ściąga powłoki i aluminidy.doc

Hartowanie powierzchniowe polega na nagrzaniu warstwy wierzchniej przedmiotu stalowego powyżej temperatury przemiany A1, tak aby pojawiła się w niej struktura austenitu. Następnie przedmiot gwałtownie się chłodzi z szybkości zapewniająca otrzymanie martenzytu. Nawęglanie  klasyfikuje  się  jako  jedną  z metod  obróbki  cieplno-chemicznej,  polegającej  na wzbogaceniu warstwy wierzchniej materiału w węgiel. Wzbogacenie powierzchni materiału w  węgiel  powoduje,  że  wykazuje  on  dużą  twardość,  odporność  na  zużycie  ścieranie  i zmęczenie  stykowe  oraz  odporność  na  pękanie. Azotowanie podobnie  jak  nawęglanie  jest  utwardzającą  obróbką  cieplno-chemiczną. Polega ona  na  dyfuzyjnym  wzbogaceniu  warstwy  wierzchniej  materiału  w  azot,  wywołującym zmianę składu chemicznego. Rozpylanie, Naparowanie, Natryskiwanie - Obróbka  oparta  na wytwarzaniu warstw  wierzchnich materiału  poprzez  nakładanie różnego  rodzaju powłok. Powłoki  te stanowią cienką warstwę materiału o  innym niż podłoże składzie chemicznym i strukturze krystalograficznej.

Aluminidy - Aluminidami nazywamy fazy międzymetaliczne powstałe w układzie Ni-Al., Fe-Al, Ti-Al. Dużą role odgrywają  aluminidy niklu (NiAl, Ni3Al), mające szerokie zastosowanie między innymi w przemyśle lotniczym, energetycznym, motoryzacyjnym. Charakteryzują się one wysokimi parametrami użytkowymi, szczególnie podczas ich eksploatacji w podwyższonych temperaturach (żarowytrzymałość i żaroodporność). Mogą zatem służyć również jako elementy mechaniczne pieców do obróbki cieplnej metali. Wytrzymałość na rozciąganie aluminidu niklu Ni3Al rośnie wraz z temperaturą i zależy od średnicy ziaren, osiągając maksymalne wartości w zakresie temperatur 923-1123 K. Materiały te charakteryzuje zadowalająca wytrzymałość na ściskanie ( w zakresie temperatur 923-1373 K) i podwyższona wytrzymałość na zmęczenie. Aluminidy ponadto mają wysoką odporność na pełzanie i odporność na erozję kawitacyjną. Niepożądaną właściwością związków aluminium i niklu jest niedostateczna plastyczność, a często wręcz kruchość, którą można zniwelować przez zastosowanie mikrododatków stopowych, zwłaszcza boru, oraz niobu, cyrkonu lub chromu. Dwie możliwości zastosowania: pierwszy, gdy wcześniej ukształtowany aluminid o określonym składzie chemicznym i rozmiarach cząstek łączy się z osnową., powstaje w ten sposób kompozyt „ex situ; drugi, gdy aluminid tworzy się w wyniku oddziaływania niklu z pochodzącym z osnowy aluminium równocześnie z syntezą SHSB., powstaje w takim procesie kompozyt „ in situ”.

Hartowanie powierzchniowe polega na nagrzaniu warstwy wierzchniej przedmiotu stalowego powyżej temperatury przemiany A1, tak aby pojawiła się w niej struktura austenitu. Następnie przedmiot gwałtownie się chłodzi z szybkości zapewniająca otrzymanie martenzytu. Nawęglanie  klasyfikuje  się  jako  jedną  z metod  obróbki  cieplno-chemicznej,  polegającej  na wzbogaceniu warstwy wierzchniej materiału w węgiel. Wzbogacenie powierzchni materiału w  węgiel  powoduje,  że  wykazuje  on  dużą  twardość,  odporność  na  zużycie  ścieranie  i zmęczenie  stykowe  oraz  odporność  na  pękanie. Azotowanie podobnie  jak  nawęglanie  jest  utwardzającą  obróbką  cieplno-chemiczną. Polega ona  na  dyfuzyjnym  wzbogaceniu  warstwy  wierzchniej  materiału  w  azot,  wywołującym zmianę składu chemicznego. Rozpylanie, Naparowanie, Natryskiwanie - Obróbka  oparta  na wytwarzaniu warstw  wierzchnich materiału  poprzez  nakładanie różnego  rodzaju powłok. Powłoki  te stanowią cienką warstwę materiału o  innym niż podłoże składzie chemicznym i strukturze krystalograficznej.

Aluminidy - Aluminidami nazywamy fazy międzymetaliczne powstałe w układzie Ni-Al., Fe-Al, Ti-Al. Dużą role odgrywają  aluminidy niklu (NiAl, Ni3Al), mające szerokie zastosowanie między innymi w przemyśle lotniczym, energetycznym, motoryzacyjnym. Charakteryzują się one wysokimi parametrami użytkowymi, szczególnie podczas ich eksploatacji w podwyższonych temperaturach (żarowytrzymałość i żaroodporność). Mogą zatem służyć również jako elementy mechaniczne pieców do obróbki cieplnej metali. Wytrzymałość na rozciąganie aluminidu niklu Ni3Al rośnie wraz z temperaturą i zależy od średnicy ziaren, osiągając maksymalne wartości w zakresie temperatur 923-1123 K. Materiały te charakteryzuje zadowalająca wytrzymałość na ściskanie ( w zakresie temperatur 923-1373 K) i podwyższona wytrzymałość na zmęczenie. Aluminidy ponadto mają wysoką odporność na pełzanie i odporność na erozję kawitacyjną. Niepożądaną właściwością związków aluminium i niklu jest niedostateczna plastyczność, a często wręcz kruchość, którą można zniwelować przez zastosowanie mikrododatków stopowych, zwłaszcza boru, oraz niobu, cyrkonu lub chromu. Dwie możliwości zastosowania: pierwszy, gdy wcześniej ukształtowany aluminid o określonym składzie chemicznym i rozmiarach cząstek łączy się z osnową., powstaje w ten sposób kompozyt „ex situ; drugi, gdy aluminid tworzy się w wyniku oddziaływania niklu z pochodzącym z osnowy aluminium równocześnie z syntezą SHSB., powstaje w takim procesie kompozyt „ in situ”.

Hartowanie powierzchniowe polega na nagrzaniu warstwy wierzchniej przedmiotu stalowego powyżej temperatury przemiany A1, tak aby pojawiła się w niej struktura austenitu. Następnie przedmiot gwałtownie się chłodzi z szybkości zapewniająca otrzymanie martenzytu. Nawęglanie  klasyfikuje  się  jako  jedną  z metod  obróbki  cieplno-chemicznej,  polegającej  na wzbogaceniu warstwy wierzchniej materiału w węgiel. Wzbogacenie powierzchni materiału w  węgiel  powoduje,  że  wykazuje  on  dużą  twardość,  odporność  na  zużycie  ścieranie  i zmęczenie  stykowe  oraz  odporność  na  pękanie. Azotowanie podobnie  jak  nawęglanie  jest  utwardzającą  obróbką  cieplno-chemiczną. Polega ona  na  dyfuzyjnym  wzbogaceniu  warstwy  wierzchniej  materiału  w  azot,  wywołującym zmianę składu chemicznego. Rozpylanie, Naparowanie, Natryskiwanie - Obróbka  oparta  na wytwarzaniu warstw  wierzchnich materiału  poprzez  nakładanie różnego  rodzaju powłok. Powłoki  te stanowią cienką warstwę materiału o  innym niż podłoże składzie chemicznym i strukturze krystalograficznej.

Aluminidy - Aluminidami nazywamy fazy międzymetaliczne powstałe w układzie Ni-Al., Fe-Al, Ti-Al. Dużą role odgrywają  aluminidy niklu (NiAl, Ni3Al), mające szerokie zastosowanie między innymi w przemyśle lotniczym, energetycznym, motoryzacyjnym. Charakteryzują się one wysokimi parametrami użytkowymi, szczególnie podczas ich eksploatacji w podwyższonych temperaturach (żarowytrzymałość i żaroodporność). Mogą zatem służyć również jako elementy mechaniczne pieców do obróbki cieplnej metali. Wytrzymałość na rozciąganie aluminidu niklu Ni3Al rośnie wraz z temperaturą i zależy od średnicy ziaren, osiągając maksymalne wartości w zakresie temperatur 923-1123 K. Materiały te charakteryzuje zadowalająca wytrzymałość na ściskanie ( w zakresie temperatur 923-1373 K) i podwyższona wytrzymałość na zmęczenie. Aluminidy ponadto mają wysoką odporność na pełzanie i odporność na erozję kawitacyjną. Niepożądaną właściwością związków aluminium i niklu jest niedostateczna plastyczność, a często wręcz kruchość, którą można zniwelować przez zastosowanie mikrododatków stopowych, zwłaszcza boru, oraz niobu, cyrkonu lub chromu. Dwie możliwości zastosowania: pierwszy, gdy wcześniej ukształtowany aluminid o określonym składzie chemicznym i rozmiarach cząstek łączy się z osnową., powstaje w ten sposób kompozyt „ex situ; drugi, gdy aluminid tworzy się w wyniku oddziaływania niklu z pochodzącym z osnowy aluminium równocześnie z syntezą SHSB., powstaje w takim procesie kompozyt „ in situ”.