Masterton_Graham_-_Bezsenni.pdf

GRAHAM MASTERTON

BEZSENNI

ROZDZIAŁ I

John O’Brien stał w smudze słonecznego światła przed lustrem w garderobie,

przymierzając kwiecisty szkarłatny krawat od Armaniego. Robił to z precyzją i ceremonią, nie

tylko, dlatego że zwykle działał precyzyjnie i lubił ceremonię, ale ponieważ wiedział, że po raz

ostatni czyni to jako zwykły śmiertelnik.

Wygładził ciemnoniebieską kamizelkę, żeby lepiej przylegała do torsu, a potem

obciągnął również mankiety. Podobało mu się własne odbicie w lustrze. Zawsze starał się być

dobrze ubrany. „Nigdy nie wiadomo, kiedy przyjdzie ci spotkać się ze Stwórcą - mawiał jego

ojciec - więc codziennie ubieraj się tak, jakby to miało przypaść właśnie dzisiaj”. Umierając na

atak serca prawie dokładnie dwa lata temu, ojciec nosił sportową kurtkę od Abercrombiego i

Fitcha.

W lustrze pojawiła się za jego ramieniem Eva, piękna i wytworna w swoim bladożółtym

kostiumie od Evy Chun.

- Czy jego ekscelencja sędzia Sądu Najwyższego jest już gotów? John wysunął do przodu

szczękę i pokręcił głową.

- Jego ekscelencja jest gotów, ale jego ekscelencja nie jest oficjalnie sędzią Sądu

Najwyższego, dopóki nie zostanie zaprzysiężony.

- Jego ekscelencja znowu dzieli włos na czworo - uśmiechnęła się Eva.

- Na tym właśnie polega moja praca. Wiesz chyba, co mówi czternasta poprawka do

konstytucji: „Żadna władza nie pozbawi nikogo życia, wolności i własności bez podzielenia na

czworo każdego włosa stąd aż do Kalamazoo”.

Uśmiechnęła się, a potem uścisnęła go i pocałowała w ramię.

- Najwspanialszy rozszczepiacz włosa na czworo, jaki się kiedykolwiek narodził.

Mam zamiar dać z siebie wszystko - odparł John; i powiedział to całkiem serio.

- Będziesz najlepszy - zapewniła go Eva. - Przywrócisz Sądowi Najwyższemu całą

należną mu wagę.

John odchrząknął rozbawiony i poklepał się po brzuchu.

- Nie chcesz chyba powiedzieć, że praca w Sądzie Najwyższym przyczyni się do spadku

mojej wagi? Nigdy w całym życiu nie zapraszano mnie na tyle lunchów. Co sądzisz o tym

krawacie? - zapytał po chwili. - Nie jest zbyt wyrazisty? Może powinienem założyć coś bardziej

stonowanego?

- Jest doskonały. Wyrazisty, tak. Ale w granicach dobrego smaku. Dokładnie tak jak ty.

Roześmiał się. A potem przez krótką chwilę przyglądali się sobie w lustrze, zadowoleni i

pełni dumy. W wieku czterdziestu ośmiu lat John miał zostać najmłodszym sędzią Sądu

Najwyższego w historii - młodszym nawet od Williama Rehnquista, nominowanego przez

Richarda Nixona w roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym pierwszym. Miał metr

dziewięćdziesiąt wzrostu, bujne szpakowate włosy i szeroką wyrazistą twarz, która wyglądała,

jakby wyciosał ją z litego dębowego bloku, pełen rozmachu, obdarzony niesamowitym

talentem, niemający jednak cierpliwości do szczegółów rzeźbiarz.

Mimo niespokojnej, surowej urody zrobił wspaniałą karierę - najlepszą, jaką mogą

zapewnić rodzinne powiązania i pokaźna, gromadzona od lat fortuna z Massachusetts. Jego

ojciec, senator Douglas O’Brien, był najbogatszym i najbardziej otwartym politykiem od

czasów Josepha Kennedy’ego. John i jego dwaj bracia wychowywali się wśród

uprzywilejowanych i kulturalnych - podróżując, pływając na żaglach, grając w polo, jeżdżąc na

nartach i udzielając się towarzysko wszędzie, gdzie było warto, od Monaco aż po Aspen. Na

osiemnaste urodziny ojciec podarował mu pomalowanego na zielony kolor O’Brienów

astonmartina (nadal stał w garażu), a także siedem milionów dwieście tysięcy w papierach

wartościowych. Na dwudzieste pierwsze urodziny dostał ten dom - obrośnięty bluszczem,

wzniesiony z czerwonej cegły pałac z widokiem na Charles River, trzynastoma sypialniami,

małą salą balową i olbrzymią biblioteką.

Wnętrze tej ostatniej mieściło mniej więcej półtora kilometra dębowych półek, na

których ciągnęły się rzędy oprawnych w skórę prawniczych tomów. Stanąwszy po raz pierwszy

w progu John zamknął oczy. „Jeśli sprawiedliwość ma jakiś zapach - powiedział wtedy - to

unosi się on właśnie tutaj”.

W wieku dwudziestu czterech lat ukończył summa cum laude wydział prawa

Uniwersytetu Harvarda i natychmiast objął intratne stanowisko w kancelarii Howell Rhodes

Macklin, najznakomitszej bostońskiej firmie prawniczej, obsługującej również i jego rodzinę.

Mając lat dwadzieścia dziewięć wygrał sprawę oskarżonego o gigantyczną defraudację

Bonatella i został jednym z głównych wspólników, a prowadzona za czasów prezydentury

Cartera energiczna kampania w obronie praw obywatelskich zwróciła na niego uwagę

prokuratora generalnego, Griffina B. Bella, który mianował go swoim zastępcą w

Departamencie Sprawiedliwości.

Obecnie - nominowany na miejsce zmarłego niedawno na raka płuc sędziego Everetta

Berkenheima - osiągnął ów ozłocony chwałą szczyt, o czym marzył od początku swojej kariery:

miał się stać jednym z dziewięciu ludzi, którzy doskonalą i interpretują konstytucję Stanów

Zjednoczonych: sędzią stojącym ponad wszystkimi innymi sędziami.

Magazyn Time, choć z rezerwą traktował jego liberalną politykę - w szczególności

zdecydowany sprzeciw przeciwko karze śmierci - przedstawił go jednak jako człowieka

„odważnego i prostolinijnego”. John rzeczywiście uważał się na ogół za odważnego i na ogół za

prostolinijnego. Czasami wydawało mu się nawet, że jest waleczny. Kochał Evę jak nigdy dotąd

- głupi romans sprzed trzech lat z młodszą partnerką raczej wzmocnił ich małżeństwo, niż mu

zaszkodził. Był zdrowy i bogaty, miał ładną córkę i dosłownie setki przyjaciół. Każdy dzień

wydawał się opromieniony słońcem i przynosił nowe wyzwania.

Niepokoił go jedynie „pan Hillary”.

„Pan Hillary” - malutka plamka w jego życiorysie, malutka plamka, której nie mógł

zetrzeć. Wydawała się taka nieznaczna - nie większa od niewielkiego punkcika pleśni na

idealnie pomalowanej ścianie - ale zawsze obecna. Od wczesnego dzieciństwa nawiedzał go w

nocy nieodmiennie ten sam przerażający koszmar; milczący i chłodny obraz, który tkwił gdzieś

w odległych zakamarkach jego podświadomości i nie miał do niego dostępu w ciągu dnia.

Przed ukończeniem trzydziestki próbował hipnozy, potem przez dwa lata absurdalnie

kosztownej psychoanalizy, ale obraz nie pojawił się ani razu, kiedy był w pełni świadomy - choć

przez cały czas wiedział, że się od niego nie uwolnił.

Był to obraz czekającego w milczeniu człowieka, nic więcej, kogoś o rysach tak

rozmazanych jak atramentowa plama z testu Rorschacha. John nie potrafił zrozumieć

dlaczego, ale na jego widok ogarniało go takie przerażenie, że budził się cały zlany potem,

łapiąc kurczowo oddech. Mężczyzna nigdy się nie poruszał; nawet kiedy przepełniony paniką

John błagał go we śnie, żeby podszedł bliżej. „Chodź i zmierz się ze mną! Skończ z tym! Zrób

coś! Zrób cokolwiek! Nie stój tak bez ruchu!”

Ale zjawa nie reagowała, zachowując dystans i milczenie: czekała, aż nadejdzie wybrany

przez nią złowrogi moment. John był przekonany, że czeka go z jej ręki coś złego. Mogła nawet

wyobrażać jego własną śmierć. W młodości wierzył, że potrafi się do niej przyzwyczaić - że

potrafi pójść w nocy do łóżka, nie bojąc się, że znowu przyjdzie mu się z nią zmierzyć. Ale

trwoga, którą odczuwał, nigdy się nie zmniejszyła, a zjawa nie przestawała się pojawiać i śniąc

stale skręcał za ten straszliwie znajomy, szary róg i widział, jak wpatruje się w niego

badawczym wzrokiem.

John nazwał widziadło „panem Hillarym”, kiedy był jeszcze małym chłopcem. Nie

wiedział dlaczego - podobnie jak nie wiedział, kim jest ten człowiek. W końcu musiał pogodzić

się z faktem, że będzie nawiedzać go zawsze, przez całe życie - będzie obserwować go i czekać

na jego śmierć.

- Może napijemy się kawy? - zapytała Eva.

John wsunął na rękę złoty breitling chronomat. Była dziesiąta dwadzieścia osiem. Jutro

o tej porze - pomyślał - zostanę sędzią Sądu Najwyższego i zacznie się nowy etap mojego życia.

Lata chwały. Lata wielkich osiągnięć i sławy.

- Nie mam ochoty na kawę - powiedział, odwracając się i całując Evę w czoło. - Nie

sądzę, żebym naprawdę potrzebował zastrzyku kofeiny. I tak jestem już wystarczająco spięty.

- Daj spokój, odpręż się. Helikopter nie przyleci wcześniej niż za dziesięć minut.

Poprosiłam Madeleine, żeby zaparzyła ten nowy arabski gatunek z Bentonwood Cafe.

John poprawił marynarkę, jeszcze raz obciągnął mankiety i zszedł w ślad za Evą po

półkolistych drewnianych schodach do holu. Jego ściany wyłożone były dębową boazerią i

obwieszone morskimi pejzażami, wśród których wyróżniało się pełne połyskujących zieleni i

roziskrzonych błękitów wielkie płótno Wilmslowa Homera przedstawiające polowanie na

rekiny na Karaibach. Nowe buty Evy stukały po białej terakocie, a przez matową szybkę nad

portykiem przeświecały promienie słońca. W drzwiach pokoju porannego czekała na nich

Madeleine, ciemnowłosa pokojówka z Quebecu, polecona przez Charlesa Dabneya, jednego ze

starszych wspólników. John chciał zatrudnić młodszą pokojówkę, ale Eva wciąż była uczulona

na te sprawy po jego romansie z Elizabeth i wolała po stokroć mieć w domu doświadczoną

starszą służącą w rodzaju Madeleine, zwłaszcza że powłóczyła ona lekko nogą i miała owłosione

znamię po lewej strome podbródka.

Stojący w holu wysoki niczym wieża zegar wybił wpół do jedenastej, a zatem zostało im

mniej niż czterdzieści minut do odlotu.

- Wracamy w piątek wieczorem, Madeleine - powiedziała Eva - i od razu idziemy na

kolację z Kochami. Bądź tak dobra i przygotuj dla mnie tę zieloną od Versacego. Poproś także

Newtona, żeby przygotował smoking jego ekscelencji.

- Tak jest, madame - odparła Madeleine matowym głosem z francuskim akcentem.

- Przedzwoń również do Bloomingdale’a i zapytaj, co się dzieje z tym pulowerem

Courregesa, który zamówiłam. Poproś Lonnie, z Place Elegante na drugim piętrze. I nie

zapomnij o tych nowych kółkach na serwetki, dobrze? Powinny już być gotowe. Zadzwoń do

Jackie w Quadrum. Masz chyba numer, prawda? Same piątki.

John usiadł w jednym z eleganckich foteli w stylu kolonialnym, obitych materiałem w

żółte paski. Pokój poranny zalany był promieniami słońca, które odbijały się ostrym światłem

od wyfroterowanej podłogi. Przyglądając się nalewającej mu kawę Madeleine zastanawiał się,

jak wyglądali jej rodzice i co ich skłoniło, żeby ją począć. Może jej matka była olśniewająco

piękna, chociaż raczej w to wątpił. Może ojciec był zabójczo przystojny? Przystojny skrzypek,

akrobata albo zamiatacz ulic. Kto to mógł wiedzieć?

Eva usiadła naprzeciwko, wytwornie krzyżując nogi.

- Myślałam o urodzinowym przyjęciu Sissy - powiedziała.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: