A oto cechy osobnika chorego na NZO:
Przesadne poczucie własnej ważności.
Zafascynowanie wizjami nieograniczonego sukcesu, potęgi, błyskotliwości, piękna lub idealnej miłości.
Przekonanie, że się jest kimś „specjalnym", kto może być zrozumiany i może utrzymywać stosunki z innymi specjalnymi ludźmi Oczekiwanie nadmiernego podziwu Przekonanie o posiadaniu prawa do bycia podziwianym. Wykorzystywanie innych do realizacji własnych celów. Brak empatii.
Okazywanie wyższości czy też pogardy w stosunku do innych.
Amerykański psychiatra Paul J. Hanning
Christopher Lasch
Narcystyczna osobowość naszych czasów
Narcyzm jako metafora kondycji ludzkiej
Krytycy nowego narcyzmu nie tylko mylą przyczynę ze skutkiem, przypisując kultowi prywatności zjawiska będące pochodną rozkładu życia publicznego; używają oni terminu „narcyzm" tak swobodnie, że nie zachowuje on wiele ze znaczenia, jakie ma w psychologii. Erich Fromm w Sercu człowieka pozbawia to pojęcie znaczenia klinicznego i rozszerza jego zakres tak, by objęło wszystkie formy jednostkowej „próżności", „samozachwytu", „samozadowolenia", „autogloryfikacji" oraz wszelkie odmiany grupowego „fanatyzmu", parafiańszczyzny, uprzedzeń rasowych czy etnicznych. Innymi słowy, dla Fromma termin ten jest synonimem „aspołecznego" indywidualizmu, który na gruncie jego postępowego humanizmu uniemożliwia współpracę, wyklucza braterską miłość i identyfikację z celami zbiorowości. W takim ujęciu narcyzm jawi się po prostu jako przeciwieństwo owego mętnego umiłowania ludzkości (bezinteresownej „miłości do obcego"), które Fromm lansuje pod nazwą socjalizmu.
Tekst Fromma na temat „narcyzmu indywidualnego i społecznego" opublikowany w serii poświęconej „perspektywom religijnym" to doskonały przykład skłonności - typowej dla naszej epoki terapeutycznej - do ubierania banalnej moralistyki w słownictwo psychiatryczne: „Żyjemy obecnie w okresie historycznym, którego charakterystyczną cechą jest ostra rozbieżność pomiędzy intelektualnym rozwojem człowieka (...) a jego rozwojem psychicznym i emocjonalnym, którego poziom nie pozwala mu wyzwolić się ze stanu ostrego narcyz zmu z wszystkimi jego patologicznymi objawami" 0 ile Sennett przypomina nam, że narcyzm ma więcej wspólnego z nienawiścią do samego siebie niż z samozachwytem, o tyle Fromm w zapale kaznodziei prawiącego o błogosławieństwach braterskiej miłości traci z oczu nawet tę dobrze znaną i klinicznie dowiedzioną prawdę.
Jak zawsze w pracach Fromma źródłem kłopotów jest niefortunna próba uwolnienia myśli Freuda ze szponów dziewiętnastowiecznego paradygmatu „mechanistycznego" i zaprzęgnięcia jej w służbę „humanistycznego realizmu". W praktyce oznacza to, że teoretyczna ścisłość ustępuje miejsca gór...
Zastepczy_Mirzam