Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona.doc

Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona  adaptacja metody do pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo.

Zmodyfikowany program pracy metodą P. Dennisona z dziećmi i młodzieżą upośledzoną umysłowo w stopniu lekkim i umiarkowanym. Opracowany w oparciu o fachową literaturę i własne doświadczenia.

Prowadzony w grupie dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim i umiarkowanym

1.     Prezentacja metody.

2.     Scenariusz zajęć.

3.     Wnioski wynikające z półtorarocznej pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo.

4.     Łączenie metody Dennisona z oddziaływaniem polisensorycznym.

„Ruch jest drzwiami do uczenia się „        Paul E. Dennison.

Prezentacja metody.

Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona oparta jest na podstawach neurofizjologii. Prowadzone przez 20 lat badania kliniczne pozwoliły na wyciągnięcie wniosku, że procesy myślenia i uczenia się odbywają się nie tylko w głowie. Całe ciało człowieka (jego ruch i narządy zmysłów) odgrywają istotną rolę w tworzeniu się sieci komórek nerwowych. Dzięki wykonywanym ćwiczeniom impulsy nerwowe wędrują do mózgu, w którym powstają nowe sieci połączeń nerwowych.

Kinestezja  oznacza czucie pozycji i ruchów części ciała względem siebie, czucie mięśniowe, stawowe, powięziowe i ścięgnowe (za Słownikiem wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego).

Kinezjologia edukacyjna  to metoda wykorzystująca ruchy ciała do wspomagania procesów nauczania (i uczenia się) oraz korygowania dysfunkcji rozwojowych.

Nie bez powodu rozwój dziecka określa się mianem psycho-ruchowy. Psychika i ciało są ze sobą nierozerwalnie związane. Dostarczanie dzieciom okazji do manipulacji i bodźców o różnej modalności wpływa na rozwój procesów psychicznych.

Plastyczność układu nerwowego (neuronów) jest cechą wrodzoną. Daje nam ona możliwość uczenia się, adaptacji do zmieniających się warunków, regeneracji po urazach, a także powtórnego uczenia się (reedukacji) w nowy i lepszy sposób.

Komórki nerwowe mają zróżnicowany charakter: czuciowy, ruchowy i kojarzeniowy. Neurony czuciowe dostarczają centralnemu układowi nerwowemu informacji z narządów zmysłów całego ciała (skóry, oczu, uszu, nosa, języka oraz proprioreceptorów).

Proprioreceptory są to receptory czucia głębokiego informujące o pozycji i napięciu mięśni, aktywności stawów i poczuciu równowagi (niosą ze sobą sygnały o ruchu ciała).

Neurony kojarzeniowe pełnią funkcję sieci łączącej różne komórki, zapewniającej przepływ wszelkich informacji.

Synapsy znajdujące się na zakończeniach neuronów zawierają specyficzne związki chemiczne zwane neurotransmiterami. Od jakości pracy neuronów i efektywności synaps zależy funkcjonowanie układu nerwowego.

Ćwiczenia Dennisona stymulują pracę neuronów, wydzielanie neurotransmiterów, w efekcie usprawniają funkcjonowanie intelektualne człowieka.

Ograniczanie aktywności fizycznej, siedzący tryb życia, spędzanie dużej ilości czasu przed telewizorem czy komputerem powoduje, że pewne połączenia w naszym mózgu stają się martwe.

Dennison Pokazuje nam sposoby stymulowania obu półkul mózgowych i tworzenia nowych połączeń nerwowych aktywizujących uczenie się poprzez ruch.

Będąc biernym odbiorcą informacji szybko zapominamy je (pamiętamy jedynie 10% tego co słyszymy). Znacznie efektywniej uczymy się poprzez ruch (pamiętamy 90% tego co robimy). Z tego względu na całe życie pozostaje raz nabyta umiejętność jazdy na rowerze, pływania itp.

Terapia według metody Dennisona ma na celu:

·         stymulację OUN-u (szczególnie półkuli prawej często słabiej wykorzystywanej przez osoby praworęczne).

·         poprawę funkcjonowania intelektualnego (koncentracji uwagi, pamięci, spostrzegawczości i myślenia)

·         usprawnianie koordynacji wzrokowo-ruchowej

·         odreagowanie napięć (lepsze funkcjonowanie emocjonalne)

·         podniesienie motywacji i samooceny.

Metoda ta jest wykorzystywana w pracy z dziećmi i dorosłymi, z osobami o różnych możliwościach umysłowych (upośledzonymi i wysoce funkcjonującymi intelektualnie).

Scenariusz zajęć z dziećmi upośledzonymi umysłowo.

      I. Picie wody

Ćwiczenie polega na piciu niegazowanej mineralnej wody o temperaturze pokojowej (około jednej szklanki).

Ćwiczenie działa na:

·         sprawny przebieg elektrycznych i chemicznych reakcji mózgu i całego systemu nerwowego

·         poprawę wszelkich umiejętności szkolnych

·         efektywne przetwarzanie i przechowywanie zdobytych informacji

·         poprawę koordynacji umysłowej i fizycznej.

   II.            Myślenie o "X"

Znak "X" jest symbolem przekraczania linii środka w koordynowaniu pracy obu półkul mózgowych, obydwie strony ciała mogą wykonywać te same ruchy, wytrenowany uczeń w ćwiczeniach naprzemiennych patrząc lub wyobrażając sobie znak "X” uruchamia do współpracy obie półkule mózgowe.

Zachęcamy więc, by przed ważnym zadaniem umysłowym (klasówka), sporto-wym (mecz) uczniowie wyobrażali sobie ten znak.

III.            Ćwiczenia naprzemienne

Ruch polega na jednoczesnym wymachu ręką i przeciwległą do niej nogą, aktywizujemy obie półkule mózgu do równoczesnej pracy.

Ćwiczenie działa  na:

·         wzrokowe, słuchowe, kinestetyczne przekraczanie linii środkowej,

·         koordynują pracę rąk, zręczność,

·         ćwiczą lewe i prawe oko, usprawniają narząd wzroku,

·         poprawiają wymowę, pisownię, umiejętności słuchania, czytania i rozumienia,

·         koordynują lewą i prawą stronę ciała,

·         poprawiają oddychanie i gibkość  ciała,

·         wzmacniają zmysł wzroku i słuchu,

·         stymulują chłonność  półkul mózgowych, ułatwiają opanowanie materiału i jego późniejsze odtwarzanie.

IV.            Rysowanie oburącz

Dowolne tzw. "bazgranie" jednocześnie obiema rękoma (w powietrzu, na dużej płaszczyźnie , na tablicy itp.)

Ćwiczenie działają na:

·         koordynację ręka - oko w równych polach widzenia,

·         przekraczanie kinestatycznej linii środkowej,

...