7967587-Pilipiuk-Andrzej-Ksiniczka.pdf

ANDRZEJ PILIPIUK

KSIĘŻNICZKA

2004

Rozdział I

Każde miasto ma swoje tajemnice. Mniejsze i większe, ponure i

weselsze. Kraków nie jest wyjątkiem od tej reguły. Gdzieś w okolicy

kościoła św. Trójcy tkwią, przykryte kolejnymi warstwami błota, śmieci i

bruku, fragmenty pogańskich posągów. Pod nawierzchnią ulicy

Dominikańskiej spoczywają prochy mieszkańców miasta – drogę

wytyczono, niszcząc stary cmentarz. Podziemia dawnych kupieckich

domów ciągną się w nieskończoność, a prace renowacyjne co i rusz

pozwalają odkryć nieznane przejścia oraz komory. Remontując wiekowe

kamieniczki, konserwatorzy nieoczekiwanie znajdują malowane drewniane

stropy z XVI wieku czy wątki murów stars ze o kolejne stulecia...

Oczywiście gród Kraka posiada w duszy naprawdę mroczne zakamarki.

Jeśli nie zabraknie wam odwagi, rzucimy sobie okiem na jeden z nich.

Opodal dworca PKS-u, wzdłuż pewnej ulicy ciągnie się wysoki, otynkowany

mur. Nad jego koroną widać gałęzie drzew. Zapewne po drugiej stronie jest

park lub ogród. Jedyną drogę do środka stanowi furtka ze stalowej blachy,

zaopatrzona w mały wizjerek. Furtka jest zawsze zamknięta. Wygląda

jakby zarosła rdzą na amen. To jednak tylko pozory, wystarczy powąchać

zawiasy, by poczuć delikatną, charakterystyczną woń towotu.

Zagadkowa posesja nie posiada tabliczki z numerem – jeśli mam być szczery, w

ogóle nie posiada numeru. Gdy na początku XIX wieku zabudowywano

położone w okolicy parcele, właściciel uznał, że im trudniej będzie do niego

trafić, tym lepiej. Oczywiście Kraków, jak każde miasto, jest wymierzony z

dokładnością co do milimetra, a każdy centymetr kwadratowy został

uwzględniony w stosownych wykazach niezbędnych dla wyliczenia

podatku gruntowego.

Zajd źmy więc do hipoteki i zbadajmy księgi wieczyste. Niestety, to także

nic nam nie da. Interesująca nas posesja nie figuruje w aktach. Przez

dwieście lat nikt nie odnotował jej istnienia. Zrozumiałe jest, że tak dużego

budynku nie można całkowicie ukryć. Zajrzyjmy więc do planu

zagospodarowania przestrzennego. No i wreszcie nasze poszukiwania

przynoszą konkretne rezultaty. Parcela za murem jest zewidencjonowana i,

co więcej, posiada swój numer. Sięgnijmy zatem do odpowiednich akt. A tu

– figa. Działki o takim numerze po prostu nie ma w wykazie.

Kto zatem uiszcza należny podatek? Przejdźmy się do urzędu gminy. W

tutejszych aktach działka o takim numerze figuruje. Opisano ją jako plac

składu, własność armii cesarstwa austro-węgierskiego. Dziwne? Nic

podobnego, zwykły bałagan w papierach. Przez ostatnie osiemdziesiąt lat

nikt tej informacji nie poprawił, a zatem jest to jedna z tysięcy parceli,

będących własnością Skarbu Państwa. Ponieważ zaś państwo samo nie

wie, co posiada, urzędnicy nigdy nie wpadli na trop stojącej na tymże

terenie samowoli budowlanej oraz zamieszkujących ją ludzi.

Na usprawiedliwienie biurokratów należy powiedzieć, że ich

poprzednicy przez minione dwieście lat również nigdy nie sprawdzili, czy

armia faktycznie wykorzystuje ten plac zgodnie z przeznaczeniem. Z

drugiej strony, wojsko nie ma pojęcia, że posiada coś takiego – po prostu w

wykazach Agencji Mienia Wojskowego taki obiekt nie figuruje.

Już powyższe poszlaki wskazują na to, że mieszka tam ktoś wyjątkowo

sprytny i dobrze obznajomiony nie tylko z procedurami obowiązującymi w

urzędach, ale i z mentalnością ich pracowników... Samo ustalenie, że

działka istnieje i posiada swój numer, zajęło nam sporo czasu. Próba

znalezienia jej właściciela zaprowadziła donikąd. Lenistwo urzędników

dawno już stało się kanwą przysłów ludowych, więc zagadkowej posesji od

tej strony nic nie grozi.

Dom, zabezpieczony przed wścibstwem bliźnich, przetrwał wszystko:

rozbiory, bombardowania, hitlerowców, komunistów, socjalistów.

Kapitalizm też zapewne przetrwa.

Owszem, zdarzało się parę razy, że różni ludzie usiłowali zakłócić spokój

domostwa i jego mieszkańców. W czasie wojny kilku gestapowców

postanowiło, ot tak, sprawdzić, co dzieje się za murem. Załomotali w

metalową furtkę, nie żałując kułaków i buciorów. Zostali grzecznie

wpuszczeni do środka, po czym drzwiczki zatrzaśnięto. Co stało się z

nadgorliwymi pachołkami Adolfa, dokładnie nie wiadomo, ale zapewne nic

dobrego, bowiem nigdy nie wrócili do rodzinnej Koblencji. Zaraz po wojnie

czterej milicjanci postanowili przeprowadzić rewizję w domu za murem.

Mieli wyjątkowego pecha. Właśnie wyważali drzwi łomem, gdy zza rogu

wypadła rozpędzona ciężarówka. Wnęka przy bramce okazała się zbyt

płytka. Sprawcy śmiertelnego wypadku nigdy nie odnaleziono. Spokój

domu nie został na ruszony.

Każdy z miejsca uzna, że to przecież bzdura. Najmniejszy nawet

budynek musi być podłączony do magistrali energetycznych, gazociągu,

wodociągu, kanalizacji, telefonu... A figę. Kto tak powiedział? Sięgnijmy do

planów. Rura z wodą, biegnąca w kierunku dworca, ciągnie się wzdłuż

muru zagadkowej posesji. Widocznie kładący ją w 1907 roku robotnicy nie

zastali nikogo, kto otworzyłby im furtkę, i zdecydowali się zmarnować

dodatkowych kilkadziesiąt metrów materiału. Podobnie kilkanaście lat

później postąpili energetycy, z tym, że ominęli zamkniętą parcelę od

drugiej strony. Gazu nigdy tu nie było. A zagadkowi lokatorzy najwyraźniej

nigdy nie odczuli potrzeby posiadania telefonu. Zresztą jak niby mieliby

sobie załatwić podłączenie do sieci, skoro ich dom z urzędniczego punktu

widzenia praktycznie nie istnieje?

Kto mieszka w środku? Spokojnie, pogadamy sobie i o tym...

* * *

Monika Stiepankovic, gdy czuje się bezpieczna, śpi bardzo mocno i

głęboko. Ulokowała się w saloniku Stanisławy pod komputerem. Na

podłogę rzuciła skórę z renifera. Nakryła się cienkim pledem. Nie zmarznie.

Katarzyna Kruszewska siedzi przed monitorem. Bose stopy oparła o

księżniczkę. Centralne ogrzewanie w starej kamienicy psuje się z nużącą

regularnością. Administracji to nie przeszkadza... Stukanie w klawisze nie

jest dźwiękiem na tyle głośnym, by wyrwać wampirzycę ze snu.

Wstaje świt. Za oknem cicho pada jesienny deszcz. W sąsiednim pokoju

Stanisława budzi się w swoim łóżku pod grubą, pikowaną kołdrą. Czuje

niepokój. Wydaje jej się, że coś przeoczyły. Coś ważnego. Poza tym znowu

dręczą ją złe przeczucia. Wsuwa rękę pomiędzy łóżko a ścianę. Hebanowa,

okuta metalem i obciągnięta skórą rękojeść szabli jest chłodna, dłoń

zaciska się na niej zupełnie odruchowo. Stanisława cicho wzdycha. Broń to

tylko narzędzie. W starciu może przechylić szalę zwycięstwa na jedną ze

stron. Jednak w życiu przeważnie się wygrywa, unikając zagrożenia.

Oczywiście, jeśli człowiek w porę przewidzi, skąd może spaść

nieoczekiwany cios. Dotąd zazwyczaj jej się udawało.

* * *

Pociąg wtoczył się na bocznicę i zamarł. Deszcz cicho bębni o pokryte

rdzawym nalotem blaszane dachy. Ładunek jednego z wagonów stanowią

paczki z pięknie wydanymi albumami o Krakowie. Za siatką na drewnianej

burcie – kawałek papieru. List przewozowy. Tysiąc kilometrów stąd, gdy

wsuwano go do schowka, był biały. Teraz spod szarego nalotu prześwitują

już tylko pojedyncze litery. Pociąg przyjechał z Chorwacji, po drodze

przeciął Węgry, Słowację i Czechy. Dokumentacja szczegółowo wyjaśnia,

kto jest nadawcą ładunku, kto odbiorcą. Opisuje też całą zawartość

wagonu. No, prawie całą. Obok dwudziestu pięciu tysięcy książek znajduje

się w nim towar nadprogramowy: Węgier przybyły z gór Siedmiogrodu,

uzbrojony i niebezpieczny – sztuk jeden.

Bocznice na dworcu cargo Kraków-Prokocim są dobrze pilnowane.

Czwarta rano, deszcz, ciemności. Drzwi wagonu z książkami przesuwają

się powoli po metalowej prowadnicy. Upiorny zgrzyt tonie w szumie ulewy.

Psy drzemią w budach, strażnicy apatycznie gapią się na monitory w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: