nawierzchnia kolejowa.pdf

Droga kolejowa jest częścią sieci kolejowej na

obszarze państwa, zaopatrzoną w urządzenia

potrzebne do realizacji prawidłowego ruchu

pociągów - przewozu pasażerów i ładunków.

Droga kolejowa składa się z toru kolejowego,

czyli zespołu dwóch równoległych szyn

ustawionych względem siebie w określonej

odległości (szerokość toru), które tworzą drogę

dla kół taboru oraz podtorza, czyli ziemnej

podstawy toru w postaci nasypów lub wykopów.

Górną powierzchnię podtorza nazywa się

torowiskiem

W starożytności dla poprawienia warunków przemieszczania ludzi i towarów

budowano drogi z nawierzchnią drewnianą lub kamienną. W związku

z dużym zużyciem materiału oraz olbrzymią ilością pracy przy budowie

takich dróg zaczęto budować drogi z nawierzchnią twardą nie na całej

szerokości lecz w postaci dwóch pasów pod koła.

W celu zabezpieczenia kół przed zjechaniem z pasów drogi stosowano po

bokach pasów specjalne elementy drewniane (belki lub bale). W celu

utrzymania jednakowej szerokości pasów drogi (szyn), belki po których

jeździły koła mocowano na belkach poprzecznych.

Pierwszą kolejową drogę żelazną wybudował w 1763 roku

wielki rosyjski hydrotechnik Kosma Frołow w górach

Ałtajskich. Na trasie wagony poruszające się po szynach

odlanych z żelaza napędzane były mechanicznie przez liny

nawijane na bęben napędzany kołem wodnym.

Syn Frołowa wybudował w latach 1806-1809 drogę

kolejową na Ałtaju o trakcji konnej (długość ok. 1,5 km).

W powyższych rozwiązaniach zastosowano szyny żelazne

o przekroju kątownika. Jedna półeczka kątownika

(pionowa) była powierzchnią toczną dla koła, a druga

(pionowa) była opórką utrzymującą pojazd w torze.

W 1767 roku Reynold wykonał szyny jako odlew w

kształcie płytkiego korytka (przekrój ceownikowy) o

szerokości 11 cm i długości ok. 15 m