Anahuac.pdf
(
2402 KB
)
Pobierz
Anahuac
âAnahuacÒ
Gra fabularna w 15wiecznym Meksyku
1. Wstęp
Wstęp
„...Azaliż naprawdę żyje się na ziemi?
Nie zawsze na ziemi, lecz tylko na chwilę
Choć z jadeitu – jest łamliwe,
Choć ze złota – jest kruche
Choć z piór quetzala – da się rozszarpać
Nie zawsze na ziemi, lecz tylko na chwilę...”
Nezahualcoyotl, władcapoeta Texcoco
„CemAnahuac” w nahuatl, języku Azteków jedyny świat. Wielu pytało jak
koczownicze plemię zdołało stworzyć jedno z najpotężniejszych mocarstw w Ameryce, w
ciągu zaledwie dwustu lat. Ich cywilizacja mogła konkurować nawet z Rzymem w całej
swej okazałości. Akwedukty, pałace, piramidy i świątynie stały jako dowód hołdu dla ich
krwawych bogów i testament ludzkiej potęgi. Ich największym osiągnięciem było miasto
Tenochtitlan, które swym pięknem i potęgą miało zadziwić w przyszłości europejskich
podróżników, nazwane przez nich „Wenecją nowego świata”. Owo miasto rozpościerało
się pośród kanałów i otaczającego je jeziora, pokryte egzotycznymi drzewami i pięknymi
budowlami. Ich pragnienie śmierci i krwi stworzyło imperium rozpościerające się na cały
Anahuac. Ich wpływy docierały od gorących i suchych pustkowi na północy po tropikalne
lasy na południu, od górskich szczytów na zachodzie po piaszczyste plaże na wschodnim
wybrzeżu. Kontrolowali wszystkie te ziemie przy pomocy handlu, danini terroru. Był to
kraj nie tylko wielkich wojowników, lecz także artystów, filozofów i poetów. Kraj złota,
pieśni i krwi...
11.
1.
2. Postać
Postać
Wygląd
Przeciętni Aztekowie byli niższego wzrostu i mocniejszej budowy niż
Europejczycy, ze skórą w odcieniach od jasnego do ciemnego brązu. Wysokością sięgali
około 1,60 m zaś kobiety 1,50 m. Proste, czarne włosy nosili w sposób zależny od statusu i
zawodu. Zarost uważany był za nieatrakcyjny, więc się go pozbywano. Często jednak
starsi mężczyźni nosili krótkie, cienkie bródki jako oznaki mądrości i doświadczenia.
Kobiety zaś nosiły długie włosy, czasem związane. Perfumy i makijaż były dostępne, lecz
używane wyłącznie przez prostytutki.
Imiona
Aztekowie posiadali dwa imiona. Pierwsze, od dnia urodzenia, składało się z
dwóch członów, numeru od 1 do 13 (dni), oraz danego przedmiotu z kalendarza
(miesiąca): krokodyl, wiatr, dom, jaszczurka, wąż, śmierć, jeleń, królik, woda, pies, małpa,
trawa, trzcina, jaguar, orzeł, sęp, ziemia, nóż, deszcz i kwiat. Dni miały różne znaczenia,
np. 2 małpa był złym dniem do wybierania się w podróż, każdy dzień miał też boskiego
patrona choćby nad dniem wiatru sprawował pieczę Quetzalcoatl. Drugie imię nadawane
w wieku 10 lat przybierało różne formy, takie jakprzedmiot – „naszyjnik z turkusa”, cechę
– „ta, która się głośno śmieje”, zwierzę czy roślinę – „Głodny wilk”, czy czynność, np.
„kobieta zbierająca kamienie”. Tak więc do człowieka zwracano się obydwoma imionami,
np. 3 Orzeł Złoty Pierścień.
Szkoła
W stolicy Azteków jak i w większości miast prowincji znajdowały się dwa typy
szkół: telpochcalli i calmecac. Nauka była obowiązkowa dla dzieci wszystkich stanów
społecznych i obu płci. Do pierwszego typu chodzili niewolnicy, chłopi i mieszczanie.
Chłopcy odbywali szkolenie wojskowe i pobierali naukę w wybranym fachu (zwykle
zależnie od zawodu ojca czy zaleceń wróżbitów), dziewczyny zaś uczono domowych
robót. Do drugiego typu uczęszczały dzieci szlachty i zasłużonych kupców. Nieliczne
dzieci z niższych klas – wybrane prze kapłanów były tam również przyjmowane.
Otrzymywano rygorystyczne szkolenie wojskowe i religijne. Szkolono się w śpiewie,
tańcu, religii, retoryce, piśmie i znajomości kalendarza.
22.
2.
Wygląd
Imiona
Wojownicy (tlamani)
Opis: Wojna była ważnym aspektem azteckiego społeczeństwa. Według nich
słońce miało być karmione sercami schwytanych wojowników, by miało siłę wstawać
każdego rana. Do tego celu urządzano tzw. „wojny kwietnie”, których jedynym celem
było porywanie jeńców na ofiary. Jednak wojna nie była jedynie związana z religią. Do
utrzymywania organizacji i zwalczania buntów, potrzebne były jednostki stacjonujące w
miastach cesarstwa. Była to najczęściej wybierana ścieżka, ponieważ można było dzięki
niej awansować w hierarchii społecznej. Śmierć w walce była też chwalebna, ponieważ
pozwalała po śmierci iść do domeny słońca. W azteckiej armii znajdowali się też
najemnicy, najlepszymi byli ci z ludu Otomi. Jednak bano się współpracy z nimi,
ponieważ działali ze względu na wynagrodzenie, a nie religijną mistycznowojenną
filozofię Azteków.
Awans:
Awans: Awansowało się w hierarchii głównie poprzez łapanie jeńców na ofiary;
aby zostać generałem należało pochodzić z arystokratycznej rodziny, często zostawali
nimi krewni króla. By zdać na następną rangę trzeba było złapać jedną ofiarę. Od
przystąpienia do rangi weterana liczyło się pochodzenie jeńca – musiał pochodzić z
Choluli, Huexotzinco lub Tlaxcali. Generałowie musieli mieć szlachecki rodowód,
najczęściej z bliskiej rodziny władcy.
Poziom Ranga
1 Adept
2 Wojownik
3 Kapitan adeptów
4 Weteran
5 Kapitan
6 Wódz
7 Najwyższy wódz
Opis:
Opis:
Awans:
ordery:
Wojownicy wyższych rang dzielili się na trzy klany. Choć było ich na pewno
więcej, te z nich są najważniejsze. Dwa z nich dostępne dla ogółu po zdobyciu czterech
lub pięciu ofiar. Ostatni był dostępny jedynie dla arystokratów, którzy pochwycili wiele
ofiar i wykonali misję sprawdzającą ich odwagę.
ordery:
Wojownicy jaguara (ocelotl): Była to dość specyficzna jednostka wojskowa. Ich
patronem był Tezcatlipoca, bóg nocnego nieba. Dlatego też ich zadaniem było urządzać
zasadzki, prowadzić przeszpiegi i misje zwiadowcze. Nosili skórę jaguara narzuconą na
głowę i barki. W ich ośrodkach trenowali rzucanie włócznią tlacochtli, skradanie i ciche
poruszanie.
Wojownicy orła (cuauhtli): Patronem wojowników orła był najważniejszy bóg
Azteków, Huitzilopochtli – bóg słońca. Tak więc ich zadaniem była walka na otwartym
polu bitwy. Trenowali głównie w walce mieczem macahuitl i tarczą chimalli. W czasach
pokoju pełnili funkcję straży w pałacach i świątyniach, z nich składała się ochrona
azteckiego władcy. Nosili zbroje przystrojone orlimi piórami.
„Ogoleni” (quachic): Była to najbardziej prestiżowa kasta w azteckim
społeczeństwie. Nosili charakterystyczne irokezy rozciągające się od czoła po sam tył
głowy. Jedną połowę twarzy malowano na niebiesko, zaś drugą na czerwono i żółto.
Składali przysięgę, że nie uciekną z pola bitwy pod groźbą śmierci. Wkraczali do walki z
dwuręcznymi macahutlami w szale i z okrzykami bojowymi.
Klanyordery:
Klany
Wojownicy jaguara (ocelotl):
Wojownicy jaguara (ocelotl):
Wojownicy orła (cuauhtli):
Wojownicy orła (cuauhtli):
„Ogoleni” (quachic):
„Ogoleni” (quachic):
Plik z chomika:
Aematris
Inne pliki z tego folderu:
Fenix 1945.pdf
(6329 KB)
Mini War.pdf
(6908 KB)
Szczurołapy Miniatura Fabularna.pdf
(2900 KB)
ЯED DЯEAM.pdf
(26895 KB)
Revek.pdf
(7307 KB)
Inne foldery tego chomika:
Bitewniaki
Galeria
Prywatne
Surrealizm
Wszelakości
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin