Jordan Penny - Lilia wśród cierni.pdf

(774 KB) Pobierz
496610299 UNPDF
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Żeby chociaż raz coś się wydarzyło, pomyślała buntowniczo Hope, szurając po pylistej ziemi
i tak już brudnymi tenisówkami. Siostra Maria uznałaby takie myśli za grzeszne i wyznaczyłaby
jej pokutę, ale skoro Hope i tak już na nią zasłużyła, uciekając z lekcji tenisa, to równie dobrze
mogła do jednego grzechu dodać następny, kara będzie jedna.
Zza wysokiego żywopłotu dobiegały odgłosy gry, a głuche, regularne odbicia piłki działały
niemal usypiająco. Nuda, nuda... Hope zaczęła śledzić lot trzmiela, który sprawiał wrażenie,
jakby spacerował w powietrzu. Przykucnęła i pochyliła głowę, żeby mu się lepiej przyjrzeć, a
wtedy pojedyncze pasmo platynowych włosów wyśliznęło się z gumki i opadło jej na czoło.
Ach, te włosy, długie, proste i śliskie, wieczny problem. llekroć prosiła o pozwolenie, żeby je ob-
ciąć, siostra Maria nieodmiennie odpowiadała, że ojciec Hope stanowczo sobie tego nie życzy.
Wyglądało na to, że siostry lepiej znały jej rodzonego ojca niż ona sama. Nie widziała go od
dwóch lat. A jeśli on wcale nie zamierza zabrać jej z klasztoru? Inne dziewczęta opuszczały
klasztorne mury, gdy rodziny wysyłały je na dalszą naukę do ekskluzywnych szkół, albo
wydawały je za mąż, oczywiście w starannie zaaranżowany sposób.
Z zazdrością myślała o tych wszystkich zwyczajnych ludziach, którzy mieli normalny dom i
rodzinę. Gdy była młodsza, wyobrażała 'sobie często, że ojciec przyjeżdża po nią w
towarzystwie miłej, serdecznej kobiety, która od razu zaczyna traktować Hope jak rodzoną
córkę. Jednak ojciec nigdy nie ożenił się powtórnie, a matki prawie nie pamiętała, ponieważ w
chwili jej śmierci miała zaledwie dwa latka.
W klasztorze przebywała od dziesięciu lat, ale nie była to zwykła szkoła przyklasztorna. Do
Świętej Cecylii wysyłano dziewczęta z zamożnych i często utytułowanych rodzin, które
pragnęły, by ich córki wyrosły na dystyngowane młode damy o nienagannych manierach i
wysokich standardach moralnych. Właśnie te cechy w najlepszym towarzystwie uchodziły za
najbardziej pożądane.
Jednak Hope przy całej swojej niewinności zdawała sobie sprawę z tego, że obraz świata, jaki
przekazywały im siostry, niekoniecznie odpowiada temu, co czekało na dziewczęta poza
murami. Chociaż starała się trzymać na uboczu, ponieważ irytował ją przymus ciągłego
przebywania wśród innych, to przecież słyszała, co opowiadają koleżanki, które miały szczęście
spędzać z rodzicami wakacje i święta. Na przykład Leonora de Silva, olśniewająca pięk-, ność z
Ameryki Południowej, wróciła po feriach wielkanocnych zupełnie odmieniona: jej oczy świe ciły
wewnętrznym blaskiem, na ustach błąkał się melancholijny uśmiech.
- Oczywiście Rodrigo nie jest odpowiednią partią, rodzice wyraźnie dali to do zrozumienia -
zakończyła ze smutkiem swoją opowieść. - Od lat jestem zaręczona z moim kuzynem.
Leonora była smutna, ale przynajmniej wiedziała, jaki los ją czeka, podczas gdy Hope gubiła
się w domysłach. Przed dwoma tygodniami skończyła osiemnaście lat - który to fakt jej ojciec
przeoczył zupełnie - i doprawdy nie mogła tu tkwić bez końca. Inne dziewczęta znały plany
swoich rodziców, tylko ona żyła w nieświadomości. W dodatku była w klasztorze jedyną
Angielką, podczas gdy koleżanki pochodziły z krajów romańskich: z Hiszpanii, Francji, Włoch,
Ameryki Południowej. Jasnowłosa, wysoka i szczupła na tle ich bujnej południowej urody
prezentowała się dość blado. Siostry nie były z niej zadowolone, uważały, że jest niezgrabna.
Jednak swego czasu Bianka Vincella, zanim została wydalona ze szkoły za niesubordynację,
powtarzała często, że Hope robi się wprost nieprzyzwoicie seksowna. A to była ostatnia cecha;
której można sobie życzyć w żeńskim klasztorze. Zywiołowa, obdarzona wybujałym
temperamentem Bianka nie dała się wcisnąć w sztywne ramy klasztornego życia
,
i musiała opuścić te mury. Wielka szkoda, bo ta cudowna dziewczyna o złotym sercu traktowała
Hope jak młodszą siostrę.
Rozległ się dzwonek na obiad, więc Hope wyprostowała się i spojrzała na siebie krytycznie.
Obciągnęła mundurek, który opinał się na jej biuście, choć niżej sprawiał wrażenie zbyt
obszernego. Nieprzyzwoicie seksowna? A co ona w ogóle wiedziała o seksie? Tyle co siostry
opowiadały na lekcji biologii i co koleżanki szeptały po kątach. Słyszała, że doznania między
dwojgiem ludzi mogą być ekstatyczne, ale nie rozumiała, jak to pogodzić z usłyszanym na lekcji
opisem prokreacji, który wydał jej się obrzydliwy, ani z tym, co mówiły dziewczęta. Sądząc z
opowieści koleżanek, doznania erotyczne bywały żenujące dla obu stron. Gdzie w tym ekstaza,
pomyślała z powątpiewaniem, wchodząc do refektarza i zajmując miejsce przy skromnie
zastawionym stole.
- Jak dobrze, że już niedługo wakacje. Rodzice mają willę na Capri... - rozmarzyła się
koleżanka po prawej, po czym ugryzła się w język. Naprawdę nie chciała zrobić Hope
przykrości. Wszystkie wiedziały, że nie wolno jej nigdzie wyjeżdżać. Mimo pewnej
powściągliwości w obejściu Hope była powszechnie lubiana i często ją zapraszano na ferie bądź
nawet na całe wakacje, ale jej ojciec nigdy nie wyraził na to zgody.
- Czy on chce cię zamknąć za tym murem na zawsze? - spytała kiedyś rozżalona przyjaciółka,
której zaproszenie również zostało odrzucone.
Może i tak, lecz była już pełnoletnia i powinna sama o sobie decydować, prawda? Ale czy
dałaby sobie radę, gdyby wyrwała się spod klosza i spróbowała stanąć na własnych nogach?
Owszem, umiała zarządzać służbą, przygotować przyjęcie na pięćdziesiąt osób, znała się na
winach, biegle władała kilkoma językami, a jednocześnie nie miała najrnniejszego pojęcia, co to
znaczy polegać tylko na sobie.
Zrobiła wszystko, co mogła, żeby się dowiedzieć jak najwięcej o świecie. Przeczytała wiele
książek z klasztornej biblioteki, co dało jej pewną wiedzę o przeszłości, nie dostarczyło jednak
żadnych wskazówek dotyczących czasów współczesnych. Telewizja, radio i świeckie gazety były
surowo zakazane. Ostatnimi czasy coraz bardziej jej to przeszkadzało. Dlaczego? Skąd ten
dziwny niepokój, który nagle zaczął ją nurtować?
- Hope, ty znowu myślisz o niebieskich migdałach - skarciła ją łagodnie siostra Katarzyna. -
Matka przełożona chce cię widzieć. Biegnij, nie każ jej czekać.
Kazać czekać matce przełożonej? Co za myśl! Przez te wszystkie lata Hope była wzywana do
niej zaledwie kilka razyzawsze w ważnej sprawie. O co mogło chodzić tym razem? Na pewno
nie o jakiś kolejny zakaz ojca, gdyż, nauczona doświadczeniem, już dawno przestała go o
cokolwiek prosić.
Do bocznego skrzydła prowadził ocieniony krużganek i każdego innego dnia Hope cieszyłaby
się widokiem pięknie utrzymanego wirydarza, ale tym razem była zbyt wytrącona z równowagi.
Czyżby popełniła jakieś poważne przewinienie, skoro ją wzywano w pilnym trybie?
Zastukała do drzwi gabinetu, poczekała na zaproszenie i weszła. Chociaż przerastała matkę
przełożoną o głowę, to jednak w jej obee:;ności czuła się dziwnie malutka. Emanująca we:-
vnętrznym spokojem stara zakonnica kierowała klasztorem od trzydziestu lat i znała swoje
podopieczne na wylot.
- Usiądź, dziecko - poprosiła z uśmiechem matka przełożona.
Gdy sir Henry poinformował ją przed laty, jak sobie wyobraża wychowanie córki, zaskoczył ją.
Nie była wcieleniem łagodności, o nie, sama uważała, że trzeba stawiać ludziom wysokie
wymagania, ale nawet ona nie potraktowałaby równie surowo nowicjuszki, a co dopiero
świeckiej uczennicy. Jednakże, choć w głębi duszy ubolewała nad niebywałą wprost oschłością
sir Henry'ego w stosunku do jedynego dziecka, zadbała o to, by Hope została wychowana
zgodnie z jego życzeniem, lecz ... , nie do końca.
W obecnych czasach utrzymywanie dziewcząt w ignorancji w sprawach seksu nie byłoby ani
mądre, ani pożyteczne. Matka przełożona należała do pokolenia, któremu poskąpiono edukacji w
tym zakresie, jednak wiedziała, że takie podejście to przeżytek. Zadbała o wprowadzenie
stosownego przedmiotu do planu zajęć, chociaż napotkała silny opór ze strony niektórych
rodziców. A ponieważ wiedziała to i owo o· sir Henrym, jego dezaprobatę uznała za wyraz
czystej hipokryzji.
Jak się tego spodziewała, do osiemnastych urodzin Hope ojciec niezbyt interesował się córką.
Większość dziewcząt opuszczała klasztorne mury po ukońq;eniu siedemnastu lat, a matka
przełożona patrzyła z żalem, jak jedna z naj zdolniej szych uczennic tkwi w nich nadal, zamiast
iść na studia. Gdyby Hope była mniej inteligentna, łatwiej by się dostosowała do życia, jakie
zaplanował dla niej ojciec, pomyślała ze współczuciem.
- Mam dla ciebie dobre wieści. Jutro wyjeżdżasz. Twój ojciec przebywa teraz we Francji, więc
przysyła po ciebie swojego przyjaciela, hrabiego de Servivace' a. - To rzekłszy, zaczęła
wertować leżące na biurku papiery, taktownie dając Hope trochę czasu na ochłonięcie.
Bardzo lubiła tę subtelną i wrażliwą Angielkę chyba nawet nazbyt wrażliwą. Szkoda, że Hope
była I tak bardzo izolowana od świata zewnętrznego. Jej ojciec wyrządził jej w ten sposób
krzywdę.
- Wiem, że to dla ciebie niespodziewana wiadomość, dla mnie również; twój ojciec mógł
uprzedzić nas wcześniej. Jednak już najwyższy czas, byś zajęła należne ci miejsce w
społeczeństwie. Pamiętaj jednak, że gdybyś kiedykolwiek znalazła się w potrzebie, te mury'
przyjmą cię z otwąrtymi ramionami. - Mówiła to wszystkim odchodzącym dziewczętom, czuła
jednak, że tym razem takie zapewnienie może być szczególnie pomocne.
Hope wróciła do swojego pokoju niczym lunatyczka i ciężko opadła na łóżko. Od jakiegoś
czasu mieszkała sarna, ponieważ jej ·dotychczasowe trzy współlokatorki wyjechały na stałe, a
teraz i ona miała w łcońcu wyfrunąć na wolność Bardzo tego pragnęła, jednak nagle ogarnęło ją
dziwne uczucie pustki, niemal lęku. Nigdy nie była specjalnie religijna, lecz złapała się na tym,
że żarliwie modli się w myślach, przestraszona spotkaniem z obcym jej światem.
Po kolacji spakowała rzeczy w luksusową walizkę, którą przysłał jej ojciec. Szkoda tylko, że
nie pomyślał, żeby włożyć do niej jakieś ubrania, bo Hope poza szkolnym mundurkiem nie miała
żadnej innej garderoby.
Hope nie powiedziała koleżankom o wyjeźdzIe.
Nie chciała, by litowano się nad nią jeszcze bardziej niż do tej pory, a nastąpiłoby to niechybnie,
gdyby wyjawiła, że zabierając ją stąd po całych dziesięciu latach, ojciec nawet nie przyjeżdża
sam, tylko wysyła kogoś w zastępstwie.
Tylko dlatego, że jest bardzo zajęty, usprawiedliwiła go w.myślach.
Prowadził interesy, miał udzrały w wielu firmach, również w międzynarodowej sieci'
bankowej Montrachet, której siedziba mieściła się w Paryżu: W nielicznych listach ojciec
wyjątkowo często wspominał rodzinę Montrachet, wpływową i potężną. Nie miała z tymi ludźmi
nic wspólnego, była· ich zupełnym przeciwieństwem. Co ona wiedziała o ·życiu? Jak miała
stawić czoło nieznanym wyzwaniom? Jeszcze dziś rano marzyła o wyrwaniu się z klasztoru, a te -
raz ... Teraz ociągała się, dręczona nagłymi wątpliwościami.
Matka przełożona wezwała ją dopiero parę godzin po śniadaniu. Zdenorwowana Hope
najpierw nie mogła nic przełknąć, a potem nie wiedziała, co począć z czasem, chodziła więc po
ogrodzie, próbując
opanować narastające napięcie. Hrabia, który prawdopodobnie zatrzymał się w pobliskiej
Sewilli, pewnie dopiero nie spiesznie jadł śniadanie. Nie obchodziło go, że ona tu czeka. Poczuła
do niego głęboką niechęć, chociaż zdawała sobie sprawę, że tak naprawdę przrnosi na obcego
człowieka swój żal do ojca.
Już trzeci raz okrążała rozległe przyklasztorne ogrody, gdy przybiegła po nią siostra~ Teresa,
zdyszana i podekscytowana.
- Hope, mon petit, matka przełożona pragnie cię widzieć - wyrzuciła z siebie. Była naj
młodszą i najbardziej życzliwą z ·zakonnic. Uczyła francuskiego i czasami, gdy się zapomniała,
odruchowo przechodziła na ten język. Akurat w tym dniu tygodnia powinno się mówić po
włosku, ale Hope automatycznie odpowiedziała po francusku, przy czym niespodziewanie oblała
ją fala gorąca, która nie miała nic wspólnego z piękną pogodą i stojącym wysoko na niebie
słońcem.
Gdy weszła do gabinetu, matka przełożona obdarzyła ją pełnym otuchy uśmiechem.
- Hope, moje dziecko, pozwól, że cię przedstawię panu hrabiemu, który przybył do nas w
imieniu twojego ojca.
Niechętnie przeniosła spojrzenie na obecnego w pokoju mężczyznę i aż zamrugała ze
zdumienia. Nie tak wyobrażała sobie przyjaciela taty. Nie sądziła, że będzie młody - mógł mieć
jakieś trzydzieści lat, z całą pewnością nie więcej niż trzydzieści pięć - i tak bardzo przystojny.
Czy to dlatego, że przez lata przywykła do ciągłego widoku kobiecych rysów, ta szalenie
męska twarz zrobiła na niej aż tak piorunujące wrażenie? Nie mogła od niej oderwać wzroku, co
oczywiście nie umknęło uwagi hrabiego. Jego lekko zmrużone zielone oczy chłodno
obserwowały jej gwałtowną reakcję, a następnie omiotły jej· figurę taksującym spojrzeniem.
Hope miała wrażenie, że zaraz utonie w tym szmaragdowym morzu.
Z najwyższym trudem otrząsnęła się i zdobyła na wysiłek odpłacenia hrabiemu pięknym za
nadobne, chociaż wiedziała, że nie ma szans w tej grze. Nie odważyła się zlustrować wzrokiem
jego sylwetki, ale śmiało oszacowała regularne, wyraziste rysy stojącego przed nią wysokiego
bruneta, które w jakiś niepojęty sposób wydawały się znajome. Hrabia uśmiechnął się leciutko i
leniwym gestem odsunął mankiet koszuli, żeby spojrzeć na elegancki zegarek z matowanego
złota.
W odpowiedzi na przejrzystą aluzję matka przełożona podeszła do Hope i ucałowała ją w oba
policzki.
- Pamiętaj, moja droga, że zawsze możesz tu wrócić - powiedziała po włosku, a Hope
podziękowała jej w tym samym języku.
- Miejmy nadzieję, że życie potraktuje ją łaskawie i nie zajdzie potrzeba powrotu -
nieoczekiwanie skomentował hrabia z nienagannym włoskim akcentem, otwierając drzwi.
Położył dłoń na szczupłym ramieniu Hope i łagodnie, lecz stanowczo skierował ją na zewnątrz.
Jej skóra zapłonęła pod dotykiem' smagłej ręki.
Na dziedzińcu czekał na nich sportowy wóz.
Opiekun Hope schował walizkę do bagażnika, po czym otworzył drzwiczkj od strony pasażera.
- Czy nie mogłaś włożyć czegoś innego? Chyba że poczciwa matka przełożona chce mi w ten
sposób przypomnieć, skąd cię zabrałem - mruknął; ironicznie unosząc brew.
Nie pojmując znaczenia ostatniej uwagi, Hope odparła chłodno, że nie posiada żadnych innych
ubrań. - Czemu? Przecież twój ojciec nie jest biedny.
- Mój ojciec ... , nie jest rozrzutny - odparła sztywno i z wysiłkiem odwródła wzrok, starając
się nie patrzeć, jak ciemne spodnie od garnituru opinają się na udach hrabiego.
- Uważasz, że kupowanie ubrań to rozrzutność? Nie możesz jednak przez resztę życia
paradować w czymś, co pasowało na ciebie, kiedy jeszcze nie miałaś ... takich kształtów. -
Zerknął na mundurek, który spłaszczał jej biust, a Hope spłonęła ognistym rumieńcem z
oburzenia i jednocześnie ze wstydu, ponieważ jednoznaczne spojrzenie hrabiego nieocze-
kiwanie sprawiło jej przyjemność.
- Musisz zapiąć pas bezpieczeństwa - zauważył. - W ten sposób. - Sięgnął po klamrę, a rękaw
ciemnego garnituru przesunął się delikatnie po za ciasnej części szkolnego mundurka. Hope
miała wrażenie, jakby przeszył ją prąd. Odruchowo wcisnęła się głębiej w fotel, ale hrabia nie
dał po sobie poznać, że spostrzegł jej gwałtowną reakcję.
Jakiś czas później, gdy zostawili już klasztor daleko za sobą, hrabia przerwał milczenie.
- Naprawdę nie możesz jechać w tym szkolnym mundurku aż do Francji. Jeszcze mnie ktoś
oskarży o porwanie nieletniej.
- Tata musiał zapomnieć, że wyrosłam - odparła zmieszana. - Nic dziwnego, nigdy nie
prosiłam go o przysłanie ubrań, ponieważ i tak nie ...
- Ponieważ i tak nie mogłaś opuszczać klasztoru - dokończył za nią. - Ale teraz zaczynasz
zupełnie nowe życie. Zajmę się wszystkim, o czym twój ojciec zapomniał.
Jakaś nuta w jego głosie spowodowała, że Hope aż zadrżała. Zapadło pełne napięcia
milczenie. Intuicja podpowiedziała Hope, że nie jest to odpowiedni moment na zadawanie pytań,
dlatego też poprze-
stała na ukradkowym obserwowaniu swojego towarzysza - jego dumnego profilu, smukłych
ciemnych palców trzymających kierownicę.
Czy był opalony na całym ciele? Przestraszona tą nieoczekiwaną myślą pospiesznie odwróciła
wzrok od muskularnych ud współtowarzysza podróży. Teraz już rozumiała, że męskie akty w
albumach z rycinami starych mistrzów wcale nie odbiegały od prawdy. Zawsze sądziła, że artyści
idealizowali urodę ciała, a tymczasem ten mężczyzna śmiało mógłby być modelem samego
Michała Anioła. Do tego miał w sobie coś jeszcze, coś nieuchwytnego, jakby domieszkę innej
rasy, innej krwi, ale nie sposób było odgadnąć jakiej.
Pół godziny później dojechali do Sewilli, którą Hope poznała dość dobrze podczas szkolnych
wycieczek, z całą jednak pewnością nigdy nie widziała uliczki z eleganckimi sklepami, na której
zaparkowali. Gdy niezdarnie próbowała odpiąć pas bezpieczeństwa, hrabia pochylił się z
wyraźną niecierpliwością, żeby jej pomóo, a Hope odruchowo odsunęła się na tyle, na ile to było
możliwe. Aż się skurczyła pod jego kpiącym spojrzeniem.
- Proszę, twoja niewinność ma jednak pewne granice. Gdybyś była niewinna jak dziecko,
nawet byś nie drgnęła. Czy to siostrzyczki nauczyły cię ostrożności w kontaktach z
mężczyznami, czy to wrodzony kobiecy instynkt?
Nie znajdując odpowiedzi, bez słowa wysiadła z samochodu, zła na hrabiego, który z jednej
strony pokpiwał z jej braku doświadczenia, a z drugiej robił wszystko, żeby ją sprowokować.
Odprowadzani zaćiekawionymi spojrzeniami nielicznych przechodniów weszli do butiku,
który mimo niewielkich rozmiarów onieśmielał atmosferą wykwintnej elegancji. Hope
natychmiast poczuła się tam zupełnie nie na miejscu, w czym dodatkowo utwierdziła ją pełna

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin