Blask twojch oczu 2.pdf

MARGIT SANDEMO

BLASK TWOICH OCZU

Saga o czarnoksiężniku tom 2

(Przełożyła Iwona Zimnicka)

KSIĘGI ZŁYCH MOCY

Przyczyna wszystkich dziwnych i przerażających wypadków, przez jakie musiała

przejść pewna młoda dziewczyna z zachodniego wybrzeża Norwegii na przełomie

siedemnastego i osiemnastego wieku, zawiera się w trzech księgach zła, dobrze znanych z

najbardziej mrocznego rozdziału w historii Islandii.

Księgi pochodzą z czasów, gdy w Szkole Łacińskiej w Holar, na północy Islandii,

rządził zły biskup Gottskalk, czyli z okresu pomiędzy latami 1498 a 1520. Biskup uprawiał

prastarą i już wtedy surowo zakazaną czarną magię; Gottskalk Zły nauczył się wiele o magii

w osławionej Czarnej Szkole na Sorbonie.

Szkoła Łacińska w Holar była za panowania Gottskalka tak niebezpieczna, że macki

zła rozciągały się stamtąd zarówno w czasie, jak i w przestrzeni; żądza posiadania owych

trzech ksiąg o piekielnej sztuce rozpalała się w każdym, kto o nich usłyszał. Ani jedna dusza

nie pozostała wobec nich obojętna.

Zresztą... Aż do naszych dni przetrwała ich ponura, budząca lęk sława.

ROZDZIAŁ 1

Tiril obudziło światło.

Zaraz też napłynęły inne wrażenia: skądś dobiegało szczekanie Nera, spod pleców

ciągnęło chłodem i wilgocią, o burtę łodzi pluskały fale.

Słychać również było głos niepodobny do żadnego innego. Brzmiał jak syrena

przeciwmgielna i miotał siarczyste przekleństwa. Tiril zachłysnęła się ze strachu i w jednej

chwili oprzytomniała.

- Do kroćset, zostaw w spokoju moje mewy, przeklęty kundlu, bo jak nie, to cię

wykastruję i żadna suka nigdy więcej nie nadstawi ci tyłka!

Tiril uniosła zesztywniałe ciało. Siedziała w wodzie, sączącej się przez szpary wąskiej

łodzi wiosłowej. Musiała przymknąć oczy, oślepiona porannym światłem. Nad horyzontem,

skryta za delikatną mgiełką, wznosiła się biała tarcza słońca.

Tafla przyjaznego morza była gładka jak lustro, tylko przy brzegu dostojne fale

przelewały się po kamieniach.

Głos, który zdołałby zbudzić umarłego, znowu się rozległ:

- Do stu piorunów, a cóż my tu mamy! Zamknij pysk, ty łajdaku! Człowiek w ogóle

nie może dojść do słowa!

Nie, nie było niebezpieczeństwa, że Nero zdoła zagłuszyć tę trąbę jerychońską.

- Co to za panieneczka przybiła do mojej zapomnianej przez Boga wyspy?

Z rażącego światła słońca przed oczami Tiril wyłoniła się jakaś postać. Kobieta, która

zatrzymała się przy łodzi. Ale cóż to była za kobieta! Kołysała się na nogach jak tłusta

kaczka, wielka niczym wierzeje stodoły, ubrana w strój rybacki, w męskie spodnie. Bił od

niej ostry zapach ryb. Twarz i dłonie posiniały jej od wichru i chłodu, pod zydwestką kłębiły

się splątane brązowe włosy.

Małe, świdrujące oczka obserwowały Tiril. Spoglądały surowo, z dystansem, lecz nie

bez życzliwości.

- Co, do stu piorunów, panna tu robi? Może panna zabłądziła?

- Ja... nie... nie wiem - wyjąkała Tiril i wyczołgała się z łodzi, która utknęła między

dwoma kamieniami na niegościnnej plaży. - Nie, właściwie nie, bo przecież płynęłam bez

celu. Czy to jest Askøy?

- Nie, dziewczyno, widocznie źle sterowałaś. To moja własna wysepka na morskiej

otchłani. Usłyszałam psa i oczywiście musiałam sprawdzić, co to ma znaczyć. Nie mogłam

pojąć, co tutaj może robić pies. Doprawdy, miała panna szczęście, że przybiła tu do brzegu,

inaczej wyruszyłaby prosto do piekła. To znaczy na pełne morze.

- Ojej! - przestraszyła się Tiril. - Rzeczywiście było tak ciemno i mgliście,

wiosłowałam całą noc. Czuję to w rękach.

- Rany boskie, dłonie zdarte do krwi! Widać panna nie przywykła do morza. Pójdzie

panna ze mną do domu, taka panna przemoczona i zmarznięta. Niedobrze jest siedzieć z

tyłkiem w wodzie. Ładnego panna ma psa, tylko tak cholernie goni mewy!

- Uważa, że się dobrze sprawuje, bo przegania drozdy z mojego ogródka - nieco

bezradnie uśmiechnęła się Tiril.

Zawołała Nera, który właśnie zatrzymał się przy brzegu. Wydawało mu się, że znalazł

w wodzie coś naprawdę okropnego, i zapalczywie atakował sprytne fale.

- Tak, Nero to dobry pies - powiedziała ciepło. - Mam tylko jego.

- Ach, tak? - Potężna kobieta popatrzyła na Tiril spod krzaczastych brwi, lecz nie

doczekała się odpowiedzi. - Porozmawiamy o tym później - mruknęła.

Podniosła łódkę Tiril i jednym ruchem wyciągnęła ją niczym piórko daleko na brzeg.

Potem zaczęła iść, kołysząc biodrami i machając rękami. Dziewczyna ruszyła za nią.

W zacisznym miejscu za skałami stała nieduża chata. Wyglądała, jakby skuliła się w

sobie.

- Niech się panna nie spodziewa żadnych wygód - zagrzmiała kobieta. - Choć pewnie

przywykła do wytworniejszych miejsc.

- Różnie z tym bywało - uśmiechnęła się Tiril leciutko. - Ostatnio mieszkałam w

chacie takiej jak ta i czułam się świetnie.

- To ci dopiero! Ale panna jest przecież z dobrej rodziny!

- Nie znoszę tego określenia. Mam wielu przyjaciół wywodzących się z uboższych

warstw społeczeństwa. Najważniejsza jest szlachetność serca.

- Hm - chrząknęła kobieta. Można to było zrozumieć na wiele sposobów. Nagle

wrzasnęła: - Przeklęte mewy, trzymajcie się z dala od moich suszonych ryb!

Nero potraktował jej okrzyk jako komendę „pilnuj domu”, której nauczył się od Tiril,

i popędził za krzyczącymi ptakami. Wzleciały w powietrze, czyniąc niesamowitą wrzawę.

Kobieta patrzyła teraz na dużego czarnego psa z większą życzliwością.

Dotarły już prawie do samego domu. Była to stara nędzna chatynka, tu i ówdzie

podparta wyłowionymi z morza deskami.

- Wybrała się panna wczoraj na niedzielną przejażdżkę?

- Nie - odparła Tiril. - Uciekałam przed ludźmi, którzy chcieli wyrządzić mi krzywdę.

- Ach, tak! Tutaj nikt nie przyjdzie, może się panna czuć bezpieczna.

- Wspaniale. A w ogóle to mam na imię Tiril i skończyłam dopiero szesnaście lat.

Proszę, mów mi ty, nie jestem w niczym lepsza.

- No, no, o tym sama zdecyduję. Takie stroje nie należą na tym szkierze do

codzienności! Ale dobrze, ja jestem Ester i panienka też może mówić mi po imieniu. Nie

przywykłam do ugrzecznionych form.

- Dziękuję! Mieszkasz tutaj sama? Sama jedna na całej wyspie?

Ester wybuchnęła śmiechem, który zabrzmiał jak skrzeczenie sroki.

- Tak, tak, sama na całej tej wielkiej wyspie!

Odwróciła się do Tiril.

- Nie zostałabyś ze dwa dni? Mogłabyś mi pomóc w połowach. Cholernie trudno

samemu radzić sobie z wiosłami, żaglem i sprzętem rybackim jednocześnie.

- Bardzo mi to odpowiada, dlatego serdecznie dziękuję za propozycję. Muszę się przez

jakiś czas ukrywać.

- I ty także - mruknęła Ester pod nosem. Tiril nie była pewna, czy dobrze usłyszała.

Ester nagle zaczęła się spieszyć.

- Muszę trochę ogarnąć.

- Ależ to nie ma żadnego znacze...

- Owszem, dla mnie ma.

Zdumiewająco szybko jak na swą ociężałą sylwetkę kobieta zbiegła w dół i zniknęła

w chacie. Tiril świadomie zwolniła kroku. Rozumiała dumę Ester, która nie chciała, by ktoś

oglądał jej bałagan. Zdawała sobie też sprawę, jak łatwo zapuścić dom, kiedy mieszka się w

takiej izolacji. Nikt przecież tu nie przychodził.

- Gotowe! - zagrzmiało wreszcie od drzwi.

Tiril, przestąpiwszy próg, zaczęła się zastanawiać, jak też musiało wyglądać to

wnętrze, zanim Ester uznała, że jest posprzątane. Większego bowiem rozgardiaszu nigdy

jeszcze nie widziała. Świdrujący w nosie nieprzyjemny zapach był tylko bagatelką. Co

takiego Ester musiała schować? Prawdopodobnie bardzo nieświeżą bieliznę.

Chociaż czy ta kobieta używała czegoś tak eleganckiego jak bielizna? Tiril miała co

do tego wątpliwości.

- Czy nie doskwiera ci samotność?

- Nie, dobrze mi tutaj.

- Ale jak udaje ci się przeżyć? Skąd bierzesz, na przykład, mleko? Nie hodujesz

przecież zwierząt.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: