wampiry z Odrzykonskiej.pdf

Autor: JACEK L. KOMUDA

Tytul: wampiry z Odrzykońskiej

Z "NF" 12/99

Czy popiół tylko zostanie i zamęt,

Co idzie w przepaść z burzą? - czy zostanie

Na dnie popiołu gwiaździsty dyjament,

Wiekuistego zwycięstwa zaranie...

CYPRIAN KAMIL NORWID - "ZA KULISAMI"

SLD = KGB

Dopisek na plakacie

z wyborów samorządowych

- październik 1998

Denaturat przesączył się juŜ przez chleb. Spłynął cały do butelki, tracąc nieco koloru;

ale nic z ostrego aromatu, a zwłaszcza - mocy. Seta odcharchnął w bok, nalał do

brudnej szklanki, a garbaty Konus szybko wyciągnął koślawe paluchy w stronę

naczynia. Wielki, łysy Glaca uderzył go po ręku i spojrzał gniewnie spod

przymruŜonych, bezrzęsych powiek.

- Nie dygaj, małolat - warknął. - Jak będziesz miał odgibane tyle lat, co ja, to się

pierwszy napijesz. Jakbyś tak pod celą zrobił, wydziabaliby ci jagodziankę dechą z koja

na styi.

- Przecie ja nie cwel.

- Bo to raz przecweliłem człowieka? U nas na Rawiczu posyłali w dół za mniejsze

rzeczy. Za to podnieść go po czymś takim nie sposób.

Glaca sięgnął po szklankę. Zrogowaciała skóra pod jego paznokciami pobłękitniała,

podobnie jak białka wytrzeszczonych oczu. Pewnie od denaturatu. Seta miał nadzieję,

Ŝe Glaca kiedyś przekręci się przez picie piszczelówki. Czasami sam miewał to całe,

jak to mówiono na zajęciach... delirium tremens... Wtedy trząsł się i nie poznawał

nawet takiego starego wafla jak Seta. Ale ostatnio Ŝłopali denaturat bez przerwy.

Kartki na wódkę dawno się skończyły. Nawet te fałszywe, skombinowane na mecie u

Grubej Berty.

Glaca upił nieco denaturatu. Zaznaczył paznokciem po szkle i podał Secie, a ten, po

kilku łykach - Konusowi. Pili po równo, sprawiedliwie, bez zagrychy. Seta nie musiał

więc zbyt długo czekać, Ŝeby poczuć oŜywczą siłę trunku. JuŜ po trzeciej kolejce

świat poweselał. Brudne, ceglane ściany Warszawskiej Kostnicy Dzielnicowej przy

Odrzykońskiej 2, powszechnie zwanej trupiarnią, nabrały kolorów. Światło słabej,

dwudziestopięciowatowej Ŝarówki osłoniętej drucianą siatką zalśniło tęczowym

blaskiem. Seta obejrzał się na uchylone drzwi prowadzące do chłodni. Za ścianą cicho

wył stary, zajeŜdŜony agregat, bulgotała woda w rurach. Ostatnio w chłodniach było

bardzo mało pacjentów. Kryzys tak dobrał się ludziom do skóry, Ŝe nie mieli siły

umierać.

- Kurwa, nawet w chłodni nie trzymamy Ŝadnej laski - powiedział Konus. - Coś

ostatnio nie ma nic do ruchania. A kurwy u nas na Brzeskiej złapały ruską odmianę

syfa. MoŜna je odpytywać tylko z ustnego...

- Tobie, Konus, i szuflada wystarczy - wycharczał Glaca. - PrzecieŜ kutasa masz

małego. A na piczkę mówisz: "proszę pani".

- Spoko, większego od tego - Konus sięgnął gdzieś pod stół, a potem szybko wydobył

i rzucił na blat duŜy członek, pokryty zaschłą krwią. Seta nawet nie drgnął. Znał głupie

maniery Konusa, zresztą sam, nudząc się po nocach, nie raz wyciągał flaki z brzucha

trupów źle zaszytych po sekcji.

- To z szóstej chłodni - mruknął Seta. - Od jednego bejcy, co wpadł pod beteera na

moście Poniatowskiego. UrŜnął się jak szpadel i padł na środku jezdni. Widać go było

z daleka, ale Ŝe to jechali ruscy, nie nasi, to przejechały się po nim trzy wozy.

Łopatami go do wora zbierali.

- Ale chuja miał niezłego - rzekł Glaca, oglądając członka. - Leć Konus po igły i nitki.

Przyszyjemy ci raz dwa. śadna ci nie odmówi.

Z ulicy doszedł chrzęst podkutych, Ŝołnierskich butów. ZbliŜał się szybko; wkrótce

rozbrzmiał głośno, a potem zaczął cichnąć. Było juŜ dawno po godzinie milicyjnej,

patrole krąŜyły gęsto po całej Warszawie. Niespodziewanie usłyszeli stłumione

odgłosy wystrzałów. Daleko, gdzieś za placem Narutowicza, koło Filtrów, a moŜe w

pobliŜu starego akademika.

- Strzelają, kurwa mać - mruknął Konus. - Wiecie, słyszałem, Ŝe dzisiaj były wiece i

demonstracje przy Uniwersytecie. To dlatego psy i ruskie kręcą się po mieście jak

wściekłe. Kurwa, znowu zomowcy ludzi rozpierniczą.

- Koło uniwersytetu? Te, Seta, magister, to twoje strony. Tyś tam kiedyś gibał, nie?

- Dawno temu. Wypierdolili mnie jeszcze w osiemdziesiątym dziewiątym.

- Chuj w dupę studenciakom - zawyrokował Glaca. - Na cholerę te demonstracje.

Znowu, kurwa, nie będzie wódki.

Seta rozparł się wygodniej na krześle. Denaturat juŜ działał czuł szybki zawrót głowy.

- Chodźmy obejrzeć pacjentów. Konus, dawaj kutasa!

Mały garbus nie protestował, Seta z członkiem truposza w wyciągniętej ręce

chwiejnym krokiem ruszył do sąsiedniego pomieszczenia. Było tu zimniej niŜ w

dyŜurce. W metalowej ścianie po lewej widniały całe szeregi małych drzwiczek do

chłodni, w których spoczywały martwe ciała.

- śadnej laski - zamamrotał Glaca. - A wszystkie... prawie prycze zajęte.

Na zewnątrz na ulicy Słupeckiej rozległ się warkot motoru. Coś cięŜkiego, chyba

cięŜarówka, podjechało pod główne drzwi kostnicy. Seta usłyszał głośny łomot

otwieranej klapy, stukot podkutych butów, gniewne głosy. Potem w drzwi posypały

się uderzenia. Głośno, przenikliwie zabrzęczał dzwonek.

- O cholera - rzucił Seta przez zaciśnięte zęby. Błyskawicznie wsunął mary do chłodni i

zatrzasnął klapę. Potem wbiegł po pochylni na górę. Przebiegł przez pokój przyjęć,

wpadł do korytarzyka prowadzącego do głównych drzwi wejściowych. Konus pędził

za nim.

Niecierpliwy dzwonek odezwał się znowu, więc Seta przekręcił zasuwy, odemknął

cięŜką, Ŝelazną furtę i wyjrzał przez próg. Na ulicy było ciemno, tylko czerwone

światełka jarzące się z tyłu paki wydobywały z mroku zarys wielkiego cięŜarowego

stara. Plandeka była podwinięta, dokoła stało kilku Ŝołnierzy... I jeszcze oficer, i jakiś

męŜczyzna ubrany po cywilnemu. Seta nie widział twarzy. Zresztą padało, tamten miał

kapelusz nasunięty na oczy i postawiony kołnierz płaszcza. W słabym świetle latarki

trzymanej przez jednego z Ŝołnierzy cywil błysnął blachą legitymacji.

- SłuŜba Bezpieczeństwa. Osiem ciał do kremacji.

Seta spojrzał oszołomiony. Ubek, znaczy się, dlatego w cywilu.

- A zaświadczenie od lekarza jest? - zapytał odruchowo. - I zgoda rodziny...

- Jakiego lekarza, idioto - przerwał cywil. - Masz tu rozkaz od pułkownika

Bednarskiego. - Tu, kurwa, debilu, czytaj - promień latarki padł na biały dokument.

Do Sety nie bardzo to wszystko docierało.

- Ruszaj, się, człowieku - rzucił wściekle cywil. - Nie ma czasu!

śołnierze mocniej odchylili plandekę. W Ŝółtym świetle latarek zabłysły duŜe worki z

czarnej folii. Dwaj zomowcy chwycili pierwszy z brzegu, zrzucili z chrzęstem na

ziemię.

- Dawajcie wózek, do cholery!

Glaca przypadł z tyłu, przyciągnął dwa skrzypiące wózki. Szybko wzięli pierwsze dwa

worki, cięŜkie, zimne jak lód, wilgotne od marcowego deszczu. PołoŜyli je na wózki,

zaczęli pchać. śołnierze z tyłu nieśli następne.

- Wszystko do kremacji. Do rana ma tych ciał nie być - zakomenderował cywil, gdy

znaleźli się w chłodni. - I Ŝadnych sztuczek, bo będą kłopoty. No, tu podpiszcie -

podsunął Secie świstek papieru, będący w istocie protokołem przyjęcia zwłok. Seta

odnalazł odpowiednią rubrykę, z trudem nagryzmolił podpis.

- A co to za trupy? - nie wytrzymał Konus.

- Wypadek na Starym Mieście - mruknął ubek. - Zresztą gówno was to obchodzi.

Wyrwał papier z ręki Sety. Zomowcy posłusznie za nim ruszyli do drzwi. Seta usłyszał

stukot podkutych butów na schodach, potem trzaśnięcie drzwi na górze i zapanowała

cisza.

Zostali sami z trupami. Popatrzyli na siebie zdumieni. Seta spojrzał na worki złoŜone

pod ścianą. LeŜały cicho, otulając zmarłych jak czarne kokony. śe teŜ róŜnych rzeczy

brakowało w tym kraju, ale nigdy plastyku na trupy.

Wstrząsnął nim dreszcz. Ciała leŜały tak cicho, tak spokojnie. OstroŜnie rozsznurował

pierwszy worek, rozchylił szeleszczącą folię. W środku był młody, moŜe

dwudziestoletni chłopak, miał przymknięte oczy, wpółotwarte usta, zupełnie jak gdyby

lada chwila miał wydobyć się z nich jęk bólu czy moŜe okrzyk rozpaczy. Złote druciki

okularów połyskiwały słabo, a głowę oplótł drapieŜnie czerwony polip krwi, juŜ

zakrzepłej, ale wcześniej spływającej z małego otworu po kuli na skroni. Kurwa,

pomyślał Seta, Konus mówił, Ŝe na Uniwersytecie miały być demonstracje...

- Gówniarze - mruknął Glaca, który zajrzał tymczasem do innego worka. - Popatrz -

mruknął do Konusa - sikor ma ładny. Zajrzyj, czy psy nie obłuskały go ze szmalu.

Seta nie patrzył na tamtych. Szybko i sprawnie zajął się swoim nieboszczykiem. Bez

pośpiechu zsunął mu z ręki zegarek, ale nie mógł wymacać portfela. Na szyi zmarłego

odkrył mały krzyŜyk. Przez chwilę usiłował zdjąć go z trupa, niespodziewanie jednak

łańcuszek stawił opór. Seta szarpnął mocniej i ogniwka pękły. Sprawdził na ząb, czy

aby nie złoto, skrzywił się, ale wcisnął krzyŜyk do kieszeni. Potem przeszedł do

następnego ciała leŜącego na wózku.

- Trzeba palić, jak kazali - upomniał kolegów zajętych przetrząsaniem kolejnego

trupa. Szybko rozwiązał worek, zajrzał do środka i zamarł. Na wózku leŜała kobieta.

Złote włosy w nieładzie opadały na jej czoło i policzki, zlepione od wilgoci, jakby

przedśmiertnego potu. Złote włosy. Obejrzał się na garbatego Konusa i Glacę.

Porozumieli się wzrokiem.

- To ja zaraz... - nie skończył. Popchnął wózek za drzwi. Tamci uśmiechnęli się

wyrozumiale. Mylili się, bo Seta wcale nie lubił takich rzeczy... Tym bardziej nie teraz,

kiedy był tak wzburzony. MoŜe dlatego, Ŝe pamiętał jeszcze swoje dawniejsze Ŝycie,

Ŝycie bez delirek, bez denaturatu, włamów i kaca.

Wjechał do wąskiego korytarzyka obok sali sekcyjnej. Tutaj był piec, nosze i turbina.

Szybko przysunął wózek do otwartych drzwiczek. Potem rozsunął folię. Spojrzał na

leŜącą na wózku dziewczynę. Była piękna, była cudowna jak anioł... Seta poczuł

dziwny chłód. Jakby wynurzył się na powierzchnię z gorącego morza gówna, szczyn i

odpadków... Jak gdyby patrzył na anioła poprzez ruszta diabelskiego pieca. On nie

chciał nic jej robić, chciał tylko popatrzeć... Dawno nie widział takiej laski. Była inna

niŜ zniszczone, wiecznie pijane kurwy z Brzeskiej, z którymi pieprzył się na melinach.

Seta dawno juŜ nie widział takiej kobiety... I dlatego wpatrywał się w nią jak

urzeczony...

Dostrzegł na jej boku plamę krwi. Nie musiał juŜ zaglądać pod bluzkę, zginęła od kuli.

Od kuli z milicyjnej albo ruskiej broni. Seta nie był głupi. Domyślał się, Ŝe przywieźli te

ciała do kostnicy, Ŝeby pozbyć się zwłok, pozbyć się dowodów. Co mógł robić. Co

robić? Do diabła, to był mord, a Seta zawsze brzydził się mokrą robotą.

Cofnął się do sąsiedniego pomieszczenia. Glacy i Konusa tu nie było. Pewnie poszli

rozpalać piec. Wskoczył do sąsiedniej salki. To był pokój sekcyjny. Szybko znalazł

aparat - starego zenita, trzęsącymi się dłońmi wepchnął doń film, poganiając się w

myślach.

ZbliŜył się do trupów. Rozsunął pierwszy worek. Błysk flesza wydobył z mroku

oblicze jasnowłosego męŜczyzny z dziurą po kuli na skroni. Seta rozsunął następny

worek. Magnezjowy rozbłysk podkreślił ciemne włosy następnego trupa, krew na

piersi zalśniła czerwonawo. Seta przeszedł dalej. Szybko jak automat robił zdjęcia,

błyskał fleszem raz po raz, aŜ wreszcie, chyba za trzydziestym razem, usłyszał

metaliczny szczęk, a lampa błyskowa nie zajaśniała światłem. Wypstrykał całą rolkę.

OstroŜnie zasznurował worki, wyjął błonę z aparatu, odniósł zenita na miejsce. Film

niemal sparzył go w dłoń, gdy wsuwał rolkę do kieszeni. To było wszystko, co mógł

zrobić. Teraz pozostawało tylko wykonać to, co kazali ubecy. Spalić ciała!

Wrócił z powrotem do korytarzyka. Szybko popchnął wózek z ciałem dziewczyny w

stronę pieca. Nagle zamarł; zdało mu się, Ŝe coś usłyszał. Kobieta poruszyła się lekko.

Z jej posiniałych ust dobył się cichy jęk. Kurwa, pomyślał spłoszony jak ptak, ona

Ŝyje... śyje...

- Gdzie jesteśmy - na poły wyszeptała, na poły wyjęczała, otwierając zamglone

powieki. - Jurek, gdzie jesteś...

- Co ty, co ty? - zapytał zupełnie zbity z tropu. Wąska, rubinowa struga krwi

wypływająca z jej ust przecięła podbródek na pół.

- Kto ty jesteś... Gdzie ja jestem? - wyszeptała półprzytomnie. Seta rozejrzał się w

panice. Ten ubek mógł przecieŜ wrócić...

- Dobra, jest git.

Spojrzała przytomniej, podniosła lewą rękę, sięgnęła do boku, dotknęła zakrzepłej

krwi.

- PomóŜ mi, pomóŜ - plama na bluzce robiła się większa - ja muszę coś... przekazać.

Cofnął się jeszcze bardziej

- Ja Ŝyję... Ŝyję... - wyszeptała. - Boli, jak strasznie boli... Strzela... li do mnie... do

nas... A Jurek, gdzie on jest?! No gdzie... - szarpnęła się.

- LeŜ grzecznie, laleczko. Pies cię jebał, Ŝeś wstała. Ale i tak trafisz do pieca. Pan

kapitan kazał.

- Ja muszę Ŝyć - wyszeptała. - Proszę, pomóŜ mi. Dla dobra Armii Wyzwolenia...

Musisz przekazać, Ŝe padła technika na Białołęce...

- Jeszcze czego...

- ...śe wpadła technika Marcina - wyszeptała błagalnie. - Proszę... To - zakrztusiła się

krwią spływającą z ust. - W Aninie, Zielna 7... proszę. - Rubinowy strumyczek

przybrał na sile.

- Tylko bez takich. Pół roku temu wyszedłem z pudła.

- Musisz mi pomóc - wyszeptała. - Proszę...

Na górze trzasnęły drzwi. Seta usłyszał głosy. Potem na schodach zadudniły podkute

buty Ŝołnierzy... A więc ubecy wrócili. Jak błyskawica przyskoczył do dziewczyny,

pchnął ją na wózek, brutalnie wcisnął głowę do worka, zawiązał sznurek. Dziewczyna

jęknęła tylko cicho, potem chyba zemdlała, bo nie rzucała się wcale. Seta usłyszał, Ŝe

za ścianą wybuchła sprzeczka. Usłyszał piskliwy głos Konusa, potem odgłosy uderzeń

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: