Brzydkie kaczątko(1).pdf

Hans Christian Andersen

Brzydkie Kaczątko

Prześlicznie było na wsi. Lato gorące, pogodne,

żółte zboże na polach, owies jeszcze zielony, na

łąkach stogi pachnącego siana. Bociany przechadzały

się powoli na wysokich, czerwonych nogach,

klekocąc po egipsku, bo takim językiem nauczyły się

mówić od matek. Dokoła wielkie lasy, cieniste,

szumiące, a w nich głębokie i ciche jeziora.

Prześlicznie, cudownie było na wsi.

Jasne słońce oświetlało stary dwór na pochyłości

wzgórza, otoczony murem i szeroką wstęgą wolno

płynącej wody. Z muru zwieszały się pnące rośliny, a

liście łopianu schylały się aż do wody. I było pod

nimi cicho i ciemno jak w cienistym lesie.

Pod jednym z takich liści młoda kaczka usłała

sobie gniazdo i siedziała na jajach. Nudziło się jej

bardzo, bo żadna z sąsiadek nie miała chęci w tak

piękną pogodę rozmawiać z nią o tym, co słychać na

świecie. Każda wolała pływać po przejrzystej wodzie,

pluskać się i schnąć na ciepłym słoneczku, a ona tylko

jedna jak przykuta siedzi w cieniu na gnieździe.

Skończyło się wreszcie jej udręczenie, jajka zaczęły

pękać i co chwila wysuwała się z innej skorupki

główka pisklęcia, oznajmiając cienkim głosikiem, że

żyje.

— Pip, pip! — wołały wszystkie.

— Kwa, kwa! — odpowiadała im poważnie matka,

a maleństwa zaczęły naśladować jej głos opowiadając

sobie, co widzą dokoła, i rozglądając się na wszystkie

strony.

Matka pozwalała mówić i patrzeć, ile im się

podoba, bo kolor zielony jest bardzo zdrowy dla

oczu.

— Ach, jaki ten świat duży! — wołały kaczęta

dobywając się z cienkiej skorupy i prostując z

przyjemnością nóżki i skrzydełka.

— Nie myślcie, że z tego gniazda widać cały świat

— rzekła matka. — Ho, ho! Ciągnie się on ogromnie

daleko, jeszcze za tym ogrodem, za łąką proboszcza,

het, het! Ale nigdy tam nie byłam.

Czyście już wszystkie wyszły ze skorupek? —

dodała wstając. — Jeszcze nie! Największe ani myśli

pęknąć. Ciekawam bardzo, jak długo będę tu na nim

pokutowała. Przyznam się, że mam już tego zupełnie

dosyć.

I usiadła z gniewem na upartym jajku.

— A cóż tam słychać u was, kochana sąsiadko? —

spytała stara kaczka, która wybrała się wreszcie w

odwiedziny do młodej matki.

— Z jednym jajkiem mam kłopot: ani myśli

pęknąć. A taka jestem zmęczona! A inne dzieci

ślicznie się wykluły, zdrowe, żwawe, żółciutkie, aż

przyjemnie patrzeć. Ładniejszych kacząt w życiu nie

widziałam.

— Pokaż mi to jajko, które nie chce pęknąć —

rzekła sąsiadka. — Ho, ho! Takie duże. To indycze

jajko. Znam się na tym, bo mi się niegdyś zdarzyło

wysiedzieć takie. Nie ma z tego pociechy; wody się

obawia, pływać nie umie. Namęczyłam się i na-

martwiłam nad nim. Wszystko na próżno; niczego

nauczyć go nie można. Pokaż no jeszcze to jajko. Tak,

tak, to indycze. Zostaw je i zajmij się lepiej swoimi.

Czas puścić dzieciaki na wodę.

— Nie — odparła kaczka. — Posiedzę jeszcze; tak

długo siedziałam, wytrwam parę dni dłużej.

— Jak chcesz, moja kochana!

I kaczka siedziała cierpliwie, aż pękło i wielkie

jajo.

— Pip, pip! — odezwało się pisklę i prędko

zaczęło wydostawać się ze skorupki. Było bardzo

duże i brzydkie. Kaczka patrzyła na nie z ciekawością

i uwagą.

— Ogromne pisklę — rzekła wreszcie — i

niepodobne do żadnego z moich. Czyżby to

rzeczywiście było indycze jajko? No, przekonamy się

o tym: musi iść do wody, choćbym je miała wciągnąć

za łeb własnym dziobem.

Nazajutrz była prześliczna pogoda. Gładka

powierzchnia wody błyszczała jak lustro i prawie że

zapraszała do pływania. Kaczka z całą rodziną

wybrała się do kąpieli i na dalszą wycieczkę. Plusk!...

i skoczyła w wodę.

— Kwa, kwa! — zawołała i dzieci zaczęły skakać

za nią jedno po drugim. Na chwilę kryły się w

wodzie z łebkami, lecz zaraz wypływały, poruszały

zgrabnie i szybko nóżkami i radziły sobie tak dobrze,

że przyjemnie było patrzeć.

Brzydkie kaczątko pływało razem z innymi.

„To nie indycze — rzekła do siebie kaczka. —

Umie pływać, i jak jeszcze! Może najlepiej ze

wszystkich. Jak prosto się trzyma, a jak doskonale

przebiera nogami. To moje własne dziecko. Nie jest

ono nawet takie brzydkie, jeśli się dobrze

przypatrzyć, tylko za duże trochę, no, bardzo duże".

— Kwa, kwa! — odezwała się znowu głośno. — Za

mną, dzieci! Muszę was wprowadzić w świat,

przedstawić na kaczym dworze, tylko trzymajcie się

blisko mnie, żeby was kto nie zadeptał; a najbardziej

strzeżcie się kota.

Przepłynąwszy kawałek drogi, kaczki wyszły

znów na ląd i dostały się na kacze podwórko. Hałas

tu był niesłychany, gdyż dwie rodziny kłóciły się

zapamiętale o główkę węgorza, którą tymczasem w

zamieszaniu kot rozbójnik pochwycił.

— Tak to bywa na świecie — rzekła kaczka i

obtarła dziób o piasek, bo sama miała apetyt na

główkę.

— A teraz naprzód! Równo poruszać nogami, a tej

starszej kaczce ukłońcie się grzecznie, tak, głową, to

bardzo znakomita osoba, jest Hiszpanką i dlatego

taka tłusta. Widzicie na jej nodze ten czerwony

znaczek? To największe odznaczenie, jakie kaczkę

spotkać może u ludzi: oznacza ono, że nie wolno jej

wyrządzić żadnej krzywdy, więc ją wszyscy szanują.

No, dalej, nogi rozstawiać szeroko, nie do środka,

kaczka dobrze wychowana powinna umieć chodzić.

Patrzcie zresztą na mnie. A teraz ukłońcie się i

powiedzcie: kwa! kwa!

Kaczątka wypełniały rozkaz matki. Inne kaczki

otoczyły je dokoła i przypatrywały się nowym

przybyszom.

— Jeszcze nas widać mało! — rzekła wreszcie

jedna. — Niedługo miejsca zabraknie. Ach, pfe! A cóż

to znowu? Patrzcie tylko, patrzcie, jak to kaczę

wygląda! Nie mogę znieść widoku takiego

brzydactwa.

Podbiegła do brzydkiego kaczęcia i ze złością

uszczypnęła je z całej siły w szyję.

— Daj mu spokój! — zawołała gniewnie matka. —

Przecież nikomu nic złego nie robi.

— Ale jest takie wielkie i takie dziwaczne, że nie

można na nie patrzeć. Po co takie stworzenie między

nami ? Każdy ma prawo dać mu poznać, co o nim

myśli.

— Ładne masz dzieci — rzekła starsza kaczka z

czerwonym strzępkiem na nodze. — Można ci

powinszować. Tylko to duże jakoś ci się nie udało.

Czy nie można by go trochę przerobić?

— Zdaje się, że nie można, proszę jaśnie pani! —

odrzekła kaczka skromnie. — Nie jest ono ładne, ale

posłuszne, dobre i doskonale pływa. Mam nadzieję,

że wyrośnie z tej brzydoty i będzie z czasem

mniejsze. Za długo siedziało w jajku i dlatego j takie

niezgrabne.

Dziobnęła je po szyi, wyprostowała piórka,

przygładziła. Niewiele to jednak pomogło.

— To kaczor — rzekła wreszcie — więc da sobie

radę, zwłaszcza że będzie silny. — Inne dzieci bardzo

ładne, bardzo ładne. No, możecie już iść. Bądźcie tu

jak u siebie, moje małe. A jeśli wam się zdarzy

znaleźć główkę węgorza, możecie mi ją przynieść.

I kaczęta były jak u siebie w domu.

Tylko jedno brzydkie kaczę popychano,

szczypano, odpędzano, a znęcały się nad nim nie

tylko kaczki, ale nawet i kury. „Za duże jest" —

powtarzali wszyscy bez wyjątku, a stary indyk, który

przyszedł na świat z ostrogami i wyobrażał sobie, że

jest królem, nastroszył wszystkie pióra niby żagle,

poczerwieniał na szyi i głowie aż po oczy i patrzył na

nie z groźnym oburzeniem. Biedne kaczątko samo nie

wiedziało, czy ma przed nim uciekać, czy zostać na

miejscu. Było mu bardzo smutno, że jest takie

brzydkie, lecz cóż na to poradzi?

Tak upłynął pierwszy dzień, a następne były

jeszcze gorsze. Brzydkie kaczątko zewsząd

odpędzano, nawet własne rodzeństwo stroniło od

niego i życzyło mu nieraz, żeby je kot porwał. Matka

zaczęła wstydzić się go także. „Idźże sobie ode mnie

— powtarzała coraz częściej. — Czego się przy mnie

plączesz?"

Kaczki je biły, kury dziobały, nawet dziewczyna,

która ptactwu dawała jeść, odtrącała je nogą.

Uciekło wreszcie i przedostało się przez płot na

drugą stronę, w krzaki. Gdy upadło na ziemię,

przestraszone ptaki frunęły i uciekły.

„To dlatego, że jestem takie brzydkie" —

pomyślało kaczątko i zamknęło oczy, aby nic nie

widzieć przez jedną chwilę. Lecz skoro odpoczęło,

zerwało się znowu i biegło dalej, dalej, aż do

wielkiego błota, gdzie mieszkały dzikie kaczki. Tutaj

przepędziło noc.

Nazajutrz dzikie kaczki zaczęły mu się

przypatrywać.

— Coś ty za jedno? — pytały zdziwione. A

kaczątko kłaniało się na wszystkie strony, jak umiało

i mogło.

— Jesteś potwornie brzydkie — rzekły dzikie

kaczki — ale cóż nam do tego? Bylebyś nie zechciało

żenić się w naszej rodzinie, nic nam do twej urody.

Rozumie się, że biedne pisklę nie myślało o

małżeństwie. Chodziło mu tylko o to, aby się mogło

przespać w gęstej trzcinie i napić wody z błota.

Tego mu nie broniły dzikie kaczki. Przebywało dni

parę w tym cichym ukryciu.

Razu pewnego z sąsiedniego stawu przyleciały

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: