Antykościół w natarciu.pdf

zapodał w wersji elektronicznej

„jasiek z toronto”

E-mail: bojan@connection.com

===================================

Ks. Henryk Czepułkowski

Antykościół w natarciu

Oficyna Wydawnicza „FULMEN”

Warszawa 1995

=========================

PRZEDMOWA

W roku 1993 minęło sto lat od doniosłego wydarzenia w naszych nowszych dziejach:

od zawiązania się Ligi Narodowej pod przewodnictwem Romana Dmowskiego. Aby ta

ważna rocznica nie minęła bez echa, by ją uczcić, a zarazem wykorzystać, grono wyznawców

idei narodowej (zniszczonej dzisiaj niemal do korzenia), postanowiło zorganizować

Ogólnopolską Konferencję Naukową w Krzeszowicach pod Krakowem, w dniach 17 i 18

lipca 1993 r. Miała ona być poświęcona głównym zagadnieniom narodowym, częściowo tym

z przeszłości, częściowo stojącym jeszcze przed nami i czekającym na rozwiązanie.

Do wygłoszenia jednego z referatów na tej konferencji zaproszono mnie, żebym

powiedział „coś na temat masonerii”. Choć ze środowiskami narodowymi (niestety, jest ich

co najmniej kilka!) organizacyjnie ani wspomnieniowo związany nie jestem, zaproszenie

przyjąłem, gdyż temat, jaki mi zaproponowano, wydał się zachęcający, a możność

przekazania ważnych, moim zdaniem, informacji szerszemu gronu uczestników

ogólnokrajowego spotkania również do mnie przemawiała. Przyszła z czasem onieśmielająca

refleksja: świadomość mojej „amatorszczyzny” i pozycji outsidera wobec autorytetów i

profesjonalistów w wielu dziedzinach, którzy mieli być moimi słuchaczami. Ale cóż, słowo

się rzekło.

Polscy narodowcy, o ile coś mogę o tym powiedzieć, w swej trosce o byt, rozwój i bezpieczne

miejsce pod słońcem narodu polskiego, największego, najbliższego sobie sprzymierzeńca, z

grubsza biorąc, widzieli - i nadal widzą - w Kościele katolickim, i to z kilku powodów, a

największego przeciwnika - w kosmopolitycznej a potężnej masonerii światowej, z zasady

„nacjonalizmom”, a w szczególności narodowi polskiemu „od zawsze” nieprzyjaznej.

Analogicznie i Kościół katolicki też od dawna musiał uznać, iż najgroźniejszym, choć

oczywiście nie jednym, jego przeciwnikiem, powiedzmy otwarcie: wrogiem w skali

światowej jest niewątpliwie masoneria. Chociaż ostatecznym (i pewnym) oparciem dla

Kościoła jest Moc Boża, niemniej, żyjąc na ziemi i walcząc o przetrwanie, rozwój i wolność

tu, w konkretnych, na ogół niełaskawych dla siebie warunkach, musi on rozglądać się za

siłami sobie przyjaznymi i u nich szukać zrozumienia i współdziałania. I jeśli chodzi o arenę

polityczną, sądzę, że bliżej mu do kierunków i ruchów narodowych, zwłaszcza w krajach

bodaj częściowo katolickich, aniżeli do ruchów kosmopolitycznych, z samej zasady

„antyklerykalnych” czyli, mówiąc wyraźniej, antykatolickich.

Dlaczego tak sądzę? Oto dlatego, że pomijając agresywne, totalizujące i pogańskie

szowinizmy, sprzeczne oczywiście z chrześcijaństwem, normalne postawy pronarodowe czyli

szczerze i głębiej patriotyczne, zawierają w sobie m.in. szacunek i przywiązanie do

narodowych tradycji, do własnych dziejów, do własnej kultury, a ta kultura, i te dzieje, i

tradycje są przecież siłą rzeczy od pokoleń, od wieków związane z chrześcijaństwem, z

katolicyzmem, z Kościołem. I tam, w głębi duszy narodu, wciąż następuje spotkanie i

uświadomienie sobie wzajemnej bliskości tych „dwóch Matek”, Ojczyzny i Kościoła, o

których tak pięknie mówił Piotr Skarga.

Jeśli Kościół zaleca swoim misjonarzom szacunek dla tradycji i kultur nawet

plemiennych, na ile można je pogodzić z Ewangelią, i również na tych tradycjach każe

zakładać zręby chrześcijaństwa, tym bardziej, sądzę, pragnie uwzględniać i podtrzymywać te

wartości w codziennym duszpasterstwie i aktualnej polityce, jak i w obmyślaniu swojej

strategii na przyszłość, zwłaszcza gdy chodzi o kraje chrześcijańskie.

Stąd pewna naturalna zbieżność (choć nie identyczność) „interesów” Kościoła i

ruchów narodowych, i vice versa, a w Polsce zbieżność wyjątkowo duża.

Skoro więc w Krzeszowicach trzeba było „coś na temat masonerii” powiedzieć, to

może warto by było ukazać Polakom i zarazem katolikom zamierzenia tych, którzy są wrogo

nastawieni zarówno do Kościoła i Polski, jak i do suwerenności i niezawisłości narodów w

ogóle? Tym bardziej, że ta kwestia jest niewątpliwie jednym z węzłowych, a moim

skromnym zdaniem, nawet już głównym, nie tylko duchowym, problemem aktualnych

dziejów świata.

* * * * * *

W prasie, która krzywym spojrzeniem omiotła zjazd narodowców w Krzeszowicach i nie

nazbyt życzliwie go zrelacjonowała, napisano, że ta właśnie prelekcja była „prawdziwym

hitem” zjazdu i że ją przyjęto „burzliwymi oklaskami na stojąco”. Jeśli to odpowiada

prawdzie, reakcja sali wypełnionej pięknie po brzegi, świadczyła, że ten temat nie był

wydumany, wzięty z sufitu, z obszarów jakichś przywidzeń i obsesji, a treść prelekcji

nawiązywała do wiedzy i doświadczeń obecnych tam osób. O dobrym jej przyjęciu

świadczyłoby i to, że po niej wielu słuchaczy domagało się, żeby ją „koniecznie

opublikować”, gdyż „wszyscy” powinni się z tymi zagadnieniami zapoznać.

I oto spełnienie tych życzeń. Tekst prelekcji zamieszczam prawie niezmieniony,

mimo to nie identyczny z wygłoszonym w Krzeszowicach, to znaczy: nie skreślono w nim

prawie niczego, za to tu i ówdzie rozszerzono go, aby coś jeszcze dopowiedzieć i uzupełnić,

coś jeszcze uwypuklić. Nie jest to wykład pisany z przeznaczeniem do druku; pierwotnie był

to szkic ujęty w punktach i wypełniony żywym słowem w czasie prelekcji. Jakieś śladowe

pozostałości „mowy mówionej”, tego rytmu żywego słowa mogą jeszcze zaznaczać się w

prezentowanym tutaj tekście, co nie zawsze jest zaletą. Słowem, ten szkic to wypowiedź

publicystyczna, nie zaś studium naukowe.

* * * * * * *

Zdaję sobie sprawę, że krajobraz pola walki, ukazany w prelekcji, przedstawiony jest

w kolorze czarno-białym. Czy to słuszne? Czy sprawiedliwe? To prawda, że w życiu, które

oglądamy, rzadko występują czerń i biel w czystej postaci. W życiu jednak, nad którym się

zastanawiamy, którego głębsze warstwy uważniej analizujemy, powierzchowna

wielokształtność i wielobarwność życia stopniowo redukuje się, aż pozostaje tylko albo-albo:

uczciwość i nieuczciwość, prawość i podłość, prawda i fałsz, dobro i zło, biel i czerń. I tak

już pozostanie - w pewnej chwili - na zawsze, na wieczność. Z tym, że czerń na zawsze

pozostanie nieodmiennie czarna, gdyż gasi sobą i w sobie wszelkie światło, biel zaś, mając w

sobie zawartą potencjalnie tęczę, rozkwitnie najcudowniej nieskończoną mnogością barw

„pod słońcem Boga”.

Powiedział nasz Pan, Jedyny i Ostateczny, Umiłowany: „Kto nie jest ze Mną, jest

przeciwko Mnie”. To chyba oczywiste. Lecz cóż powie On, co myśli o ludziach, którzy

świadomie i programowo są przeciwko Niemu? Którzy Go na wszelkie sposoby zwalczają?

Którzy chcą po raz drugi i ostateczny ukrzyżować Go w Jego Ciele Mistycznym, i zgasić Jego

światłość, i zdeptać Jego ogień i sam Jego ślad na ziemi? A taki właśnie jest stan rzeczy i

takie są ich zamierzenia.

Wrogowie Chrystusa, ci jawni i ci zamaskowani, sami wybierają swoją drogę i swój

los. Nam, Jego wyznawcom, nie wolno jednak mniemać, że ich wybór jest tak samo dobry,

jak każdy, jak nasz, że byleby jakaś „przyzwoitość”, jakiś „humanizm”, byle sławetne,

pozorne „poszukiwanie prawdy”, byle nieszczera z ich strony „wzajemna tolerancja” - i

wszystko jest w porządku, bo przecież „pluralizm”, bo przecież „demokracja”... I że tam

jest elita i norma, „haj lajf” i blask, słuszna myśl i twórcza siła, postęp, wzór i promienna

przyszłość świata, gdy w rzeczywistości jest wręcz przeciwnie.

Stąd i te czarne-białe tonacje sumarycznego krajobrazu współczesnej tragicznej

rzeczywistości, rozdartej między Dobro i Zło, między Boga i Księcia Tego Świata, któremu

niewątpliwie służy masoneria i jej przybudówki.

* * * * * * *

Chcę jeszcze powiedzieć, że ten szkic nie był z nikim konsultowany. Oznacza to, że jest on

wyrazem moich osobistych poglądów i ocen, nikt poza mną nie jest przeto za jego treść

odpowiedzialny. Oczywiście, żywię nadzieję, że nie ma w nim niczego niezgodnego z

prawdą, niczego również, co by nie było zgodne z nauką Kościoła, którego mam szczęście

być wyznawcą i oddanym, choć mało użytecznym sługą.

Do zasadniczego wykładu o „zamierzeniach współczesnej masonerii” zostały

dodane stosunkowo obszerne przypisy i trzy „aneksy”, zaiste, nie dla zapełnienia papieru.

Większość tych „dodatków” jest bardziej godna uważnego przestudiowania i przemyślenia,

niż sam wykład, na co zwracam szczególną uwagę. Być może, przydałyby się objaśnienia do

niektórych przynajmniej tekstów źródłowych, ale przypisy do przypisów?... Wyświetlenie

pewnych kwestii pozostawmy na przyszłość.

Wszystkie podkreślenia w tekstach pochodzą ode mnie. Tych Czytelników, którym

stosowanie podkreśleń nie odpowiada, proszę o wyrozumiałość. Ci zaś, którzy woleliby

podkreślić dla siebie inne zdania i wyrazy, mogą to zrobić według własnego uznania.

Proszę również o odróżnianie - w pewnych partiach prelekcji - poglądów autora od

poglądów cytowanych, gdyż na ogół nie są one brane w cudzysłów. I bez cudzysłowów

zdradzają swą nieprawowierność.

* * * * * * *

Na zakończenie pragnąłbym wyznać, że na ukształtowanie się moich pojęć (i ocen) w

zakresie prezentowanych tu spraw w znacznym stopniu wpłynęła lektura dzieł „księdza”

Roca (informacja o nim poniżej) i innych autorów wolnomularskich. Wbrew ich woli i

zamiarom, im zawdzięczam pewną klarowność w rozpoznawaniu całkowitej

przeciwstawności naszych podstawowych idei oraz charakteru naszych wzajemnych

odniesień.

I jeszcze parę pytań, które być może zadałby mi ktoś spośród Czytelników.

-Czy naprawdę sytuacja Kościoła katolickiego w świecie jest obecnie tak fatalna, wprost zła,

jakby wynikało z tego, co przedstawia się nam w tym wykładzie?

-Moim zdaniem, tak naprawdę! Owszem, jeszcze gorsza!

-Czyżby więc Kościół nie miał żadnych szans wobec oczywistej przewagi Antykościoła?

-Kościół zawsze ma szanse, musi mieć i ma przyszłość, jest bowiem z woli samego Boga

sercem i duszą ludzkości, jedynym znakiem i źródłem Bożego zbawienia na ziemi, jest

„światłością, która w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła” i nie ogarnie, a to

dzięki żywej obecności w nim Jezusa Chrystusa. Taka jest nasza wiara, i nasza nadzieja, i

nasza pewność! Stu „głośnych”, „postępowych” i przewrotnych w sercu „teologów” nie

zdoła Prawdy Bożej sfałszować i swoich „odkryć” i „reinterpretacji” Kościołowi świętemu

narzucić! Tysiące innych dywersantów również nie zdołają go zdemontować i doprowadzić

do jego unicestwienia!

Sprawa Kościoła, to jest jego istnienie, zachowanie nieskażonej żadnym błędem nauki

i moralności, ważnych sakramentów i jedności pasterskiej władzy jest oczywiście sprawą jego

wiernych wyznawców, lecz jest też sprawą głównie samego Jezusa Chrystusa i wszystkich

potęg niebieskich. Nasz Pan widział całą przyszłość i zapewnił nas, że „bramy piekła nie

przemogą Jego Kościoła” i że On sam wśród nas pozostanie, jako umocnienie pewności i

czystości wiary, „po wszystkie dni aż do skończenia świata”. Bóg nie zaprze się nigdy

swoich zapewnień, nie opuści więc w żadnej sytuacji swoich wiernych, swoich dzieci i nie

wyda nas na pastwę mocy szatańskich - tego możemy być pewni! Prawdziwym i groźnym dla

nas i dla katolicyzmu niebezpieczeństwem jest przede wszystkim nasze wewnętrzne

rozdwojenie, zły użytek z wolności wyboru, to, że możemy dać się uwieść wmawianym w nas

relatywizmom i podsuwaną nam i kuszącą nas łatwizną życia i że my sami, na własną zgubę,

możemy opuścić Chrystusa. Ale do tego nikt nas zmusić nie może, wybór od nas zależy.

Wybierajmy mądrze!

Nie trzeba być prorokiem, by stwierdzić, iż naprawdę nadchodzą dni wielkiej próby

dla Kościoła. Nie dajmy się uśpić pozorami względnego spokoju. Burza nadejdzie, jest

zapowiedziana. Umacniajmy przeto swoją i swoich najbliższych nierozerwalną więź z

Bogiem i Jego Kościołem, umacniajmy się w wierności Bogu, w postawie zdecydowanie

katolickiej, aby nas nie zaskoczył Nieprzyjaciel. Do wszystkich dotarła przestroga Matki

Bożej, udzielona w Fatimie. Słowa Najświętszej Matki Chrystusa nie są, nie mogą być i nie

będą słowami rzuconymi na wiatr!

Ktoś mógłby powiedzieć, że mimo wszystko nie są to jeszcze problemy na dzisiaj,

nawet nie na jutro, to dopiero dalsza przyszłość.... Dalsza? Ale jak daleka? Ta przyszłość

stoi w otwartych drzwiach. Za późno będzie myśleć o skutecznym oporze, tym bardziej o

wygranej, dopiero wtedy, gdy siły demonicznego przewrotu opanują do reszty wszystkie

pozycje i gdy „w świątyni Boga zasiądzie człowiek grzechu, syn zatracenia, dowodząc, że to

on jest Bogiem” (por. 2 Tess 2, 3-4).

Już teraz więc róbmy, co w naszej mocy, by w wielkim starciu masońskiej cywilizacji

bez Boga i przeciw Bogu z katolicyzmem i cywilizacją chrześcijańską, „jedynie godną

człowieka”, jak powiedział Adam Mickiewicz, by w tym wielkim starciu, które nas czeka,

górą była nasza, Chrystusowa wizja świata - Cywilizacja Miłości, Miłości Boga i Człowieka,

Prawdy i Dobra! I szlachetnego Człowieczeństwa! A zwłaszcza jak źrenicy oka strzeżemy i

brońmy czystości i nienaruszalności prawd i wiary, gdyż na Prawdzie opiera się cała reszta.

Do udziału w tej walce Bóg wzywa nas wszystkich, wszyscy Bogu jesteśmy potrzebni, gdyż

On nas kocha i daje nam szansę odznaczenia się w Jego oczach.

Wołajmy też do Boga nieustannie, by oczyścił i uratował swój Kościół dla zbawienia

dalszych pokoleń, by pogromił Szatana i jego „apostołów”, by oczyścił i umocnił także nas,

swoje wierne dzieci, by nas natchnął żarliwą wiarą, optymizmem, duchem ofensywy i

pewnością, że panowanie Boga nad mocami Zła jest nienaruszalne.

Lecz zanim oddamy się do dyspozycji Chrystusowi i Jego Niepokalanej Matce,

Pogromicielce Szatana, zanim oddamy się działaniom w obronie Kościoła i katolickiego

ducha naszego kraju, wpierw musimy sobie ostro, dobitnie uświadomić, gdzie się znajdujemy,

w jakim świecie, wobec jakich zagrożeń i o co się toczy ta apokaliptyczna walka, jaką obecnie

Ciemność wydała Światłości.

Ks. Henryk Czepułkowski

Warszawa 31 grudnia 1993r.

UWAGI WSTĘPNE

„Mało ich będzie chciało iść aż do kresu

ostatecznego. Konieczną jest zatem rzeczą, aby

cel wielkiej rewolucji był im nieznany. Nie pokazujcie im nigdy więcej nad krok pierwszy”.

Giuseppe Mazzini. Instrukcja dla rewolucjonistów, 1XI 1846r.

Szanowni i Drodzy Państwo!

1. Zdaję sobie sprawę, przed jak doborowym gronem przypadł mi zaszczyt zabrania głosu.

Wiem również z góry, że wielu moich słuchaczy w tym, co tu powiem, nie usłyszy jakichś

niezwykłych rewelacji, gdyż te zagadnienia są im dobrze znane. Ewentualna użyteczność tej

prelekcji będzie zawierała w próbie całościowego przedstawienia pewnej kategorii ważnych,

powiedziałbym nawet węzłowych zjawisk, tendencji i faktów natury politycznej,

ekonomicznej i duchowej, które w nas, zanurzonych umysłem i sercem w miąższu życia

narodu, i świata również, muszą budzić zainteresowanie, chęć głębszego ich zrozumienia, a

często-czujność i niepokój, również i sprzeciw.

Trzeba znać i rozumieć świat, w którym się żyje i pragnie realizować swoją wizję

życia, a także - oprócz celów doczesnych - ma się osiągnąć cel najważniejszy, to jest

zbawienie na drodze życia wskazanej nam przez Boga. Trzeba znać i rozumieć świat, dlatego

że oddziałuje on, z siłą trudną nieraz do odparcia, na losy, także na poglądy, postawy duchowe

i wybory moralne niezliczonych mas ludzi. Trzeba znać i rozumieć świat, jeśli się chce-

razem z Chrystusem i Jego Kościołem współkształtować jego oblicze duchowe i

cywilizacyjne, znaczyć je znamieniem myśli Bożej, broniąc go jednocześnie przez rozkładem

i zniewoleniem.

Całościowy ogląd tych problemów, o których będzie mowa, może też obudzić naszą

świadomość i wolę i być impulsem do niezbędnych konkretnych działań. Taki jest przecież

zamysł i cel naszego dzisiejszego spotkania.

2. O czym nie będzie dzisiaj mowy w związku z problematyką dotyczącą masonerii? Nie

będzie mowy o strukturach organizacyjnych, jak również o metodach i sposobach jej działania

zarówno wewnątrz Zakonu, jak i na zewnątrz, w świecie „profańskim”; nie będzie mowy o

żadnych konkretnych osobach z jej kręgów, nie będzie też mowy o możliwościach i

sposobach przeciwdziałania z naszej strony. Będziemy jedynie mówili, zgodnie z programem

konferencji, o zamierzeniach współczesnej masonerii, czyli, tym samym, o aktualnych

kierunkach jej agresywnej aktywności.

Ponieważ dzieli się ona na wiele rytów, obediencji, formacji, które określają się same

jako suwerenne zakony wolnomularskie, można by spytać, o zamierzeniach której spośród

wielu masonerii będzie mowa?

Otóż masoneria pomimo swoich rozlicznych wcieleń (używa się tu nawet wyrażenia

„dżungla”), pomimo niewątpliwych odmienności, jest jedna i tylko jedna, co jej prominentni

przedstawiciele po wielekroć, zgodnie z prawdą, podkreślali i podkreślają (1). Tak więc i

współczesna nam masoneria światowa ożywiona jest jednym i tym samym duchem, co

zawsze, stawia przed sobą te same cele i wytycza sobie te same, na etapy rozłożone,

zamierzenia i programy działań, dotyczące teraźniejszych i przyszłych losów poszczególnych

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: