Doncowa Daria - Żona mojego męża.pdf - Nowe ebooki 2012 - darkokd

Daria Doncowa

ŻONA MOJEGO MĘŻA

Z rosyjskiego przełożyła Ewa Niepokólczycka

Świat Książki

Tytuł oryginału ŻENA MOJEGO MUZA

Projekt okładki Małgorzata Karkowska

Zdjęcia na okładce Flash Press Media

Redaktor prowadzący Tomasz Jendryczko

Redakcja Ewa RojewskaOlejarczuk

Redakcja techniczna Katarzyna Krznoczyk

Korekta Jadwiga Piller-Rosenberg

Świat Książki

Warszawa 2004

Bertelsmann Media, sp. z o.o.

ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie Plus 2

Druk i oprawa Wrocławska Drukarnia Naukowa

ISBN 83-7391-409-9 Nr 4654

Rozdział 1

Szłam przez ciemny las. Droga wiła się między mokrymi pniami drzew,

aż raptem skręciła ostro w lewo i pojawił się przede mną dość

rozległy wiejski cmentarz. Mętny księżyc, który wymsknął się na

chwilę zza chmury, wychwycił z ciemności stare nagrobki i krzyże.

Żelazna brama, szarpana wiatrem, skrzypiała przeraźliwie.

Zwolniłam, czując na grzbiecie ciarki. Ale jedyne, co mogłam zrobić,

to iść dalej. Było zupełnie ciemno, nogi ślizgały się na gliniastym

gruncie, gdzieś w oddali zahukała sowa. Byłam ledwo żywa z

przerażenia.

- Dasza. - Głos dochodził jakby spod ziemi. - Daszutka, chodź tutaj.

Całkiem ogłupiała, ruszyłam w tamtą stronę.

- Tutaj, tutaj - nawoływał głos - szybciej.

Wreszcie, brnąc z trudem w grząskim błocie, dotarłam do świeżo

wykopanego dołu, zapewne czyjegoś przyszłego grobu, i zajrzałam do

środka.

Na dnie leżał w kałuży mój były mąż Maksym Polański, ubrany, nie

wiedzieć czemu, w sukienkę.

- Dario, pomóż - wyszeptał i wyciągnął ręce do góry. Otępiała,

patrzyłam, jak jego przedramiona stają się coraz

dłuższe i dłoń sięga już prawie skraju mogiły...

Lodowata obręcz ścisnęła mi serce, nogi zaczęły się trząść jak

galareta, a z gardła wyrwał mi się nieludzki skowyt.

Nagle wszystko zniknęło, usłyszałam leciutkie posapywanie, a po

chwili miękka, ciepła szmatka musnęła moją twarz. Otworzyłam oczy,

ciało jakby bez mojego udziału usiadło na łóżku.

Na pościeli, zawzięcie machając ogonem, wiercił się pitbull

Bundy. Usłyszawszy zapewne, że pani drze się jak opętana, wskoczył na

łóżko i zaczął lizać mnie po twarzy.

- Dziękuję, malutki - wybełkotałam. - Żebyś wiedział, jaki koszmar mi

się przyśnił!

Budzik wskazywał ósmą rano, co dla mnie było porą barbarzyńską.

Otworzyłam szufladę, wymacałam ulubione gauloise'y i łypiąc na boki,

zapaliłam. I syn, i córka, i synowa kategorycznie zabraniają mi palić

w łóżku. Ale moja sypialnia znajduje się na pierwszym piętrze w

prawym skrzydle domu, a ich pokoje - w lewym. Nie poczują. Zresztą

muszę się uspokoić po tym koszmarze.

Wygrzebałam się spod ciepłej puchowej kołdry i podeszłam do okna. W

naszym ogrodzie wszystko kwitło bujnym czerwcowym kwieciem. Niebo

bezchmurne, słonko już przygrzewa. Zapowiada się piękny dzień.

Straszny sen nie dawał mi jednak spokoju. Absolutnie nie wierzę w te

wszelkie brednie o przeczuciach, ale przecież mnie się nic nigdy nie

śni. A już zwłaszcza Maksym.

Maksym Polański był drugim z moich czterech mężów, przeżyliśmy razem

ledwie dwa lata. W tamtych odległych czasach Maksym był podobny do

Jesienina - jasny uśmiech, płowe włosy. Charakter miał anielski.

Nigdy się nie denerwował, jadł, co mu dano, nie przeszkadzał mu brak

czystych koszul i skarpetek, nie pił i prawie zawsze był w świetnym

nastroju. Mogliśmy więc żyć dalej w pełnej błogości, ale przecież

nawet na Słońcu są plamy. A Maksym miał dwie - patologiczną,

nieprzezwyciężoną słabość do płci pięknej i drogą mamę Ninę

Andriejewnę.

No cóż, może bym i przywykła w końcu do niekończącej się procesji

coraz to nowych kochanek, choć, oczywiście, widok męża, wracającego

około pierwszej w nocy z rozbieganymi oczkami, do przyjemności nie

należał.

- Dusik - kajał się małżonek, całując mnie w czoło. - Dusik, kocham

cię nade wszystko, a reszta to było tylko tak, dla natchnienia.

I szybko pędził do łazienki w obłoku obcych perfum. Kłopot w tym, że

Maks był podobny do Jesienina nie tylko z urody, tworzył również

wiersze i nawet wydał kilka tomików. Poetycka natura domagała się

ustawicznego nawożenia, stąd niezliczone

romanse i miłosne awantury. Ale jeśli z batalionami dam serca

mogłabym się pogodzić, to przed ukochaną teściową spasowałam.

Do tej pory pamiętam jej pierwszą wizytę u mnie. Mieszkałam wtedy w

Miedwiedkowie, w dwóch pokojach z maleńką kuchnią.

Nina Andriejewna zdjęła buty, podała Maksowi płaszcz i radośnie

zwróciła się do przyszłej synowej:

- Jak u was miło! Podoba mi się, gdy ludzie nie uganiają się za

luksusem i wygodą, nie robią z mieszkania fetysza, ale po prostu żyją

sobie skromnie jak wszyscy.

Aż mną rzuciło. Wczoraj trzy godziny sprzątałam jak szalona, żeby

przypodobać się przyszłej teściowej. Ta usiadła przy stole i zaczęła

się rozpływać nad poczęstunkiem:

- Torcik! Wspaniale, dawno nie jadłam gotowych wypieków. Już mi się

znudziły te domowe pierożki, kulebiaki, jakie mi podtykają,

gdziekolwiek jestem zaproszona. A u was kupne, jak miło. Masz rację,

kochanie, nie daj z siebie zrobić kury domowej.

- Ależ, mamo - wtrącił Maks.

- Siedź cicho - skarciła go droga teściowa. - Nie pozwolę obrażać

Daszy, zawsze stanę po jej stronie, nawet jeśli troszeczkę nie ma

racji.

No właśnie! Po ślubie przeprowadziłam się z moim synkiem Arkadym do

ogromnego generalskiego mieszkania na ulicy Woronowa. I potoczyło się

życie rodzinne, które skończyło się po dwóch latach, kiedy z Kieszką

zwialiśmy z powrotem do Miedwiedkowa.

Czmychnęliśmy o jedenastej wieczorem, wykorzystując dogodny moment,

gdy Nina Andriejewna poszła spać, a Maks zabawiał się gdzieś z

kolejną damą. Ja wzięłam niewielką walizkę ze skromnym dobytkiem, a

zasapany Kieszka dźwigał w koszyku dużego, ciężkiego kota Sebastiana.

Nie rościliśmy sobie żadnych pretensji do jakiegoś wspólnego majątku,

zależało nam tylko na kocie.

Nina Andriejewna dzwoniła później do mnie przez kilka miesięcy,

namawiała do powrotu. Ale po jakimś czasie Maks ożenił się z Luśką i

kontakty się urwały. Choć muszę przyznać,

że były małżonek nigdy nie zapomina złożyć mi życzeń na urodziny, na

Nowy Rok i Dzień Kobiet. Bogiem a prawdą, jest całkiem miły, ale

zdecydowanie lepiej być jego znajomą niż żoną. Owinęłam się w

szlafrok i poczłapałam na dół do jadalni. Ile to minęło od rozwodu z

Polańskim? Strach powiedzieć! Ludzie aż tak długo nie żyją! A przez

te wszystkie lata wszyscyśmy przeżyli przedziwne metamorfozy.

W połowie lat osiemdziesiątych moja przyjaciółka Nataszka po

rozwodzie wylądowała dosłownie na ulicy. Pracowałyśmy wtedy na

politechnice. Ja wtłaczałam do tępych głów studentów początki

gramatyki francuskiej, a Natalia była laborantką. Biedactwo, przez

kilka nocy spała w pracy na rozłożonej kanapce. Gdy się o tym

dowiedziałam, natychmiast zabrałam ją do siebie. I tak oto

zamieszkaliśmy wszyscy razem - Nataszka, Arkady, moja córka Masza,

wielce rasowy pies Snapik, kotka Kleopatra, świnka morska Patryk,

chomik Foma i moja skromna osoba. Jeść chcieli wszyscy, a zwłaszcza

Foma, który wszczynał awanturę w swojej klatce, jeśli nie podano mu

na czas kolacji. Zarabiałyśmy obie, jeśli dobrze pamiętam, dwieście

rubli, dlatego wieczorami ganiałam na korepetycje i wyciągałam z tego

półtora rubla za godzinę.

I pewnie byśmy tak wegetowały, gdyby na początku roku tysiąc

dziewięćset dziewięćdziesiątego Natalia nie poznała pewnego Francuza

i nie wyszła za niego za mąż. Z nędzarki stała się baronową McMayer.

Naturalnie, cała rodzinka przeniosła się do Paryża. Ale szczęście

przyjaciółki nie trwało długo. Jeana McMayera, męża Natalii,

zamordowano, a ona w jednej chwili przeistoczyła się w oszałamiająco

bogatą wdowę. Jej własnością stało się świetnie prosperujące

przedsiębiorstwo, wielki majątek, kolekcja unikatowych obrazów i dom

na przedmieściach Paryża.

Tak oto zamieszkaliśmy w stolicy mody. Ale nostalgia to śmiertelna

choroba i zaczęliśmy łamać sobie głowę, co by tu wykombinować, żeby

mieszkać i we Francji, i w Rosji...

Traf chciał, że akurat wtedy zaczęły się w Rosji przemiany. Zezwolono

nam na podwójne obywatelstwo. Żyć nie umierać! Każde z nas ma teraz

dwa paszporty, czerwony - rosyjski, i niebieski - francuski. Kryzysy

ekonomiczne też nam niestraszne -

kapitały pozostają we Francji, a w Rosji mamy tylko konto, na które

wpływają nam pieniądze. I tak sobie mieszkamy - pół roku tu, pół roku

we Francji, dwa domy, dwa kraje.

Dom mamy teraz okazały. Jednopiętrowa murowana willa w osiedlu

Łożkino, dwadzieścia pokoi, choć nie jest to wcale tak dużo, gdy się

uwzględni,liczbę domowników.

A jest to liczba pokaźna. Mój starszy syn Arkady, jego żona Ola i

bliźniaki - Anka i Wańka. Następnie trzynastoletnia Marusia, ja i

Nataszka. Na parterze urzędują: gosposia Irka, kucharka Katia i

niania Serafina Iwanowna. Po bezkresnych korytarzach snuje się

gromadka zwierzaków: pitbull Bundy, rottweiler Snap, pudliczka

Cherry, angielski mops Hootch, kotki Kleopatra i Fifina, jorkszyrska

terierka Julie. Czasami dołączają do nich zwiewające z klatek morskie

świnki Maurice, Justyna i Patryk oraz papuga Koko. Mamy też często

gości -rodzinę i przyjaciół z różnych stron Rosji. Biorąc to wszystko

pod uwagę, można powiedzieć, że dwadzieścia pokoi to właściwie za

mało.

Wzbogaciwszy się tak nieoczekiwanie, za jednym zamachem zmieniliśmy

się w „nowych Rosjan", choć ze starymi nawykami. Nadal staramy się

pracować i uczyć. Arkaszka skończył prawo i jest adwokatem. Olga, na

którą w domu wołamy Kicia, zgłębia języki obce, Mania jest jeszcze w

liceum, ale równolegle uczęszcza na zajęcia w Instytucie Weterynarii,

bo zamierza zostać „psim lekarzem". Poza tym maluje okropne obrazy,

które nie wiedzieć czemu są rozchwytywane. Natalia wzięła się do

pisania, produkuje romanse. Ku mojemu osłupieniu, wydają je w jakichś

szalonych nakładach.

Zakończywszy kolejne arcydzieło, przyjaciółka przynosi mi rękopis, a

ja, zgrzytając zębami, czytam Namiętność pod księżycem albo jakiegoś

innego Tajemniczego kochanka. Nienawidzę takiej literatury! Całym

sercem oddana jestem wyłącznie kryminałom. Zdarzyło się nawet kilka

razy, że musiałam sama rozwikłać jakieś zagmatwane sprawy.

Najchętniej zostałabym prywatnym detektywem.

W domu wszyscy poza mną wstają wcześnie. Dlatego gdy o pół do

dziewiątej weszłam do jadalni, zastałam tylko Kieszę, który w

pośpiechu łykał poranną kawę. Kicia i Maszka już

pojechały do szkoły. Nataszka wyjechała wczoraj do Paryża. Spod drzwi

jej gabinetu niemiłosiernie wiało.

- Mama? - zdziwił się mój syn. - Co się stało? Jesteś chora?

Dlaczego się tak zerwałaś?

Wzruszyłam ramionami.

- Już się wyspałam, a poza tym mam parszywy nastrój.

I wtedy zadzwonił telefon, w dodatku nie komórka Arkaszki, ale

stacjonarny. Też coś, komu strzeliło do głowy, żeby dzwonić o takiej

porze?

- Dasza - usłyszałam - poznajesz?

Masz babo placek! Niczym dalszy ciąg snu, ze słuchawki dobiegał

gorączkowy głos Maksyma:

- Daria, pomóż! Tylko do ciebie mogę się zwrócić. Proszę, nie

opuszczaj mamy, została całkiem sama. Bardzo jej ciężko! Bądź

człowiekiem, zajmij się staruszką!

Połączenie zostało przerwane. Patrzyłam w osłupieniu na aparat.

Czyżbym nadal śniła, czy też Maks naprawdę zadzwonił?

- Co się stało? - zapytał zdumiony Kiesza.

- Pamiętasz Maksa Polańskiego?

- Drugiego męża? Dość mętnie. Opowiedziałam mu o śnie i telefonie.

- O kurczę! - Synek parsknął śmiechem. - Pewnie strzelił sobie

głębszego i plecie głupoty.

Strzelił głębszego?! We wtorek, o pół do dziewiątej rano?! Jeśli

dobrze pamiętam, Maks nie lubił wódki. Chociaż, ludzie się zmieniają.

Ale co to znaczy, że Nina Andriejewna jest całkiem sama? A Weronika,

siódma żona Maksyma? Byli małżeństwem od pięciu lat i żyli chyba

całkiem zgodnie. Co tam się stało?

Złapałam telefon i wygrzebując z zakamarków pamięci numer,

zadzwoniłam na ulicę Woronowa. Długo nikt nie odbierał, wreszcie z

oddali zaszeleścił drżący głos staruszki:

- Halo?

- Poproszę z Niną Andriejewną.

- Słucham.

Zbaraniałam. Moja była teściowa przez całe życie mówiła tonem

dziarskim, niczym pionierka na zbiórce. Dalsi znajomi, dzwoniąc,

często mówili: „Dziewczynko, poproś mamę".

- Nino Andriejewno, tu Dasza, była żona Maksa. Co się u was stało?

Zapadła cisza. Wreszcie bojaźliwy głosik zaszeleścił:

- Daszuta, straszna bieda, nieszczęście, tragedia.

- Ale co się stało?

- Maks jest w więzieniu.

- Co takiego? A gdzie Weronika?

Teściowa chwilę milczała, wreszcie zaczęła płakać, a ja spośród łkań

wyłowiłam nieprawdopodobną informację:

- Nika została zastrzelona...

- Kto ją zastrzelił?

- Maks.

O mało nie spadłam z krzesła. Teściowa zanosiła się płaczem,

kompletnie nic nie mogłam zrozumieć.

Odłożyłam słuchawkę i zaczęłam się miotać po pokoju. Natychmiast jadę

do Polańskich.

Rozdział 2

Do domu przy ulicy Woronowa dotarłam około dziesiątej. Dawno nie

byłam w tej okolicy, ale sześciopiętrowy budynek z kolumnami wcale

się nie zmienił. No, może o tyle, że teraz był pomalowany na szaro, a

na fasadzie przybyło kilka tablic pamiątkowych. Budynek należał do

Ministerstwa Obrony i na każdym piętrze mieszkało po trzech

generałów, a gdzieniegdzie nawet marszałek.

Wielki marmurowy hol, stareńka winda - to wszystko od razu przywołało

niezbyt miłe wspomnienia. Oto drzwi z numerem 7. Nacisnęłam dzwonek.

W środku panowała martwa cisza. Dopiero po chwili szczęknął łańcuch,

drzwi się uchyliły. Na progu pojawiła się nieznajoma siwowłosa

staruszka w niezbyt czystym szlafroku. Zmierzwione, najwyraźniej

dawno niemyte włosy, bose nogi. Cóż to za dziwoląg i gdzie jest Nina

Andriejewna?

- Daszeńko - wyszeptała staruszka - nic się nie zmieniłaś, nadal

piękna. A u mnie takie nieszczęście!

Patrzyłam na nią osłupiała. To jest moja teściowa?! Boże,

przecież dawniej nigdy nie wychodziła z sypialni bez lekkiego

makijażu i nieuczesana. Kiedy przeszła taką metamorfozę? W ubiegłym

roku spotkałyśmy się przypadkiem w teatrze, wyglądała wspaniale:

elegancka, prosta jak trzcina, jak zwykle w pantoflach na obcasie.

Szurając zdeptanymi kapciami, poprowadziła mnie w głąb ogromnego

mieszkania. Ponownie osłupiałam. Nie pozostało nic, co przypominałoby

wielkie sześciopokojowe mieszkanie, w którym toczyło się nasze

wspólne życie rodzinne. Przeprowadzono kapitalny remont. Poczerniałą

podłogę wyłożono ozdobnym parkietem, ściany pomalowano na biało,

zamiast drzwi wybito łuki. Między kuchnią i ówczesnym pokojem

Arkaszki wyburzono ścianę, przez co kuchnia miała teraz ponad

trzydzieści metrów. Wszędzie dywany, lustra, brązy i skórzane meble.

Ciekawe, skąd Maks miał pieniądze?

Jeśli dobrze pamiętam, wcześniej mój małżonek nie chciał i nie umiał

zarabiać.

Nina Andriejewna zabrzęczała czajnikiem. - Pewnie masz ochotę na

kawę? Niestety, skończyła mi się zresztą herbata i cukier też.

Usiadła na taborecie, podparła pomarszczony policzek wychudzoną

dłonią i rozpłakała się żałośnie. Serce mi się ścisnęło. Tak skomli

na mrozie mała bezdomna psina, podkulając marznące łapki. Wcześniej

nigdy nie widziałam, by teściowa płakała. Podeszłam do lodówki i

otworzyłam drzwiczki. Na górnej półce tkwił samotnie półlitrowy

kartonik kefiru, i to bvło wszystko.

- Czy dowiem się wreszcie, co tu się stało?

Nina Andriejewna wytarła nos ścierką i opowiedziała mi

nieprawdopodobną historię.

Otóż na początku lat dziewięćdziesiątych Maksym zmienił się nie do

poznania. Dawniej całymi dniami wylegiwał się w łóżku, pisał

wierszyki, a teraz nagle gorączkowo zaczął szukać pracy. W ogniu

rozbuchanych cen stopniały wszystkie oszczędności, jakie zgromadził

zapobiegliwy ojciec generał. Sto osiemdziesiąt tysięcy rubli na

książeczce oszczędnościowej zaczęło gwałtownie tracić na wartości. Za

komunistów taka suma wystarczyłaby na trzy życia, dlatego Maksym mógł

sobie wybrać

zawód poety. Ale w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym drugim roku

żyli już tylko z groszowej emerytury matki. Nie nawykli do odmawiania

sobie czegokolwiek, wydawali pieniądze, ledwo odeszli od bankowego

okienka. Potem zaczęli wyprzedawać rzeczy. Życie pokazało zęby.

Najpierw odeszła do innego żona Maksyma Lena, potem skończyły się

precjoza matki. Aż wreszcie doszło do tego, że Nina Andriejewna

zaczęła zbierać butelki.

Tego już Maks nie mógł ścierpieć. Matkę ubóstwiał. Myślał,

deliberował i postanowił zająć się biznesem. Po kilku bezsennych

nocach obmyślił wreszcie, co to będzie.

W Moskwie w tym czasie w ogóle nie można było kupić jajek. Ludzie

przynosili sobie w prezencie po jajeczku. Zresztą, brakowało

wszystkiego. To właśnie wtedy powstał żart: „Jeśli, będąc z wizytą,

umyłeś ręce mydłem, to herbatę wypij bez cukru". Na dobrą sprawę

można więc było handlować czymkolwiek. Ale Maks zapalił się do

kurzych jaj.

Na początek pożyczył od kolegi samochód, pojechał do Glebowa, gdzie

znajdowała się kurza ferma, i przywiózł tysiąc jaj kupionych po cenie

hurtowej. Następnego dnia stanął przy wejściu do metra i sprzedał je

w ciągu... dwudziestu minut. Dalej wszystko potoczyło się jak w

bajce. Kupił dwa tysiące, trzy tysiące, cztery tysiące... Interes się

rozkręcił. To nie znaczy, że zawsze szło gładko. Kilka razy

nachodzili go bandyci i milicjanci. Ale Maks odkrył w sobie prawdziwy

talent kupca i dyplomaty. W roku dziewięćdziesiątym piątym interes

kręcił się już bez zakłóceń. Spokoju strzegła sowicie opłacana

„czapa". Milicja też dostawała swoją dolę. Maks zatrudnił

sprzedawców, głównie pracujące na czarno Ukrainki i Białorusinki, a

Doncowa Daria - Żona mojego męża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: