2004.10_Eclipse i Java–program do obliczania sum kontrolnych_[Programowanie].pdf

dla programistów

Eclipse i Java

– program

do obliczania sum

kontrolnych

Marek Sawerwain

dziwie przenośną, nie mamy

dużego wyboru. Obecnie

najbardziej dojrzałą platfor-

mą, właściwą dla tego typu projektu,

jest Java . Zapewnia ona pożądaną

przez nas cechę, czyli uruchamianie

jednego kodu binarnego na różnych

platformach sprzętowo-programowych.

Jedynym konkurencyjnym rozwiąza-

niem o podobnych możliwościach jest

Mono , ale nie jest to produkt tak doj-

rzały, jak Java, rozwijana już od ponad

dziesięciu lat.

Od dłuższego czasu możemy korzy-

stać z darmowego środowiska dewe-

loperskiego dla Javy o nazwie Eclipse ,

którego najnowsza wersja 3.0 została

wydana 25 czerwca 2004 roku. Możliwo-

ści tego pakietu, napisanego oczywiście

w Javie, są niemałe. Najważniejszym ich

elementem jest modularna architektura,

pozwalająca dodawać nowe funkcje do

środowiska za pomocą wtyczek (ang.

plugins ).

Po zainstalowaniu i uruchomieniu

pakietu Eclipse może on wydawać

się kolejnym darmowym edytorem

do kodu źródłowego, choć o sporych

możliwościach: podświetlanie składni,

podpowiedzi w kodzie czy dodatkowe

okno z drzewem wszystkich metod i pól

klas, nad którymi aktualnie pracujemy.

Możemy poczuć się nieco rozczarowani.

Siła Eclipse wyraża się jednak dostęp-

nymi wtyczkami, gdyż po ich zainsta-

lowaniu otrzymujemy bardzo wygodne

narzędzie RAD, w którym interfejs użyt-

kownika budujemy za pomocą myszki.

Oczywiście, nadal mamy pełną kontrolę

na kodem źródłowym interfejsu użyt-

kownika, np. gdy zmienimy tekst

wyświetlany przez etykietę w kodzie

źródłowym, to ta zmiana nastąpi rów-

nież w edytorze wizualnym.

W tym artykule chciałbym przedsta-

wić środowisko Eclipse , ale aby nasza

prezentacja nie była tylko teoretyczna,

napiszemy nieskomplikowaną aplika-

cję do obliczania wartości hash dla

danych tekstowych i plików, czyli gra-

ficzny odpowiednik programu z konsoli

o nazwie Md5sum .

Na płycie CD/DVD

Na płycie CD/DVD znajduje się

Eclipse i Java, kod źródłowy

tworzonego programu oraz

wszystkie listingi z artykułu.

Instalacja środowiska

Eclipse

Pakiet Eclipse nie jest jeszcze dostępny

w popularnych dystrybucjach Linuksa.

Trzeba samodzielnie ściągnąć odpo-

wiednie pakiety ze strony domowej pro-

jektu (oczywiście, na płytach CD/DVD

znajdują się wszystkie potrzebne pliki

instalacyjne). Obecnie ostatnia stabilna

wersja jest oznaczona numerem 3.0.

Najlepiej ściągnąć pakiet Eclipse SDK .

Zawiera on dokumentację oraz przykła-

dy, ale nie ma w nim maszyny wirtualnej

języka Java. Musimy zaopatrzyć się w nią

ściągając odpowiedni pakiet ze strony

Suna. Najlepszą wersją będzie Java SDK ,

chociaż wersja JRE jest wystarczająca,

gdyż Eclipse posiada własny kompilator.

W momencie pisania tego tekstu stabilna

wersja Javy nosi numer 1.4.2_05 i właśnie

najlepiej jej używać.

W przypadku Linuksa istnieją dwie

odmiany Eclipse: dla biblioteki Motif

(ewentualnie Lesstif ) oraz dla biblioteki

GTK+ 2 . W tym artykule będziemy opie-

rać się na tej drugiej.

O autorze

Autor zajmuje się tworzeniem

oprogramowania dla WIN32

i Linuksa. Zainteresowania: teoria

języków programowania oraz

dobra literatura. Kontakt z auto-

rem: autorzy@lpmagazine.org

68 październik 2004

C hcąc napisać aplikację praw-

Eclipse i Java

dla programistów

Instalacja Javy

Pakiet instalacyjny Javy, dostarczany

przez Suna, występuje w dwóch wer-

sjach: jako pakiet RPM i pakiet BIN.

Instalację dowolnej wersji jak zwykle

wykonujemy z konta root .

Instalacja pakietu RPM sprowadza

się do wydania polecenia:

rpm -iv j2sdk-1_4_2_<ref_version>- S

linux-i586.rpm

Po ściągnięciu pliku w formacie ZIP

musimy go rozpakować. Będzie nam

w tym celu potrzebny program Unzip .

Pobrany pakiet możemy rozpakować do

dowolnego katalogu, np.:

identyczna z głównym pakietem. Jeśli

pakiet główny Eclipse został rozpakowa-

ny w katalogu /opt , to instalacja VE prze-

biega przykładowo w taki sposób:

mkdir /opt ; cd /opt

unzip eclipse-SDK-3.0-linux-gtk.zip

cd /opt

unzip emf-sdo-runtime-2.0.0.zip

unzip GEF-runtime-3.0.zip

unzip VE-runtime-1.0M2.zip

Po rozpakowaniu zostanie utworzony

katalog eclipse , a w nim znajdziemy

gotowe środowisko pracy. Program uru-

chamiamy poprzez wydanie polecenia

eclipse. Oczywiście, w systemie musi

być zainstalowana Java. Jak to zrobić oraz

kilka przydatnych rad zawiera ramka

Instalacja Javy .

Środowisko Eclipse w podstawowej

wersji nie oferuje graficznego edyto-

ra interfejsu. Aby z niego skorzystać,

musimy ściągnąć odpowiednie wtyczki.

Można to zrobić na dwa sposoby.

Jeśli mamy dostęp do Internetu,

wystarczy skorzystać z funkcji aktuali-

zacji Eclipse poprzez Sieć. Wybieramy

z menu Help/Software Updates opcję

Find and Install . Po krótkiej chwili (pro-

gram szuka nowych plików) wybieramy

pakiet o nazwie VE , czyli Visual Editor

(ewentualnie VEP – Visual Editor Pro-

ject ). Gdy powstawał ten tekst, wersja

stabilna była dość stara, ale można

skorzystać z tzw. stabilnego strumie-

nia wersji pakietu VE, np. o numerze

1.0M2. Wersja ta, choć ma prawo spra-

wiać kłopoty, jest znacznie bogatsza

w możliwości.

Alternatywą jest samodzielne zain-

stalowanie odpowiednich pakietów.

Pakiet VE występuje tylko w jednej wersji

wspólnej dla platform Win32 i Linux.

Istnieje również pakiet SDK, ale jest on

tylko istotny dla osób, które chciałyby

rozszerzyć możliwości VE. Do edytora

dostępne są również przykłady, które

szczerze polecam początkującym adep-

tom Javy. Jeśli nie są nam potrzebne

przykłady, to interesuje nas tylko pakiet

Visual Editor Runtime .

Pakiet VE wymaga do poprawne-

go działania dwóch innych wtyczek

o nazwach EMF Build oraz GEF Build

3.0 . Na płytach CD/DVD znajdują się

wszystkie potrzebne archiwa. Ich insta-

lacja jest bardzo prosta. Podobnie jak w

przypadku Eclipse, wystarczy je rozpako-

wać programem Unzip . Wszystkie archi-

wa zawierają pliki w katalogu eclipse , co

oznacza, że ich struktura katalogowa jest

Po uruchomieniu środowiska Eclipse,

wtyczka VE będzie już dostępna i gotowa

do pracy.

gdzie zapis <ref_version> oznacza nu-

mer rewizji. Obecnie dostępna jest

rewizja o numerze 05 i tę najlepiej zain-

stalować, chyba, że dostępna będzie

wersja o wyższej rewizji. Jednak, co

może dziwić, pakiet RPM i tak pier-

wotnie otrzymujemy w postaci pakietu

binarnego. Po jego ściągnięciu jeste-

śmy zmuszeni wykonać dwie dodatko-

we czynności. Należy nadać mu prawo

wykonywania:

chmod a+x j2sdk-1_4_2_<ref_version>- S

linux-i586-rpm.bin

Plan programu

Po instalacji środowiska i dodatkowych

wtyczek poświęcimy chwilę, aby zapla-

nować nasze dalsze działania. Ogólny

schemat naszego programu do wyzna-

czania odcisków prezentuje Rysunek 1.

W naszym programie istnieją tylko cztery

główne zdarzenia: wybór pliku, wyzna-

czenie wartości odcisku, wyczyszczenie

pól edycyjnych oraz zakończenie pracy

programu. Obliczenie wartości odcisku

jest uzależnione od wyboru użytkowni-

ka, gdyż można nakazać obliczyć odcisk

algorytmem MD5 bądź SHA1. Ponadto,

obliczenia mogą zostać przeprowadzone

a następnie uruchomić:

./j2sdk-1_4_2_<ref_version>-linux- S

i586-rpm.bin

Po zakończeniu działania otrzymamy go-

towy do instalacji pakiet RPM.

Drugi sposób instalacji, czyli insta-

lacja z pakietu binarnego, jest przezna-

czona dla bardziej zaawansowanych

użytkowników. Podobnie jak poprzednio,

musimy nadać prawo wykonywania

pliku:

chmod a+x j2sdk-1_4_2_<ref_version>- S

linux-i586.bin

Czym są odciski

(wartości hash)?

Stosuje się kilka określeń dla tego typu

wartości. Mówimy o odciskach plików,

wartościach hash , ale także o warto-

ściach funkcji skrótu bądź o sumie, np.

suma MD5. Istnieje szereg algorytmów

do wyznaczania odcisków. Algorytmy te

reprezentują tzw. funkcje jednokierun-

kowe (ang. one-way functions ), gdyż

na podstawie otrzymanej wartości nie

można odtworzyć danych, z których

został wygenerowany odcisk. Odcisk

jest prawie niepowtarzalny. Wystar-

czy zmienić jeden bajt danych, aby

otrzymać inną wartość skrótu. Istnieje

pewne prawdopodobieństwo (zniko-

me, ale jednak), że dla dwóch różnych

zestawów danych otrzymamy iden-

tyczne wartości hash . Mimo tej uwagi,

algorytmy tego typu znakomicie nadają

się do weryikacji, czy plik, ściągnięty

przez nas z Internetu, jest poprawny.

Najpopularniejszymi algorytmami są

użyte w artykule MD5 i SHA1, ale ist-

nieje wiele innych. Dobrym przykładem

jest popularny klient sieci P2P eDonkey .

“Osiołek” używa modyikacji algorytmu

MD4 (starsza odmiana aktualnie stoso-

wanego MD5).

Plik uruchamiamy i odpowiadamy na

kilka pytań. Jednym z nich będzie pyta-

nie o katalog docelowy – podajemy np.

/opt . W katalogu docelowym zostanie

utworzony podkatalog o nazwie zależ-

nej od wersji, którą instalujemy. Gdy

będzie to wersja 1.4.2_05, to katalog

ten będzie nosił nazwę: j2sdk1.4.2_05 .

Tak zainstalowana Java nie jest dla

nas zbyt przydatna, ponieważ za

każdym razem należy podawać pełną

ścieżkę do plików java , javac oraz

pozostałych. Rozwiązaniem jest dopi-

sanie dodatkowej ścieżkę do zmiennej

PATH . Najlepiej zrobić to w pliku /etc/

bashrc :

export PATH=$PATH:/opt/j2skd1.4.2_05/bin

www.lpmagazine.org

dla programistów

��

że pozwala szybko zbudować interfejs

– stosowanie menedżerów wyglądu

wymaga czasem wzajemnego osadza-

nia elementów interfejsu, co oznacza

konieczność dokładniejszego jego

zaplanowania. Mówiąc krótko, trzeba się

zastanowić nad tym, co chcemy otrzy-

mać. Podstawową wadą usunięcia mene-

dżera wyglądu jest fakt, że komponenty

przy zmianie wymiaru okna nie będą się

samoczynnie centrować.

Na Rysunku 4 widać dwa okna.

Oprócz podstawowego okna naszej

aplikacji, będziemy również stosować

okno wyboru pliku. Dodanie tego

okna wymaga dopisania definicji nowej

zmiennej na początku ciała klasy:

��

�

��

�

��

�

��

Rysunek 1. Schemat programu

private javax.swing.JPanel jContentPane S

= null;

dla danych tekstowych bądź dla danych

z pliku. Jak widać, struktura programu

nie jest skomplikowana. Po tej krótkiej

chwili refleksji zaczynamy tworzyć nasz

program.

trzy główne systemy GUI: AWT, Swing

oraz SWT. Pod względem wydajności

najlepszy jest SWT, ale my skorzysta-

my ze Swing, który stał się standar-

dem wśród aplikacji Javy. Tym samym,

jako obiekt bazowy używamy ramki

( Frame ). Zwróćmy uwagę, że przy

wybieraniu innych typów zmienia się

wartość pola superclass . W naszej apli-

kacji w tym polu edycyjnym powinna

znajdować się następująca wartość:

javax.swing.Frame .

Wpisanie tej linijki kodu spowoduje, że

Eclipse, oprócz projektowanego przez

nas okna, będzie wyświetlał także okno

wyboru pliku. Nie jest to zbyt duża wada

i można przyzwyczaić się do takiego

rozwiązania.

Pozostaje nam teraz ustawienie

wszystkich komponentów na formatce.

Dodanie nowego komponentu powo-

duje generowanie nowej funkcji, której

zadaniem jest utworzenie kontrolki.

Pamiętajmy o nazwaniu poszczególnych

widgetów, przy czym nie ustalamy

własności name , ale field name . W ten

sposób zmienne reprezentujące kompo-

nenty będą posiadały znaczące nazwy,

co ma zasadnicze znaczenie – nasz kod

będzie czytelny dla każdego innego pro-

gramisty.

Tworzenie projektu i klasy

głównej

Pracę nad programem rozpoczynamy

od utworzenia projektu. Z menu File

wybieramy pozycję New , a z listy, która

się nam ukaże, opcję Project . Otrzymu-

jemy okno, w którym zebrano wszystkie

dostępne typy projektów. Nas interesuje

Java Project . Po wybraniu projektu

naciskamy przycisk Next . Ukaże się

nam okno podobne do tego z Rysun-

ku 2. Uzupełniamy tylko jedno pole,

oznaczone jako Project Name , w które

wpisujemy nazwę naszego projektu, np.

HashCalc .

Po utworzeniu projektu (wystar-

czy wcisnąć przycisk Finish ) należy

utworzyć klasę główną, reprezentującą

podstawowe okno naszej aplikacji.

Ponownie z menu File wybieramy opcję

New , lecz na liście, która się nam ukaże,

wskazujemy Visual Class . Jeśli nie ma

takiej możliwości, oznacza to, że nie

mamy zainstalowanej wtyczki VE. Po

wybraniu Visual Class zobaczymy okno

podobne do tego z Rysunku 3. Pierwszą

rzeczą, którą należy zrobić, to nazwać

okno (pole Name ). Klasę nazywamy

tak jak projekt: HashCalc . Następnie

z listy Style wybieramy klasę bazową

naszego okna. Mamy do dyspozycji

Interfejs użytkownika

Po utworzeniu projektu i szkieletu

klasy rozpoczynamy tworzenie inter-

fejsu. Korzystamy z kontrolek Swing ,

choć możemy wykorzystywać również

AWT. System Swing, podobnie jak inne

systemy GUI w Uniksach, dostarcza

specjalnych obiektów, dbających o

równomierne rozłożenie komponentów.

Jeśli z pewnych powodów nie lubimy

stosować menedżerów wyglądu i zależy

nam na samodzielnym zarządzaniu

widgetami, to należy usunąć ten mecha-

nizm. Wybieramy widok projektowane-

go okna, klikamy gdzieś na jego środku

i przechodzimy do okna własności (ang.

properties ). Odszukujemy własność

Layout i z listy wyboru wybieramy war-

tość null .

W ten sposób pozbyliśmy się mene-

dżera wyglądu. Teraz każdy komponent

przez nas położony możemy dowol-

nie przemieszczać oraz zmieniać jego

wymiary. Takie rozwiązanie ma tę zaletę,

Poprawki w kodzie

interfejsu

Gdy interfejs naszej aplikacji jest już

zaprojektowany, to musimy jeszcze

wprowadzić małe poprawki, związa-

ne z widgetem JComboBox . Wybieramy

w nim, czy wartość odcisku ma być

wyznaczona dla pliku, czy dla danych

tekstowych. W kodzie źródłowym

zmienna tego komponentu nosi nazwę

TypeComboBox. Pełen kod tej metody

jest bardzo krótki, a przedstawia

go Listing 1. Względem oryginalnej

metody, wygenerowanej przez śro-

dowisko Eclipse, różni się ona tylko

następującą linią kodu:

TypeComboBox = new JComboBox(type_items);

październik 2004

Eclipse i Java

dla programistów

DataTextField.setText("");

MD5TextField.setText("");

SHA1TextField.setText("");

int state;

state = getJfc().showOpenDialog(this);

if (state == jFileChooser. S

APPROVE_OPTION) {

DataTextField.setText(jFileChooser. S

getSelectedFile().getAbsolutePath());

}

Cała metoda tworząca przycisk CleanBtn

została przedstawiona na Listingu 2. Czy-

telników, którzy po raz pierwszy widzą

Javę, zapewne dziwi deklaracja action-

Performed . Tworzymy w ten sposób

potrzebny obiekt i od razy przeciążamy

odpowiednią metodę, choć lepiej powie-

dzieć, że definiujemy metodę anonimo-

wą.

Funkcja getJfc zwraca obiekt okna,

więc mogliśmy wywołać metodę show-

OpenDialog , a także tworzy okno, jeśli

potrzeba. Gdy okno zostanie zamknię-

te, to wartość wynikową metody show-

OpenDialog umieszczamy w zmiennej.

Następnie sprawdzamy, czy jest ona

równa wartości jFileChooser.APPRO-

VE_OPTION . Jeśli tak, to oznacza to, że

użytkownik wskazał plik oraz zatwier-

dził ten fakt przyciskiem OK w oknie

wyboru pliku. Pozostało nam tylko

przenieść pełną ścieżkę wybranego

pliku do komponentu DataTextField .

Zajmijmy się teraz funkcją getJfc .

Podczas budowy interfejsu każdy kom-

ponent położony na formatce powoduje

utworzenie funkcji z przedrostkiem get .

Ponieważ samodzielnie zdefiniowaliśmy

zmienną okna wyboru, to aby utrzymać

tę samą notację, dla porządku powinni-

śmy utworzyć odpowiednią funkcję get .

Sposób działania tej funkcji jest nastę-

pujący: jeśli wartość zmiennej jFileCho-

oser wynosi null , to należy utworzyć

nowy obiekt; to dokładnie robi każda

z funkcji z przedrostkiem get . Pełną treść

funkcji getJfc zawiera Listing 3. Dodat-

Rysunek 2. Tworzenie nowego projektu

W przypadku przycisku Koniec

(zmienna EndBtn ) chcemy doprowadzić

do zakończenia pracy programu. Wystar-

czy wywołać standardową metodę exit ,

co sprowadza się do jednej linii kodu

umieszczonej w treści actionPerformed :

Oryginalna metoda nie przekazuje żad-

nych danych w argumencie konstruk-

tora JComboBox . W naszej podaliśmy

tablicę elementów, którą ma zawierać

nasz ComboBox . Definicję tej tablicy

(podobnie jak okna wyboru plików)

umieszczamy na początku ciała klasy

HashCalc :

System.exit(0);

Wybór pliku

W naszej aplikacji posługujemy się

dodatkowym oknem, przeznaczonym do

wyboru pliku. Okno to zdefiniowaliśmy

już wcześniej, dopisując odpowiednią

deklarację na początku ciała klasy Hash-

Calc .

Wywołanie okna nastąpi po wybra-

niu przycisku z trzema kropkami, który

znajduje się obok pola edycyjnego Data-

TextField . Obsługa zdarzenia dla tego

przycisku to wywołanie innej metody o

nazwie SetFileName . Ta metoda nie jest

zbyt długa:

private String[] type_items={"dane S

tekstowe","dane z pliku"};

Przyciski

„Czyść” i „Koniec”

Po trywialnych zmianach w kodzie

interfejsu możemy przystąpić do

implementacji zachowań naszych

przycisków. Na początek zajmijmy się

przyciskiem „Czyść” (w kodzie nosi on

nazwę CleanBtn ). Zgodnie z naszymi

założeniami, ma on czyścić zawartość

trzech pól edycyjnych (pola danych

bądź nazwy pliku oraz dwóch pól,

w których są umieszczane wartości

hash ).

Aby dodać nową obsługę zdarzenia,

wystarczy w oknie JavaBeans wskazać

potrzebny komponent i nacisnąć lewy

przycisk myszy. Pokaże się niewielkie

menu, w którym wybieramy podmenu

Events i z następnej listy opcję action-

Performed . Zostaniemy przeniesieni

do edytora, a kursor zostanie umiesz-

czony w treści wygenerowanej metody.

Powinna się tam znajdować jedna

linijka kodu, wyświetlająca komunikat

tekstowy. Ponieważ przycisk ma czyścić

pola edycyjne, to wystarczą następujące

trzy linijki wstawione zamiast oryginal-

nej treści:

Rysunek 3. Tworzenie klasy reprezentującej okno główne aplikacji

www.lpmagazine.org

dla programistów

obsługujący tę sytuację przedstawia się

następująco:

if(TypeComboBox.getSelectedIndex()==0) {

if(doMD5Calc) CalcMD5HashFromString();

if(doSHA1Calc) CalcSHA1HashFromString();

}

W drugim przypadku otrzymujemy

jedynkę. Tym razem będziemy wyzna-

czać wartość hash dla danych zawartych

w pliku. Zmienna DataTextField zawiera

pełną ścieżkę pliku, który został wybrany

przez użytkownika:

if(TypeComboBox.getSelectedIndex()==1) {

if(doMD5Calc) CalcMD5HashFromFile();

if(doSHA1Calc) CalcSHA1HashFromFile();

}

Rysunek 4. Projektowanie okna programu HashCalc

Wyznaczanie wartości

hash dla danych

tekstowych

W zależności od wyboru użytkownika,

wartość odcisku może zostać wyznaczo-

na dla pliku bądź dla ciągu znaków.

Wywołujemy dwie różne funkcje dla tych

przypadków. Zajmijmy się funkcją obli-

czającą skrót MD5 dla ciągu tekstowe-

go. Jej nazwa to CalcMD5HashFromString ,

a treść znajduje się na Listingu 4.

Znajdujemy się w bardzo dobrej sytuacji,

ponieważ nie musimy samodzielnie zajmo-

wać się implementacją algorytmu MD5.

Biblioteka standardowa Javy zawiera odpo-

wiednie klasy. Na początek deklarujemy

zmienną reprezentującą obiekt liczący odcisk:

kowo, wyłączamy możliwość zaznacze-

nia więcej niż jednego pliku.

własność zaprzeczenia. Jeśli od początku

działania programu odpowiedni przy-

cisk wyboru jest zaznaczony, a zmienna

posiada wartość logiczną true , to gdy

użytkownik kliknie na przycisku, spo-

woduje jego odznaczenie i wykonanie

operacji zaprzeczenia – zmianę wartości

zmiennej z true na false . Dokładnie o to

nam chodziło – ponowne kliknięcie na

przycisku spowoduje jego zaznaczenie

i zmianę wartość logicznej z fałszu na

prawdę.

Teraz możemy oprogramować obsłu-

gę przycisku Oblicz hash (zmienna o

nazwie HashCalcBtn ). Na początek spraw-

dzamy, czy pole DataTextField zawiera

jakieś dane:

Wybór algorytmów,

czyli przyciski wyboru

md5 i sha1

Nasz program pozwala na wybór algoryt-

mów, dla których ma zostać wyznaczona

wartość hash . Wybór algorytmu odbywa

się za pomocą widgetów checkbox .

Implementację rozpoczynamy od dekla-

racji dwóch zmiennych:

private boolean doMD5Calc = true;

private boolean doSHA1Calc = true;

MessageDigest md=null;

Wartością domyślną jest true , co ozna-

cza, że po uruchomieniu programu

wyznaczanie odcisku ma następować

dla obydwu algorytmów (wartości tych

zmiennych są sprawdzane w obsłudze

przycisku Oblicz hash ). Z tego powodu

zwracamy uwagę podczas projektowania

interfejsu, aby domyślnie obydwa przyci-

ski wyboru (o nazwach MD5CheckBox oraz

SHA1CheckBox ) były zaznaczone.

Użytkownik może dowolnie wybie-

rać pomiędzy tymi dwoma algorytma-

mi. Aby to umożliwić, należy utworzyć

obsługę zdarzenia itemStateChanged dla

przycisków wyboru. Kod, który należy

podać, to jedna linia programu, np.

dla algorytmu MD5: doMD5Calc=!do-

MD5Calc; .

Ponieważ zmienna doMD5Calc jest

typu logicznego, to wykorzystujemy tutaj

if(DataTextField.getText(). S

compareTo("")==0) return;

W drugim kroku deklarujemy tablicę

b , w której znajduje się ciąg tekstowy,

na podstawie którego wyznaczymy

odcisk. Wykorzystamy metodę getBy-

tes , która zmieni typ String na ciąg

bajów:

Jeśli powyższy test powiedzie się, oznacza

to, że komponent DataTextField jest pusty

i nie przeprowadzamy żadnych obliczeń.

Następnie sprawdzamy, jaka wartość

została wybrana w kontrolce TypeCombo-

Box . Wykorzystujemy metodę getSelec-

tedIndex . Wartości zwracane tą metodą

odpowiadają dokładnie tablicy elemen-

tów, którą wcześniej zadeklarowaliśmy.

W pierwszym przypadku otrzymuje-

my zero. Jest to pierwszy element tablicy,

na którym znajduje się wartość dane

tekstowe . Wybranie tej wartości oznacza

obliczanie wartości hash z ciągu znaków

podanych przez użytkownika. Kod

Listing 1. Metoda tworząca komponent

TypeComboBox

private JComboBox getTypeComboBox () {

if ( TypeComboBox == null ) {

TypeComboBox = new

TypeComboBox . setBounds ( 13 , S

56 , 125 , 21 ) ;

TypeComboBox . setSelectedIndex ( 0 ) ;

}

return TypeComboBox ;

}

październik 2004

JcomboBox ( type_items ) ;

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: