!Kate Coscarelli - Pretty woman.pdf - Kate Coscarelli - Pretty woman - magazyn13

Coscarelli Kate

Pretty Women

Trzy piękne, młode kobiety, które w ślad za swoimi mężami,

służącymi w Air Force, wyjechały po zakończeniu drugiej wojny

światowej do amerykańskiej bazy wojskowej w Trypolisie, nie

mogły przewidzieć czekającej ich tam wkrótce tragedii i

skandalu…

Minęło ponad dwadzieścia lat od tamtych wydarzeń: Samara

kieruje teraz dużym studiem filmowym w Hollywood, a Tess

ubiega się o prestiżowe stanowisko kanclerza uniwersytetu. Z

otrzymanego nagle listu dowiadują się, że wiele lat temu w Libii

nieświadomie przyczyniły się do zatuszowania brutalnie i w

niewyjaśnionych okolicznościach zadanej śmierci. Obie stają

przed trudną i ryzykowną decyzją: czy wyciągnąć ponurą,

pieczołowicie ukrywaną zbrodnię na światło dzienne, a jej

sprawcę postawić przed sądem… czy puścić odległą, ciemną

przeszłość w niepamięć i pozwolić, by winny tragedii uszedł

sprawiedliwości.

1976

Przechodząc przez dziedziniec Tess Kipling z trudem pokonywała nieodpartą chęć

pójścia na wagary. Z pewnością nie mogła sobie jednak pozwolić na zachowanie

godne studentki. Teraz, bardziej niż dotychczas, musiała dbać o pozory. Była

przecież nie tylko dziekanem dziewcząt studiujących na uniwersytecie, lecz

również, dzięki Bogu, jednym z dwóch najpoważniejszych kandydatów na

stanowisko rektora tej budzącej respekt, uświęconej tradycją instytucji.

Przez cały rok, od czasu gdy rektor Harris poinformował zarząd o zamiarze przejścia

na emeryturę, Tess miała nadzieję —

Boże, jak wielką nadzieję — nie przypuszczała jednak, że otrzyma ( poważną

propozycję objęcia po nim stanowiska. Mimo ruchu

kobiecego, protestów antywojennych, afery Watergate, hipisów, jipisów i długich

włosów, Christopher University był nadal niewzruszonym, konserwatywnym,

prywatnym uniwersytetem kalifornijskim, gdzie nad głowami wszystkich członków

wydziału dla kobiet rozciągała się zasłona, która niczym szklany sufit

pozwalała im spoglądać w górę, lecz nigdy ponad pozycję, którą zajmowała Tess.

Tak było dotąd.

Pospiesznie przekroczyła próg swego biura w Hayward Hall gwałtownie zamykając

za sobą drzwi. Wilma Burns, jej sekretarka,

popatrzyła z uśmiechem. — Czy wszystko w porządku, pani dziekan? — spytała.

Tess uświadomiła sobie nagle, że nie zdoła dotrzymać słowa

danego rektorowi Harrisowi. Musi przelać na kogoś część tego podniecenia, które

ją po prostu rozsadza,

— Czy ktoś na mnie czeka?

Wilma potrząsnęła głową. — Była jeszcze raz Marcy Clinton,

ale powiedziałam, że wróci pani dopiero po lunchu.

— To dobrze — ucieszyła się Tess, przekręcając w zamku klucz, aby nikt im nie

przeszkadzał.

— Wilmo, chcę powiedzieć ci coś w największym zaufaniu. Nie możesz o tym

mówić nikomu, rozumiesz?

Wilma, która pracowała z Tess Kipling przez cały czteroletni okres, kiedy pełniła

ona funkcję dziekana, żachnęła się. — Nigdy nic nie powtarzam. Pani o tym wie.

— Oczywiście, że nie — przytaknęła szybko Tess i usadowiła się na brzegu biurka

sekretarki, tak by znaleźć się dostatecznie blisko do prowadzenia rozmowy

konspiracyjnym szeptem, jak gdyby mogło to zmniejszyć jej winę niezachowania

milczenia. — Właśnie rozmawiałam z rektorem Harrisem. Zaprosił mnie do siebie

na obiad we czwartek.

— Tak? — zainteresowała się Wilma.

— Zaproszono też Franka Higbee'ego — dodała Tess z nadzieją, że Wilma

odpowiednio skojarzy fakty, tak się jednak nie stało. Sekretarka patrzyła nadal

obojętnie, czekając cierpliwie na rewelację.

— Wygląda na to, że liczba kandydatów, którzy mogliby zająć w przyszłym roku

miejsce rektora Harrisa, została ograniczona do dwóch — dokończyła Tess.

— Tak? Kto to taki?

— Ja jestem jedną z nich — wyjaśniła Tess z radością. Wilma zaniemówiła ze

zdumienia. — O Boże, to cudownie!

— Prawda? — cieszyła się Tess, w której oczach błyszczały iskry podniecenia.

— To jest po prostu... po prostu wspaniałe, tylko tak można to określić. Trudno mi w

to uwierzyć. — Nagle oczy Wilmy zwęziły się podejrzliwie. — Czy to jest pewne?

Czyżby rzeczywiście brali pod uwagę kobietę? — zapytała, a w głosie jej

dźwięczała nuta zwątpienia.

— Harris powiedział, że tak. Gdy zgłosiłam swoją kandydaturę, uczyniłam to, jak

wiesz, bez większej nadziei. Był to zwykły gest, który czułam, że powinnam

uczynić — wyjaśniała Tess. — Gdy będziemy konsekwentne w naszym działaniu,

będą musieli nas w końcu dostrzec, Wilmo. I musimy wreszcie przestać udawać, że

wszystko jest w porządku. Nikt dla nas nic nie zrobi, jeżeli nie będziemy obstawać

przy swoim.

Wilma zdjęła okulary w rogowej oprawie i położyła je na biurku. Miała prawie

trzydzieści lat i była magistrem nauk politycznych, lecz jedyną pracą, jaką znalazła

po ukończeniu studiów, była posada sekretarki. W zachowaniu jej nie było już

podniecenia, gdy przymknęła oczy i zmarszczyła nos, dając tym wyraz swym

zawiedzionym nadziejom. — Czy nie przyszło pani do głowy, że oni mogą panią po

prostu wykorzystać? — zapytała bezbarwnym głosem.

— Jako symbolicznego kandydata dla zlikwidowania nacisków, czy tak? Moja

pierwsza reakcja była taka sama, Wilmo. Powiedziałam mu, że nie mam zamiaru

być marionetką, zapewnił mnie jednak, że traktują mnie jak najbardziej poważnie.

Prawdę mówiąc, wyznał mi w tajemnicy, iż poinformował już zarząd, że popiera

moją kandydaturę. Profesor Higbee nie stanowi już więc dla mnie większego

zagrożenia.

— Rodzina Franka Higbee'ego ofiarowała na rzecz uczelni duże pieniądze, ponadto

cieszy się on niezwykłą popularnością wśród studentów z sekcji sportowej —

ostrożnie zwróciła uwagę Wilma.

— To prawda, stracił on jednak wiele w oczach studentów podczas tego protestu w

ubiegłym roku, kiedy to straszył, że wyśle ich wszystkich do więzienia, pamiętasz?

— przypomniała jej Tess.

— Nie była to jego najszczęśliwsza godzina — zachichotała Wilma. Twarz jej

rozjaśniła się, gdy przypomniała sobie jego przemówienie. — Z najbardziej

apatycznych studentów uczynił wojaków.

— Rektor Harris wspominał o tym również, powiedział też, że właśnie moja

popularność wśród studentów decyduje o tym, że traktują mnie poważnie. W ciągu

ostatnich kilku lat było tak wiele protestów i zamieszania na uniwersytetach w

całym kraju, że potrzebny jest teraz ktoś, kto mógłby to wszystko uspokoić.

— Z pewnością nie zaszkodzi również fakt, że ma pani syna, który kończy w

czerwcu Akademię Lotniczą i nie uznaje kompromisów. — Wilma założyła okulary

i powróciła do swego maszynopisu. — W każdym razie niech pani nie będzie roz-

czarowana, jeżeli sprawy ułożą się inaczej.

Tess dotknęła jej ramienia. — Nie bądź cyniczna, Wilmo. Musimy próbować, nawet

jeżeli ponosimy porażki. Nie możemy akceptować istniejącego stanu rzeczy.

— To prawda, lecz załóżmy, że otrzyma pani posadę... i co wtedy? Będzie pani

zobowiązana wprowadzać w życie postanowienia zarządu, pani, która była jednym

z ich najzagorzalszych krytyków, może nie publicznie, ale prywatnie na pewno.

— Nie bez powodu uważa się, że życie to próba sił — zakończyła Tess, po czym

przeszła do swego biura, by przemyśleć

!Kate Coscarelli - Pretty woman.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: