Sambala - gwiezdna kraina.pdf - Free - furiatto40

Sambala - gwiezdna kraina?

Dawne teksty z Indii i Tybetu opowiadaj o ukrytej krainie zwanej Sambala, a wiele legend

wspomina o baśniowych warunkach, w jakich mogą żyć jej mieszkańcy. Pierwsze pisemne

wskazówki o tym ukrytym królestwie znajdują się w świętych księgach buddyzmu tybetańskiego,

Kandżur i Tandżur . Najstarsze teksty związane z Sambalą przetłumaczono z sanskrytu na tybetański

mniej więcej w jedenastym wieku. Od tamtej pory wielu poetów, joginów i uczonych z Tybetu i

Mongolii opracowało dodatkowe dzieła o tym tajemniczym miejscu.

Według tradycyjnego ujęcia, Sambala leży za kręgiem gór pokrytych wiecznym śniegiem i jest

królestwem jak z baśni, którego mieszkańcy żyją w przepychu i z wszelkimi wygodami. Stolicą

kraju jest Kalapa. Król mieszka w ekskluzywnie wyposażonym „pałacu klejnotów”: jasne światło

pali się tam również w nocy, a temperatura pomieszczeń jest regulowana wedle życzenia. Dawne

teksty opowiadały o wbudowanych w podłogi i sufity „kryształach”, z których wiało cieple lub

chłodne powietrze. Najbardziej zdumiewające są jednak „okna w dachu” i „magiczne zwierciadło”:

te pierwsze były ponoć tak skonstruowane, że można było przez nie widzieć życie w innych

światach, władca zaś posiadał „zwierciadło”, w którym mógł obserwować wydarzenia zachodzące

daleko od pałacu. Lamowie tybetańscy, którzy zetknęli się z cywilizacją Zachodu, interpretują owo

zwierciadło jako rodzaj monitora, który umożliwiał królowi kontrolowanie tego, co dzieje się na

całym świecie.

Fragment księgi Tandżur , opisujący drogę do Sambali.

W ukrytym królestwie było wiele innych zdumiewających rzeczy; dawne teksty wymieniają na

przykład „kamienne konie o sile wiatru” oraz „samoloty z kamienia”. Czy w Sambali znano latające

maszyny? Niektórzy współcześni lamowie naprawdę wierzą, że „kamienne konie” mogły być

obiektami skonstruowanymi według najnowszych zasad techniki. W tybetańskich klasztorach

dyskutuje się obecnie, czy „kamień” nie oznaczał paliwa do latających obiektów lub raczej jakiejś

substancji, z której te obiekty zbudowano.

Tybetańskie podania lokalizują Sambalę zwykle gdzieś na północ od Tybetu, za ośnieżonymi

szczytami Himalajów. Według najwcześniejszych zapisków leży ona na północ od Bodh-Gaya,

świętego buddyjskiego miejsca w północnych Indiach, i jest „ukryta”. Od setek lat w tybetańskich

klasztorach mnisi głowią się nad dokładnym usytuowaniem królestwa. Opinie na ten temat różnią

się tak znacznie, że niektórzy lamowie wybierają północny Tybet, a inni biegun północny. Mówiło

się nawet o Nowym Jorku.

Jeden z głównych punktów spornych stanowi kwestia, czy ludzkie oko jest w stanie dostrzec

Sambalę. Jeśli kiedyś gdzieś się znajdowała lub znajduje się nadal, jakim sposobem może

pozostawać w ukryciu? Nasza znajomość powierzchni Ziemi w zasadzie wyklucza istnienie

ogromnego kraju, o którym nikt by dotychczas nie wiedział. Na tej planecie nie ma miejsca na

ukrytą przed światem krainę z 96 księstwami. Nie znamy również - między innymi dzięki mapom

satelitarnym - łańcucha górskiego, który tworzył by kształt ośmiopłatkowego kwiatu lotosu, a tak

właśnie pisze się o Sambali. Podczas gdy mnisi buddyjscy nadal próbują ustalić położenie królestwa

gdzieś na Ziemi, prości wyznawcy buddyzmu uznają Sambalę po prostu za królestwo niebieskie.

Królestwo Sambala według wyobrażeń lamaizmu tybetańskiego. W środku okręgu utworzonego przez

ośnierzone górskie szczyty stoi pałac króla Rudry Cakrina, otoczony przez osiem księstw w kształcie

płatków kwiatu lotosu.

Niektórzy bardziej otwarci Tybetańczycy poszukują Sambali w gwiazdach, przypuszczając, że

znajduje się ona na innej planecie. Nawet Dalajlama zastanawiał się nad tą możliwością. Czy

Sambala jest światem pozaziemskiej cywilizacji, o której dowiedzieli się kiedyś Tybetańczycy? A

może jest to tajemnicza kraina istniejąca poza czasem i przestrzenią? Zastanawiano się nawet nad

tym, czy Sambala nie znajduje się czasem w innym wymiarze lub w świecie równoległym. Była by

wówczas na wyciągnięcie ręki, a i tak nikt by jej nie dostrzegał.

„Przewodniki” po Sambali

Istnieją „przewodniki” próbujące opisać drogę do Sambali, lecz spisano je używając tak bardzo

niejasnych i starożytnych pojęć, że trudno się w nich rozeznać. Opisy dróg zaczynają się z reguły w

konkretnych miejscach Indii i Tybetu i wiodą w nieznane rejony na dalekiej północy. Wszystkie są

jednak zgodne w pewnym zaskakującym szczególe, ponieważ kierują podróżnika do punktu, z

którego może on wyruszyć dalej w y ł ą c z n i e d r o g ą p o w i e t r z n ą! I tak w poemacie,

napisanym w 1557 roku przez pewnego tybetańskiego księcia, czytamy:

„A wtedy dostojni uniosą cię na ramionach przy wtórze złotych dzwoneczków u stop i niczym

kłębek waty przelecisz nad łańcuchami gór. Dzięki ich cudownej mocy popłyniesz w powietrzu

jak parasol i zawstydzisz orły”.

Również w Kalapar Jugpa , tekście przetłumaczonym w XVII wieku z sanskrytu, opis podroży

kończy się na ośnieżonym szczycie, gdzie mieszkają „demony”, które lecą z podróżnymi do

Sambali.

Niektórzy tybetańscy lamowie sądzą, że zginie każdy, kto spróbuje tam dotrzeć współczesnym

samolotem. W podroży niezbędne są bowiem określone „siły”, które pomagają pokonać rozliczne i

nadnaturalne przeszkody. Lama Kungpa Rinpocze stwierdził:

„To jak z podrożą na Księżyc. Czy potrafisz sobie wyobrazić lot na Księżyc bez rakiety?”

Prości Tybetańczycy uważają Sambalę za rodzaj nieba ponad chmurami. Tybet przemierzali

niegdyś lamowie - mani - wędrowni artyści. Występowali na ludowych festynach, prezentując

otaczającym ich tłumom zwoje, na których namalowano drogę do Sambali. Śpiewali i snuli

rozmaite opowieści o wędrówce i przeciwnościach, jakie należy pokonać. Droga kończyła się na

ośnieżonym szczycie, z którego wiodły schody do chmur. Lamowie-mani śpiewali, że jest to „furta,

którą wchodzi się do Sambali”! Ze współczesnego punktu widzenia „schody” mogły by być

kosmodromem.

Zdjęcie wykonane z orbity wokółziemskiej: Himalaje z ośnieżonymi szczytami (w dole) w rejonie Tybetu.

Czy ten widok mieli przed oczami podróżnicy do Sambali?

Istnieje też wzruszająco naiwny tybetański rysunek, na którym grupa podróżników wędruje do

Sambali po prostu po łuku tęczy. Niektórzy lamowie wierzą, że istnieją jogini, którzy są w stanie

odbyć podroż astralną do tajemniczego królestwa, a wielu buddystów modli się żarliwie, aby

właśnie tam ponownie się narodzić.

Atak czy przyjacielski kontakt?

Pewna tybetańska przepowiednia głosi, że któregoś dnia „zły duch” ogłosi „barbarzyńcom”

(czyli wszystkim ludziom, którzy nie wierzą w buddyjską naukę kalcakra), że nie są

najpotężniejszymi mieszkańcami świata, istnieje bowiem królestwo Sambala! Niektórzy lamowie

sądzą, że dzięki środkom technicznym „barbarzyńcy” mogli by się dowiedzieć o istnieniu Sambali,

a nawet do niej dotrzeć. Według przepowiedni, zaowocowało by to przyjacielskim porozumieniem.

Rudra Cakrin, władca Sambali, powitał by intruzów i zaoferował ich przywódcy wspólne rządy. Po

jakimś czasie wódz „barbarzyńców” próbował by jednak zdobyć władzę absolutną. Samoloty

intruzów nadleciały by nad Sambalę i doszło by do powietrznej bitwy. Plany „barbarzyńców”

spełzły by jednak na niczym, ponieważ Rudra Cakrin unicestwił by wrogów.

W tekstach napisano, że król wzniesie się nad Sambalę i zniszczy najeźdźców. Niektórzy

lamowie wyciągnęli w związku z tym wniosek, że musiał by przybyć na Ziemię z pozaziemskiego

świata, ponieważ obecnie lamowie identyfikują Dżambudwipę z kulą ziemską, a nie jedynie z

kontynentem. Po tej ostatniej bitwie z nieba spadnie „żelazne koło” i ogłosi początek panowania

Rudry Cakrina - stąd też bierze się jego przydomek „Pędzący na kole”'. Niektórzy jogini widzieli

już ponoć w wizjach owo „żelazne koło” i zgodnie twierdzą, że zbliżało się do „domu”, identyfiko-

wanego również z naszą planetą.

Po zwycięstwie Rudra Cakrin rozciągnie swe panowanie na cały świat i nastanie Złota Era: nie

będzie chorób, wszyscy staną się długowieczni, nikt nie będzie musiał pracować, aby zarobić na

chleb; jedzenie będzie powstawało „samo z siebie”, a ludzie pozyskają „magiczne siły”. Nauka i

technika rozkwitną ku pożytkowi ogółu i będą służyć wyłącznie pokojowym celom.

Podobne przepowiednie można spotkać na całym świecie. Prastara legenda o Sambali stanowi

zatem kolejne ogniwo w łańcuchu tych opowieści. Ale gdzie naprawdę leży owo mityczne

królestwo? Może żyjemy w epoce, która dzięki swoim osiągnięciom technicznym znajdzie

odpowiedź na to pytanie.

Autor: Gisela Ermel

Sambala - gwiezdna kraina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: