!Jerzy Edigey - Król Babilonu.pdf

(593 KB) Pobierz
Edigey Jerzy - Król Babilonu
Edigey Jerzy
Król Babilonu
„KB”
Pani Słońca
Dzień był pogodny, niezbyt gorący. W godzinie drugiej warty porannej upał
tak nie dokuczał, jak w samo południe. Nic więc dziwnego, że na karum ciągnącym
się wzdłuż prawego brzegu Purattu panował wielki ruch. Cały brzeg wielkiej rzeki
obudowany był kamienną ścianą, wznoszącą się wysoko ponad linię wodną. Dzięki
temu przybór rzeki nigdy nie zalewał bulwaru i stojących wzdłuż niego pokaźnych
budowli. Mieściły się w nich składy najrozmaitszych towarów sprowadzanych do
Babilonu ze wszystkich krajów świata. Tuż przy nich rozkładali na matach swoje
towary wędrowni kupcy. Tu także sprzedawano żywność i owoce.
Przy nadbrzeżu zacumowały wielkie barki wyładowane zbożem, zwane
kufami, i mniejsze od nich keleki - tratwy sporządzone z trzciny, które utrzymywały
się na wodzie dzięki przymocowanym do nich workom ze skór koźlich napełnionych
powietrzem. Niektóre z tych statków przypłynęły tu z ładunkiem drewna cedrowego
sprowadzanego aż z dalekiej Syrii. W Babilonii najpopularniejszym drzewem była
palma, której drewno nie nadawało się do celów budowlanych.
Na karum miejscami panował taki tłok, że ludzie musieli się przepychać,
pomagając sobie nieraz łokciami. Możni kupcy, dostojnicy lub wysokiej rangi kapłani
odwiedzali nadrzeczny bulwar w. towarzystwie sług lub niewolników, którzy
torowali im drogę.
Właśnie mały orszak posuwał się wzdłuż ulicy. Na przedzie szło dwóch
„nieśmiertelnych” - żołnierzy dziesięciotysięcznej Gwardii Królewskiej.’ Jeśli ktoś
umierał lub ginął w boju, natychmiast przyjmowano następnego. Dlatego zwano ich
„nieśmiertelnymi”. Pełnili służbę albo przy królu, albo przy następcy tronu, którego
zresztą akurat w stolicy nie było. Bowiem syn „wielkiego króla Persów i Medów,
 
króla Babilonu, króla krajów”, Kserkses wezwany został przez ojca do dalekiej Parsy,
gdzie król Dariusz od lat budował wspaniałe pałace dla swojej nowej stolicy. Mimo to
oddział „nieśmiertelnych” nadal rezydował w cytadeli babilońskiej, dowodzony przez
królewskiego krewniaka, perskiego księcia Azardada, który pod nieobecność
następcy tronu sprawował faktyczną władzę w Babilonie.
Dwaj „nieśmiertelni” torowali sobie drogę przez ciżbę kupujących i
przechodniów. Wzrostem wyróżniali się w tłumie. Szli w długich szatach, bez
nakrycia głowy, twarze mieli smagłe, spalone słońcem, brody krótkie, fryzowane,
włosy ściągnięte do tyłu zieloną opaską ze skręconego sznurka. Ręce zdobiły im złote
i srebrne bransolety. W przeciwieństwie do innych wojsk „nieśmiertelni” nigdy nie
chodzili boso lub w sandałach, lecz w wysokich, zapinanych na guziki, skórzanych
butach. Zwykle uzbrojeni byli we włócznię, łuk z kołczanem, pełnym strzał oraz w
żelazny miecz.
Ci dwaj kroczący przez karum nie mieli ani włóczni, ani łuków, jedynie
krótkie, żelazne miecze przy boku. W rękach trzymali kije, którymi umiejętnie się
posługiwali, jeśli ktokolwiek niezbyt szybko usuwał im się z drogi. Na coś
podobnego nigdy by sobie nie pozwolił żaden żołnierz babiloński - nawet za
wielkiego króla Nabuchodonozora, który władał bez mała połową świata. Ale odkąd
król perski Cyrus położył kres niepodległości państwa babilońskiego, zwycięzcom
wszystko było wolno. Zwłaszcza „nieśmiertelnym”.
Za dwoma żołnierzami postępowała piękna, bogato ubrana Persjanka.
Prowadziła za rękę małą, może pięcioletnią córeczkę, która w drugiej rączce trzymała
pomalowaną w kolorowe pasy cedrową kulkę. Tuż za swoją panią szło dwóch
niewolników z wielkim koszem. Cały orszak zamykało znowu dwóch
„nieśmiertelnych”.
Tę piękną perską panią dobrze znali kupcy z nadrzecznego bulwaru. Była to
przecież sama Meherbanu, co w języku perskim znaczyło: Pani Słońca, żona księcia
Azardada, który po wyjeździe następcy tronu, Kserksesa, stał się pierwszą osobą w
całej Babilonii. Kupcy z uszanowaniem jej się kłaniali i przymilnie uśmiechali do
małej Golmar, co z perskiego tłumaczyło się: Kwiat Granatu.
Księżna Meherbanu znana była z tego, że w przeciwieństwie do innych
możnych dam perskich sama lubiła kupować żywność i podobno sama
przygotowywała potrawy dla swojej rodziny. A przecież w Pałacu Głównym, gdzie
po wyjeździe następcy tronu zamieszkał Azardad, nie brakowało licznych sług i
 
niewolników, a wśród nich i kucharzy najbieglejszych w swoim fachu.
Od czasu do czasu Meherbanu zatrzymywała się przed rozłożonymi na macie
owocami. Wybierała najdojrzalsze brzoskwinie, jabłka lub gruszki, które na jej
skinienie niewolnicy wkładali do kosza, gdzie już leżała połówka młodego koźlęcia, a
także dwa ptaki, „które codziennie znoszą jaja”, jak Babilończycy nazywali
sprowadzone przed przeszło stu laty kury. Były tam również duże ryby o delikatnym
białym mięsie.
- Po zapłatę przyjdźcie do pałacu - mówiła Meherbanu do sprzedawców.
Ci, przymilnie uśmiechnięci, tylko kłaniali się w odpowiedzi. Wiadomo było,
że żaden z nich nigdy nie zażąda od księcia Azardada należności za sprzedane jego
żonie towary. To zresztą i tak im się opłacało. Mogli zawsze mówić innym klientom,
że żona samego Azardada nabyła u nich to czy tamto. Nabywca chętniej wówczas
kupował i mniej się targował. Bo zarówno tutaj, na karum, jak i we wszystkich
sklepach i magazynach całego Babilonu - czy to chodziło o garść daktyla, czy o
tysiące gur pszenicy lub całe stada wołów - każdy najdrobniejszy nawet zakup
poprzedzały długie i gorące targi. Bez nich ani nabywca, ani sprzedawca nie byliby
zadowoleni z transakcji. „Tylko głupiec - powiadało kupieckie porzekadło – kupuje
bez targu”.
Pani Meherbanu nie targowała się nigdy. Ale też nigdy nie płaciła. Ani starym
srebrem ze znakami świątyń lub jeszcze babilońskich królów, ani krążkami ze złota
lub srebra bitymi przez wielkiego króla Dariusza, a nazywanymi darejkami. Na
darejkach z jednej strony widniała postać króla Dariusza w długiej szacie, z włócznią
na ramieniu i z wojenną koroną na głowie, po drugiej stronie - kwadratowy znak
mennicy, która je wybiła.
Każdy krążek miał ściśle określoną wagę, a wszystko wytapiano z
jednakowego stopu metali. Okazało Się to dużo wygodniejsze niż ciągłe ważenie
pasków srebra i odcinanie odpowiedniej ich ilości.
Wprowadzenie monety nie było zresztą wynalazkiem króla Dariusza. Już król
Lidii, Krezus, bił takie złote krążki. Dariusz jedynie ujednolicił system pieniężny na
całym obszarze swojego rozległego imperium. Teraz więc monety zastąpiły dawne
szekle mierzone paskami srebra.
Księżna właśnie oglądała wielką rzadkość na babilońskim rynku: pęk
zielonych bananów. Przejęta zakupem egzotycznych owoców, wypuściła z dłoni rękę
córeczki. Wtedy mała podrzuciła do góry kolorową kulkę, ale nie mogła jej już złapać
 
i kulka potoczyła się po kamiennych płytach bulwaru w stronę rzeki. Dziewczynka
pobiegła za nią, lecz tuż nad rzeką ktoś rozlał oliwę. Zapewne stała tam niedawno
kufa, którą przytransportowano olej z. miasta Opis.
Dziewczynka pośliznęła się na tłustej plamie i straciwszy równowagę, z
krzykiem wpadła do wody. Jeszcze przez chwilę jej różowa szatka kołysała się-na
falach.
- Ratujcie ją! - krzyknęła księżna. - Ahuramazdo, ocal moją córkę!
Niestety, na to wezwanie nikt nie pospieszył na ratunek. Nawet
„nieśmiertelni” stali niezdecydowanie. Jak wszyscy Persowie, urodzeni i wychowani
z dala od wielkich rzek, nie mieli pojęcia o pływaniu. Jeden z nich przytrzymał tylko
zrozpaczoną matkę za ramię, by nie skoczyła do rzeki za tonącą córką.
Rodowici Babilończycy również nie kwapili się. z pomocą, chociaż z
pewnością niejeden umiał pływać. Co innego jednak kąpiel w spokojnym kanale, a co
innego skok z wysokiego na gar brzegu w nurty bystrej rzeki. Łatwo dostać się pod
kufę czy kelek i zginąć. Woda nawet ciała nie odda, aby rodzina mogła sprawić
człowiekowi godziwy pogrzeb. Zaś bez odpowiedniego pochówku dusza zmarłego
będzie się wiecznie błąkać w podziemnym państwie bogini Ereszkigal, otoczonym
siedmioma murami.
Nagle, przez tłum przepchnął się mały, może dziesięcioletni chłopiec. Bez
namysłu skoczył do rzeki i od razu zniknął pod falami. Po chwili wypłynął i znów dał
nurka.
- Utonął! Szkoda chłopaka. Odważny, ale głupi - zauważył ktoś głośno.
Jednak mały ratownik nie zginął. Wynurzył się dość daleko od miejsca, gdzie
wpadła do wody Golmar. Prąd Purattu, chociaż nie tak wartki jak jego bratniej rzeki
Idiglat, jest jednak dostatecznie szybki, aby porwać nawet dobrego pływaka.
Ciężko pracując obiema nogami i jedną ręką, chłopiec powoli kierował się w
stronę brzegu. Drugą ręką trzymał za włosy na wpół przytomną dziewczynkę.
Teraz i inni skoczyli na ratunek. Kilku mężczyzn spuściło się po linach na
duże kufy przymocowane do wysokich pali wbitych w brzeg. Stamtąd usiłowali
podać chłopcu długie kije, którymi żeglarze odpychali się od brzegu lub oswobadzali
statki uwięzione na zdradliwych mieliznach.
Chłopak, na szczęście, zdołał pochwycić wysunięty do niego kij, a wtedy
przyciągnięto go do burty. Mocne męskie ręce chwyciły dziewczynkę, którą podano
szlochającej matce. Meherbanu śmiała się i płakała z radości.
 
Ktoś także podał rękę chłopcu. Ten wlazł na kufę i przez chwilę ciężko
oddychał, odpoczywając po wielkim wysiłku. A potem zwinnie jak kot wdrapał się po
linie na kamienne nadbrzeże. Tutaj jeden z „nieśmiertelnych” złapał go i przytrzymał,
chociaż chłopak usiłował się wyrwać.
- Kto ty jesteś? - zwróciła się do niego, księżna, mocno ściskając w objęciach
ocaloną córeczkę.
Chłopiec milczał.
 No, powiedz, jak się nazywasz. Nie bój się - Meherbanu pochyliła się nad
nim i wypielęgnowaną dłonią, strojną w bransolety i kosztowne pierścienie,
pogłaskała go po mokrej głowie. On jednak ze strachu nie mógł wymówić ani słowa.
 Ja go znam, dostojna pani - powiedział sprzedawca bananów. - To
Zukatan, syn Sillai, dziesiętnika ze Straży Miejskiej. Łobuziak, stale się tu kręci i
szuka okazji,- aby coś spsocić. Wczoraj próbował ukraść mi banana.
 Chciałem spróbować... Nigdy nic takiego nie widziałem i nie jadłem...
- Ja ci spróbuję, ale kijem po plecach! - odgrażał się kupiec.
Meherbanu kucnęła przy macie, wybrała najpiękniejszą kiść owoców i podała
chłopcu.
- Weź - powiedziała - to dla ciebie....
Żołnierz puścił rękę chłopca, a ten po chwili Wahania chwycił banany i w
mgnieniu oka dał nura w największą ciżbę otaczającą Persjankę i jej eskortę.
Najwidoczniej bał się” że piękna pani może się rozmyślić i pożałować swojego daru.
Wolał nie ryzykować.
Wbrew zwyczajowi Meherbanu nie wypowiedziała sakramentalnej formuły:
„Po zapłatę przyjdź do pałacu”, lecz rzuciła kupcowi złotą darejkę.
Sprzedawca aż zgiął się w czołobitnym ukłonie:
- Niech cię, dostojna pani, Marduk błogosławi! Niech sam Ahuramazda czuwa
nad twoimi krokami! - chytry Babilończyk ha wszelki wypadek wzywał i
babilońskiego, i perskiego boga, w duchu zaś myślał: „Jacy ci Persowie są głupi. Za
kilka bananów księżna daje tyle złota i nawet nie próbuje się targować. A przecież
mogła te owoce wziąć za darmo”.
- Teraz prędko do domu! - rozkazała Meherbanu i znowu pochwyciła dziecko
na ręce.
- Pozwól, dostojna pani - zaofiarował się jeden z „nieśmiertelnych” - ja ją
poniosę.
 

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin