162. Devon Georgina - Tajemnica Felicji.pdf - HISTORICAL ROMANCE - wituaanna

Georgina Devon

Tajemnica Felicji

Tytuł oryginalny: The Lord and the Mystery Lady

Tłumaczył Wojciech Usakiewicz

Seria wydawnicza: Harlequin Romans Historyczny (tom 162)

Prolog

- Zatem możemy pogawędzić nad codzienną porcją baraniny - wycedził ironicznie

Dominic Mandrake Chillings, gdy zajął miejsce naprzeciwko siostry, a po prawicy

swojego brata.

Guy William Chillings, siódmy wicehrabia Chillings, uniósł brwi.

- Jak zwykle trzymają się ciebie żarty, Dominicu. - Odgryzł kawałek kruchej jagnięciny,

polanej sosem francuskim przez jego paryskiego kuchmistrza i zaczął starannie

przeżuwać. -Cieszę się, że zdołałeś tutaj dotrzeć, mimo że londyński sezon jest jeszcze

w pełnym rozkwicie.

Dominie z kpiącą miną zamarkował ukłon.

- Życzenie głowy rodziny zawsze jest dla mnie rozkazem.

- Ha! - odezwała się Annabell Fenwick-Clyde, córka szóstego wicehrabiego Chillingsa. -

Przyjechałeś wyłącznie dlatego, że nie posiadasz się z ciekawości. Nie ma żadnego

innego powodu.

Dominic wzruszył ramionami i wgryzł się w barani udziec, który przed chwilą postawił

przed nim kamerdyner.

- Przestańcie. - Guy odłożył widelec i wstał. – Zaprosiłem tu was oboje, chcę bowiem

porozmawiać w rodzinnym gronie o moich zaręczynach.

- Słucham? - Dominie uniósł się z miejsca tak raptownie, że omal nie przewrócił krzesła.

W jednej chwili zapomniał o jedzeniu. - Czy zamierzasz dobrowolnie pozwolić, by

nałożono ci więzy? Szczerze mówiąc, już na to najwyższy czas.

Annabell, wysoka, elegancka kobieta niewiele po trzydziestce, z jasnymi, prawie

srebrnymi włosami i czarnymi brwiami, identycznymi jak u Guya, brata bliźniaka,

powiedziała:

- Powiem ci, Dominicu, że zanadto dbasz o teatralne efekty. - Przesłała uśmiech

Guyowi. - Na kiedy planujesz ślub? Mam nadzieję, że twoja wybranka nie należy do

tych spowitych w muśliny panien, w których zdajecie się gustować z Dominikiem.

Guy syknął.

- Z sarkazmem doprawdy nie jest ci do twarzy, Bell. Odwzajemnił uśmiech, aby nieco

złagodzić wymowę tych słów. Wiedział, że siostra nie aprobuje zwyczaju utrzymywa-

nia kochanek przez mężczyzn. Z kolei Annabell miała świadomość, że nie ma wpływu

na postępowanie Guya. Dominie szeroko się uśmiechnął.

- One nie są stworzone do małżeństwa. One są wyłącznie po to, by można się było

trochę zabawić.

Annabell odłożyła sztućce.

- Obaj chętnie korzystacie z ich usług.

-I dobrze im za to płacimy - odparł Dominic, ściągając czarne brwi.

- Przestańcie. - Guy odszedł od stołu. - Nie zaprosiłem was na rozmowę o moich złych

nawykach, aczkolwiek Dominic ma rację. Te kobiety dostają sutą zapłatę i taki układ

odpowiada im pod każdym względem. Po prostu znają życie. Annabell parsknęła.

- Zupełnie jakby do nich należał wybór. - I ona wstała. -Wnoszę, że nie zamierzacie tutaj

zostać i raczyć się... waszą whisky.

Dominic podniósł się, w jego ciemnoniebieskich oczach pojawił się gniewny błysk.

- Mówisz tak, jakbyśmy byli barbarzyńcami, Bell. Przecież ty nas najzwyczajniej

szkalujesz.

- Ja tylko stwierdzam to, co oczywiste - odparła. Uśmiechnął się szeroko.

- Nie masz chyba szczególnego prawa zarzucać nam braku ucywilizowania.

Wprawdzie muszę przyznać, że nie opijamy się porto dopóty, dopóki nie wpadniemy

pod stół...

- Rzeczywiście nie - przerwała mu - bo żłopiecie niemodną szkocką whisky.

- Ale... - ciągnął niezrażony jej wtrętem - ty za to podróżujesz po najdziwniejszych

miejscach, zwykle w towarzystwie jednej jedynej służącej.

Spojrzała na niego znacząco.

- Na żadnego z męskich krewnych nie mogę liczyć, więc trudno się dziwić, że jeżdżę

sama.

Dominic ostentacyjnie się wstrząsnął.

- Nie mam ochoty jeździć tam, gdzie nosi ciebie, Bell. Gdybyś zwiedzała kontynent, nie

miałbym nic przeciwko temu. Lubię jednak wygodę, a namiot, rozstawiony na piachu

w morderczym upale, moim zdaniem, nie jest wygodny.

- Skoro nie masz pojęcia o tym, co robię, siłą rzeczy nie możesz na ten temat nic

sensownego powiedzieć.

Annabel odwróciła się energicznie i podeszła do drzwi, zanim mężczyźni zdążyli

uczynić jakąkolwiek uwagę. Guy wymienił porozumiewawcze spojrzenie z młodszym

bratem i obaj równocześnie z dezaprobatą pokręcili głowami.

- Nie dość, że jest owdowiałą sawantką, to jeszcze znajduje w tym przyjemność -

powiedział Guy. - Przewiduję, że wkrótce zacznie z zapałem głosić postulat równości

kobiet. Bóg mi świadkiem, że zawsze robiła, co jej się żywnie podobało, i bycie kobietą

nie przeszkadzało jej w dążeniu do własnych celów.

- Tak jest, to prawda, zwłaszcza odkąd Fenwick-Clyde przeniósł się do wieczności.

Przeszli śladem siostry do biblioteki, gdzie Guy podszedł do biurka z orzechową

okleiną, by nalać dwie szklaneczki niemodnej szkockiej whisky. Jedną podał

Dominicowi, a zawartość drugiej wychylił dwoma długimi haustami, po czym po-

nownie napełnił szklaneczkę i wzniósł ją do toastu.

- Za przyszłość. - Wypił whisky do dna.

- Za wino, kobiety i śpiew albo coś nie mniej godnego uwagi - dodał Dominie i poszedł

za jego przykładem.

Annabell nieelegancko się skrzywiła.

Ciche pukanie do drzwi oznaczało, że kamerdyner przyniósł tacę z herbatą. Postawił ją

na niewielkim stoliku pod oknem. Annabell z uśmiechem podziękowała Oswaldowi.

Kamerdyner, niski, szczupły i nieskazitelnie ubrany, odwzajemnił uśmiech.

- Czy któryś z was chce się napić herbaty? - spytała, mimo że znała odpowiedź. Był to

jeden z jej sposobów, by trochę dokuczyć braciom.

Obaj mężczyźni spojrzeli na nią ze zgrozą, a Guy wziął karafkę i szczodrze dolał

whisky do obu szklaneczek. Wybrał sobie jedno z krzeseł, stojących przy stoliku z tacą,

pod oknem, z widokiem na Grosvenor Square. Po placu przemknął niezwykle modny

faeton, powożony przez jeszcze modniejszego dandysa. Chodnikiem przeszło kilka

młodych dam z orszakiem lokajów, niosących paczki. Sezon był w rozkwicie. Guy

usiadł i swobodnie wyciągnął nogi.

- Wspomniałem już wam o tym, że się zaręczyłem.

- Z kim? - przerwała mu Annabell. Usiadła przy stoliku z herbatą, dokładnie

naprzeciwko brata.

- Z panną Emily Duckworth - oznajmił obojętnie.

- Niemożliwe, Guy - powiedziała Annabell. - Jej społeczna i towarzyska pozycja nie

dorównuje twojej.

- Ładne rzeczy - odezwał się wyraźnie niezadowolony Dominic. Zaczął krążyć po

pokoju, by dać upust nadmiarowi energii. - Rozkoszy dzięki niej nie zaznasz, to pewne.

- Oboje się mylicie - wycedził Guy. - Ta dama doskonale zdaje sobie sprawę z istoty

zawieranego przez nas układu i bardzo chętnie spełni swój obowiązek. Potrzebuję

dziedzica, a ona chce mieć męża.

- Jesteś pozbawiony serca, Guy - skrytykowała go Annabell. - Zimny jak...

- Pomogę ci - zaofiarował się Dominic. - Zimny jak wiedźma...

- Dziękuję za podpowiedz - Annabell wykazała refleks i nie pozwoliła bratu dokończyć

porównania.

- Znów oboje się mylicie - powiedział Guy, poruszając okrężnym ruchem rżniętą

kryształową szklaneczką. - Jestem pragmatykiem. Potrzebuję dziedzica i panna

Duckworth mi go da. Ona zaś potrzebuje męża z majątkiem i pozycją, które

umożliwiłyby jej brylowanie w towarzystwie. Ma zresztą bardzo wybitnych przodków,

tyle że jej brat roztrwonił w jaskiniach gry tę resztkę rodzinnego majątku, która jeszcze

pozostała po szaleństwach ojca. - Dopił alkohol. - Nie chcę wydawać się trywialny, ale

mam wory pieniędzy. Dlatego z panną Duckworth doskonale do siebie pasujemy.

Annabell mruknęła pod nosem coś doprawdy niestosownego dla damy.

- Chłód Sybiru, słowo daję.

Dominic roześmiał się, ale dość ponuro.

- To całkiem na temat. Kobiety wychodzą za mąż jedynie wtedy, gdy widzą w tym

korzyść. Stanowczo preferuję królowe nocy. One przynajmniej są uczciwe w interesach.

- Jesteś zgorzkniały, Dominicu - skarcił go Guy i odstawił pustą szklaneczkę.

- A ty niby jaki? - spytała Annabell. - Radosny jak skowronek?

-Ani-ani - stwierdził Guy, coraz bardziej znudzony tą rozmową. - Jak powiedziałem,

zawieram czysto praktyczny układ, i nic więcej.

- Mógłbyś wpaść gorzej - stwierdził Dominie. - Na przykład gdybyś zawarł małżeństwo

z miłości, tak jak to pierwsze. - Podszedł do biurka i nalał sobie kolejną szklaneczkę

whisky, dzięki czemu nie spostrzegł posępnego spojrzenia brata. - Chcesz jeszcze

jedną?

- Lepiej podaj mi karafkę - odparł Guy.

- Och, rozumiem - powiedziała cicho Annabell, dostrzegając grymas na twarzy

bliźniaka. - Chodzi ci o Suzanne. To dlatego nie chcesz angażować się uczuciowo.

- Minęło już dziesięć lat - powiedział beznamiętnie Guy. - Pogodziłem się z losem.

Muszę jednak pamiętać, że mam trzydzieści trzy lata i potrzebuję dziedzica. - Zerknął

na rodzeństwo spod przymrużonych powiek. - Chyba że któreś z was zamierza mnie

wyręczyć. Warto przypomnieć, że Dominie jest następny w kolejce do tytułu, a ty, Bell,

zaraz za nim.

- Na mnie lepiej nie licz - zastrzegł się Dominic. - Dziedzic nie jest mi do niczego

potrzebny, więc nie muszę się żenić. Nie interesuje mnie małżeństwo ani z miłości, ani z

rozsądku.

- A ja według prawa nie mogę dziedziczyć, dopóki żyje męski potomek, więc nie

wysuwaj niedorzecznych sugestii -stwierdziła kwaśno Annabell.

- Właśnie, sami widzicie - odparł Guy. - Stąd moje małżeńskie plany.

- Za twój ślub. - Dominic wzniósł szklaneczkę, nie przerywając spaceru po pokoju.

Guy uniósł brwi.

- Czy musisz drażnić ludzi tym nieustannym chodzeniem w kółko?

Annabell uśmiechnęła się.

- On inaczej nie umie. Jako dziecko nie był w stanie dziesięciu minut usiedzieć w

spokoju, nawet kiedy miał obiecane ciastko w nagrodę. Nie oczekuj od niego, że nagle

się zmieni, Guy - zauważyła, a po chwili dodała: - Zwłaszcza po tym, co nam przed

chwilą powiedziałeś.

Na te słowa Dominic przystanął i zaprezentował czarujący uśmiech.

- Ona ma rację.

Guy wzruszył ramionami i skoncentrował uwagę na portrecie całej ich trójki, wiszącym

nad kominkiem. Namalowano go, gdy wraz z Bell mieli po dwadzieścia lat, a Dominie

szesnaście. To było, zanim poznał Suzanne.

Wciąż było mu trudno o niej rozmawiać. Dobrze znali się w dzieciństwie, potem się

pobrali. Był z nią szczęśliwy, zdawało mu się, że ją kocha. Po pewnym czasie Suzanne

zaszła w ciążę i zmarła podczas porodu, gdy miało przyjść na świat ich dziecko i jego

dziedzic. Po tych przeżyciach dopiero niedawno zdołał przezwyciężyć poczucie winy z

powodu jej śmierci. Gdyby nie spłodził dziecka, Suzanne wciąż by żyła.

Głęboko odetchnął, ale nie powiedział ani słowa, tylko wstał. Znowu nalał sobie whisky

i duszkiem wypił, by jeszcze raz napełnić szklaneczkę.

- Nie ma sensu pić po to, żeby zapomnieć - zwróciła uwagę Annabell, sącząc herbatę. -

Powiedz lepiej, Guy, czy ty chociaż lubisz pannę Duckworth?

Guy uśmiechnął się.

- Nikt nie umie zmieniać tematu tak szybko jak ty. A co do panny Duckworth, to nie

znam jej dostatecznie, by mieć jakiekolwiek zdanie o tym, czy ją lubię. - Wcale mu to

zresztą nie przeszkadzało. Panna Duckworth powinna urodzić mu dziedzica. Niczego

więcej od niej nie oczekiwał.

- Chyba trochę jednak przesadzasz - zabrał głos Dominie. Przystanął obok brata. —

Podobno jestem niefrasobliwy, ale nawet ja musiałbym przynajmniej lubić kobietę, żeby

ją poślubić.

- On ma rację, Guy - poparła go łagodnie Annabell.

- Może mieć ze swojego punktu widzenia - odparł Guy. -Zwracam jednak uwagę, że to

nie on musi się ożenić. Stać go na to, by robić, co mu się żywnie podoba.

Jego rodzeństwo zgodnie skinęło głowami.

162. Devon Georgina - Tajemnica Felicji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: