dwóch podmiotów.

Chodzi o realnie istniejący stosunek społeczny, bo daje to możliwość weryfikowania w praktyce. Podstawową

cechą stosunku władzy jest nierównorzędność stron.

Istotą jest narzucenie woli przez jedną ze stron wbrew oporowi i niezależnie od tego z czego narzucenie woli

wynika.

Jest to nierównorzędny układ między podmiotami. Zdolność narzucenia swej woli i dziś wynika z przymusu.

Przyjmujemy, że władza dysponuje przymusem – przymus legalny przewidziany prawem. Władza nie może

działać arbitralnie.

Ochrona w postaci weryfikacji decyzji (sądy). Muszą one być pojmowane w kategorii przeciwdziałania

arbitralności, w interesie podmiotów, które zwracają się o ochronę do sądów w trosce o wolność człowieka.

Weber mówił, że władza jest stosunkiem społecznym i aktem wolicjonalnym tzn. wynikającym w władczej

woli.

Cechą władzy jest konflikt , który jest wpisany w treść tego stosunku. Pozwala to zrozumieć mechanizm

rządów demokratycznych. Cechą demokracji jest konflikt, problemem jest sposób w jakim zostanie on

rozstrzygnięty. Jednak konfliktu się nie wyeliminuje. Przydatną jest wiedza o strukturze społecznej, o

organizacjach i metodach . . . . . .

Demokracja uczestnicząca odnosząca się do kwestii udziału człowieka w życiu społecznym, do organizowania

się.

W Polsce zaledwie 30% obywateli bierze udział w organizacjach.

Źródła władzy . Wg Webera władza jest zjawiskiem personalizowanym. Uważał że źródłem władzy jest przede

wszystkim jednostka rzadziej grupa społeczna.

Przewidywał kilka płaszczyzn oglądu władzy:

- antropologiczną,

- psychologiczną,

- socjotechniczną,

- ekonomiczną

Zwracał uwagę na aspekty etyczne władzy.

WŁADZA

Są różne koncepcje tego pojęcia.

Weberowska koncepcja władzy jest najbardziej zbieżna z rzeczywistością, najlepiej oddaje charakter władzy.

Max Weber odwołał się do Arystotelesa, nawiązał do jego wyobrażenia o władzy, a to już jest zauważalne w

wyjaśnieniu pojęcia władzy. Weber mówi, że władza jest szansą urzeczywistnienia wewnątrz określonego

stosunku społecznego własnej woli, także wbrew oporowi i niezależnie od tego, na czym się owa szansa opiera.

W treści tej def mieści się odwołanie do Arystotelesa. Arystoteles twierdził, że władza jest rodzajem stosunku

społecznego. To jest stosunek nie równorzędny, także wbrew oporowi. Można wymusić pożądane zachowanie.

Ten stosunek społeczny, którego treścią jest wykonywanie władzy jest nie równorzędny. Jeden z podmiotów jest

podporządkowany, bo na nim można wymusić konkretne zachowanie. Możemy powiedzieć, że władza jest

rodzajem stosunku społecznego i aktem wolicjonalnym, tzn aktem wynikającym z władczej woli. Można

narzucić swoją wolę. Bardzo wyraźnie zaakcentowany jest konfliktowy charakter władzy, właśnie z tego

względu że podmiot sprawujący władzę może swoją wolę narzucić. Polityka jest zjawiskiem konfliktowym,

konflikt jest niezbywalną cechą władzy (inmamentną). Oznacza to, że nie można sobie wyobrazić stosunku

władzy, który nie groziłby konfliktem, ten konflikt może się nie ujawnić. Uznanie konfliktowego charakteru nie

oznacza wcale, że on musi wystąpić, ale jest on wynikiem zróżnicowania interesów, a zróżnicowanie interesów

jest oczywiste ze względu na to, że naturalną cechą każdej społeczności jest pluralizm, tj właśnie zróżnicowanie.

Pluralizm jest cechą naturalną każdej społeczności. Te rozwiązania, o których mówi Weber są dostosowane do

stanu faktycznego. Skoro naturalną rzeczą jest pluralizm to naturalną rzeczą będzie konflikt. Im wyżej

rozwinięte społeczeństwo, im bardziej ustrukturyzowane tym mniej jest konfliktów. Tym więcej jest

mechanizmów, które pozwalają rozstrzygać konflikty.

Wniosek:

Wszystkie te rozwiązania można weryfikować w rzeczywistości. Tworząc system władzy musimy uwzględniać

zróżnicowanie i potencjalny konflikt. Tworzenie systemu ustrojowego powinno bazować na takich ustaleniach

(co dzieje się w strukturze społecznej, jak ona jest zbudowana). Jeśli struktura jest niezorganizowana to konflikt

może powstać w każdej chwili, a powodów do konfliktów jest bardzo dużo. Jak się ma taki obraz

opracoanie - polityka 09.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: