fakty_i_mity_2002_128_33.pdf

Papież do domu przyleciał !!!

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 33 (128) 16 – 22 sierpnia 2002 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

BIBLIA WARSZAWSKA

„Ktokolwiek by tedy rozwią-

zał jedno z tych przykazań naj-

mniejszych i nauczałby tak ludzi,

najmniejszym będzie nazwany

w Królestwie Niebios” (Mt 5. 19) .

„Nie gromadźcie sobie skar-

bów na ziemi...” (Mt 6. 19) .

„...darmo wzięliście, darmo

dawajcie. Nie miejcie w trzosach

swoich złota ani srebra, ani mie-

dzi, ani torby podróżnej, ani dwu

sukien, ani laski...” (Mt 10. 8–10) .

„...uczcie się ode mnie, że je-

stem cichy i pokornego serca...”

(Mt 11. 29).

„...ktokolwiek by chciał być

między wami pierwszy, niech bę-

dzie sługą waszym” (Mt 20. 26) .

„...Syn Człowieczy nie przy-

szedł, aby mu służono, lecz aby słu-

żył i oddał życie swoje na okup za

wielu” (Mt 20. 28) .

„A wszystkie uczynki swoje peł-

nią, bo chcą, aby ich ludzie widzie-

li... Lubią też pierwsze miejsce na

ucztach i pierwsze krzesła w syna-

gogach, i pozdrowienia na rynkach,

i tytułowanie ich...” (Mt 23. 5–7) .

„Nikogo też na ziemi nie na-

zywajcie ojcem swoim; albowiem

jeden jest Ojciec wasz, Ten w nie-

bie” (Mt 23. 9) .

„Biada wam uczeni w Pi-

śmie... na zewnątrz wydajecie się

ludziom sprawiedliwi, wewnątrz zaś

jesteście pełni obłudy i bezprawia”

(Mt 23. 27–28).

„Piotr zaś podniósł go, mó-

wiąc: Wstań, i ja jestem tylko czło-

wiekiem” (Dz 10. 26).

„Jeżeli zatem mamy pożywie-

nie i odzież, poprzestawajmy na

tym” (1 Tm 6. 8).

„Biskup zaś ma być nienagan-

ny, mąż jednej żony... nie oddający

się pijaństwu... nie chciwy na grosz...”

(1 Tm 3. 2–3).

„...ludzi spaczonych na umy-

śle i wyzutych z prawdy, którzy są-

dzą, że z pobożności można ciąg-

nąć zyski” (1 Tm 6. 5) .

„...albowiem lepiej jest wstą-

pić w stan małżeński niż gorzeć”

(1 Kor 7. 9).

„Paście trzodę Bożą, która

jest między wami... nie dla brzyd-

kiego zysku, lecz z oddaniem, nie

jako panujący... lecz jako wzór...”

(1 P 5. 2–3).

(itd)

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 33 (128) 16 – 22 VIII 2002 r.

FAKTY

Do końca ich umiłował

POLSKA Od 16.08. znowu, po raz dziewiąty, „habemus papam”

wraz z 30-osobowym watykańskim orszakiem. Zdrowia JPII

strzeże 140 lekarzy i 12 konsultantów, a bezpieczeństwa – prawie

20 tys. policjantów i ochroniarzy. Wszystko po to, aby poświęcić

kolejny kościół i zareklamować katolicką wersję Bożego miłosier-

dzia. Watykan uspokaja, że papież w Polsce nie zostanie.

Czy ktoś wyobraża sobie taki cyrk 24 h/dobę przez 365 dni

w roku!!?

Wizyta JPII to przełomowe wydarzenie dla ludzi SLD. Prezy-

dent spotka się ze swoim najwyższym autorytetem czterokrot-

nie. Odpowiedzialny za wizytę minister Janik (współpracujący

na co dzień z hierarchami) przemawia już prawie jak ksiądz,

powołuje się na Opatrzność i nie ma wątpliwości, że dzięki wi-

zycie „staniemy się trochę lepsi”.

Bo dobro emanuje, nawet wtedy gdy śpi...

Na polskich prezesów padł blady strach po zlinczowaniu przez

stoczniowców szefa „Odry”. Od pół roku nie płacił on pracow-

nikom, a w ostatnich dniach stracił stanowisko na wniosek ra-

dy nadzorczej. Prokuratura interesowała się poczynaniami pre-

zesa od czerwca. Sprawę pobicia bada aż 14 prokuratorów!

Sprawę prezesa badał jeden. To co jest ważniejsze: kilka sinia-

ków czy 100 ludzi pracujących pół roku za darmochę?

Samoobrona, odwołując się do art. 62 konstytucjI, chce złożyć

tysiące pozwów sądowych przeciwko Ministerstwu Pracy i Mi-

nisterstwu Skarbu Państwa, oskarżając je o brak opieki nad bez-

robotnymi. Większość z nich nie ma zasiłków, a zapomogi wy-

noszą często 20–30 zł.

Może to zmusi wreszcie pseudolewicowy rząd do naprawdę koniecz-

nych oszczędności, np. likwidacji senatu, płac kominowych itp.

KRAKÓW Prokuratura nałożyła na majątek Romana K., byłe-

go prezesa Optimusa, zabezpieczenie w wysokości 30 mln zł!

Skandal i dochodzenie wokół najbogatszego w Polsce dobro-

czyńcy Kościoła zbiegły się w czasie z poświęceniem sanktu-

arium w Łagiewnikach, którego był on głównym sponsorem.

Roman K. nie jest pierwszym, który się zawiódł na bożym mi-

łosierdziu w wersji katolickiej.

OŻARÓW Prymas modlił się wraz z pracownikami upadającej

fabryki kabli. Zaznaczył jednak, że „Bóg nie działa na ludzki

sposób, dlatego nie należy spodziewać się cudów”... Przestrze-

gał: „biada wam, bogacze, biada wam, którzy śmiejecie się bez-

trosko, biada wam, którzy gardzicie drugim człowiekiem”.

No właśnie, księże prymasie, no właśnie...

DARŁOWO Aż 64 kolonistów z Otwocka zaraziło się czer-

wonką na koloniach zorganizowanych przez Caritas diecezji war-

szawsko-praskiej. Dwoje z nich poleży dłużej w szpitalu.

Wigilijne dzieło pomocy trwa.

EUROPA Powódź w środkowej Europie. Zalane są Austria,

Niemcy i Czechy. W Alpach ulewa spowodowała lawiny błotne.

Kilka miast jest odciętych od świata. Żywioł pochłonął ponad

20 ofiar śmiertelnych. Tymczasem w wyniku ubiegłotygodniowej

powodzi koło Noworosyjska nad morzem Czarnym zaginęło bez

wieści co najmniej 300 osób! Rejon jest zagrożony epidemią.

Tradycyjnie po wizycie Papy – silne opady spodziewane są i u

nas. Już taka jego moc, że razem z Duchem Św. wylewają rzeki.

AZJA Południową Azję przykrywa z kolei gęsta chmura zanie-

czyszczeń. To ona jest przyczyną katastrof ekologicznych takich

jak powodzie czy susze, a nawet spadek plonów – podaje ra-

port ONZ. Naukowcy ostrzegają, że smog może zagrozić życiu

milionów ludzi; tylko w Indiach z powodu zanieczyszczeń umie-

ra rocznie 2 miliony obywateli. W ciągu tygodnia chmura mo-

że przenieść się nad Europę...

...Jak tylko Słońce z Wadowic przestanie nam świecić...

NIEMCY Siedem kobiet wyświęconych w czerwcu na kapłan-

ki, a później wyklętych przez Watykan nadal będzie odprawiać

msze i udzielać sakramentów. Kilka z nich straci pracę, bo wy-

kładały teologię katolicką. Kobiety są często proszone przez roz-

maite grupy wiernych o sprawowanie sakramentów.

A bez celibatu może być tak pięknie: kto dzisiaj odprawia,

kochanie, ty czy ja?

WIELKA BRYTANIA Opinia publiczna aż w 2/3 jest przeciw-

na udziałowi brytyjskiej armii w ataku na Irak. Przeciwko woj-

nie wypowiedziało się 3 tys. duchownych anglikańskich z no-

wym prymasem Church of England na czele, oraz trzech bisku-

pów katolickich. Bezkrytyczny sojusznik Ameryki, Tony Blair,

ma też przeciw sobie większość partyjnych kolegów.

Kwaśniewski ma łeb – cała iracka ropa dla nas i jankesów?!

KANADA Światowe Dni Młodzieży przyniosły 19 mln dolarów

deficytu. Ogółem koszty katolickiej fety sięgnęły 42 mln, a więc

niedobór to niemal połowa tej sumy! „Zwracamy się do wszyst-

kich, którzy zechcieliby nam pomóc” – błaga arcybiskup An-

thony Meagher, główny organizator imprezy.

O, niewdzięczni! Wartości duchowe przeliczać na pieniądze!

ROSJA Rząd sceptycznie ocenił parlamentarną inicjatywę zwro-

tu ziemi dla Cerkwi. W tej sytuacji Aleksij II stwierdził, że Ko-

ściół prawosławny będzie starał się o nadanie praw własności

tylko tym gruntom, które obecnie użytkują klasztory.

Cerkiewne są mało kumate. Od konkordaciku trzeba zaczynać.

Już trzeci ksiądz (Słowak) pracujący w Rosji został uznany za

persona non grata. MSZ zakwestionował autentyczność jego za-

proszenia wydanego przez parafię. Niechętne katolickim du-

chownym są też inne kraje WNP.

Jakoś gniewu papieża się nie boją, o błogosławieństwo też nie

zabiegają. Jak oni z tym żyją..?

BUŁGARIA Podziały w Cerkwi prawosławnej pociągnęły za so-

bą pierwszą ofiarę śmiertelną. Podczas kłótni o klasztor dwóch

rywalizujących grup – zamordowano duchownego. Podejrzani

są dwaj księża uznający zwierzchnictwo patriarchy Maksyma.

Ci zabili w imię wiary, tamten za nią zginął. A my to wszystko...

Punkt kulminacyj-

ny histerii większości narodu. Któż go nie kocha? Kto i przed

kim śmiałby się do tego przyznać?! Kto nie kocha, a przynaj-

mniej nie lubi, nie szanuje i nie podziwia własnej zwycięskiej

drużyny piłkarskiej, powracającej z pucharem świata do oj-

czyzny? Czy Anglicy – nawet ci bardzo liberalni – nie podzi-

wiają majestatu swojej królowej, gdy jedzie w złotej karecie?

Wszak życzą jej dobrze, choć często się z nią nie zgadzają.

Karol Wojtyła vel Jan Paweł II jest postacią szczególną,

to prawda. Charakter jego panowania też jest szczególny.

Niech nas nie dziwią okrzyki zachwytu nad heroizmem i świę-

tością słabego, grzesznego jak my człowieka. Ludzie tego

potrzebują. Tysiące oczu, które jeszcze wczoraj płakały nad

niedolą dzieci nie mających wyprawki do szkoły, dziś płaczą

jeszcze rzewniej nad starym, pochylonym papieżem. Tak, jest

stary i słaby, ale to przecież najbardziej hołubiony starzec

świata, człowiek, który nigdy, w całym swym życiu, nie za-

znał niedostatku, nie szukał pracy, pławi się w bajecznych

luksusach, toleruje i podsyca kult własnej osoby. Niemal

widać, jak ten kult, to paranoiczne uwielbienie tłumów trzy-

ma go przy życiu, dodaje sił. On też potrzebuje ludzi, ludzi

Kościoła. Nie przyjechał tu do komuchów i antyklerykałów,

nie powie nic ofiarom wyzysku swego Kościoła, tak jak

w Kanadzie odmówił spotkania z ofiarami księży pedofilów.

Przyjechał do swoich i swoi go przyjęli.

Czy kocha Polskę, swoją ojczyznę? Z całą pewnością. Po-

laków również, z wyjątkiem tych, którzy są mu przeciwni.

Dla takich zawsze, przez cały swój pontyfikat, miał zimne,

nieprzejednane serce. Byli to nieprawomyślni teologowie

i biskupi usuwani ze stanowisk, kościelni reformatorzy, lu-

dzie lewicy, kobiety dokonujące aborcji, rozwodnicy.

Tak, on kocha ludzi i dla ludzi poświęcił swoje życie, ale

najbardziej kocha swój Kościół – system, instytucję, prawo,

tradycję. Jego miłość jest ślepa, będzie trwała do ostatnich

jego dni, wbrew temu, co czuje coraz więcej ludzi na całym

świecie i wbrew samemu Bogu, który z tym Kościołem nie-

wiele ma wspólnego.

Dlatego – tak naprawdę – patrzymy dziś nie na tryumf,

lecz na dramat człowieka, który do końca cały oddaje się

miłości swojego życia – zwodniczemu Kościołowi. Nasuwa

się tu (nie do końca może adekwatne) porównanie do filmo-

wej postaci kardynała de Bricassart z „Ptaków ciernistych

krzewów”. On też ponad wszystko ukochał Kościół, zamiast

wieść życie zgodne z wolą bożą.

Chociaż nam, światłym antyklerykałom, wydaje się to

dziwne, czy wręcz niemożliwe, to pewne jest, że Kościół

można pokochać i poświęcić mu całego siebie. Choć sam

się przed tym ustrzegłem, widziałem wielu młodych ludzi,

którzy już w seminarium powoli, acz systematycznie

i nieodwołalnie wtapiali się w ten system. To nie jest wca-

le trudne, wystarczy tylko bezwiednie poddać się ukształto-

wanej przez wieki formacji. W tym właśnie tkwi wielowie-

kowa siła nowego, rzymskokatolickiego cesarstwa. Kto oglą-

dał „Ojca chrzestnego” lub wie cokolwiek o włoskiej mafii,

uchwyci wielkie podobieństwo. W obu przypadkach liczy się

zawsze i ponad wszystko rodzina. Ich rodzina. W Kościele,

rzekłbym – o wiele bardziej. Oto młody mężczyzna, pełen

ideałów i woli przenoszenia gór, trafia (z różnych powodów

i motywacji) w tryby kościelnej machiny. Zostawia bliskich

i wchodzi do nowego świata, nowej rodziny. Od teraz mat-

ką dla niego jest Kościół, ojcem – biskup, braćmi – inni ka-

płani, siostrami – zakonnice. Ludzie spoza rodziny, w tym

również wierni, to – oni. Wielu z tej drogi rezygnuje, ale ci,

którzy zostają, są już z reguły w pełni dyspozycyjnymi żoł-

nierzami. Zresztą nie bezinteresownie. Sukces rodziny jest

ich sukcesem, także finansowym. Czynią dobro, jeśli leży to

w interesie ich organizacji, ale w imię tegoż samego intere-

su gotowi są też kłamać i kraść, a w przeszłości nawet za-

bijać, zawsze z niezmiennym hasłem na ustach: Ecclesia

supra! (Kościół ponad wszystko). Przykładów wielkiego od-

dania duchownych dla sprawy Kościoła widzieliśmy w hi-

storii mnóstwo. Zawsze działo się to kosztem maluczkich.

Ostatnio – przy okazji afery w USA. Biskupi i kardynałowie

woleli (zresztą na polecenie Wojtyły) latami przenosić księ-

ży pedofilów do coraz to innych parafii, dostarczając im tym

samym nowych dzieci (potencjalnych ofiar), aby tylko skan-

dal nie zaszkodził „dobremu imieniu Kościoła”.

Karol Wojtyła jest dokładnie tego samego ducha, wię-

cej – od lat jest patronem i wzorem dla myślących takimi

właśnie kategoriami. I to nie tylko spośród duchownych.

Mieliśmy wątpliwą przyjemność przekonać się, co sobą re-

prezentują panowie Krzaklewscy, Walendziaki, Ujazdowscy

i im podobni.

Jan Paweł II jest bez wątpienia wielkim bohaterem

rzymskiego katolicyzmu, ale już mniejszej części samych

rzymskich katolików. Ze swoimi nieprzeciętnymi zdolno-

ściami mógł być naprawdę wielkim człowiekiem, był

jednak tylko wielkim papieżem. Choć jeszcze odbiera

chwałę od ludzi, na naszych oczach przegrywa życie,

służąc do końca złej sprawie. Czy o tym wie? Twierdzę,

że nie. Padł bowiem kiedyś ofiarą tej samej indoktryna-

cji i prania mózgu, które teraz stosuje wobec innych.

W jego przekonaniu, wszystko co jest dobre dla Kościo-

ła, jest też z pożytkiem dla ludzi, bo choćby umierali

z głodu czy np. na AIDS, to od początku do końca pro-

wadzi ich nieomylny zastępca Chrystusa. Ecclesia su-

pra! Kościół ponad wszystko! Alleluja i do przodu! Cóż,

skoro nie samym chlebem człowiek żyje, to popatrzmy

też na igrzyska.

JONASZ

KOMENTARZ NACZELNEGO

W reszcie przybył.

Nr 33 (128) 16 – 22 VIII 2002 r.

KIM JEST JAN PAWEŁ II

niecierpliwie wyczeku-

je kolejnego przyby-

cia papieża w nadziei

na przeżycia natury

mistycznej... Albo na wielką masową

imprezę w wykonaniu współczesne-

go idola kultury pop. Obok entuzja-

stów funkcjonuje spora i chyba ro-

snąca grupa „papasceptyków”, któ-

rzy niechętnie widzą kolejne śmiesz-

ne i kosztowne wysiłki polskich tak

zwanych elit, pragnących zamanife-

to żałosne i smutne. Trochę nawet

przypomina, nie zawsze przecież ste-

rowane, wiwaty „ludu pracującego”

na cześć „ojczulka Stalina”. Dopie-

ro dziś, po wielu latach, kiedy mi-

nął bałwochwalczy lęk przed „wo-

dzem narodów”, nie drżymy już

przed nim, lecz śmiejemy się z ab-

surdów stalinizmu i zapewne lata mu-

szą też upłynąć, aby większość z nas

mogła wreszcie dostrzec absurdal-

ność kultu Jana Pawła II . Tymcza-

sem jednak osobowość i zalatujące

Jan Paweł II nie oddziałuje na

obecny bieg rzeczy, a jedynie pró-

buje konserwować to, co było. Nie

ma już żadnych szans na wpisanie się

w proces humanizacji świata. Wręcz

przeciwnie – jego dotychczasowa po-

lityka zaowocowała przyspieszonym

odchodzeniem wiernych od Krk oraz

zamrożeniem prób jego reformowa-

nia zapoczątkowanych przez Jana

XXIII i ostatni sobór. Nie ma już

nawet większego znaczenia politycz-

nego, ponieważ kraje demokratycz-

dotąd przez administrację Wojtyły już

nie zgodzą się na dalsze bierne ocze-

kiwanie. Możemy więc być świadka-

mi bardzo ostrej walki wewnątrz wa-

tykańskich murów i, być może, sen-

sacyjnych dymisji oraz nominacji, któ-

re wstrząsną całym Kościołem. Nie

wykluczam spektakularnych schizm

i wewnątrzkościelnych buntów, ja-

kie już mieliśmy okazję obserwować

w minionych latach (choćby powsta-

nie kościołów starokatolickich po ro-

ku 1870). Natomiast dalszy bieg wy-

modernizacji Kościoła. Paradoksal-

nie, taki wybór nie okaże się wiele

lepszy, przynajmniej w pierwszej fa-

zie, bo spowoduje walkę z mocnym

konserwatywnym lobby kompletowa-

nym przez Jana Pawła II. W efekcie

nie uniknie się rozłamów podobnych

choćby do głośnego w drugiej poło-

wie XX w. wystąpienia arcybiskupa

Marcela Lefebvre’a , który uważa

wszelkie reformy za szkodliwe

i sprzeczne z czystą wiarą. W tym jed-

nak przypadku jest szansa na powsta-

nie Kościoła unowocześnionego,

w którym zostanie zniesiony przymu-

sowy celibat duchownych, dopuści się

kapłaństwo kobiet i zaakceptuje re-

gulację urodzin, łącznie z dopusz-

czeniem ograniczonej aborcji. Kato-

lik zostanie wreszcie uznany za peł-

nowartościowego człowieka, który mo-

że decydować o sobie i swoim życiu.

Niezbędnym elementem moderniza-

cji będzie też uznanie równości wszyst-

kich religii i odrzucenie megalomań-

skiego przekonania, jakoby papiestwo

dzierżyło jakiś wyimaginowany depo-

zyt wiary jedynej, którą koniecznie

trzeba narzucić całemu światu. Oczy-

wiście, nie wyobrażam sobie, że

wszystkie te zmiany wejdą w życie jed-

nocześnie i natychmiast po wyborze

nowego papieża. Myślę jednak, że na-

cisk opinii publicznej i doskonale za-

uważalna utrata wpływów w społe-

czeństwach tradycyjnie katolickich

zmuszą wreszcie Kościół do stopnio-

wych ustępstw i odejścia od sztywnej

polityki Jana Pawła II.

Dlatego, patrząc na coraz bar-

dziej nieobecną twarz papieża, na-

bieram przekonania, że oglądam ko-

niec ery dinozaurów. Przewidywa-

na modernizacja Kościoła, którą

Wojtyła z taką energią powstrzy-

mywał przez całe życie, jest tuż za

progiem, a jego nostalgiczna podróż

do Polski ma charakter pożegnalny

i to nie tylko w wymiarze osobistym.

Jest to pożegnanie z kolejną odcho-

dzącą już epoką pseudochrześci-

jaństwa i... z podporządkowaniem

Polski Watykanowi.

Gaszenie świateł

Chyba już po raz ostatni nawiedzi nasz kraj

„Największy Autorytet Moralny Naszych Czasów”

darzeń będzie w dużym

stopniu zależał od przy-

padku. Jeżeli Unia Eu-

ropejska utrzyma się ja-

ko spójne państwo,

a Rosja i Chiny zdecy-

dowanie wejdą na dro-

gę demokratycznych

reform, Watykan pozo-

stanie skansenem kon-

serwatyzmu w stopniu

jeszcze większym niż

dziś. W efekcie do gło-

su dojdą tam siły skraj-

ne i jest całkiem moż-

liwe, że niewygodnych

kardynałów będzie się

usuwać w ten sam spo-

sób, jak to uczyniono

z Janem Pawłem I .

Ostatecznie więc Ko-

ściół papieski wyszedł-

by z tego wszystkiego

mocno osłabiony i zepchnięty do ro-

li coraz mniej liczącej się sekty, choć

jeszcze o zasięgu międzynarodowym.

Po latach wewnętrznych sporów i za-

burzeń i tak musiałby wreszcie zgo-

dzić się na ograniczone reformy. Te

jednak przyjdą za późno, aby utrzy-

mać dawne znaczenie papiestwa.

Alternatywą wydaje się wybór

papieża myślącego w sposób no-

woczesny i zdolnego podjąć trud

stować swoją czołobitność i religijno-

-polityczną poprawność. Jest też trze-

cia grupa obserwatorów, takich, któ-

rzy na starca z Watykanu patrzą obo-

jętnie, raczej współczując mu z po-

wodu chorób, ale w żadnym wypad-

ku nie łącząc z nim jakichkolwiek na-

dziei czy oczekiwań.

Podczas poprzednich „pielgrzy-

mek”, jak utarło się nazywać te go-

spodarskie wizyty papieża u podle-

głych mu polskich owieczek, grupa

„papasceptyków” oczywiście istniała

i nawet słabiutko dawała o osobie

znać, ale obojętnych było bardzo ma-

ło. Dziś coraz więcej ludzi otwarcie

już deklaruje swoje désintéressement .

Wyraźnie niższy poziom zaintereso-

wania wykazują także media, które

dawniej nadawały wielodniowy spek-

takl prezentujący postępy w przygo-

towaniach, budowie ołtarzy, monto-

waniu wind, instalacji tronów papie-

skich itp. Dziś skrótowa wiadomość

o konstruowaniu podwyższeń dla mo-

narchy z Watykanu upychana bywa

na dalszym miejscu telewizyjnych wia-

domości. Jest to z jednej strony symp-

tom zdrowienia Polaków, a z dru-

giej widomy znak, że gwiazda pol-

skiego papieża gaśnie już nawet w je-

go narodzie.

Dziś papież jest już tylko zniedo-

łężniałym, upartym starcem kurczo-

wo trzymającym się swoich niegdy-

siejszych wyobrażeń o świecie. Nie-

stety, taka jest prawda. Oczywiście,

w dużym stopniu wynika to z coraz

gorszego stanu jego zdrowia. Widząc

jego zgiętą postać i martwą , nieobec-

ną twarz, odnoszę nieodparte wraże-

nie, że ma poważne kłopoty z od-

biorem rzeczywistości. W gruncie rze-

czy nie bardzo wiadomo, ile rozumie

z tego, co się wokół niego dzieje, kie-

dy z trudem odczytuje z kartki wcze-

śniej przygotowany tekst, a potem za-

pada w niebyt na swoim tronie. Prze-

mówienia na swoją cześć przyjmuje

zwykle obojętnie i wcale nie byłbym

zdziwiony, gdyby nie zawsze umiał

powiedzieć, gdzie się akurat znajdu-

je. Mnożą się kolejne kompromita-

cje podczas oficjalnych wystąpień,

kiedy – z trudem mówiąc – sili się

na dowcip albo zaczyna mamrotać

jakąś ludową przyśpiewkę, wyobra-

żając sobie, że śpiewa.

Oczywiście każdy taki „występ”

spotyka się z hałaśliwym entuzjazmem

pobożnego tłumu, ale w istocie jest

średniowieczem poglądy papieża cią-

żą nad Polską i nad Krk, wywołując

protesty zarówno wśród co światlej-

szych katolików, jak i niezależnych

intelektualistów. Prezentowany obec-

nie kurs polityki papieskiej jest wy-

padkową jego zaściankowego rozu-

mienia religii rodem z Polski oraz

uformowanej przez niego w Watyka-

nie konserwatywnej grupy hierarchów

– pragnących za wszelką cenę utrzy-

mać swoje królestwo w niezmienio-

nym stanie.

Trudno ocenić, na ile Wojtyła

rozumie swój anachronizm. Osobi-

ście przypuszczam raczej, że nie

umie dostrzec ducha nowych cza-

sów i stąd na przykład jego coraz

ostrzejszy sprzeciw wobec wszelkich

religijnych i intelektualnych nowi-

nek. Stąd również średniowieczny

wręcz ekspansjonizm Krk pod wła-

dzą Jana Pawła II podyktowany je-

go prostym (jeśli nie prostackim)

myśleniem w kategoriach jedynej

religii prawdziwej i wszystkich in-

nych fałszywych, które koniecznie

należy usunąć jako zło. Tylko fun-

damentalizm Wojtyły tłumaczy je-

go paranoiczne wysiłki zmierzające

do podporządkowania sobie Rosji

i niewiarygodną butę, kiedy w In-

diach zapowiedział ewangelizację

Azji, a na Haiti wychwalał hiszpań-

skich misjonarzy, którzy przynieśli

tam katolicyzm. Nie wspomniał, że

katoliccy Hiszpanie wymordowali

wszystkich haitańskich Indian w cią-

gu kilkudziesięciu lat po zajęciu wy-

spy, a część indiańskich przywód-

ców żywcem upiekli nad ogniem.

Z drugiej strony sądzę jednak, że

gdyby nawet papież był w stanie wła-

ściwie postrzegać rzeczywistość, to

i tak nie zmieniłby swego postępo-

wania. Najprawdopodobniej uznał-

by, że współczesny świat jest dogłęb-

nie zepsuty i zły, a więc pod żadnym

pozorem nie wolno mu ulegać, bo to

oznaczałoby odejście od jedynie słusz-

nej i prawdziwej wiary. Reprezento-

wałby ją nawet jako jedyny i ostatni

jej głosiciel. Inaczej mówiąc, jeśli idee

nie zgadzają się ze światem real-

nym, tym gorzej dla świata. O tym,

że tak może (lub raczej kiedyś mógł)

rozumować Karol Wojtyła, świadczą

jego książki reprezentujące przeko-

nania identyczne z tymi, które przy-

świecały prymitywnemu pisemku „Ry-

cerz Niepokalanej”.

ne walczące kiedyś z radziecką do-

minacją potrzebowały każdego so-

jusznika, a szczególnie takiego, któ-

ry reprezentował poglądy diametral-

nie przeciwne komunizmowi i miał

wpływ na kraje obozu moskiewskie-

go. Kiedy jednak Związek Sowiecki

rozpadł się, niemal natychmiast na-

brały ostrości wszystkie sprzeczności

między nowoczesnym systemem de-

mokratycznym opartym na liberali-

zmie i światopoglądowym pluralizmie

a antyliberalnym i zdominowanym

przez jedną ideologię Watykanem.

Dziś Jan Paweł II spełnia więc rolę

atrapy przenoszonej z miejsca na

miejsce ku uciesze gawiedzi lubiącej

symbole i wielkie, publiczne impre-

zy. W istocie jednak nawet hierar-

chia kościelna zawiesiła wysiłki na

rzecz wprowadzania istotniejszych

zmian w swojej organizacji i zdaje się

odkładać je raczej na czas po śmier-

ci obecnego arcypasterza. Dokładnie

ten sam mechanizm zadziałał po

śmierci Stalina , a potem generała

Franco w Hiszpanii i przewodni-

czącego Mao w Chinach.

A zmian w Kościele będzie praw-

dopodobnie sporo. Możemy przypusz-

czać, że nowym papieżem zostanie

tym razem Włoch, aby zaspokoić am-

bicje miejscowych hierarchów. Nie

wiadomo tylko, czy będzie to osoba

z kręgu zwolenników JPII, a więc bar-

dzo konserwatywna, czy raczej ktoś

z zewnątrz. Od tego zależą losy Ko-

ścioła w ciągu najbliższych lat. Kon-

serwatysta spowoduje gwałtowne za-

ognienie sytuacji, ponieważ reformi-

ści oczekujący zmian blokowanych

LESZEK ŻUK

Fot. PAP/EPA Alessandro Bianchi

Chcesz być szczęśliwym posiadaczem koszulki „FiM”?

Pewnie, że chcesz, więc wypełnij przekaz (podaj dokładny adres!) i wpłać kwotę 14 zł (za jedną sztukę)

na poczcie lub w banku (opłata zawiera już koszty przesyłki). Pamiętaj, aby podać rozmiar koszulki: XXL,

XL, L lub M oraz wzór wydrukowanego na niej rysunku: 1, 2, 3, 4 lub 5 (wzory zamieszczamy powyżej).

Gdy spełniłeś już powyższe warunki, czekaj cierpliwie na przesyłkę od nas.

Wybierasz się na spotkanie z papieżem lub na pielgrzymkę? Koszulka „FiM” będzie idealnym i jedynym

stosownym wdziankiem na taką okazję!

D uża część Polaków

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 33 (128) 16 – 22 VIII 2002 r.

GŁASKANIE JEŻA

Słowa, słowa, słowa

Nie rozpijajcie

nam papieża!

Stary człowiek. Takim Go zapa-

miętałem. Był rok 1977. Pisałem waż-

ną wówczas dla mnie pracę o „Te-

atrze Rapsodycznym” Kotlarczyka ,

a On niegdyś w tym teatrze był ak-

torem, ba... filarem aktorskiego ze-

społu, więc musiałem się z Nim spo-

tkać. Lecz jak młody człowiek – ate-

ista i hipis – ma umówić się ze współ-

twórcą kultowej trupy, a jednocze-

śnie z jedną z najważniejszych po-

staci polskiego Kościoła? Okazało

się, że nie jest to takie trudne, choć

Jego sekretarz zastrzegł w telefonicz-

nej rozmowie: – Tylko kilka minut.

Ja: – Kotlarczyk był prekursorem

innego postrzegania sceny. Może

pierwszy zrozumiał, że teatr to nie-

koniecznie jest „locus motus” jak ma-

wiali starożytni Grecy, czyli miejsce

i ruch, lecz przede wszystkim słowo.

On: – Ma pan rację. Teatr to

słowo i jeszcze widz. Można sobie

bowiem wyobrazić spektakl bez słów

– choćby pantomimę, lecz bez wi-

dza wszystko staje się bezsensowne.

To już wtedy nawet nie jest sztuka

dla sztuki.

Ja: – Czy tak głośny ostatnio

amerykański ruch Off Off Brodway

nie wyrósł z doświadczeń „Teatru

Rapsodycznego”? To właśnie za oce-

anem święci teraz triumfy scena eks-

perymentalna, na której spotykają

się aktorzy i recytują wiersze albo

teksty sztuk, wcale nie ucząc się

ich wcześniej na pamięć. Nawet nie

przygotowując swoich kreacji. Bez

scenografii, bez kostiumów i cha-

rakteryzacji...

On: – (śmiech) Nie przesadzaj-

my. Proszę pamiętać, że to „nic no-

wego pod słońcem”. Grupy typu Li-

ving Theater nigdy pewnie nie sły-

szały o Kotlarczyku, ani tym bar-

dziej o mnie. Taka ewolucja sceny

następuje samorzutnie. Myślę, że

wszelkie poszukiwania „teatru

otwartego” prędzej czy później od-

kryją wagę słowa i wagę jego bra-

ku – czyli ciężar ciszy.

Tak sobie gwarzyłem z człowie-

kiem, który już niedługo miał stać

się największym aktorem świata.

Pewnie pierwszym w historii akto-

rem, którego słowo staje się pra-

wem i natchnieniem dla tysięcy przy-

takiwaczy i powtarzaczy. Aktorem,

na którego spektakl przychodzi mi-

lion widzów. Cóż można zrobić

z taką władzą? Można wzorem Kon-

rada-Gustawa chcieć rządu dusz,

wierząc, że te dusze się zmieni, na-

prawi. Można też realnie posiąść ów

rząd i... nic z nim nie zrobić. I mil-

czeć, gdy tysiące dzieci służy za

obiekt obrzydliwego ślinienia się

starców w sutannach; milczeć w cza-

sie, gdy „nawiedzany” naród przy-

miera głodem, a Jemu buduje się

scenografię, czyli ołtarze warte mi-

liony dolarów; nic nie mówić, sły-

sząc głosy poniżanych kobiet, ob-

rażanych przedstawicieli innych re-

ligii, homoseksualistów, wolnomy-

ślicieli... Można...

Myślę, że potrzeba było aż dwu-

dziestu pięciu lat od tamtej rozmo-

wy, abym zrozumiał sens tego, co

ON wówczas powiedział: „Prędzej czy

później odkryta zostanie waga słowa

i waga jego braku – czyli ciężar ci-

szy” . Niestety, przypuszczam, że On

dawno już o owym „ciężarze ciszy”

zapomniał. Może nigdy nie wiedział,

jak ten ciężar może być czasem uciąż-

liwy? Bo wszystko to tylko – powtórz-

my za Hamletem – słowa, słowa, sło-

wa. Słowa starego człowieka, jakim

Go zapamiętam.

MAREK SZENBORN

zapewne pamięta niezłą

komedię wojenną pt. „Gdzie jest

generał?”. Ów dostojnik, za-

awansowany wiekiem staru-

szek, wzięty do polskiej niewo-

li miał jedno marzenie: uwolnić

się od towarzyszącego mu straż-

nika-pijaka, raczącego jeńca al-

koholem ponad niemiecką wy-

trzymałość. Widzę tę scenę

w przededniu kolejnej wizyty

w Polsce Białego Ojca.

Do redakcji „FiM” docierają sy-

gnały, że kościelni organizatorzy

– oprócz projektowania ołtarzy

– wiele uwagi poświę-

cili planowaniu kart

dań i doborowi trun-

ków. Oczywiście, pol-

ska statystyczna od-

porność na spi-

rytualia nie

ma sobie rów-

nych; prze-

strzec jednak

wypada, że Do-

stojny Gość,

choć Polak, nie

jest młodzie-

niaszkiem,

a przez lata

pobytu w Wa-

tykanie nieco

już od sarmackich

trunków i tradycji odwykł.

Dotychczasowe pielgrzymki pa-

pieża do Polski wywoływały wśród

naszych purpuratów rywalizację za-

bójczą dla niejednej czcigodnej wą-

troby. Najdostojniejszy Rodak przy

okazji takich imprez dostawał

wprawdzie pożądanego animuszu,

ale teraz, basta! Choć mamy pa-

pieżowi to i owo do zarzucenia, to

przed gastronomicznymi pomysła-

mi rodzimych opojów tym razem

(ze względów jakże oczywistych!)

kategorycznie przestrzegamy.

Aby zaś nie być gołosłownym,

zajrzyjmy za kulisy innej wycieczki,

np. tej z 1987 roku. Szóstego dnia

pobytu w Polsce, 13 czerwca, Karol

Wojtyła nawiedził Łódź zarządza-

ną przez biskupa Ziółka przy dys-

kretnym udziale władz państwowych

i samorządowych.

Pomińmy tu przebieg uroczysto-

ści religijnych; kto chciał, ten wi-

dział. „Nasz drogi Władysław” – jak

się łódzkiego ordynariusza w Stoli-

cy Piotrowej od tamtych dni nazy-

wa – zakasował wszystkich gospoda-

rzy etapów pielgrzymki A.D. ’87.

Trochę to może było nieeleganckie

wobec kolegów po sakrze, bowiem

już nazajutrz Gość wracał do Waty-

kanu, co niweczyło szanse na prze-

bicie „drogiego Władysława”.

W tej branży fair play nie ma jed-

nak specjalnego znaczenia i pozosta-

je do dzisiaj faktem, niewzruszonym

późniejszymi pielgrzymkami, że

w Łodzi „jak świat – światem, takiego

zestawu trunków jeszcze nie widzia-

łem” – o czym zaręczał papieski fo-

tograf Arturo Mari .

Podczas przyjęcia pewną sensa-

cję wywołał kard. Gulbinowicz . Mi-

mo znanej w episkopacie, szczerej

aż do bólu niechęci wobec „drogie-

go Władysława” swoje żądło wyce-

lował w biskupa Majdańskiego ,

goszczącego Wojtyłę dwa dni wcze-

śniej w Szczecinie. Pokazując szero-

kim gestem zestaw zmrożonych al-

koholi, rzekł: „U waści to zaścianek.

Tu jest świat!”.

Gdy spożyte napoje poczęły roz-

jaśniać umysły, biesiadnicy wyszli do

oczekującego na przedpoko-

jach pospól-

stwa. Pa-

pież, choć

silnie zaru-

mieniony (ale co

on wtedy miał? – 67

lat!), wykazał najwyższą

klasę. Przyjmując czoło-

bitności wstrzymywał od-

dech, jakby z wrażenia.

Tymczasem niektórzy

z towarzyszących mu

czerwonych bire-

tów czkali i pobe-

kiwali z przeje-

dzenia, czyniąc

atmosferę aż

nazbyt swojską.

Watykańczyków oczywiście to nie

dotyczyło, bo jeden po drugim od-

padali od stołu jak liście, najdalej

po czwartym „okrążeniu”.

Korzystając z niecodziennej oka-

zji, poswawolili sobie również... kle-

rycy Wyższego Seminarium Du-

chownego. Zapewne kierując się

zbożną tęsknotą za sprawowaniem

eucharystii, obalili kilka win. Nie-

nawykłe (jeszcze) do alkoholu ma-

łolaty poczuły ciążące w plecakach

buławy. Z dwóch okien nieodle-

głej szkoły czynili gesty do złudze-

nia przypominające urbi et orbi za-

strzeżone, jak wiadomo, dla Świa-

towego Autorytetu. Było tam póź-

niej trochę pretensji, wreszcie spra-

wę zatuszowano.

Upłynęło od tamtych karesów

sporo lat i choć miłych wspomnień

czas nie zaciera, to przecież – jak

wiadomo – zdrowie Czcigodnego

Gościa już nie to. Łódź asekuracyj-

nie zostanie więc w tym roku omi-

nięta szerokim łukiem.

„Zapraszałem Ojca Świętego wie-

lokrotnie do ponownego odwiedzenia

Łodzi i Papież odniósł się do tych

próśb z wyraźną sympatią. Jesteśmy

pełni ufności i modlimy się o to, by

był znowu z nami” – nie tracił na-

dziei „drogi Władysław” tuż przed

ogłoszeniem programu wizyty. Jej

dzisiejszych organizatorów przestrze-

gamy: nie rozpijajcie schorowane-

go papieża, bo jakby nie daj Boże...

to będzie na was!

SŁAWOMIR JANISZ

nęli niepotrzebnie, bo w zasadzie mogli po-

zostać zupełnie bierni w wojnie polsko-

-bolszewickiej w roku 1920. Wszystko bowiem

zrobiła za nich Maryja... Oto bezczelny pogląd lan-

sowany przez Kościół rzymskokatolicki.

Około 15 sierp-

nia, jak co roku,

wznoszone są dzięk-

czynienia za tak zwa-

ny cud nad Wisłą.

Kościół rzymskoka-

tolicki bardzo chęt-

nie wraca do wydarzeń z sierpnia 1920 roku, by pol-

skie zwycięstwo nad nacierającą na Warszawę armią

gen. Tuchaczewskiego określać mianem cudu sprawio-

nego przez Matkę Boską. „Ona sprawiła »Cud nad Wi-

słą«, gdy trzeba było bronić Polski przed nawałą bolsze-

wicką. Matka Boska Zwycięska z Rembertowa osłania-

ła Polaków” – pisał w „Niedzieli” (17 sierpnia 2001 r.)

biskup Józef Zawitkowski .

„Mówi się o bitwie warszawskiej, że jej zwycięstwo

nie da się wytłumaczyć za pomocą przyrodniczych ra-

cji” – mówił na uroczystościach rocznicowych w ub.

roku arcybiskup Kazimierz Romaniuk . „Polacy nie

zawiedli się w swojej wierze, bo oto Bóg sprawił wielki

cud nad Wisłą” – to słowa biskupa Orszulika .

Kościół rzymskokatolicki świadomie narzuca na-

rodowi metafizyczne tłumaczenie wydarzeń historycz-

nych. Polacy mają wierzyć, że gdyby nie ów cud,

a także cała seria innych cudów w minionych wie-

kach, to Polska dawno by już nie istniała. Przymusza-

nie do wiary w cuda, które rządzą historią to dążenie

do obezwładnienia narodu, bo po co się wysilać, dzia-

łać, czynić cokolwiek, lepiej poczekać na cud, a ten

na pewno się zdarzy, jeśli... bez reszty podporządku-

ją się władzy Kościoła. Przecież Polacy cieszą się szcze-

gólnymi względami w niebie...

15 sierpnia to święto narodowe, Dzień Wojska

Polskiego. Głoszenie, że zwycięstwo odniesione przez

polskich żołnierzy w sierpniu 1920 roku było cudem,

stanowi zanegowanie sensu ich walki, wykazywanego

bohaterstwa, a także sensu śmierci tysięcy z nich.

Przecież wystarczyło poczekać na interwencję sił nad-

przyrodzonych. Jeśli ktoś wierzy w cuda, to jego spra-

wa, ale jeśli od cudów ma uzależniać swój los i swą

przyszłość cały naród, to już zbiorowa patologia, któ-

rej skutki mogą być tylko tragiczne. Czy Polacy

w XXI wieku mają się zachowywać jak żydowski na-

ród wybrany, za któ-

rego (Stary Testa-

ment) walczył, pra-

cował, myślał i któ-

remu przepiórki zsy-

łał pod nos Jahwe?!

O bitwie war-

szawskiej napisano wiele książek, pisali je historycy, świad-

kowie historii, także wodzowie. Michaił Tuchaczewski

jest autorem pracy „Pochód za Wisłę”, z którą polemi-

zował Józef Piłsudski w książce „Rok 1920”. Tucha-

czewski za główną przyczynę swej klęski uważał brak

wsparcia ze strony wojsk frontu południowego, którymi

dowodził Józef Stalin i które oblegały Lwów zamiast

skierować się na Warszawę. Józef Piłsudski źródło klę-

ski armii bolszewickiej widział w braku nowoczesnej łącz-

ności, a głównie we własnym, śmiałym planie kontrofen-

sywy, która całkowicie zaskoczyła Rosjan.

W kościelnej wersji, cud miał zdarzyć się pod Ra-

dzyminem, gdzie 15 sierpnia Matka Boska, w dniu swe-

go wniebowzięcia, wyłoniła się z okopów i osłaniała

atakujących polskich żołnierzy. Ci, którzy to wymyśli-

li, nie wiedzieli, że bitwa pod Radzyminem miała mar-

ginalne znaczenie dla przebiegu kampanii, bo jej prze-

łom nastąpił nad Wieprzem. Ale „cud nad Wieprzem”

to nie brzmi najlepiej... Pewien uczestnik bitwy zapy-

tany przed wojną przez katolickiego dziennikarza, czy

był świadkiem „cudu nad Wisłą” odparł: „jaki tam cud,

po prostu normalnie daliśmy im w dupę” .

Pierwszymi autorami sformułowania „cud nad Wi-

słą” byli polityczni wrogowie Piłsudskiego – endecy.

To oni rozpowszechniali pogląd, że Piłsudski tak nie-

udolnie dowodził armią, iż odniesione przez nią zwy-

cięstwo musiało być cudem. Dziś już tylko Kościół

rzymskokatolicki trzyma się „cudu nad Wisłą”. Nie

dajmy sobie robić z mózgu wody, nawet jeśli byłaby

ona święcona.

„Cud nad Wieprzem”

JANUSZ CHRZANOWSKI

W ielu naszych Czytelników

P olscy żołnierze niczego nie dokonali i gi-

Nr 33 (128) 16 – 22 VIII 2002 r.

NA KLĘCZKACH

ZA DUŻO KOŚCIOŁA

ludzie mają prawo do swobodne-

go wyboru towarzystwa, ale tego,

że sławna pisarka znajdzie się

w jednym froncie z tropicielami Ży-

dów i masonów, nikt nie był w sta-

nie przewidzieć.

DEPTANIE

GERMAŃCA

Według badań OBOP-u aż 56

proc. Polaków (w większości mniej

lub bardziej praktykujących katoli-

ków) uważa wpływ Kościoła na ży-

cie publiczne za zbyt duży! Tylko

25 proc. ocenia swój stosunek do Ko-

ścioła jako pozytywny. Najnowszy

sondaż potwierdza więc, że tylko

20-25 proc. społeczeństwa to osoby

w pełni oddane Kościołowi. A.C.

GEJE U PAPIEŻA

Jeden z jego zastępców stoi na cze-

le komitetu wznoszącego wielki

krzyż na pobliskich wzgórzach,

a samorząd za friko podświetla kil-

ka miejscowych kościołów. To nie

wszystko. Proboszcz interesu przy

ul. 1 Maja, który przed laty bez

pozwolenia postawił szpaler gara-

ży, teraz – niejako w nagrodę

– otrzymuje od miasta spory teren.

Wielu mieszkańców 100-tysięczne-

go grodu borykającego się z biedą

i 25-procentowym bezrobociem nie

zgadza się z takimi rządami czarnej

lewicy i w najbliższych wyborach za-

mierza to jasno wyrazić...

M.P.

Na cmentarzu katolickim przy

ulicy Bujwida we Wrocławiu już

od dwóch pokoleń spaceruje się

po niemieckich kamieniach na-

grobnych. Alejki cmentarza są ni-

mi wybrukowane na przestrzeni

kilkuset metrów kwadratowych...

i to napisami do góry! O zdewa-

stowanych cmentarzach w Polsce

(„FiM” 31/2002) dobrze jest pa-

miętać w kontekście naszych słusz-

nych skądinąd starań o uszanowa-

nie narodowych miejsc pochówku

na Kresach Wschodnich. A.C.

W samym centrum Rzymu ma

powstać dzielnica rozrywkowo-wy-

poczynkowa dla osób homoseksual-

nych. Powstaną tam restauracje, si-

łownie i dyskoteki. Watykan jak do-

tąd nie zaprotestował jeszcze wobec

profanacji „świętego miasta”, być

może pomny na fakt, że jego moni-

ty przeciwko światowej paradzie ge-

jów w Rzymie w 2000 roku nikogo

nie wzruszyły. A poza tym, taka dziel-

nica w pobliżu Stolicy Apostolskiej

zawsze się przyda...

SKŁÓCONA

„RODZINA”

Konflikty i spory wewnątrz Ry-

dzykowej Ligi Polskich Rodzin

przeszły już etap kuluarowy i sta-

ły się przedmiotem publicznych

awantur i pyskówek. Przedstawi-

ciele rozmaitych stronnictw i frak-

cji „Partii Boga” opluwają się wza-

jemnie na łamach prawicowych pi-

semek. Wrzodak skarży się na

Macierewicza, Janowski na

Giertycha , a spór idzie oczywiście

o miejsce przy korycie, partyjne

sojusze i... historię, czyli to, czym

żyją prawicowcy. Rydzykowe dzie-

ci pisują listy otwarte do swoich

posłów. Z nich dowiadujemy się

m.in., że „praca klubu parlamen-

tarnego LPR jest sparaliżowana”

na skutek wzajemnej wrogości po-

bożnych członków i członkiń. A to

przecież dopiero początek czte-

roletniej kadencji Sejmu! A.C.

ŚW. OJCIEC ŚWIĘTY

A.C.

BUDOWANIE MITU

R.P.

Na łamach katolickiego „Go-

ścia Niedzielnego” (w dodatku

„Azymut”), tego samego, w którym

kiedyś Stefan Niesiołowski dowo-

dził, że Krk był głównym w dzie-

jach sojusznikiem wolności (sic!),

buduje się kolejny mit. Znany do-

minikanin Maciej Zięba stwierdza,

że to nie Reagan i Gorbaczow ma-

ją największe zasługi w obaleniu ko-

munizmu, ale JPII. Tak oto powsta-

je na naszych oczach nowa histo-

ria! Tym, którzy mają wybiórczą pa-

mięć, przypominamy, że gdyby nie

bankructwo ZSRR i zwycięstwo re-

formatorów w KPZR, do dziś sie-

dzielibyśmy za żelazną kurtyną.

I nic by tu nie pomogły przemowy,

zaklęcia i intrygi ani polskiego, ani

rosyjskiego, ani nawet chińskiego

papieża.

US ZAKAZ

SKŁADANY

KLĘCZNIK

Po raz pierwszy w historii ame-

rykańskiego prawa do aborcji sąd

zakazał kobiecie usunięcia ciąży.

O wydanie takiego zakazu popro-

sił sąd były partner 23-letniej Tani

Meyers , tłumacząc, że jest gotów

przejąć całkowite prawa rodziciel-

skie. Aborcja w USA jest legalna,

choć w wielu stanach zaostrzono

warunki jej wykonywania. Decyzja

sędziego nie jest prawomocna. Obie

strony procesu wsparli przeciwnicy

i zwolennicy aborcji. Według tych

pierwszych, ojciec dziecka ma pra-

wo współdecydować o usunięciu cią-

ży, według drugich – tylko kobieta

powinna podjąć taką decyzję. P. S .

Po raz kolejny polscy wynalaz-

cy zaskoczyli świat, zadając kłam

tezie, iż nasz kraj jest pustynią tech-

nologiczną. Wymyślili oni bowiem

składany podręczny klęcznik. Pro-

dukuje się go z lekkiego tworzywa,

dzięki czemu niewiele waży. Ceną

też się można pochwalić, bo z uwa-

gi na masową produkcję (!), nie

przekracza 13 złotych. Nie słysze-

liśmy, aby takie światowe potęgi

technologiczne jak USA czy Ja-

ponia były w stanie wyprodukować

tak genialne urządzenie. Przeno-

śny klęcznik może stać się naszym

największym hitem eksportowym.

Sukces jest pewny, gdyż, jak mó-

wią złośliwi, promować go będzie

zarówno pan prezydent, jak i pan

premier.

KOŚCIÓŁ DOMOWY...

Rok 2002 będzie przełomowy

dla biznesu produkującego kościel-

ne gadżety. Dzięki bawarskiemu wy-

dawcy „Trybuny Śląskiej” do kata-

logu medalików dołączy nowy, re-

welacyjny wzór. Zamówił on bo-

wiem medalik z wizerunkiem... sa-

mego drogiego Ojca Świętego. Po

wyprodukowaniu cały nakład prze-

wieziono na Jasną Górę, gdzie po-

bożni ojczulkowie pokropili go wo-

dą święconą. Czekamy z niecier-

pliwością na medaliki z tatką Ry-

dzykiem.

Muzułmanin Alim Hassan

z New Jersey będzie odpowiadał za

trzykrotne zabójstwo. Po licznych

awanturach na tle religijnym zamor-

dował on swoją ciężarną żonę,

a także teściową i szwagierkę.

Wszystkie ofiary były hinduistkami,

które mimo licznych próśb i gróźb

nie chciały przejść na islam. A.C.

A.C.

WIĘZIENIE

ZA WYZNANIE

BEZCZELNY CIESZYN

Do łódzkiego Sądu Okręgowe-

go trafiła sprawa odszkodowania za

niesłuszny wyrok więzienia, zasą-

dzony w 1960 roku Wilhelmowi S.

za przynależność do organizacji

zrzeszającej świadków Jehowy. Je-

go rodzina domaga się teraz zadość-

uczynienia, którego wysokość po-

zostawia do oszacowania wymia-

rowi sprawiedliwości. Ponad 40 lat

temu Sąd Wojewódzki w Łodzi ska-

zał Wilhelma S. na 6 lat pozbawie-

nia wolności z dwóch powodów:

za to, że „brał udział i pełnił kie-

rowniczą funkcję w związku pod na-

zwą Świadkowie Jehowy – Badacze

Pisma Świętego” oraz za to, że „roz-

powszechniał i przechowywał pisma

i druki, których treść miała pozostać

tajemnicą wobec władzy państwowej

oraz pisma zawierające fałszywe in-

formacje mogące wyrządzić istotną

szkodę interesom Państwa” . Wyrok

– zmniejszony potem o dwa lata

– mężczyzna odsiedział. Zmarł kil-

ka lat po opuszczeniu więzienia.

Sąd Najwyższy, po wniesieniu trzy

lata temu przez rzecznika praw oby-

watelskich wniosku o kasację wyro-

ku, uniewinnił Wilhelma S., uzna-

jąc, że żaden z czynów nie był prze-

stępstwem.

M.P.

Zarząd Miasta Cieszyna prze-

giął! Zamiast po prostu sfinan-

sować remonty budynków parafii

św. Marii Magdaleny i Zgroma-

dzenia Sióstr Elżbietanek – rad-

ni postanowili udzielić na nie dwu

nie oprocentowanych pożyczek

(po 15 tys. zł). Parafia chce re-

montować dach, zaś siostrzyczki

wymarzyły sobie nową elewację

klasztoru przy ul. Katowickiej.

W mieście panuje nędza i bezro-

bocie. Jeśli ktokolwiek chce otrzy-

mać kredyt, musi iść do banku

z furą dokumentów i potem zwró-

cić pieniążki z odsetkami. Pro-

kościelny Zarząd Miasta dla świą-

tobliwych mężów i dziewic robi

więc co prawda wyjątek, ale kto

to słyszał, żeby od miłościwie nam

panujących oczekiwać zwrotu ka-

sy. No, no, zobaczymy... R.P.

ZŁY PATRON

NORMALNY

BO SWÓJ?

M.P.

Rada Miejska Lublina po raz

kolejny wykreśliła ulice ze „złymi”

patronami, a na ich miejsce powo-

łała osoby święte. I tak np. ulicę

Armii Ludowej zastąpiono ulicą

Księdza Wojciecha Danielskiego,

a ul. Gwardii Ludowej – ul. Księ-

dza Franciszka Blachnickiego. Nie

ostał się też paskudny Franciszek

Zubrzycki, dowódca oddziału GL

poległy z rąk hitlerowców, którego

zastąpił ks. Mieczysław Brzozow-

ski. Lublin jest klerykalny do bólu,

ale wcześniej czy później – jak śpie-

wa Wojciech Młynarski – przyj-

dzie walec i wyrówna...

„Arabia Saudyjska to kraj jak

każdy inny. Mamy tam do czynie-

nia z szerokim spektrum aktywno-

ści. Z niektórymi zjawiskami, natu-

ralnie, zgadzamy się, z innymi nie”

– powiedział Donald Rumsfeld ,

amerykański minister spraw zagra-

nicznych. Owa „aktywność” pole-

ga m.in. na zabijaniu ludzi pod by-

le pretekstem, uciskaniu kobiet

i bezwzględnej dyktaturze dynastii

Saudów. Będziemy o tym pamiętać,

kiedy rząd pana Rumsfelda każe

zbombardować jakiś kraj pod pre-

tekstem obrony praw człowieka.

Idziemy o zakład, że nie będzie to

nigdy wierny sojusznik i klient

– Arabia Saudyjska.

AMNESTIA

Wizyta JPII to nie lada gratka

dla zakonnic kontemplacyjnych.

Dzięki specjalnej zgodzie nuncju-

sza Józefa Kowalczyka będą mo-

gły opuścić mury klasztorne i udać

się na papieską mszę. Te ostatnie

w Polsce więźniarki sumienia (na

własne życzenie!) żyją bowiem

w kompletnej izolacji od świata ze-

wnętrznego.

A.C.

PAPA DAJE PAPU

R.P.

Znaczna liczba spośród 4 tys.

młodych Polaków, którzy pojecha-

li na spotkanie do Toronto, nie wró-

ciła do kraju. Tylko z grupy tarnow-

skiej pozostało za oceanem ponad

30 proc. „pielgrzymów”. Najwyraź-

niej część młodzieży potraktowała

wyjazd jako możliwość łatwiejsze-

go zdobycia wizy kanadyjskiej.

Uczestnicy zlotu mówią, że część

osób w ogóle nie uczestniczyła

w papieskich imprezach, ale od ra-

zu zaczęła się rozglądać za pracą.

Kolejne święto katolickiej młodzie-

ży proponujemy zorganizować

w USA, Szwajcarii lub Kuwejcie

– masowe uczestnictwo polskiej

młodzieży gwarantowane! A.C.

NOWI CENZORZY

A.C.

P. S .

Posłanka Hanna Mierzejewska

z Prawa i Sprawiedliwości stanęła

na czele nowo powstałego stowa-

rzyszenia o wzniosłej nazwie Towa-

rzystwo Obrony Książki i Słowa

Polskiego. Jego celem ma być, jak

donosi „Nasza Polska”, krzewienie

kultury, wiedzy literackiej i histo-

rycznej oraz – uwaga! – obserwo-

wanie i kontrolowanie podręczni-

ków i lektur szkolnych. Co ozna-

cza po prostu niepaństwową cen-

zurę. W gronie założycieli wśród

prawdziwych Polaków-katolików

z „Naszej Polski” znalazła się też

Barbara Wachowicz . No cóż,

CZARNA LEWICA

Katolicka lewica rządzi Jelenią

Górą. SLD-owski prezydent z dok-

toratem przymyka oczy na ewident-

ne dojenie mieszkańców przez Krk.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: