1. STRACH- u niemowląt najczęściej strach wywołują takie bodźce jak: głośne hałasy, ciemne pomieszczenie, wysokie przestrzenie, zwierzęta, ból, nagła zmiana miejsc, samotność, nieznane osoby, miejsca, przedmioty.
Małe dzieci boją się znacznie większej liczby obiektów niż niemowlęta, czy dzieci starsze. Między 2- 6 rokiem życia przypada okres największego nasilenia strachu.
U starszych dzieci przeżycia strachu koncentrują się wokół zagrożeń fantastycznych, nadprzyrodzonych, związanych z ciemnością, z wizją śmierci, grzmotów, błyskawic, jak również postaci z filmów, bajki. Obawiają się niepowodzenia i ośmieszenia.
Cechą tych wszystkich bodźców wywołujących strach jest to, że pojawia się nagle i niespodziewanie co daje małą szansę dostosowania się do sytuacji. Z wiekiem dostosowanie wzrasta.
Odmienność reakcji na strach na różnych poziomach wieku stanowi odbicie różnic., jakie zachodzą między dziećmi pod względem rozwoju umysłowego i fizycznego a także zasobu doświadczeń indywidualnych. Tymi czynnikami różnicującymi reakcje strachu są:
- płeć
- pozycja społeczno-ekonomiczna
- inteligencja
- kondycja fizyczna
- kontakty społeczne
- kolejność urodzenia
- osobowość
Reakcje związane ze strachem.
1. Nieśmiałość –przejawia się wobec osób- powszechna reakcja u 6-miesięcznych dzieci. Przejawem nieśmiałości jest krzyk, odwracanie głowy, przywieranie do osoby bliskiej. Gdy niemowlę już raczkuje, lub chodzi, wówczas ucieka, kryje się. U starszych dzieci nieśmiałość przejawia się rumieńcem, jąkaniem się, nerwowymi ruchami.
2. Zakłopotanie –reakcja strachu przed ludźmi –reakcja na osoby nawet bliskie, ale pojawiające się w nieznanym stroju lub roli – pojawia się po 5 lub 6 rokiem życia. Reakcja podobnie jak w nieśmiałości. Zakłopotanie powoduje, że dzieci czują się skrępowane i wypowiadają się z zażenowaniem
3. Zmartwienie – „cudze kłopoty” – stanowi wytwór umysłu dziecka, powstaje w wyniku wyobrażenia niebezpiecznych sytuacji, które mogłyby się zdarzyć – pojawia się ok. 3 roku życia – z wiekiem zwiększa się częstotliwość i natężenie zmartwień. Wyrażają swoje zmartwienie poprzez mimikę twarzy.
4. Lęk – stan napięcia psychicznego w związku z zagrażającą sytuacją. Charakteryzuje go: obawa, napięcie, złe przeczucia. Towarzyszy nam poczucie bezradności. Pojawia się po częstych i intensywnych zmartwieniach. Lęk rozwija się na bazie strachu i obaw. Lęk zależy od zdolności wyobrażania sobie czegoś, co nie jest obecne, dlatego pojawia się później niż strach. Lęk rozwija się u dzieci w młodszym wieku szkolnym. Wzrasta między 4 a 6 klasą.
Sposoby ukrywania lęku:
- zachowanie hałaśliwe i popisywanie się
- nuda
- skrępowanie
- unikanie sytuacji zwiastujących zagrożenie
- charakterystyczne reakcje:
- zachowanie nietypowe dla dziecka
- objadanie się
- nadużywanie środków masowego przekazu
- nadużywanie mechanizmów obronnych
5. Złość – wywoływana jest na ogół przez sytuacje ograniczającą swobodę ruchów dziecka: przeszkody w ruchu, hamowanie czynności
- niemowlę reaguje wybuchem złości na drobne niewygodny związane z pielęgnacją, kąpaniem itp.
- dzieci w wieku przedszkolnym – gdy zabiera im się ich własność, gdy ich zabawki nie działają, lub na polecenia dorosłych
- u starszych dzieci złość może być wywoływana przez sprzeciwianie się ich żądaniom, poszturchiwaniem, wytykaniem błędów, gdy są lekceważeni lub ośmieszani przez inne dzieci
Reakcje złości:
- impulsywne – agresja przeciwko osobom, zwierzętom i przedmiotom
- hamowane – które są opanowywane lub ukrywane
6. Zazdrość – reakcja na przypuszczalną lub zapowiedzianą utratę miłości. Wynika ze złości. Uczucie zazdrości zawsze wywoływane jest sytuacją o charakterze społecznym. Przyczyny zazdrości:
- bezpośrednie – agresywne ataki, gryzienie, kopanie, bicie, popychanie, lub w formie działań społecznych zmierzających do górowania nad rywalem w walce o względy i uczucia ukochanej osoby.
- Pośrednie – zaliczają się do nich infantylne formy zachowań typowe dla wcześniejszych okresów rozwoju: moczenie się, ssanie kciuka, brak grzeczności…
7. Żal – stan urazu psychicznego, uczucie rozpaczy po stracie czegoś szczególnie ukochanego. Jest to uczucie nietypowe wśród dzieci ze względu na ochronę, jaką dają im dorośli.
Reakcje żalu:
- zewnętrzne – płacz, stany histerii
- ukryte – stan apatii objawiający się utratą łaknienia, bezsenność, odmową zabawy, złe sny…
8. Ciekawość – dziecko ciekawe pozytywnie reaguje na nowe, nieznane, niezwykłe lub tajemnicze elementy w swoim otoczeniu, zbliżając się do nich, badając je lub manipulując nimi przejawia potrzebę lub pragnienie lepszego poznania siebie lub swego otoczenia: badawczo przygląda się swojemu otoczeniu, szukając nowych doświadczeń. Wytrwale sprawdza i bada bodźce, aby je lepiej poznać
Przejawy ciekawości:
- napięcie mięśni twarzy
- otwarcie ust
- wyciąganie języka i marszczenie czoła
Jest to stan czujności zbliżony do strachu. Gdy tylko uświadamia sobie, że nie ma się czego bać, próbuje poznać dany obiekt.
„Wiele pytań” – rozpoczyna się ok. 3 roku życia i osiąga największe nasilenie w momencie rozpoczęcia nauki szkolnej w klasie 1. Gdy dziecko nauczy się czytać zaniechuje pytań na rzecz czytania.
9. Radość, przyjemność, zadowolenie.
U niemowląt – uczucia radości mają swoje źródło w dobrym samopoczuciu fizycznym, wiążą się też z gaworzeniem, pełzaniem, wstawaniem chodzeniem lub bieganiem.
Dzieci w wieku przedszkolnym – uczucia przyjemne zapewnia im wykonanie czynności w których uczestniczą inne dzieci
U starszych dzieci – przyjemne emocje wywołują :dobre samopoczucie fizyczne, zaskakujące sytuacje, dowcipy, nieznaczne kłopoty, nagłe i nieoczekiwane hałasy – zawsze wywołują uśmiech lub śmiech. Bodźcem jest też pomyślne osiągnięcie celu.
W okresie dojrzewania – radość występuje coraz rzadziej – bierze się to z innego spojrzenia na życie (zmiana wyglądu, słabsza kondycja)
Reakcje radości:
Śmiech zaczyna się pojawiać ok. 4 miesiąca życia. Do czynników wyzwalających śmiech w 1 roku życia należą bodźce :
- słuchowe (mlaskanie warg, wypowiadanie słów np. bum bum)
- dotykowe (dmuchanie we włoski dziecka)
- społeczne ( zabawy)
- wzrokowe (udawanie picia z butelki dziecka)
Małe dzieci radość wyrażają poprzez podskakiwanie, piszczenie, klaskanie, chwytaniem w objęcie. Starsze dzieci kontrolują swoje przejawy radości, aby nie być uznanym za „niedorosłe”.
10. Miłość – dzieci mają tendencje do obdarzania największym uczuciem tych osób, które okazują im serdeczność. Początkowo ich uczucie dotyczy osób, natomiast zwierzęta lub „ukochane przedmioty” czasami mają zastąpić kochane osoby. Uczucie miłości zależy od wzajemnych stosunków:
- bardziej przywiązane jest do matki niż do ojca, bo ojciec jest bardziej wymagający, a matka jest stale przy nim
- bardziej kocha to rodzeństwo, które mniej go krytykuje więcej czasu mu poświęca
- tego nauczyciela, który więcej życzliwości przejawia
Reakcje miłości:
- 5m.ż. – patrzy ciągle na twarz ukochanej osoby, wymachuje rączkami i nóżkami, uśmiecha się
- 6m.ż. – odpowiada na przytulenie dotknięciem twarzy ukochanej osoby, całuje ją
- 1r.ż. – przejawiają miłość w sposób niekontrolowany: całują (rzadziej niż wolą być całowane), przytulają się, ściskają ukochaną osobę lub przedmiot. Pragną stale być z ukochaną osobą i brać udział we wszystkich jej czynnościach, zabierają ze sobą wszędzie ukochane przedmioty.
- W wieku szkolnym – uzewnętrznianie uczuć uważają za coś dziecinnego i kłopotliwego. Wyrażają uczucie w formie słownej: „Równy facet” „mój przyjaciel”. Z ukochaną osobą pragną przebywać, zwierzać się jej.
Sylwunia1978