Rose Karen - Umieraj dla mnie.pdf - różne - ania12131

Prolog

Flladelfia, sobota, 6 stycznla

Pierwszlt rzeczq, jaka dotarla do Warrena Keyesa, byl zapach. Amoniak,

jakby srodek dezynfekcyjny ... i cos jeszcze. Co? Otworz oczy, Keyes.

Slyszal wlasny glos, odbijajltcy si~ echem w glowie i nie mogl uniesc

powiek, choc bardzo si~ staral. Ci~zkie. Byly takie ci~zkie, ale walczyl,

dopoki ich nie otworzyl. Ciemno. Nie. Widac odrobin~ swiatla. Warren

mrugn~ raz, i jeszcze raz, z wi~kszlt determinacjq, az migotliwe irodlo

swiatla nabralo ostrosci.

Pochodnia osadzona w uchwycie na scianie. Jego serce zacz~lo gwal-

townie lomotac. Sciana byla kamienna. Jestem w jaskini. Serce galopowa-

10 teraz jak szalone. 0 co chodzi, do diabla? Rzucil si~ naprzod i wsciekly,

palltcy bOl przeszyl jego r~ce az do plecow. Zachlystujltc si~ powietrzem,

Warren upadl najaklts plaskq, twardltPowierzchni~.

Byl zwiltzany. 0 Boze. Mial skr~powane n~cei nogi. I byl nagi. Pulapka.

Panika wzbierala w jego zolltdku, szarpala wn~trznosci. Przez chwil~ szamo-

tal si~ jak dzikie zwierz~, po czym znow upadl do tylu, zasapany, z kazdym

oddechem czujltCna j~zyku posmak amoniaku. Amoniaku, i...

Zadlawil si~ oddechem, gdy rozpoznal smrod przebijajltcy si~ przez za-

pach srodka dezynfekcyjnego. Cos martwego. Gnijltcego. Cos tu zdechlo! Za-

mknltl oczy, silltwoli probujltc powstrzymac panik~. To si~ nie dzieje napraw-

d~. To tylko sen, koszmar. Zaraz si~ obudz~.

Ale nie sni!. To - czymkolwiek bylo - bylo rzeczywiste. Lezal rozci~-

ni~ty na czyms, co przypominalo lekko nachylonlt desk~. Mial skr~powane

nadgarstki, a r~ce podci~i~te za glow~. Dlaczego? Probowal myslec, przy-

pomniec sobie. Bylo cos... obraz w jego mozgu, tuz poza zasi~giem. Wysi-

IiI si~, by uchwycic to wspomnienie, i zdal sobie spraw~, ze boli go glowa

- skrzywil si~, gdy czame mroczki Mlu zatanczyly mu przed oczami. Boze,

to bylo jak pot~ZnYkac. Ale przeciez nie pil. Zgadza si~?

Kawa. Pami~tal, ze pil kaw~, obejmowal dloni~ kubek, by si~ ogrzac.

Zmarzl. Byl na dworze. Biegalem. Dlaczego biegal? Poruszyl nadgarstkami,

czuj~c pieczenie otartej skory, i wyci~n~l palce, az opuszki dotkn~ly linY.

- Wreszcie si~ obudziles.

Glos dobiegal z tylu. Warren wygi~l szyj~, probuj~c cos zobaczyc. Nag-

le przypomnial sobie, i ucisk, ktory czul na piersi, odrobin~ zelzal. To film.

Jestem aktorem i kr~cimy film. Dokument historyczny. Biegal Z ... z czym?

Skrzywil si~, wyt~zaj~c mozg. Z mieczem, no tak. Byl w kostiumie srednio-

wiecznego rycerza, mial helm i tarcz~... a nawet kolczug~, na Boga. Teraz

wszystko wrocilo. Przebral si~, zmienil nawet majtki na jakis drapi~cy, bez-

ksztahny worek, ktory drapal go w kroku. Mial miecz i trzymal go w r~ku,

biegaj~c po lesie przed studiem Muncha i wrzeszcz~c, He sil w plucach. Czul

si~jak idiota, ale robil to, bo tak bylo napisane w cholemym scenariuszu.

Ale to ... - znow bezsilnie szarpn~l wi~zy - tego nie bylo w scenariuszu.

- Munch. - Glos Warrena byl zduszony, drapal jego zaschni~te gardlo.

- Co to ma byc, do cholery?

Ed Munch pojawil si~ po lewej.

- Myslalem, ze si~juz nie obudzisz.

Warren zamrugal, gdy slabe swiatlo pochodni zamigotalo na twarzy Mun-

chaoJego serce zatrzymalo si~ na mgnienie. Munch si~ zmienil. Przedtem byl

stary, przygarbiony. Siwe wlosy i staranie przyci~ty w~sik. Warren przelkn~l

slin~, jego pluca ledwie chwytaly powietrze. Teraz Munch stal prosto. W~sik

znikn~l. Tak jak i jego wlosy - zostala tylko ogolona, blyszcz~ca czaszka.

Munch nie jest stary. L~k poruszyl si~ w trzewiach Warrena niczym w~z,

wij~c si~ i k~saj~c. Umowili si~ na pi~c stowek za te zdj~cia. W gotowce, jesli

zjawi si~ w umowionym dniu. Warren byl podejrzliwy - to bylo sporo pieni~-

dzy jak za historyczny dokument, ktory pokaz~ najwyzej w telewizji publicz-

nej, i to przy duz:ymszcz~sciu. Ale si~ zgodzil. Jeden stary dziwak nie wyda-

wal mu si~ groiny.

Ale Munch nie jest stary. ZoIc podeszla mu do gardla. Co ja zrobilem?

A tliZza tym pytaniem pchalo si~ nast~pne, bardziej przerazaj~ce. Co on zro-

bi mnie? -

Kimjestes? - wychrypial. Munch przystawil mu do warg butelk~ z wo-

dll. WlIl'l'enodslln~l si~, ale Munch chwycil jego podbrodek z zaskakuj~c~ si-

It,. "tl/:,tciemnc oezy zmienily si~ w szparki. Warren zastygl ze strachu.

Tym 1'1IZI.lto tylko woda - warkn~l Munch. - Pij.

WlIl'l'tllplllllql wodq pl'osto w jego twarz i zesztywnial, gdy Munch uniosl

piQ~c.Ale piQ!\copadlll powoli i Munch wzruszyl ramionami.

W kOl1cllwypijl.lsz,.MlIsisz mice nawilzone gardlo.

Warren oblizal usta.

- Dlaczego?

Munch znow znikn~l gdzies za nim i Warren uslyszal, ze cos sunie po

podlodze. Kamera wideo, ktor~ Warren zobaczyl, gdy Munch przepchn~l j~

obok i ustawil jakies pohora metra od niego. Obiektyw byl wycelowany pro-

sto w jego twarz.

- Dlaczego? - powtorzyl Warren glosniej.

Munch spojrzal przez wizjer i si~ odsun~l.

- Bo chc~, zebys krzyczal. - Uniosl brew z absurdalnie oboj~tnym wyra-

zem twarzy. - Wszyscy krzyczeli. Ty tez b~dziesz.

Przeraz:enie wezbralo w gardle Warrena, ale jakos je zdusil. Zachowaj

spokoj. B~di dla niego grzeczny, to moze zdolasz si~ jakos z tego wykr~cic.

Wykrzywil wargi w usmiechu.

- Posluchaj, Munch, pusc mnie, i uznamy, ze nie bylo sprawy. Mozesz

zatrzymac sceny walki mieczem, ktore juz nakr~cilismy, i nie wezm~ za nie

ani grosza.

Munch tylko spojrzal na niego, wciqz oboj~tny.

- I tak nie zamierzalem ci zaplacie. - Znow znikn~l, i pojawil si~, pcha-

j~c kolejn~ kamer~.

Warren przypomnial sobie kaw~, nalegania Muncha, by j~ wypil. Tym

razem to tylko woda. Wscieklosc wybuchla w nim, na chwil~ zagluszaj~c

strach.

- Uspiles mnie - wysyczal i nabral powietrza do pluc: - Pomocy, ludzie!

- wrzasn~l najglosniej, jak zdolal, ale ochryply dZwi~k, ktory wydobyl si~

z jego gardla, byl zalosnie cichy.

Munch nic nie powiedzial, ustawil tylko trzeci~ kamer~, na 2':urawiu

i skierowal w dol. Kaz:dyjego gest cechowala metodycznose i precyzja. W je-

go ruchach nie bylo pospiechu. Nerwowosci. Strachu.

W tej chwili Warren zrozumial, ze nikt go nie uslyszy. Lawa wscieklosci

odplyn~la, pozostawiaj~c tylko strach, lodowaty i wszechwladny. Jego glos

drzal. Musi bye jakis sposob ... jakies wyjscie. Cos, co moglby powiedziec.

Zrobic. Zaproponowac. Blagac. B~dzie blagal.

- Prosz~ ci~, Munch, zrobi~ wszystko ... - Zdanie rozplyn~lo si~ w po-

wietrzu, gdy slowa Muncha na nowo rozbrzmialy w jego glowie.

Wszyscy krzyczeli. Ed Munch. Klatka piersiowa Warrena scisn~la si~,

desperacja utrudniala oddychanie.

- Munch to nie jest twoje prawdziwe nazwisko. Edward Munch, malarz.

- Przed oczami stan~l mu obraz z upiom~ postaci~ 0 wykrzywionej z Mlu

twarzy. Krzyk.

- Tak naprawd~ to si~ wymawia "Munk", nie ,,Munch", ale nikt nigdy nie

mowi tego poprawnie. Nikt nie dba 0 szczegoly- dodal zniesmaczonymtonem.

Szczegoly. Wczdniej tez trul 0 szczegolach i sci~al brwi, kiedy Warren

nie chcial sitt zgodzic na drapiqce majtki. Miecz tez byl prawdziwy. Powinie-

nem byl zalatwic nim tego gnoja, kiedy mialem okazjtt.

- Autentyzm - mrukn~l Warren, powtarzaj~c to, co wczesniej bral za gltt-

dzenie starego wariata.

Munch skin~l glow~.

- Teraz rozumiesz.

- Co mi zrobisz? - Glos Warrena byl dziwnie spokojny.

K~cik ust Muncha uniosl sitt.

- Niedlugo sam zobaczysz.

Warren z trudem chwytal powietrze.

- Blagam. Blagam, zrobitt, co zechcesz. Tylko mnie pusc.

Munch nie odpowiedzial. Przyturlal wozek z telewizorem do kamery sto-

j~cej w nogach Warrena, po czym ze spokojn~ precyzj~ zacz~l sprawdzac

ostrosc kazdego obiektywu.

- Nie wykrttcisz sitt z tego ~ rzucil desperacko Warren, znow szarpi~c

wittzy, szamocz~c sitt, az zapiekly go nadgarstki, a ramiona omal nie wysko-

czyly ze stawow. Liny byly grube, Wttzlynie puszczaly. Zrozumial, ze sitt nie

wyrwie.

- Wszyscy inni mowili to sarno. Ale jakos sitt wykrttcalem, i nadal bttdtt

to robil.

Inni. Byli inni. Odor smierci byl wszttdzie wokol, drwil z niego. Ci inni

umarli tutaj. Ion tez tu umrze. Z najglttbszych zakamarkow duszy wykipiala

nagle odwaga. Wysun~l podbrodek.

- Przyjaciele bttd~ mnie szukali. Powiedzialem mojej narzeczonej, ze

mam sitt z tob~ spotkac.

Munch skonczyl z kamerami i sitt odwrocil. W jego oczach byla pogarda

- wiedzial, ze to ostatni desperacki blef.

- Nieprawda. Sklamales narzeczonej, ze idziesz do kolegi, pomoc mu sitt

uczyc roli. Sam mi to powiedziales, kiedy sitt dzisiaj spotkalismy. Mowiles,

ze za te pieni~dze zamierzasz kupic jej prezent na urodziny. Chciales to za-

chowac w tajemnicy. Wybralem citt wlasnie ze wzglttdu na to, i na twoj tatu-

az. - Wzruszyl ramionami. -Apoza tym kostium na ciebie pasuje. Nie kazdy

umie nosic kolczugtt. Wittc nikt nie bttdzie Cittszukal. Ajesli nawet, to Cittnie

znajd~. Pogodi sitt z tym, jestes mojo

Warren zastygl w smiertelnym bezruchu. To byla prawda. Powiedzial

Munchowi, ze pieni~dze s~ na niespodzianktt dla Sherry. Nikt nie wiedzial,

gdzie jest. Nikt go nie uratuje. Pomyslal 0 Sherry, 0 mamie i tacie, 0 wszyst-

kich, ktorych kochal. Bttd~ sitt zastanawiali, gdzie jest. Szloch wezbral mu

w gardle.

- Ty gnoju - szepn~l. - Nienawidztt citt.

K~cik ust Muncha drgn~l, a w jego oczach blysntt10rozbawienie, jeszcze

bardziej przerazaj~ce niz jego usmiech.

- Inni tez to mowili. - Znow przytkn~l mu butelktt do warg i zatkal mu

nos, az Warren musial chwycic powietrze ustami. Warren walczyl, ale Munch

wlal w niego wodtt.

- A teraz, panie Keyes, zaczynamy. Nie zapomnij krzyczec.

Filadelfla. nledziela. 14 stycznla. godz. 10.25

Sledczy Vito Ciccotelli wysiadl z pick-upa, WCillZczujllc wibracje na sk6rze.

Jazda po wyboistej polnej drodze, prowadzllcej na miejsce zbrodni, jeszcze

bardziej rozbujala jego zmaltretowany zoilldek. Wzilll gl~boki oddech i na-

tychmiast tego pozalowal. Po cztemastu latach sluZby odor smierci WCillZbyl

dla niego ohydn'l, niepozlldanllniespodziankll.

- Jezu, az mi wlosy d~ba stan~ly. - Nick Lawrence skrzywil si~, zatrza-

skujllc drzwi swojego statecznego sedana. - Kuma. - Jego rozwlekly akcent

z Karoliny rozci~lll przeklenstwo do trzech sylab.

Dwaj mundurowi gapili si~ w dziur~ w ziemi na srodku zasniezonego po-

Ill. Przy twarzach trzymali chustki. W dole kucala kobieta, ledwo bylo widac

ezubekjej glowy.

.- Wygillda na to, ze technicy odkopali juz:cialo - stwierdzil sucho Vito.

Myslisz? - Nick schylil si~ i upchnlll nogawki spodni w cholewki kow-

hojck, jak zawsze wypolerowanych do polysku. - No, dobra, Chick, do ro-

hOly.

Zaraz. - Vito si~gnlllza fotel po wysokie buty i skrzywil si~, kiedy ko-

Ice whit si~ gl~boko w opuszk~ jego kciuka. - Do licha. - Przez kilka sekund

wyNysalrank~, po czym ostroznie przelo:zyl bukiet roz, by dostac si~ do bu-

lOw.K!\tem oka zobaczyl, ze jego partner spowa:znial.Ale Nick nie odezwal

IIh~ N/oWcm.

Dzisiaj mijajll dwa lata - westchnlll Vito. - Jak ten czas leci.

Podobno tez leczy rany - dodal cicho Nick.

I'llnick~d m.ialracj~..v~tomusi~l ~rzyznac, ze d~~•.~~ily

ostrze zalu.

1\ I, POCZUCIC wmy ... to JUZzupelmc mna sprawa~.

: ,

- .

1)0po/udniu jad~ na cmentarz.·

;\ ~

Rose Karen - Umieraj dla mnie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: