Imię: Barbara
Wiek: 82 lata
Wcześniejszy adres zamieszkania: Warszawa (mieszkanie w bloku)
Stan cywilny: wdowa ( od 1983 roku)
Rodzina: siostrzeniec, dzieci brak
Odwiedziny: co 2 tygodnie przez siostrzenica, pacjentka uważa że są dla niej wystarczające
Wykształcenie: średnie pełne, szkoła ekonomiczna
Zawód: księgowa ( w wieku 55 lat pacjentka przeszła na emeryturę do 58 roku życia pracowała na ½ etatu)
Czas pobytu w ośrodku: 3 lata ( wcześniej do domu przez 3 lata przychodziła do pacjentki co 2 dzień opiekunka z opieki społecznej)
Zainteresowania: czytanie książek, rozwiązywanie krzyżówek, w okresie wiosenno-letnim spacerowanie
Pacjentka do ośrodka trafiła z powodów zdrowotnych (skierowanie ze szpitalaà częsta hospitalizacja).
Pacjentka zaaklimatyzowała się w ośrodku dopiero po ok 2 latach. Od roku przebywa w pokoju jednoosobowym z czego jest bardzo zadowolona.
Pacjentce wystarczają fundusze jakimi dysponuje.
Ocena zdrowia fizycznego
Pacjentka stwierdza brak zaburzeń łaknienia, twierdzi, że potrawy są mało słone, może to świadczyć o zmianach zanikowych kubków smakowych.
Pacjentka uskarża się na problemy ze snem, sama stara się nie przysypiać w ciągu dnia.
Pije ok 5szklanek napojów w ciągu dnia
Waga- ponad 80 kg- otyłość pośladkowo udowa.
Pacjentka zwraca uwagę na częste bóle (w okolicy skroniowej) i zawroty głowy w ciągu dnia podczas chodzenia, ma wrażenie „nierównej podłogi”. Zdarza się widzenie za mgłą i pieczenie pod powiekami.
Pacjentka jest leczona z powodu nadciśnienia tętniczego od kilku lat, przebyty zawał 6 lat temu, stwierdzone zaburzenia przewodzenia-migotanie przedsionków.
Przebyte operacje: woreczek żółciowy, wyrostek robaczkowy, resekcja lewej nerki w wyniki złośliwego guza (nowotworu).
Pacjentka nie pamięta kiedy, ale „jakiś czas temu” miała złamanie kości kończyny dolnej, po złamaniu przebyte 5 miesięcy rehabilitacji.
Choroba wrzodowa żołądka- wystąpił krwotok kilkanaście lat temu dwa razy jeszcze gdy pacjentka pracowała zawodowo.
Choroba tarczycy- wole, 4 lata temu przyjmowany jod.
Pacjentka nie pamięta jakie leki przyjmuje.
Męczliwość podczas chodzenia, poruszanie się o balkoniku.
Pacjentka zgłasza duszność w nocy, czasem musi siadać, pospacerować po pokoju, pojawia się również kaszel- objawy te mogą świadczyć niewydolności serca lewokomorowej. Pacjentka zgłasza obrzęki kończyn dolnych, które pojawiają się po chodzeniu, po nocnym odpoczynku nie ma obrzęków.
Nietrzymanie moczu od kilku lat, pacjentka stosuje wkładki urologiczne. Pacjentka twierdzi, że „od zawsze” miała zaparcia, aktualnie wypróżnienia co 2/3 dni.
Pacjentka regularnie co roku szczepi się od grypy sezonowej.
Diagnoza pielęgniarska
Problem
Działanie
Uzasadnienie
1.
Możliwość wystąpienia powikłań narządowych
w przebiegu nadciśnienia tętniczego
Cel: Zapobiegać wystąpieniu powikłań ze strony układu krążenia. Obniżenie wartości ciśnienia tętniczego.
Podawanie leków obniżających ciśnienie tętnicze wg zlecenia lekarza.
Zachęcenie chorej do wykonywania samodzielnych pomiarów ciśnienia tętniczego krwi za pomocą sprawdzonego urządzenia (najlepiej aparatu półautomatycznego); pouczenie pacjentki, aby pomiary wykonywała w pozycji siedzącej po kilku minutach odpoczynku,
Pouczenie chorej o konieczności prowadzenia „książeczki chorego z nadciśnieniem tętniczym”, którą należy przedstawić lekarzowi.
Podawanie leków zgodnie ze zleceniem lekarza i dokumentacja działań.
Zalecenie pacjentce regularnego przyjmowania leków przeciwnadciśnieniowych oraz poinformowanie, aby samodzielnie nie zmieniała leczenia
Regularne monitorowanie podstawowych parametrów życiowych (ciśnienie tętnicze, tętno, zabarwienie powłok skórnych) i dokumentacja wyników.
Wdrożenie diety lekkostrawnej, ubogosolną, bogatą w owoce i warzywa.
Nadciśnienie to główny problem pacjentki.
Należy podjąć jego leczenie i obserwację gdyż stanowi zagrożenie jej życia.
2.
Ból i zawroty głowy w okolicy skroniowej w wyniku nadciśnienia tętniczego.
Cel: Próba diagnozy i przeciwdziałanie bólowi.
Przeciwdziałanie upadkom.
Nauczenie pacjentki pomiarów ciśnienia tętniczego krwi (pomiary powinny być wykonywane również przed zażyciem leków, by uzyskać informacje o czasie utrzymywania się efektu terapeutycznego, oraz podczas gorszego samopoczucia).
Uświadomienie chorej konieczności systematycznego przyjmowania leków przeciwnadciśnieniowych
Poinformowanie pacjenta o symptomach mogących świadczyć o zwyżce ciśnienia tętniczego krwi,
Pomoc pacjentce w zmianie stylu życia (zmniejszenie masy ciała, ograniczenie spożycia chlorku sodu < 5 g dziennie, zwiększenie spożycia owoców i warzyw, a zmniejszenie przyjmowania tłuszczów nasyconych).
Zwrócenie pacjentowi uwagi na powolną zmianę pozycji ciała
Nadciśnienie tętnicze jest problemem zagrażającym życiu pacjentki.
W wieku podeszłym należy stosować profilaktykę przeciw urazom/ upadkom gdyż jest to sytuacja zagrażająca życiu.
3.
Ryzyko infekcji dróg moczowych spowodowane nietrzymaniem moczu.
Cel: zapobieganie i/lub wczesne wykrycie infekcji dróg moczowych.
Dobór środków pomocniczych zależnie od stopnia nietrzymania moczu oraz aktywności życiowej chorej (podpaski urologiczne)
Zapobieganie infekcji dróg moczowych przez:
- utrzymywanie dolnej części ciała w cieple (bawełniana bielizna, ochrona nóg przed marznięciem)
-picie 2-3 l płynów na dobę,
-picie soku z żurawiny, suplementacja wit. C,
-stosowanie płynów myjąco- odkażających do higieny intymnej zawierających pałeczki kwasu mlekowego,
-dokładne osuszanie okolicy krocza,
-stosowanie kremów ochronnych z tlenkiem cynku (sudocrem), edukacja samoobserwacji objawów zakażenia dróg moczowych,
-systematyczne badania ogólne moczu,
-w razie zakażenia dróg moczowych- pobranie moczu na badanie bakteriologiczne i podjęcie leczenia zgodnego z antybiogramem.
Regulacja wypróżnień przez:
-stosowanie diety bogatej w błonnik,
-zwiększenie aktywności fizycznej,
-zwiększoną podaż płynów.
Trening pęcherza moczowego polegający na:
-notowaniu godziny oddania moczu, ilości moczu oddanego oraz epizodów nietrzymania w ciągu dnia.
-wypracowaniu takiej ilości opróżniania pęcherza, aby nie dopuścić do jego przepełnienia.
-stosowaniu ćwiczeń wzmacniających mięśnie dna miednicy napinanie i rozluźnianie mięśni otaczających cewkę moczową.
Edukacja pacjentki nt. zjawiska nietrzymania moczu, by uspokoić ją, że nie jest to fakt, który wyklucza ją z możliwości kontaktów międzyludzkich.
Właściwy wybór urologicznych środków pomocniczych pozwala na utrzymanie higieny i poprawę komfortu życia. Podpaski urologiczne są niewidoczne i łatwe w stosowaniu, nie ograniczają swobody w codziennych czynnościach. Utrzymują wilgoć z daleka od ciała i eliminują przykry zapach.
Picie dużej ilości płynów (płukanie dróg moczowych) oraz zakwaszanie moczu zmniejszają ryzyko infekcji.
Stosowanie płynów z pałeczkami kwasu mlekowego zamiast mydła pozwala na utrzymanie kwaśnego odczynu błon śluzowych i tym samym zmniejsza ryzyko infekcji
Narażenie skóry na działanie moczu może prowadzić do jej podrażnienia, a nawet stanów zapalnych.
Zmiany w osadzie moczu mogą wskazywać na infekcję dróg moczowych, mimo, że nie ma objawów klinicznych.
Leczenie infekcji dróg moczowych antybiotykiem celowanym jest najskuteczniejsze i zapobiega jej rozprzestrzenianiu się.
Zaparcia powodują nadmierne rozciągnięcie końcowego odcinka przewodu pokarmowego. Zalegające masy kałowe, uciskające na pęcherz, zmniejszają jego pojemność i podrażniają jego ściany. Dodatkowo mogą wywierać ucisk na cewkę moczową powodując utrudnienie opróżnienia pęcherza. Dochodzi wtedy do przepełnienia pęcherza i popuszczania moczu z przepełnienia.
Ćwiczenia wzmacniające mięśnie dna miednicy sprzyjają temu, że pacjentka uczy się bardziej świadomie wykorzystywać mięśnie otaczające cewkę moczową. Jest to szczególnie przydatne podczas kaszlu, kichania, śmiechu
4.
Ograniczenie w poruszaniu się spowodowane urazem kości kończyny dolnej (kilka lat temu) oraz niewydolności układu krążenia.
Cel: zwiększenie samodzielności pacjentki w zakresie sprawnego poruszania się.
Nauczenie posługiwania się sprzętem ortopedycznym- balkonik (używanie siły ramion aby odciążyć słabe kończyny dolne)
Stopniowanie wysiłku pacjentki przez wydłużanie dystansu chodzenia ale racjonalne dostosowywanie tego wysiłku do możliwości pacjentki.
Edukacja pacjentki w profilaktyce upadków.
Edukowanie w zakresie:
-chodzenia po schodach,
-chodzenia po nierównym terenie (na spacerze).
Poruszanie się jest niezmiernie istotne dla zdrowia fizycznego jak również dla utrzymywania kontaktów międzyludzkich. Należy zadbać by poruszanie się pacjentki było bezpieczne ale jednak miało miejsce.
5.
Zaburzenia snu
Cel: uzyskanie efektywnego snu, zapobieganie następstwom bezsenności.
Ocena warunków, w których chara przebywa pod kątem możliwości nieprzerwanego snu.
Rytm snu i czuwania:
-zrozumienie indywidualnego zegara biologicznego
-unikanie drzemek w ciągu dnia, bez względu na stopień zmęczenia,
-położenie się do łóżka późnym wieczorem, kiedy odczuwa się zmęczenie,
-unikanie leżenia po porannym przebudzeniu,
-wstawanie zawsze o tej samej porze prze 7dni w tygodniu, bez względu na ilość przespanych godzin (budzik)
Warunki w sypialni:
-temperatura pomieszczenia (18- 20 stopni)
-wentylacja pomieszczenia (otwarte okno)
-wygodne łóżko
-wyciszenie pokoju (zatyczki do uszy, gdy odgłosów nie da się usunąć)
-zaciemnienie (zasłony)
Atmosfera zasypiania:
-ustalenie rytuału przed snem (krótki spacer, czytanie, ciepły napój, uspokajając a muzyka)
-unikanie wszelkich czynności, w tym intelektualnych, pobudzających psychicznie min. 90 min. przed snem (oglądanie filmów, żywa muzyka)
Znajomość czynników utrudniających zasypianie, umiejętność ich identyfikowania i korygowani pozwala na ustalenie rytmu snu i czuwania.
Wszelkie aktywności fizyczne, intelektualne, powodujące stan pobudzenia układu nerwowego utrudniają uzyskanie regenerującego sny..
Bezsenność obniża nastrój więc należy zadbać o stan emocjonalny pacjentki, który przekłada się na kontakty z innymi osobami w domu.
6.
Obniżony nastrój.
Cel: poprawa samopoczucia.
Nawiązanie kontaktu z pacjentką.
Poświęcanie czasu na wysłuchanie i rozmowę z pacjentką by czuła, że jej problemy są ważne.
Zachęcanie do wychodzenia z pokoju i nawiązywania kontaktu z innymi domownikami.
Zagospodarowanie czasu wolnego.
Wsparcie emocjonalne.
Udział w spotkaniach grup zajęciowych.
Chwalenie wszelkich wysiłków podejmowanych przez chorą w celu poprawy swojej sytuacji zdrowotnej.
Serdeczność, otwartość i wyrozumiałość w kontaktach z pacjentem.
Zachęcanie rodziny- siostrzeńca do wspierania chorego.
Sfera emocjonalna jest ważną częścią ludzkiego życia. Jej właściwe funkcjonowanie warunkuje kontakty społeczne i komfort życia osoby w wieku podeszłym. Należy przeciwdziałać epizodom obniżonego nastroju w celu lepszego samopoczucia pacjentki.
7.
Zaparcia
Cel: przywrócenie prawidłowego wydalania stolca.
Zastosowanie diety bogatoresztkowej, zwiększenie ilości błonnika pokarmowego do 20- 30 g/dobę, w kilku porcjach, zwiększenie ilości płynów do 2-3l/dobę przez podawanie:
-produktów zbożowych(np. kaszy gryczanej, jaglanej, chleba razowego)
-owoców i warzyw (rośliny strączkowe)
-chłodnych płynów ( kompotu z suszonych śliwek)
-powideł ze śliwek
-konieczne spożywanie regularnych posiłków- 4-5/dobę.
W miarę możliwości zwiększenie aktywności ruchowej
Masaż brzucha kilka razy dziennie przez 2-3 minuty, stosując ruchy zgodnie z ruchem wskazówek zegara.
Obserwacja częstotliwości wypróżnień.
Dieta bogatoresztkowa, zwiększenie ilości płynów- rozmiękcza stolec i przyspiesza motorykę jelit. Regularne przyjmowanie posiłków jest podstawowym wymogiem leczenia dietetycznego zaparć.
Ruch i masaż przyspiesza perystaltykę jelit....
malinowabajka