Copeland Lori - Ostateczna rozgrywka.pdf - C - ma_la2

Lori Copeland

Ostateczna rozgrywka

Rozdział 1

Kolejny poniedziałkowy poranek. Szansa, by wszystko

zacząć od początku. I pierwszy dzień jej czwartej już w tym

miesiącu diety.

Nie minęła jeszcze dziewiąta, a Carly Winters była tak

głodna, że mogłaby zjeść konia z kopytami. Kiedy zbliżała się

do biura, jej oczy płonęły dzikim blaskiem.

- Dzień dobry, Carly.

- Cześć, Janis. - Rzuciła przez ramię, oddalając się

korytarzem.

- Hej! - Janis podniosła się zza recepcyjnego stołu. -

Słyszałaś już może, kogo chcą zatrudnić na stanowisku

dyrektora marketingu?...

Janis mówiła jeszcze przez chwilę, zanim wreszcie

zauważyła, że Carly już zniknęła za zakrętem korytarza.

- Zdaje się, że nie... - Wzruszyła ramionami i z powrotem

usiadła. Sięgnęła po napoczęte lody czekoladowe, spróbowała,

zlizała z palców lepką masę, następnie nacisnęła jeden z

guzików połyskujących bursztynowym światłem. - Montrose

Research, dzień dobry.

Carly skierowała się do sali konferencyjnej, próbując

utrzymać w jednej ręce filiżankę kawy - czarnej i bez cukru - a

w drugiej pęk folderów.

- Och! Uważaj! - Powiedział jeden z gońców, zwinnie

wymijając nadchodzącą dziewczynę.

- Przepraszam.

Carly złapała zeszyt z notatkami, który właśnie zsuwał się

jej wzdłuż biodra, i poszła dalej. Weszła do sali

konferencyjnej. Byli już prawie wszyscy. Rzuciła foldery na

stół i wdzięcznie osunęła się na obite skórą krzesło obok

Davida Honeycutta.

- Coraz lepiej. - Spojrzał na zegarek. - Punktualnie

dziewiąta.

- To sprawa koncentracji - odparła Carly.

- Pączka? - David podsunął jej tacę pełną pulchniutkich

ciastek.

Skrzywiła się.

- Nie, dziękuję. Nie jestem głodna. W każdym razie, nie

bardzo.

Płatki owsiane, które jadła na śniadanie, zalegały jej w

żołądku jak skała.

- Ooo? - David spojrzał na nią przenikliwie. Była pewna,

że zauważył, iż przytyła nieco w czasie weekendu. - Kawy?

Może być ze słodzikiem.

- Nie, dziękuję - odparła chłodno. - Już mam.

Raczej miała. Jeszcze przed momentem. Teraz połowa

zawartości filiżanki znajdowała się na jej bluzce. Dobrze, że

chociaż oparła się pokusie dodania do niej śmietanki.

David niedbałym ruchem otworzył folder, nachylił się nad

Carly i wykrzywił twarz w uśmiechu. Czasami robił wrażenie

kompletnego przygłupa.

- Dzisiaj dołączy do nas nowy facet.

- Naprawdę? Nic o tym nie słyszałam. Łagodnym ruchem

David przysunął do siebie talerz pełen ciastek. Zachowywał

się tak, jakby nie mógł się zdecydować na żadne z nich.

- Mówisz poważnie? To gdzieś ty była przez ostatnie dni?

Na bezludnej wyspie?

- Służbowo w Detroit, a bo co?

David wybrał pulchne ciastko z grubą polewą karmelową.

Carly poczuła napływającą do ust ślinkę. Winowajca uniósł

brwi w przepraszającym geście.

- Chyba nie masz nic przeciwko temu, że jem te ciastka

przy tobie? Przydałby się jeszcze jakiś napój orzeźwiający.

- Nie krępuj się. Ja zaraz zjem coś z owoców. Sięgnęła do

torebki po pomarańczę i zaczęła ściągać z niej skórkę, żałując

tylko, że nie jest to głowa Davida.

- To kogo zatrudnią? - zapytała, siląc się na uprzejmość.

David ponownie uniósł brwi, dając do zrozumienia, że nie

może mówić z pełnymi ustami.

- Do marketingu - powtórzyła. - Kogo przyjmują?

Carly nie zamierzała bawić się z nim w kotka i myszkę. W

tej chwili bardzo potrzebowała pomocy. Jako szef działu

badawczo - rozwojowego siedziała po uszy w papierach. To

prawda, że była upartym i wytrwałym pracownikiem, ale

dwunastogodzinny dzień pracy to nie to, o czym się marzy

przez całe życie.

- Naprawdę nie wiesz?

- Nie, Davidzie, naprawdę nie wiem - przyznała Carly. -

Mam tylko nadzieję, że to ktoś, kto sobie poradzi z tym całym

bałaganem.

Carly uniosła wzrok i dostrzegła Martina Montrose

wchodzącego do sali. Już miała mu posłać uśmiech na dzień

dobry, kiedy świat zawirował jej przed oczami. Zacisnęła rękę

na krawędzi stołu. Nagle poczuła się słabo. Osobą

towarzyszącą prezesowi Montrose Research był Dex

Matthews.

Jej były narzeczony, Dex Matthews.

- Dzień dobry państwu - powitał zebranych Martin,

uśmiechając się przy tym słodko.

„Dobry Boże - pomyślała Carly. - Dex! Co ty tu robisz?"

Opuścił Montrose przed rokiem, żeby przyjąć posadę w

ogromnej firmie reklamowej w San Jose. Jego powrót

doprawdy był intrygujący.

Dex natychmiast spojrzał na Carly. Serce podeszło jej do

gardła. Zabiło wolniej, ale znacznie mocniej. Minął rok, a on

się wcale nie zmienił. I jego czar ciągle miał nad nią władzę.

Spuściła wzrok. Przyglądała się jego włoskim butom i

ciemnemu garniturowi - stylowemu, choć już nie

najmodniejszemu. Rozpięta marynarka odsłaniała

jasnoniebieską koszulę, ciemniejszy jedwabny krawat,

szczupłą talię i szeroki, muskularny tors. Był gładko ogolony.

Dla swojego własnego dobra mógłby jednak być trochę mniej

przystojny. Carly miała niejasne przeczucie, że wkrótce jej

spokojne życie zostanie przewrócone do góry nogami.

Zatrzęsła się jak osika na wietrze.

Kilku mężczyzn podniosło się, uścisnęło Dexowi dłoń i

szybko wymieniło z nim najświeższe informacje. Kiedy

poruszenie minęło, Dex obszedł stół i zajął wolne miejsce

obok Carly.

- Dawno się nie widzieliśmy - mruknął, sadowiąc się na

krześle.

- Taaak... Co u ciebie? - ledwo wykrztusiła Carly.

Zabrzmiało to niesamowicie głupio. Tak głupio, że głupiej już

chyba nie mogło.

- Co ty tutaj robisz? - spytała w końcu. Uśmiechnął się

chłodno, zachowując niewielki dystans.

- To niespodzianka.

- No cóż... - Martin uśmiechał się życzliwie, błądząc

wzrokiem wokół stołu. - Dzisiejszego ranka możemy wszyscy

spojrzeć w przyszłość przez różowe okulary.

Jego niefrasobliwe stwierdzenie wywołało chichoty

rozbawienia.

- Zacznę od słów uznania dla pracy naszej firmy w

drugim kwartale. Po przyjrzeniu się osobom...

Carly zmusiła się do uśmiechu. Próbowała podążać za

tokiem słów szefa, ale rozpraszał ją siedzący obok Dex.

Poczuła znajomy zapach wody kolońskiej „Gianfranco Ferre"

i fala ciepła zalała jej pusty żołądek.

Dlaczego on wrócił? Napływające wspomnienia

sprawiały, że nie była w stanie słuchać Martina. Poznała Dexa

osiem lat temu na zebraniu bardzo podobnym do tego. Wtedy

oboje byli jeszcze młodymi idealistami. Rozpierała ich

Copeland Lori - Ostateczna rozgrywka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: