O_Wachowskim.pdf

KORNIKI W ARCHIWACH

Zatarciu i zatajeniu uległy także niektóre archiwalne ślady współpracy Wachowskiego z bezpieką.

Część z nich znikła, gdy przechodził do MSW na etat. Część wymazano później, kiedy jego powrót

do Lecha Wałęsy był już przesądzony. Między 1988 a 1990 r. znikły ślady Wachowskiego z

komputerowego systemu ZSKO. Zintegrowany System Kartotek Operacyjnych zawiera dane o

osobach wraz z określeniem dokumentów i danych, które są w archiwach, a dotyczą tych osób. Jest

to odpowiednik ręcznej kartoteki ogólnej. Wachowskiego wymazano z komputera, chociaż zapis na

jego temat nie mówił, że jest pracownikiem, ani nawet współpracownikiem SB. Figurował jako k-

TW, kandydat na tajnego współpracownika, mógł więc znaleźć się tam bez swojej wiedzy. Mimo

to, nawet ten tak nikły ślad ktoś z archiwów wymazał. Jest to tym bardziej dziwne, że wymazując

Wachowskiego pozostawiono w tym samym komputerze nazwisko nieporównanie ważniejszej

osoby - Lecha Wałęsy.

SOJUSZNICY MILCZĄ

Grupa osób, które wiedzą, co w przeszłości robił Mieczysław Wachowski jest dość duża. Są to z

reguły ludzie, którzy ze względu na zajmowane stanowiska bądź prestiż udzielają informacji „poza

taśmą”. Mieli takie informacje, słyszeli, wiedzieli, są przekonani, nie mają jednak dowodów lub też

nie pozwala im na ich ujawnienie tzw. „interes polityczny”. Dotyczy to zarówno agenturalnej

przeszłości, jak i sfery obyczajowej życiorysu ministra. O agenturalności Wachowskiego szeptano

w kuluarach Sejmu po 4 czerwca. Powoływano się na zachodnie źródła, na publikacje w brytyjskim

„Spektatorze”, zdaniem którego dla zachodnich służb specjalnych nie jest tajemnicą, że Wachowski

od kilku lat jest agentem KGB. Przywoływano fakty, które ze względu na tajemnicę państwową nie

mogą być na razie ujawnione. Pamiętano jego działalność jeszcze z „Solidarności”. Część osób ma

wiedzę na ten temat, musi jednak z różnych względów milczeć. Niektórych zmusza do tego ustawa

o tajemnicy państwowej, która wciąż obowiązuje i zabrania ujawniania szczegółów związanych z

działalnością komunistycznych służb specjalnych. Osobom, które ją ujawniają grożą kary

więzienia, poza tym część z nich nie ukrywa, że boi się o swoje życie. Inni świadomie fałszują

rzeczywistość i mimo rozgłaszanych wcześniej informacji dziś stanowczo zaprzeczają, jakoby coś o

Wachowskim wiedzieli. Szczególną hipokryzją odznacza się między nimi Jacek Kuroń, który w

1981 r. na podstawie tej samej wiedzy co dziś opowiadał, że Wachowski jest ochroniarzem Wałęsy

przydzielonym mu przez Kiszczaka, a teraz twierdzi, że wszelkie kontrowersje wokół

Wachowskiego biorą się z tego, że „szofer został podsekretarzem stanu”. Jego postawę równie

łatwo zrozumieć, jak postawę gen. Kiszczaka, który przez lata czytał raporty Wachowskiego o

Wałęsie, a dziś „nie przypomina sobie”. Specyficznej frazeologii używają mówiąc o Wachowskim

osoby z najbliższego otoczenia prezydenta i sam Lech Wałęsa. Posługują się oni podobnym, jakby

specjalnie przygotowanym na tę okazję słownictwem. Andrzej Drzycimski oświadcza, iż „wytyka

się, że w najbliższym otoczeniu prezydenta jest przyjaciel, człowiek, o którego pięknej kalocie nie

chce się mówić. Osoba o wielkich umiejętnościach organizacyjnych.” Drzycimski określa

Wachowskiego jako „człowieka do zadań specjalnych” i „swego rodzaju bramę”. Andrzej

Kozakiewicz mówi, że Wachowski „przesiąkł geniuszem prezydenta na wylot.” Jerzy Milewski, że

Wachowski pełni niezwykle odpowiedzialną funkcję, porównywalną z „chieff of staff” Białego

Domu, jest pretorianem prezydenta. Każdy z nich ma na temat Wachowskiego wymijającą

odpowiedź, którą zwykle powtarza. Wachowski natomiast wbrew zwyczajom przyjętym w krajach

demokratycznych nie ma zamiaru wyjaśniać i odpowiadać na konkretne zarzuty. Szef kancelarii

prezydenta RP prof. Janusz Ziółkowski stwierdza, że nie może wypowiadać się na temat swojego

pracownika. [...]

KARIERA

[...] Gdyńska Wyższa Szkoła Morska ze względu na półwojskowy charakter była „obsługiwana”

przez Wojskową Służbę Wewnętrzną - wojskowego odpowiednika cywilnej bezpieki. Działała tam

również i werbowała SB, ale prymat miało WSW. Ona zapewniała szkole oficerów obiektowych i

ona miała monopol na werbowanie tajnych współpracowników wśród studentów.

Mieczysław Wachowski nawiązał kontakty z WSW na pierwszym roku studiów w WSM w 1970 r.

Był jednym z dwunastu zwerbowanych w tym okresie studentów. Z czasem ich liczba miała

wzrosnąć i utrzymywała się w granicach trzydziestu - trzydziestu pięciu na wszystkich rocznikach

WSM. Zgodę na współpracę wyraził w indywidualnej rozmowie z oficerem obiektowym. Podpisał

także oświadczenie zobowiązujące do zachowania kontaktów z WSW w tajemnicy. Werbowaniem

zajmowali się oddelegowani do studium wojskowego oficerowie WSW. Nie był wówczas nikim

istotnym, nie zapamiętano więc daty pozyskania go. [...]

W 1970 r., kiedy WSW zainteresowały się Wachowskim, zbliżał się kolejny przełom. Szykowano

odsunięcie I sekretarza PZPR Władysława Gomułki i zastąpienie go innym kandydatem. WSW

podlegały wówczas ministrowi obrony narodowej gen. Wojciechowi Jaruzelskiemu. Prowadziły

działalność niezwykle aktywną, kontrolowały znacznie więcej, niż tylko wojsko.

NA OBIEKCIE

Rozpoczynając współpracę z WSW Wachowski trafił pod opiekę oficera obiektowego uczelni. Był

nim w 70 r. płk J. W przypadku obiektów takich jak WSM przydzielano nawet dwóch takich

oficerów - starszego w randze podpułkownika i młodszego - zwykle na etacie kapitana. Młodszy

zajmował się teczkami studentów, których co pewien czas opiniowano, prowadził także agenturę

wśród wykładowców i szefów organizacji młodzieżowych, zajmował się także werbowaniem

współpracowników wśród młodzieży. Nazwiska zwerbowanych przez niego studentów znał także

starszy, który zajmował się komendą uczelni.

Jednostka WSW właściwej dla WSM znajdowała się wówczas na Oksywiu. Jej kadra liczyła

kilkunastu oficerów, którzy obsadzali komendę Portu Marynarki Wojennej, szkoły i flotyllę.

Pracownicy WSW na Oksywiu mieli dobre kontakty z młodymi oficerami GRU, którzy cumowali

na radzieckich okrętach. [...]

Trafiając do Gdyńskiej Stoczni Remontowej na odrobienie praktyki studenckiej Wachowski

otrzymał już pierwsze zadania. Miał obserwować kolegów i uważać, który z nich ma tendencje

antysocjalistyczne i wykazuje niezadowolenie z sytuacji. Chodziło o tych, którzy cieszą się

autorytetem wśród robotników. Miał zadbać o nawiązanie z nimi dobrych kontaktów. Informacje o

wynikach pracy były przekazywane oficerowi obiektowemu w formie raportów. Pisał je sam.

Spotykał się także ze swoim oficerem i wtedy przekazywał inne szczegóły. Spotkania

Wachowskiego z jego oficerem odbywały się średnio dwa razy w miesiącu. [...]

LEGENDA GRUDNIA

Gdyńska Stocznia Remontowa była w 1970 r. ważnym ośrodkiem zajść na Wybrzeżu. Szczególnie

aktywny był Wydział Mechaniczny, na którym od sierpnia 1970 r. zaczął pracować Wachowski.

Trafił w środowisko zbliżone do niego wiekiem. Na Mechanicznym pracowało wiele osób, które

trafiły tam przed Grudniem. Sam Wachowski trzymał głównie z młodzieżą ZMS-owską, dobrze żył

także z brygadzistami. Starał się nie wyróżniać, raczej go nie zauważano. Odrabiał praktykę jako

ślusarz, a przy okazji wypełniał obowiązki wynikające ze współpracy z WSW.

Według stykających się z nim oficerów kontrwywiadu wojskowego Wachowski uchodził za

współpracownika gorliwego, z zacięciem, starannie i ochoczo wywiązywał się z zadań.

Lubił pisać raporty, chętnie spotykał się ze swoim oficerem, płk. J. Na spotkania przybywał

punktualnie. Odbywały się one w tzw. MS - miejscach spotkań. Jednym z nich był wynajęty przez

kontrwywiad pokój w jednym w wojskowych hoteli Trójmiasta. Do pisania raportów Wachowski

używał zwykle pióra i zielonego atramentu, przez co został zapamiętany. Z chwilą, gdy wybuchły

zamieszki, spełniał rolę prowokatora. Po zajściach donosił na osoby biorące w nich udział.

Grudniowe rozruchy objęły także rejon GSR. Leży ona blisko Stoczni im. Komuny Paryskiej w

Gdyni. To tam, niedaleko przystanku kolejki dojazdowej „Gdynia – Stocznia” padły pierwsze

strzały. Wachowski był w tych dniach w stoczni.

W programie telewizyjnym „Mój Grudzień 1970” sekretarz prezydenta wykreował się niemal na

kolegę Janka Wiśniewskiego, zastrzelonego podczas zajść robotnika. W rzeczywistości i w stoczni

kojarzy się go bardziej jako członka ZMS, którego aktywiści nawoływali w pierwszych godzinach

strajku do niszczenia stoczniowych maszyn. Takim pamięta Wachowskiego m.in. emerytowany

brygadzista Wydziału Mechanicznego Kazimierz Drywa, na którego Wachowski powołał się w

programie „Mój Grudzień”. Niewykluczone, że zajęcie wiązało się z jakimś zadaniem, które

Wachowski otrzymał od swojego oficera przed grudniem - służyło to przecież radykalizacji

nastrojów. Mieczysław W. brał także udział w marszu manifestantów i pochodzie z ciałem zabitego

stoczniowca, nie odgrywał tam jednak istotniejszej roli. Nie pamięta go nikt z uczestników zajść.

Zadanie Wachowskiego zaczęło się trochę później. Na nakręconych przez służby specjalne filmach

i zdjęciach rozpoznawał pod koniec grudnia i na pocztąku stycznia i wskazywał na tych, którzy

odgrywali istotną rolę, nawoływali do protestów i podżegali do buntu. Podobnie jak Lech Wałęsa w

styczniu 1971 r., Wachowski donosił na kolegów ze stoczni, dostarczając informacji o najbardziej

aktywnych uczestnikach zajść. Nie przyznał się do tego nigdy w przeciwieństwie do Lecha Wałęsy,

który w 1979 r. na jednym z zebrań Wolnych Związków Zawodowych wyznał, że współpracował z

bezpieką przyznając jednocześnie, że pobierał za to gratyfikacje pieniężne, które umożliwiły mu m.

in. zakup mieszkania i samochodu. Wachowskiemu nie zdarzały się chwile słabości i nie odczuwał

potrzeby wyznawania swoich win, jak odczuwał Lech Wałęsa, klęcząc przed [Kazimierzem]

Szołochem, jednym z działaczy WZZ i ze łzami w oczach wyznając mu szczegóły donoszenia na

kolegów. Zachowywał się wyjątkowo twardo. Pracując później, np. w Fabryce Farb i Lakierów z

ludźmi, którzy brali udział w Grudniu nie przyznał się do udziału w wydarzeniach. Zrobił to

dopiero dwadzieścia dwa lata później, pragnąc stworzyć wrażenie, że nie ukrywa swojej

przeszłości. Przygotowany przez najlepszych operatorów telewizji kilkuminutowy program

przedstawiał jednak zafałszowaną wersję wydarzeń. Zachodzi podejrzenie, że sekretarz prezydenta

oparł opowieść na wspomnieniach swojego kolegi, kreując siebie na legendarnego uczestnika

wydarzeń i prowodyra rozruchów. Warto podkreślić, że za taką aktywną działalność nie spotkały go

żadne represje. Po stłumieniu zajść najbardziej aktywni ich uczestnicy byli weryfikowani i

przenoszeni do innych zakładów. Młodych, którzy zasłużyli się w agitacji i czynnym oporze

wcielano do wojska i represjonowano. Wachowski natomiast odchodząc ze stoczni otrzymał od

kierownika działu kadr opinię pracownika koleżeńskiego i zdyscyplinowanego. [...]

Przez dwa lata służenia w LWP żołnierz informował, co dzieje się w jego kompanii, a kiedy

przechodził do rezerwy oferowano mu kontynuowanie współpracy, ale z MSW. Akta informatora

wysyłano do miejscowości, gdzie mieszkał i miał pracować po odbyciu służby, a tamtejsza

komórka bezpieki w ciągu dwóch tygodni dawała odpowiedź, czy jest zainteresowana w przyjęciu

tej osoby. Tak postąpiono także z aktami Wachowskiego. Kiedy przychodziła odpowiedź

pozytywna, najczęściej organizowano spotkanie, w którym brali udział: oficer WSW prowadzący

informatora do tej pory i oficer bezpieki, który go miał przejąć. Informator i nowy oficer byli sobie

przedstawiani, współpracownik potwierdzał chęć dalszej współpracy, wypijano kawę lub alkohol i

osoba, która do tej pory informowała WSW, pracowała już dla bezpieki. SB otrzymywała także

zestaw dokumentów dotyczących przejętego informatora.

Przejście Wachowskiego z Wojskowej Służby Wewnętrznej do bezpieki (wydział bezpieki

gdańskiego WUSW) odbyło się, według naszego informatora, w połowie 1972 r. Jeśli prawdą jest

wyjazd Wachowskiego do Wielkiej Brytanii w tym czasie, to odbyło się to na pewno przed jego

wyjazdem. Nasz informator utrzymuje, że ślady po współpracy Mieczysława Wachowskiego z

WSW zachowały się w archiwach wojskowych służb specjalnych. W przeciwieństwie do archiwów

z MSW nie były one tak silnie przetrzepane i zniszczone. Do tej pory nie dostał się do nich spoza

resortu nikt, z wyjątkiem Jana Marii Rokity oraz tzw. „Komisji Michnika”, która - o czym wie

niewiele osób - odwiedziła także te archiwa. Wśród prawie dwóch milionów teczek przeróżnych

spraw (osobowych, obiektowych, rozpracowania itp.) znajdują się ślady po pracy Wachowskiego

dla tych służb, m.in. w postaci mikrofilmów.

Zawartość archiwów wojskowych służb specjalnych nie była do tej pory ujawniana i nie

przeprowadzono jej gruntownych badań. Archiwa te ze względu na stosunki panujące w resorcie

obrony są utajnione o wiele lepiej, niż akta MSW. Ma do nich dostęp o wiele mniej osób. Kłopoty z

dostaniem się do archiwów WSW miał sam minister Jan Parys. Ówczesny szef WSI, Marian

Sobolewski nie zezwolił także na wgląd do kartoteki archiwum WSI szefowi Wydziału Studiów

Gabinetu Ministra Spraw Wewnętrznych, Piotrowi Wojciechowskiemu. Między 12 kwietnia a 27

czerwca 1990 r. w archiwach była „Komisja Michnika”, w której skład weszli: Andrzej Ajnenkiel,

Jerzy Holzer, Adam Michnik i Bogdan Kroll. Podobnie, jak w MSW, „Komisja Michnika” nie

zostawiła po sobie śladów i nie do końca zrozumiały był cel jej wizyty. Nie wiadomo, co robiła

komisja w archiwach wojskowych służb specjalnych i jak wpłynęło to na stan znajdujących się tam

akt. Istnieje jednak szansa, że mimo niszczenia dokumentów w ostatnim czasie, na co zwracał

uwagę m.in. były szef MON Romuald Szeremietiew, nie zniszczono wszystkiego. Większość akt z

archiwów WSW została bowiem zmikrofilmowana, a kopia tego archiwum w postaci mikrofilmów

trafiła odpowiednio wcześnie do Moskwy. Dla Wachowskiego dostęp do archiwów służb

specjalnych nie był żadnym problemem w okresie, kiedy szefem WSI był kontradmirał Czesław

Wawrzyniak, nie jest dla niego problemem także w tej chwili, co nie oznacza, że zdołał wszystko

„wyczyścić”. [...]

Każdy tajny współpracownik był informowany i przeszkalany indywidualnie przez oficera

prowadzącego, np. w lokalu kontaktowym. Potem przeszkolił go oficer SB. Na warunki i charakter

działania między 1972 r. a 75 r. było to przeszkolenie wystarczające.

Według informacji posiadanych przez lidera Porozumienia Centrum, Jarosława Kaczyńskiego

Mieczysław Wachowski od 21 stycznia do 2 sierpnia 1975 r. brał udział w dyplomowym kursie

oficerskim Akademii Spraw Wewnętrznych w Świdrze koło Otwocka. Promocja oficerska

kursantów tego rocznika odbyła się 2 sierpnia 1975 r., a dyplomy wręczał minister spraw

wewnętrznych Stanisław Kowalczyk. Z naszych informacji wynika, że Wachowski był w tym

okresie w Świdrze i kontaktował się z uczestnikami kursu. Przebywał tam jednak w innym niż

reszta kursantów charakterze. Szkolono go wówczas jako „nielegała”, kandydata na niejawny etat.

Kurs w Świdrze trwał od stycznia do sierpnia, ale przygotowania do wyjazdu rozpoczęto już w

październiku. W 1975 r. imprezę tego typu organizowano po raz pierwszy. Minister Andrzej

Milczanowski w wydanym 12 stycznia oświadczeniu, że Mieczysław Wachowski nie brał udziału w

żadnym z kursów organizowanych przez Akademię Spraw Wewnętrznych w latach 1973 - 87 minął

się z prawdą, gdyż kursy rozpoczęły się w 1975 r., co jednoznacznie potwierdzają wszyscy znani

uczestnicy przeszkolenia w 75 r., także ci wypowiadający się publicznie. Sama Akademia Spraw

Wewnętrznych istniała natomiast od 1973 r.

W 1975 r. Wachowskiego rzeczywiście widziano w Świdrze, gdzie miał pewne kontakty, chociaż

nie musiało go zapamiętać więcej niż kilka osób. Na pewno pojawił się na resortowej spartakiadzie

sportowej 8 maja 1975 r., w której brali także udział kursanci ze Świdra. Sprawa pobytu

Wachowskiego na kursie została jednak rozdmuchana nieproporcjonalnie do jej znaczenia.

Wprawdzie argument uczestniczenia w kursie w Świdrze pod Otwockiem jest poręczny do

wskazania na problem funkcjonowania Wachowskiego przy Lechu Wałęsie bardziej niż inne

szczegóły jego działalności, ale jest on od nich o wiele mniej istotny. Ze Świdra Wachowskiego

pamiętano, z innych działań i okoliczności - już nie. W 1975 r. z faktem współpracy Wachowskiego

z MSW zetknęło się najwięcej osób. Jego działalność z późniejszego okresu, mimo, że

udokumentowana lepiej i dokładniej sprawdzona, była o wiele lepiej utajniona. Nie oznacza to

jednak, że obecny sekretarz osobisty prezydenta Lecha Wałęsy przebywał w Świdrze na tych

samych zasadach, co pozostali kursanci. [...]

BEZ DYPLOMU

Pierwsza wątpliwość, która nasunęła się nam po otrzymaniu informacji, że Wachowski uczestniczył

w kursie była związana z jego wykształceniem. Aby trafić do Świdra należało skończyć studia. Bez

dyplomu było to formalnie niemożliwe. Tymczasem Wachowski studiów nie skończył. Nic nie

wskazuje na to, żeby w latach 1972 - 75 kontynuował jakiekolwiek studia zaocznie. Tymczasem w

1975 r. do Świdra trafiła elita MSW. Na dwóch kursach - MO i SB szkolonych było 139

uczestników, absolwentów wyższych uczelni, nierzadko z tytułem magistra, inżyniera czy docenta.

[...]

RESORTOWA LOJALNOŚĆ

Godne uwagi są obecne wysiłki funkcjonariuszy MO i SB - absolwentów kursu w 1975 r. obecnie

podległych MSW, w którym Wachowski ma duże wpływy - mające na celu ochronę dobrego

imienia osobistego sekretarza prezydenta. Płk. Józefa Tomasika - szefa kursu ASW w 1975 r.,

potem szefa ASW - nie udało nam się zlokalizować od kwietnia 1992 r. Resort zdawał się nie

wiedzieć o jego istnieniu. Kiedy sprawa obecności Wachowskiego w Świdrze została

upubliczniona, Józef Tomasik (obecnie już generał) sam zgłosił się do „Życia Warszawy” i

poinformował, że „nie przypomina sobie” Mieczysława Wachowskiego z kursu w Świdrze. Znany

nam z opisów i rozmów z uczestnikami kursu (m.in. Gabrielem Mańkowskim z Torunia) płk

Żochowski – „postać niezwykle barwna, często zmieniająca mundury, raz w lotniczym, raz w

marynarskim, raz w milicyjnym, mawiający, że gdy pojawi się w stroju krakowskim, to też nie

należy się dziwić” - okazał się jedynie wytworem wyobraźni kursantów. Do redakcji „Gazety

Wyborczej” zgłosił się osobiście Maciej Żukowski twierdząc, że to on był dowódcą kompanii SB, a

żaden Żochowski nie istniał. Na dowód przedstawił swoje świadectwo ukończenia kursu z 1975 r.,

tyle tylko, że w kompanii MO a nie SB. Płk Żukowski podał jeszcze jedną informację. Jego

zdaniem w kursie brały udział 173 osoby. Kursanci, z którymi mieliśmy okazję rozmawiać, łącznie

z wymienionym w książce „Lewy czerwcowy” Gabrielem Mańkowskim stwierdzają tymczasem, że

było ich 139. W tej chwili ich liczba - według publikacji prasowych - osiągnęła nawet kilkaset osób.

Zgłaszające się do gazet i czasopism osoby, których zadaniem było jedynie stwierdzenie, że

Mieczysława Wachowskiego „sobie nie przypominają”, są w większości podwładnymi szefa MSW,

Andrzeja Milczanowskiego. Według naszych informacji Belweder przez tydzień namawiał

Milczanowskiego do zdementowania informacji, że Wachowski był na kursie i wydania stosownego

oświadczenia. Milczanowski, obawiając się precedensu polegającego na ujawnieniu zawartości

archiwów i udzieleniu jednoznacznej odpowiedzi na pytanie o związki danej osoby z SB,

konsekwentnie odmawiał. Do pomysłu wydania oświadczenia na temat Wachowskiego odniósł się

krytycznie jeszcze w poniedziałek 11 stycznia na zorganizowanej w Krakowie konferencji

prasowej. Następnego dnia udzielił już odpowiedzi na oficjalny list dyrektora gabinetu prezydenta z

prośbą o wyjaśnienie sprawy kursu.

Przez niemal tydzień do prasy zgłaszali się kolejni, byli lub obecni pracownicy MSW, którzy

dementowali informację, jakoby Wachowski brał udział w kursie. Jako jeden z ostatnich

zatelefonował Roman Łakomski, pracownik Biura Ochrony Rządu. Poinformował on „Gazetę

Wyborczą”, że „żadna osoba z Warszawy z tego kursu nie przypomina sobie Wachowskiego.” Nie

wiadomo, skąd pracownik BOR miał tak dokładne informacje o stanie wiedzy wszystkich

warszawskich uczestników kursu. Nie sposób stwierdzić, kto namawiał te osoby do włączenia się w

sprawę - czy działała tu resortowa lojalność, czy (co bardziej prawdopodobne w przypadku BOR)

działał tu sam Wachowski, namawiając osoby ze „swojego” układu do zabrania głosu w jego

obronie.

„Resortową lojalnością” wykazał się także gen. Czesław Kiszczak, który powiedział

dziennikarzom, że gdyby Wachowski skończył kurs SB „to by go pamiętał”. Warto przypomnieć, że

gen. Kiszczak w 1975 r. służył w WSW i z resortem spraw wewnętrznych miał niewiele wspólnego.

Najbardziej charakterystycznym przypadkiem „koleżeńskiej lojalności” był jednak przykład

komendanta wojewódzkiego w Lublinie, Arnolda Superczyńskiego. Sytuacja ta obrazuje

jednocześnie mocną pozycję Wachowskiego, który za pomocą prowokacji prasowej, służb

specjalnych i wydawanych „imieniu prezydenta” poleceń, może zneutralizować każdą informację

na temat swojej osoby, zmanipulować każdy proces i ośmieszyć każdy zarzut.

STOP KLATKA

12 stycznia 1992 r. telewizyjne „Wiadomości” pokazały odnalezioną przez nas, pochodzącą z

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: