Zajączkowski J.P. - Grafologia. Charakter pisma mówi wszystko o człowieku.pdf - Psychologia,psychoterapia,różne terapie - Semi111

J.P. Zajączkowski jr

GRAFOLOGIA

charakter pisma mówi wszystko o

człowieku

Scan - Aandred

CHARAKTER PISMA - NIEMASKOWANY PRZEKAZ OSOBOWOŚCI

CZŁOWIEKA

Czy można na podstawie charakteru pisma określić osobowość człowieka, pleć, wiek,

wykształcenie, zdolności i upodobania; stan zdrowia, wady, zalety, skłonności, a nawet zawód?

Słowem - czy w charakterze pisma jest zawarta informacja o ludzkiej duszy, o jej najskrzętniej

skrywanych tajemnicach, lub ślad tego, z czego człowiek sam nie zdaje sobie sprawy?

Na pytania te, okazuje się, można odpowiedzieć zdecydowanie tak. Wszystkie te informacje zawiera

rękopis, może nie każdy, ale większość na pewno tak. Jednakże sęk w tym, że nie każdy czytający potrafi

je dostrzec, odnaleźć lub odgadnąć.

Publikacja ta jest poświęcona podstawowym metodom i zasadom poszukiwania wspomnianych wyżej

informacji. Nie jest to żadna wiedza tajemna, ale po prostu zespół wskazówek, jak szukać tego, co charakter

pisma może przekazać.

Trzeba tu otwarcie powiedzieć również, że jest wielu przeciwników grafologii, a przecież jej metody,

od co najmniej stu lat z dużym powodzeniem stosują kryminolodzy i nikt ich osiągnięć nie kwestionuje.

Jak nie sposób uciec od swego wyglądu, wzrostu, wad, słabości czy koloru oczu - tak człowiek nie

może uciec od swego charakteru pisma, bo to tak, jakby chciał uciec od samego siebie. Każdy rękopis

bowiem ma dwie warstwy znaczeniowe, jakby dwa niezależne od siebie nurty informacji. Pierwszy

składający się z liter, słów i zdań - przekazuje zgodnie z wola piszącego informacje zamierzone; drugi

to zupełnie niezamierzony grafologiczny przekaz osobowości autora. Przekaz niekontrolowany,

nieświadomy, bardziej przeto szczery od pierwszego, bardziej spontaniczny, może więc i głębszy.

„Pod jednym względem człowiek jest jednak niepodzielnie związany ze swoją właściwą istotą:

charakterem pisma. (...) Charakter pisma zdradzi człowieka bez względu na to, czy chce tego, czy nie.

Charakter pisma jest niepowtarzalny tak samo jak człowiek, i niekiedy mówi o tym, co człowiek chce ukryć.

(...) Charakter pisma nie wszystko jest w stanie powiedzieć; ale to, co jest w człowieku najistotniejsze, jakby

kwintesencja jego osobowości, zostaje jednak w piśmie uwiecznione jak w mikroskopijnej miniaturze".

Taką opinię zawarł znawca duszy ludzkiej, wybitny pisarz Stefan Zweig w swojej mowie „Sens i

piękno rękopisów".

A oto przykład charakterystyki osobowości na podstawie ekspertyzy grafologicznej:

„Niestałość nastrojów, porywczość. Skłonność do okrucieństwa w stosunku do otaczających go

ludzi. Skłonność do utopijnego myślenia. Z natury ambitny, pyszałkowaty, pragnie sławy; pozbawiony

zdolności do określenia swego właściwego miejsca w życiu i w związku z tym odpowiedniego

postępowania. Pożąda znacznie więcej niż potrafi odpowiednio do swoich zdolności".

Człowiek, o którym takie słowa napisał grafolog z Freiburga, miał wówczas dwadzieścia osiem lat,

nazywał się Adolf Schicklgruber, a miał dopiero zasłynąć na świecie pod nazwiskiem Adolf Hitler.

Grafologia interesowała ludzi od bardzo dawna, podobno jednym z pierwszych, którzy się nią

zajmowali był Konfucjusz - dwa i pół tysiąca lat temu. Miał się on wyrazić: „Strzeż się człowieka, którego

pismo kołysze się jak trzcina na wietrze". W starożytności grafologią zajmowali się Arystoteles i

Heraklit. Podobno Neron zwolnił z wysokich godności dworskich człowieka, którego pismo ujawniało

tendencje do popełniania zdrady. Pierwszą poważną i wartościową pracę na temat grafologii ogłosił

profesor uniwersytetu w Bolonii, lekarz Camillo Baldi, już w początkach XVII wieku. Praca ta przeleżała

wiele lat w zbiorach bibliotecznych zapomniana, a potem zrobiła dziwną karierę: dała początek

nowoczesnej grafologii.

Grafologią interesował się filozof i matematyk Gottfried Leibnitz i Johan Wolfgang Goethe, który

także kolekcjonował i badał rękopisy.

Ewenementem na skalę światową był polski grafolog i jasnowidz Rafał Schermann, autor książki

„Pismo nie kłamie". Eksperymenty z Rafałem Schermannem prowadził w Wiedniu w roku 1916 i 1917

dr Oskar Fischer. Zachowały się z nich opublikowane drukiem protokoły, Są tam rzeczy zdumiewające.

Schermann odgadywał bezbłędnie nie tylko płeć piszącego, wiek, dolegliwości i problemy,

nierzadko nawet zamiary. Bez problemów identyfikował narkomanów, alkoholików, a także osobników

mających ostre problemy finansowe. Z samego tylko podpisu identyfikował hazardzistów. Z podpisu

Lindbergha odkrył jego zamiar przelotu przez ocean.

Uniwersytet Wrocławski prowadzi od paru lat cykliczne, międzynarodowe sympozja badań pisma.

W materiałach tych sesji opublikowano już tak zdumiewająco ciekawe prace, jak badania Tadeusza

Widły o cechach płci w piśmie ręcznym, czy autorów hiszpańskich J.A. Justesa i J.D.V. Blanco o piśmie

jako najwyższym przejawie rozwoju osobniczego jednostki. Uważają oni, między innymi, że dzięki temu,

iż sposób kreślenia znaków graficznych jest właściwie niezmienny w ciągu życia człowieka, z sądowego

punktu widzenia pismo może stanowić dowód identyfikacji pewniejszy niż cechy anatomiczne czy

morfologiczne, gdyż te mogą być dzisiaj drogą operacji plastycznych dość dowolnie zmieniane. Pismo,

twierdzą ci hiszpańscy naukowcy, doskonale wyraża anomalie mentalności i najcharakterystyczniejsze cechy

psychiki osobniczej.

W ich prący czytamy, między innymi, następujące słowa:

„Pisanie jest więc graficznym rzutem uwarunkowań i informacji mózgowych modelowanych, od

stawu ramienia do palców ręki przez neurony napędowe przy pomocy pięciuset mięśni

doprowadzających. Proces ten został zbadany przez nas skrupulatnie. Każdy ruch, wyrażony w rysunkach,

liniach i odstępach znaku graficznego, zgodny jest ze schematami myślowymi umiejscowionymi w

złożonym świecie neutronów. Dlatego też pismo jest projekcją osobowości".

Są to opinie wypowiadane nie w zmierzchłych czasach, nawet nie na przełomie XIX i XX stulecia, w

którym to zwykło się umieszczać szczytowy okres rozwoju grafologii, ale współcześnie - w roku 1986, na

poważnej uniwersyteckiej sesji naukowej.

Nie ma w żadnym jeżyku poważnego podręcznika kryminalistyki, gdzie nie byłoby przynajmniej

jednego, obszernego rozdziału poświęconego grafologii. Niektóre instytucje i organizacje, na przykład

NASA, poddają analizie grafologicznej pismo kandydatów na wykonawców, nie tylko najpoważniejszych

zadań, ale nawet przy przyjęciach do służby.

JAK I KIEDY KODUJE SIĘ W PIŚMIE TO, CO W CZŁOWIEKU

NAJWAŻNIEJSZE

Pisać uczy się człowiek około siódmego roku życia. Poznaje litery, zaczyna budować z nich słowa i

całe zdania. Dziecko dziesięcioletnie, zależnie od warunków środowiskowych, w jakich wzrasta, zna

do dziesięciu tysięcy słów. Już wtedy zaczynają objawiać się pewne indywidualne cechy pisma, daje o

sobie znać stereotyp determinowany wrodzonymi cechami neurofizjologicznymi człowieka. Umiejętności

będą rozwijane, doskonalone, ale główne cechy pisma już pozostaną na całe życie, pod warunkiem

oczywiście, jeśli nie ulegnie uszkodzeniu centralny system nerwowy.

Nauczyciel uczy wszystkie dzieci jednakowego pisma, a one nieodmiennie piszą - każde inaczej. Każde

z nich bowiem wykazuje oznaki własnych odruchów. W tym czasie ujawniają też, wiedzą o tym

doświadczeni nauczyciele, podstawowe wady pisma świadczące o zaburzeniach rozwojowych dziecka, lub

nawet trwałych predyspozycjach cech umysłowych.

W miarę nabierania biegłości w pisaniu, zmienia się ono na bardziej wyrobione pismo człowieka. Staje

się ono płynniejsze w miarę dorastania, zwłaszcza u ludzi, którzy dużo piszą. Pojawiają się indywidualne

tendencje do ozdabiania lub upraszczania pisma. Poszczególne znaki nabierają wysoko

zindywidualizowanych cech.

Jeśli człowiek młody przestaje się kształcić, pracuje fizycznie, zwłaszcza przy pracach ciężkich, jego pismo

zatrzymuje się w rozwoju, a nawet degraduje, nabierając charakterystycznych cech zdegenerowanego pisma

szkolnego.

Niezależnie od pracy i wykształcenia po dwudziestym roku życia pismo człowieka już w zasadzie

nie zmienia się, a przynajmniej stabilizuje w swoich zasadniczych wzorach. Wtedy bowiem już zakoń-

czony jest jego rozwój psychomotoryczny. Takie pismo już tylko doskonali się, czynność pisania

może przebiegać szybciej i tylko szybkość może je jeszcze nieco zmodyfikować.

W trakcie kształcenia, zwłaszcza specjalistycznego, może się równolegle rozwinąć drugi (pozorny)

wariant charakteru pisma, na przykład u technika, często posługującego się pismem technicznym. Ten

nowy niejako charakter pisma, w zasadniczy sposób przenosi jednak cechy podstawowego charakteru i

także jest swoisty.

Kiedy już wspomnieliśmy o piśmie profesjonalnym, to trzeba powiedzieć, że do typowych należy tu

pismo nauczycieli. Nosi ono wszystkie charakterystyczne cechy pisma „pedagogicznego", człowieka,

który dziesiątki lat ograniczał własne odruchy, siebie i innych ucząc pisać wedle ścisłego kanonu

elementarzy.

Profesjonalne pismo przenosi wszelkie cechy profesji, ale jest też i odwrotnie - profesja wyciska

swoje piętno na sposobie pisma i doświadczony grafolog łatwo zauważa takie cechy charakterystyczne na

przykład w piśmie lekarzy i farmaceutów, inżynierów, dziennikarzy.

Mimo łagodnych zaokrągleń, jakimi charakteryzuje się używany przez nas alfabet łaciński, niektórzy

ludzie, także kaligraficznie piszący, kreślą litery tak, że w każdej, nie wiadomo skąd, znajduje się nieraz cała

masa ostrych zakończeń, a nawet kropki i wszelkie kreski też są jakieś kanciaste. Powiadamy wówczas, że

jest to pismo gotyckie, dokładniej jest to „szwabacha", kaligrafia ludzi, którzy chodzili do starych szkól

niemieckich. To też określa w jakimś przybliżeniu wiek piszącego, lub wiek rękopisu.

Kiedy maszyna do pisania zastąpiła kaligraficzne pisanie, charakter pisma mocno się zindywidualizował.

W dużej mierze ułatwia to nie tylko identyfikację pisma, ale i wnioskowanie co do osobowości piszącego.

Wbrew oczekiwaniom pismo człowieka niewiele już zmienia się w ciągu całego jego życia.

Porównywalne jest pismo człowieka pięćdziesięcioletniego z jego pismem, z okresu kiedy miał lat

dziesięć. Dopiero w wieku późniejszym, zwłaszcza kiedy wchodzą w grę choroby, ogólne złe samopoczucie,

trwałe kalectwo lub niedomagania, pismo zaczyna się degradować, zachowując jednakże swoje

charakterystyczne cechy.

NIC NIE JEST W STANIE ZMIENIĆ CHARAKTERYSTYCZNYCH CECH

PISMA

Ogólny obraz pisma zależny jest w znacznym stopniu od narzędzia piszącego, jakim się człowiek

posługuje: ołówka, długopisu, wiecznego pióra, pióra tradycyjnego czy flamastra, jaki jest coraz częściej w

użyciu.

Na podstawie wyboru narzędzia piszącego można już pewne rzeczy wnioskować o piszącym,

oczywiście zachowując daleko idącą ostrożność, uwzględniając na przykład sytuację, w jakiej rękopis

został sporządzony. To samo dotyczy podłoża. Co innego, gdy piszący miał pełną swobodę wyboru.

Dzisiaj na przykład wiecznego pióra używają już tylko ludzie o pewnym zacięciu estetycznym,

którym nieobojętny jest „klimat"

rękopisu. Oni to przede wszystkim nienawidzą pisaków, które z najbardziej wyrobionego charakteru

pisma czynią kompromitujące bazgroły.

Na jakimkolwiek podłożu człowiek pisze, jakimkolwiek narzędziem - jego charakter pisma zawsze

zachowuje swoiste cechy. Przy przechodzeniu z jednego sposobu pisania na inny, tylko początkowo

Zajączkowski J.P. - Grafologia. Charakter pisma mówi wszystko o człowieku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: