wiersze o BoĹĽym Narodzeniu I.doc

Chleb miłości – Halina Golczowa
A gdy zabłyśnie gwiazda
w błękitnej dalekości.
Będziemy z sobą dzielić
Opłatek – chleb Miłości.

A łamiąc okruch biały,
wśród nocy świętej ciszy,
niechaj się serca nasze
jak dzwony rozkołyszą.

Oto już cud się spełnia,
już biją w niebo dzwony.
O witajże nam, Jezu,
w Betlejem narodzony.

Rozwarły się niebiosa,
już kolęd płyną dźwięki:
O witajże nam, witaj,
Jezuniu malusieńki.

Ty, któryś jest Miłością
i Sercem tego świata,
zagarnij serca nasze
i w Imię Swoje zbrataj.

Niechaj zamilkną swary,
zawiści, ludzkie złości.
Noc święta, wigilijna...
Dzielmy chleb Miłości.

*******************************************************************************************************************
Błękitna kolęda – J. Pietrzycki
Ktoś miłowany tu przyjdzie,
dobre obejmą nas ręce
i będą nasze uśmiechy
srebrnym błękitem dziecięce.
Ktoś miłowany nam powie:
Tęsknotą waszą zakwitnę,
ponad srebrnymi łodziami
ujrzycie żagle błękitne.
Jakże daleko —
daleko fala nas życia poniosła,
wszystko się ku nam przybliży:
żagle i łodzie, i wiosła.
Wszystko się ku nam przybliży
i w zachwyceniu ukaże:
Dawno zgubione radości,
imiona nasze i twarze.
Gwiazdy melodią zaszumią,
struny się dźwiękiem rozpędzą.
Będziemy sami dźwiękami
i tą błękitną kolędą.
*******************************************************************************************************************
Wilia – Stanisław Młodożeniec
Białe ściany. Wapnem bielone.
Bije radość z świętych obrazków.
Wzory srebrniuteńkich koronek
szron na oknach ślicznie wygłaskał.
Bzy w okiściach. Listki paproci.
W izbie ciepło. Miło. Przytulnie.
Drwa trzaskają ogniem z komina.
Pies pod ławą z kotem się czuli.
Śnieg na dworze. Luty mróz. Zima.
Wniósł ją ojciec z siana brzemiączkiem.
Zapachniało siano łąkami.
Biały obrus pachnie krochmalem.
Biel opłatków jaśnieje na nim
w złotych paskach, w siwych, rumianych.
Cieszą się z nich aniołków buzie.
W rondlu postny zaskwierczał olej
- matka postne racuchy smaży.
Obok huczy garnków półkole,
pryska smakiem grzybów i warzyw.
Kłęby pary okap połyka.
Przy choince jazgot dzieciarni.
Starsza siostra wiesza łakocie.
Tu sreberko; tam lichtarz wprawi;
ówdzie piernik, strojony w złocień.
Zdobi całą w łańcuch kolorów.
Tak się staje śliczność. Odmiana.
W głos pulsuje rade powietrze.
Weseleją święci na ścianach.
Ściany białe i coraz bielsze.
Biały obrus. Opłatki białe.
Mroźny zachwyt okna oniemił.
Szron zaklęty w blaszki świetliste
różowieje, skrzy się i mieni
w bzów okiściach, w paproci listkach.
Na choince potop śliczności.
Ojciec twarz swą w dobroć wygłaskał.
Już opłatki matka rozwija.
Buzie dzieciąt – aniołki w blaskach.
Pierwsza gwiazda zabłysła. Wilia.
W imię Ojca i Syna!... Wilia!..
*******************************************************************************************************************
W kropki zielone – ks. Jan Twardowski
Nie malujcie Matki Bożej w stajence betlejemskiej
stale tylko na niebiesko i różowo,
z niebieskimi oczami,
ni to, ni owo.
Tyle było wtedy w Betlejem złotego nieba,
Aniołów białych w oknie,
pstrokatych pastuszków za progiem.
Założę się, że ktoś świece zapalił
przed brązowym żłóbkiem,
jak czerwoną lampkę przed Bogiem.
Osiołek podskakiwał na czarnych kopytkach,
wół seplenił w fioletowym cieniu,
święty Józef rudych proroków kąpał
w srebrnym strumieniu.

- Nim Ci Mamusiu – myślał Jezus –
kupią koronę,
lepiej Ci w zwykłej szarej bluzce
w kropki zielone.
*******************************************************************************************************************
Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia? – ks. Jan Twardowski
Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia?
Dlaczego wpatrujemy się w gwiazdę na niebie?
Dlaczego śpiewamy kolędy?
Dlatego, żeby się nauczyć miłości do Pana Jezusa.
Dlatego, żeby podawać sobie ręce.
Dlatego, żeby uśmiechać się do siebie.
Dlatego, żeby sobie przebaczać
*******************************************************************************************************************
Pastorałka – ks. Jan Twardowski
Dobrze być kolędnikiem, lecz tylko Turoniem,
kożuch plecy mu grzeje, gwiazda nad łbem płonie.
Dobrze być kolędnikiem, ale tylko Królem,
ma koronę z pozłotki, ojcowską koszulę.
Dobrze być kolędnikiem, lecz tylko Aniołem,
dźwigać skrzydła puchate, z drutu aureolę.
Dobrze być kolędnikiem, lecz tylko kukiełką,
mróz zaskwierczy – dać susa w stajenne ciepełko.
Dobrze być kolędnikiem, lecz najlepiej kosem,
ofuknąć swym świergotem groźną śmierci kosę...
*******************************************************************************************************************
Wiersz dla dzieci o mędrcach – ks. Jan Twardowski
Przybyli mędrcy,
plackiem padli,
złożyli dary,
odjechali.
Wół miał pretensje:
powinni zaraz wziąć Jezusa,
ukryć,
ratować Go przed wrogiem,
przed panem diabłem i Herodem.
Kasprze, Melchiorze, Baltazarze!
wół dyskutował, tupał, szurał.
Puknij się w głowę – rzekł osiołek –
bo przecież Matka Boska czuwa.
*******************************************************************************************************************
Przy wigilijnym stole – Jan Kasprowicz
Że, jako mówi nam wszystkim
dawne, odwieczne orędzie,
z pierwszą na niebie gwiazdą
Bóg w naszym domu zasiędzie.
Sercem Go przyjąć gorącym,
na ścieżaj otworzyć wrota —
Oto co czynić wam każe
Miłość, największa cnota.
*******************************************************************************************************************

Wigilia w lesie – L. Staff
I drzewa mają swą wigilię...
W najkrótszy dzień Bożego roku,
gdy błękitnieje śnieg o zmroku:
W okiściach, jak olbrzymie lilie,
białe smereczki, sosny, jodły,
z zapartym tchem wsłuchane w ciszę,
snują zadumy jakieś mnisze
rozpamiętując święte modły.
Las niemy jest jak tajemnica,
milczący jak oczekiwanie,
bo coś się dzieje, coś się stanie,
coś wyśni się, wyjawi lica.
Chat izbom posłał las choinki,
któż jemu w darze dziw przyniesie?