0862.Galitz Cathleen - Duma i namiętność.pdf - Gorący romans Duo - romansocholiczka

C athleen G alitz

D uma i namiętność

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gillian Baron z całej siły zacisnęła pięść i uniosła rękę, ale zaraz opuściła

ją bezradnie wzdłuż ciała. Odetchnęła głęboko i podjęła kolejną próbę, ale ręka

znów bezwładnie opadła. Dopiero za trzecim razem udało jej się zmobilizować

na tyle, żeby zapukać do drzwi luksusowego apartamentu. Kiedy umilkło echo

trzech szybkich, dyskretnych uderzeń, Gillian musiała zebrać wszystkie siły,

żeby stłumić przemożną chęć rzucenia się do ucieczki, jak dzieciak, który dla

kawału dobija się do drzwi sąsiadów.

Sytuacja wydawała jej się zupełnie nierealna. Jakby miała wkroczyć w

magiczny portal, który przeniesie ją w przeszłość, do czasów, kiedy nie

musiałaby pukać do tych drzwi, ponieważ posiadała klucz do serca mężczyzny,

który tu mieszkał. W tamtych dawno minionych czasach jej życie było tak

bliskie ideału, jak to tylko po ludzku możliwe.

Ale jej szczęście prysło jak bańka mydlana pewnego tragicznego dnia,

kiedy wszystko zostało całkowicie, bezpowrotnie zniszczone.

Kiedy on ją znienawidził.

Sekundy płynęły, a drzwi pozostawały zamknięte. Gillian odetchnęła z

ulgą. Najwyraźniej nie było go w domu. A więc nie dojdzie do spotkania,

którego tak bardzo się bała.

- Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy - mruknęła pod nosem, odwróciła

się na pięcie i zaczęła schodzić po schodach.

Odgłos zbliżających się kroków sprawił, że zastygła w bezruchu.

- Chwileczkę! - rozległo się wołanie zza drzwi mieszkania. Gillian

zawróciła z westchnieniem. Nie chciała tu być.

Boże, jak strasznie nie chciała wywlekać przeszłości, ożywiać

wspomnień. Wciągać Bryce'a z powrotem w swoje powikłane, żałosne życie. A

najbardziej ze wszystkiego nie chciała, żeby kolana miękły jej na samą myśl o

- 1 -

tym, że za chwilkę stanie oko w oko z Bryce'em. Była przecież pewna, że ten

etap ma już dawno za sobą.

Wątpiła, czy on uwierzy, że przyszła tu wyłącznie w imieniu swojego

ojca. Prawdopodobnie, z typową dla siebie arogancją, uzna, że to tylko wybieg,

do którego się uciekła, by spróbować z powrotem się wśliznąć do jego życia.

Nie zdziwiłaby się, gdyby bez wahania zatrzasnął jej drzwi przed nosem.

Drgnęła, kiedy szczęknął otwierany zamek i Bryce McFadden stanął w

progu. Oprócz spłowiałych dżinsów nie miał na sobie niczego. W chwili, kiedy

rozpoznał gościa, w jego szaroniebieskich oczach mignęło coś jakby czułość.

Jednak już ułamek sekundy później jego wzrok stał się lodowato zimny.

- O, do...

- ...dobrze cię widzieć? - podsunęła żywo Gillian. Wolała się nie

przekonywać, czy miał na myśli powitanie, czy też niewybredne przekleństwo. -

Witaj, Bryce. Mam nadzieję, że cię nie obudziłam.

Zważywszy na jego niedbały strój, potargane włosy i trochę nieprzytomny

wyraz twarzy, obawiała się, że mogła mu przerwać czynność jeszcze bardziej

intymną niż sen.

Zresztą, co za różnica? To nie była jej sprawa.

Może i nie, ale mimo to serce zabiło jej mocniej, zupełnie jakby rozum

nie miał już nic do powiedzenia. Uciekając wzrokiem przed jego

stalowoniebieskimi oczami, które przeszywały ją niczym para sztyletów,

spojrzała w dół, na jego szeroką pierś, pokrytą kręconymi, złocistymi włosami,

które ciemniały stopniowo wzdłuż wąskiego szlaku wiodącego przez

umięśniony brzuch i niknącego za paskiem dżinsów. Co ona najlepszego robi?

Poczuła, że się czerwieni na samą myśl o tym, że mógł zauważyć, na co się

gapiła.

Bryce niedbałym gestem zaczepił kciuk o szlufkę spodni, oparł się leniwie

o framugę drzwi i zmierzył ją od stóp do głów wyzywającym, samczym

- 2 -

spojrzeniem, które znała aż za dobrze. Zrobiła nadludzki wysiłek, żeby

zignorować reakcję swojego ciała.

Bezmyślne, zwierzęce pożądanie, którego z jakiegoś powodu nie potrafiła

zwalczyć, nie mogło jej przecież przesłonić świadomości, że ma przed sobą naj-

podlejsze indywiduum, jakie ziemia nosiła. Ten człowiek zawiódł ją w

momencie, kiedy najbardziej potrzebowała jego wsparcia.

- Mogę wejść? - spytała, czując się raczej jak obnośna sprzedawczyni

środków czystości niż jak kobieta, która dzieliła kiedyś życie i łoże mężczyzny

stojącego w drzwiach.

- Oczywiście.

Kiedy zamykał za nią drzwi, skorzystała z okazji, żeby zerknąć do pokoju

dziennego. Przed telewizorem o wielkim, płaskim ekranie stała obszerna

skórzana kanapa, a obok pasujący do niej fotel. Przy oknie pysznił się zestaw do

ćwiczeń. Gdyby nie eleganckie meble, można by pomyśleć, że gospodarz

dopiero co się wprowadził - nie było tu żadnych drobiazgów stwarzających

domowy nastrój, a nagich ścian nie zdobił ani jeden obraz czy fotografia.

Głupia, chyba się nie spodziewałaś zobaczyć tu swojej podobizny? -

powiedziała do siebie w duchu. To, że sama nie byłaś w stanie się zdobyć na

wyrzucenie jego zdjęć, nie ma nic do rzeczy.

- Ładne mieszkanko - rzuciła, siląc się na nonszalancję. Zauważyła, że nie

miał choinki, mimo że do Gwiazdki został zaledwie tydzień. Widocznie nie

widział takiej potrzeby. Jedynym elementem wprowadzającym świąteczny

nastrój był stojący na niskim stoliku wesoły, kolorowy stroik, dziwnie

niepasujący do tego apartamentu o surowym, czarno-białym wystroju. Przed

oczami Gillian stanęło małe mieszkanko w wiktoriańskiej kamienicy, w którym

zaczynali wspólne życie. W niczym nie przypominało tego luksusowego, ale

zimnego apartamentu. Zacisnęła powieki, próbując odsunąć wspomnienie

przytulnego wnętrza z kwiatami w oknach, dzierganymi na szydełku firankami,

- 3 -

starymi, drewnianymi meblami wyszukanymi na bazarze... i małego,

słonecznego pokoiku, którego ściany sama wyłożyła tapetą w misie...

Dosyć!

Nie mogła się teraz rozkleić. Miała ważną, trudną sprawę do załatwienia.

- Napijesz się kawy? - spytał Bryce, przerywając niezręczne milczenie.

Gillian posłała mu niepewny uśmiech. Może ręce przestaną jej się trząść,

kiedy je zaciśnie na ciepłym kubku?

- Z przyjemnością.

Bryce pomógł jej zdjąć gruby płaszcz, który zimą w Cheyenne nie był

modnym kaprysem, lecz artykułem pierwszej potrzeby. Ten uprzejmy gest był

zupełnie naturalny, ale zarazem dziwnie nierzeczywisty. Kiedy poczuła dobrze

znany, korzenny zapach wody kolońskiej Bryce'a, wspomnienie czasów, kiedy

kochała tego mężczyznę, stało się tak wyraźne, jakby działo się to zaledwie

wczoraj.

Bryce zaprosił ją gestem, by usiadła, a sam zniknął w kuchni.

Zamyślona podeszła do stolika, żeby obejrzeć świąteczny stroik. W

środek wpięta była ozdobna karteczka. Nie mogąc powstrzymać ciekawości,

pochyliła się i przeczytała:

Tak! Po stokroć tak!

Kocham Cię,

Kim, do cholery, była Vi? Może, pomyślała Gillian z sarkazmem, nie

chodziło o imię, lecz o rzymską cyfrę sześć? Bryce z pewnością miał teraz tyle

kobiet, że dla ułatwienia przypisywał im numery.

Czarny humor nic jednak nie pomógł. Słowa na karteczce o wiele za

bardzo kojarzyły się z entuzjastyczną odpowiedzią na prośbę o rękę. Podłoga

pod stopami Gillian niebezpiecznie zafalowała. Zazdrość wypełniła jej serce. To

uczucie, które nie miało racji bytu tyle czasu po ich rozstaniu, było co najmniej

denerwujące.

- 4 -

0862.Galitz Cathleen - Duma i namiętność.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: