Pod Sztandarem Niepokalanej nr 23.pdf

Marzec 2012 Czasopismo rzymskokatolickie Nr 3 (23) 2012

Attendite et videte si est dolor sicut dolor meus

Obaczcie i przypatrzcie się, czy jest boleść jako boleść moja

"Pierwsze zelżenie Boga i Chrystusa w Kościele jest zaprzeczenie i

wyśmianie tej prawdy, że Kościół jest nieomylny. Co to jest

nieomylność Kościoła? W swojej podstawie jest to twierdzenie, że

Bóg sam swoją powagą mówi przez Kościół. Qui vos audit, me

audit . Kto was słucha, mnie słucha. W przedmiocie swoim i treści

nieomylność Kościoła znaczy, że to, co on daje, jest istotna prawda,

prawda Boża, Bóg-prawda. W skutku i sankcji swojej nieomylność

Kościoła jest to postawienie jego jako sędziego nad wszelką nauką i

słowem ludzkim, on jest najwyższy, a pośrednio rzecz uważając,

jedyny na ostatku trybunał prawdy na ziemi. To znaczy ono: Docete

omnes gentes! ". (Ks. Piotr Semenenko CR)

Spis treści

Pieśń na cześć św. Józefa .................................................................................................... 2

Święty Józef – Patron modlitwy ......................................................................................... 3

"Głos Karmelu"

O wcieleniu się Chrystusa Pana .......................................................................................... 7

Św. Bonawentura

O Męce Pana Jezusa. – Pojmanie Jezusa .......................................................................... 11

Ks. Franciszek Eberhard SI

Dwa plebiscyty ................................................................................................................. 19

"Głos Karmelu"

Męka i śmierć Jezusa Chrystusa Pana naszego. – Chrystus zelżony w Kościele ............. 22

Ks. Piotr Semenenko CR

Katechizm Religii Katolickiej. – Grzechy przeciwko Wierze .......................................... 31

Ks. dr Jan Ślósarz

I. Duszo moja , niech pieśń twoja • Głosi Józefowi cześć! • On

wybrany, niezrównany, • Więc mu hołdy trzeba nieść. Z nami

chwałę niebo całe niech u Bożych złoży nóg, • Że bez miary

swoje dary na Józefa rozlał Bóg.

II. On w świętości i czystości • Po Maryi pierwszym był • Przy

Panience On w stajence • Pierwszy Boże Dziecię czcił. Z nami

chwałę…

III. Na swym łonie, jak na tronie, • Króla niebios Józef niósł • W

Nazarecie Boskie Dziecię, • Słodki Jezus przy Nim rósł. Z nami

chwałę…

IV. Z Jego ręki wznosząc dzięki, nasz Zbawiciel pokarm brał • I

Piastuna, Opiekuna • Bóg Wcielony Ojcem zwał. Z nami

chwałę…

V. Cóż dziwnego, że od Niego • Takiej chwały bije blask? • Że na

tronie, tam w Syjonie • On Szafarzem Bożych łask. Z nami

chwałę…

VI. O, wzywajmy i błagajmy, • By opieką świecił nam, • By z

ziemskiego życia tego • Do niebieskich powiódł bram. Z nami

chwałę…

Święty Józef - Patron modlitwy

W życiu codziennym o jednym najczęściej zapominamy: podnosić duszę do Boga

czyli modlić się. Nawet duszom prawdziwie pobożnym lub życiu kontemplacyjnemu

oddanym zdarza się, że łatwiej obracają się w kółku przeróżnych roztargnień, niż w ciasnym

kole wewnętrznego skupienia i podniesienia ducha do Boskich rzeczy. Podczas gdy ludzie

wśród gwaru świata żyjący nie skarżą się nigdy na roztargnienie w modlitwie – bo nie

wiedzą nawet co znaczy się dobrze modlić – dusze do doskonałości dążące i szczerze

spragnione złączenia z Bogiem, nad jednym ubolewają i na jeden niedostatek się skarżą.

"Nie umiem się modlić, – zaledwie staram się skupić, myśl o Bogu przesłaniają mi

roztargnienia, w postaci myśli, obrazów, zajęć, które nic wspólnego na razie nie mając z

modlitwą, jak rój much uprzykrzonych ciągle kręcą się koło głowy". Na pociechę tych dusz

Boga spragnionych powiedzmy, że ich roztargnienia więcej są podobne do roju pszczół, z

których każda ma wprawdzie żądło bolesne, lecz również każda niesie słodycz miodu. Wola

modlitwy z pracą usuwania roztargnień jest jak miód, który chowają pszczółki w ulu, a dusze

w głębi swego wnętrza.

Rada św. Teresy od Jezusa

Mało zapewne będzie dusz, które by miały szczęście mieć mistrzów życia

duchownego i nauczyciela modlitwy. Tym w drodze do Boga za wzór i za mistrza podajemy

nie uczonych teologów, rozprawiających o rozmaitych stanach dusz i o rozmaitych

sposobach czy warunkach dobrej modlitwy, lecz dajemy im przyjaciela i powiernika,

Patrona i Ojca, który razem będzie dzielił trudy ich modlitwy i praktycznie w codziennym

zmaganiu się uczył będzie jak dobrze się modlić. Jest nim św. Józ e f !

Największa modlitwy wewnętrznej mistrzyni, wielka Teresa od Jezusa, pełna

dziecięcej czci i ufności ku świętemu Oblubieńcowi Dziewicy Maryi – oddawszy mu

świadectwo, że nigdy nie była zawiedziona w swych prośbach do tego świętego Patriarchy,

zwraca się do wszystkich a zwłaszcza do dusz oddanych modlitwie, z gorącą prośbą, by

przez własne doświadczenie sprawdziły prawdę jej słów. "Proszę i zaklinam dla miłości

Boga tych, którzy mi wiary nie dają, by zrobili próbę. Zobaczą z własnego doświadczenia,

jak korzystną jest rzeczą polecać się temu świętemu Patriarsze i mieć do niego szczególne

nabożeństwo. Dusze modlitwy – przed wszystkimi innymi powinny żywić dlań cześć

synowską... Kto nie ma mistrza, któryby go uczył modlitwy, niech weźmie chwalebnego

Świętego za swego kierownika, a nie zboczy z dobrej drogi".

Jak św. Józef się modlił

Święty Józef zatem według mistrzyni życia duchowego, św. Teresy, jest niezawodnym

kierownikiem i Patronem modlitwy. Jakże się ten największy po Matce Bożej święty modlił,

jak odprawiał rozmyślanie, jak podnosił swą myśl do Boga, nie znajdując w swej codziennej,

grubej pracy i troskach roztargnienia? Czy może bywał podniesiony do trzeciego nieba? Czy

miał zachwyty cudowne jak święty Izydor, oracz, że kiedy był w zachwycie modlitwy,

aniołowie za niego orali glebę? Czy może modlitwa jego miała ten skutek, że posiłek i napój

przynosiły mu, jak św. pustelnikowi Pawłowi ptaki niebieskie? Dalecy bylibyśmy od

prawdy, gdybyśmy tak sobie przedstawiali życie i modlitwę św. Józefa. Życie jego niczym

nie różniło się od życia ubogiego cieśli, od nieodłącznych starań i trosk o byt codzienny, nie

było wolne od wydarzeń, w których dusza odczuwała żywo widok niebezpieczeństwa

grożącego świętej Rodzinie. A jednak modlił się tak dobrze, że z całą prawdą ze świętą

Teresą możemy go postawić za Patrona modlitwy. "To nie trudno – powiedzą wszystkie

dusze roztargnione. Wszak święty Józef zawsze był w towarzystwie Jezusa, zawsze w

towarzystwie Boga, więc...". Odpowiedź dobra. Lecz nasza modlitwa po staremu

roztargniona! Przyczyna! Przyczyna, kochane pobożne dusze, jest w tym, że nie rozumiemy

św. Józefa.

Modlitwa wiary – ufności i miłości

Rozumujmy nie uczuciem, bo gdzie się uczucie zaczyna, rozumowanie schodzi na

błędne drogi. Nam się zdaje, a przynajmniej większości, że św. Józef mógł się modlić, bo był

w towarzystwie Jezusa. I Apostołowie byli również, a wołali do Pana tak jak wołają

wszystkie dusze: "Panie, naucz nas się modlić!". Nie wystarczy, by oczy widziały, uszy

słyszały, serce czy zmysły czuły materialnie obecność Boga. Raczej to przeszkadza w

modlitwie niż pomaga. Święty Józef widział Jezusa, słyszał, czuł, gdy przytulał do serca

Bożą Dziecinę. Tak! Widział!... kogo?... Małą i słabą dziecinę, pacholę rozwijające się i

promieniejące życiem, wdziękiem, mądrością. Lecz czy widział Boga oczyma? Nie, widział

Go tak, jak my Go możemy obecnie widzieć oczyma wiary, i więcej Go miłował, niż

którykolwiek ze świętych. I stąd modlitwa Józefa, to przede wszystkim m o d l i t w a

w i a r y. Wierzył i widział i wiedział, że ten maleńki, to pacholę, czy dojrzały mąż – to Bóg-

Człowiek. Pod postacią człowieczeństwa adorował ukrytego Boga, którego nie widział. Tym

więcej wierzył, im więcej doświadczał, że ten Bóg okazywał się słaby, jak każdy syn

człowieczy, uciekając przed złością ludzi, przed niebezpieczeństwem życia. Wiara jednak

wierzyła i widziała i rozpływała się w pokornych adoracjach cichego uwielbienia przed

nieskończonym majestatem Boga.

Święty Józef słyszał... Słyszał melodyjny głos, wyrazy synowskie Boga-przybranego

Syna, słyszał głos Jego modlitwy do Ojca w niebiesiech, słyszał jak każdy z nas by słyszał

słowa w świątyni: "Potrzeba, abym w sprawach, które są Ojca mego był!". Lecz słyszał

także: "Wstań, weźmij dziecię i uciekaj do Egiptu". Poznał, że ten, który jest w sprawach

swego Ojca, własnego życia nie bronił, lecz chciał być zależnym od ludzi. Z wiarą modlitwy

łączy się u św. Józefa ufność, ta ufność, która nie tylko zdaje się na Opatrzność ojcowską

Boga, lecz także daje ze swej strony wszelki wysiłek, by obietnica się spełniła. Nie zostawił

dziecięcia potędze Boga, w którego wierzył, lecz wziął Dziewicę i Dziecię i uciekł w nocy

do Egiptu, w kraj daleki i sobie nieznany. Modlił się zatem ufnością, która nie

narzeka, nie załamuje rąk, ale czeka, a czekając w bohaterskim oddaniu się ufności, czyni

wszystko, aby Wolę Boga wypełnić.

Święty Józef czuł bliskość Jezusa, Boga nosił na rękach, pieścił Go przy swym

sercu… więc modlić się mógł bez roztargnień. Tak! Bo wielki ten święty kochał Boga nie

tylko jak kochać mogą ludzie uczuciem synowskim, lecz uczuciem ojcowskim, lub lepiej

oddaniem się ojcowskim. Kochał Wolę Boga, a ta Wola święta była mu modlitwą, w której

więcej wołało cierpienie, praca, poświęcenie i całkowite zapomnienie o sobie, niż miłość

widzialna, w której mógł Boga przytulać do serca. Modlitwa św. Józefa, była nie z tego

czym mógł się karmić zmysł człowieczy, ale była ponad zmysły, modlitwa nadprzyrodzona,

która Boga obejmując wiarą, ufnością i miłością, cała jest przeniknięta Bogiem: Bożą myślą

i Bożą wolą.

Modlitwa wejrzenia

Pozwólmy działać nieco wyobraźni. Jak św. Józef się modlił? Tak to proste a

głębokie. – Rano się budząc podnosił snem zmysłów uwięzioną duszę, odmawiając zapewne

prawem lub zwyczajem przyjęte modły, tak samo w południe według przyjętego w Izraelu

zwyczaju; wieczorem stęsknioną za Bogiem duszę polecał swemu Stwórcy w aktach adoracji

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: