Zakład Taboru w Poznaniu.pdf

JEDEN Z GRUPY

PRZesTRZeń dOświAdCZeń

Od zasłużonej Ok1 do nowoczesnego TRAXX-a. Tak postrzegana suma kolejowych

doświadczeń zgromadzonych w Zakładzie Taboru PKP CARGO w Poznaniu jest

imponująca. Zaklęta w maszynach przeszłość i przyszłość oraz doświadczenia

pracowników tworzą przestrzeń, w której rozpędzają się nie tylko wielkopolskie pociągi.

KrótKo o zaKładzie

zakład taboru w Poznaniu powstał 1 lipca 1997 roku z połączenia Lokomotywowni

Poznań i Leszno, Wagonowni Poznań, Samochodowni Poznań i zakładu taboru

w Gnieźnie. W październiku wraz z innymi zakładami taboru i przewozów towaro -

wych trafił do nowo powstałej PKP CarGo S.a. zakład wykonuje przewozy towa -

rowe dla swojej spółki oraz wynajmuje lokomotywy PKP Przewozom regionalnym

i PKP intercity. Świadczy usługi napraw i przeglądów taboru trakcyjnego, wagonów

towarowych, wykonuje analizy olejów i smarów, przeprowadza przeglądy techniczne

i naprawy samochodów. Na terenie zakładu znajduje się najbardziej znana wśród

parowozowni – Parowozownia Wolsztyn, którą spółka przejęła w 2003 r.

Struktura zakładu:

1. Dział Eksploatacji Taboru Trakcyjnego:

 Maszyniści Instruktorzy

 Sekcja Eksploatacji Taboru Trakcyjnego w Poznaniu

 Sekcja Eksploatacji Taboru Trakcyjnego w Lesznie

2. Dział Utrzymania i Napraw Taboru Trakcyjnego:

 Sekcja Utrzymania i Napraw Taboru Spalinowego w Poznaniu

 Sekcja Utrzymania i Napraw Taboru Elektrycznego w Poznaniu-Franowie

 Sekcja Utrzymania i Napraw Taboru Trakcyjnego w Lesznie

 Sekcja Utrzymania i Napraw Parowozów w Wolsztynie – Parowozownia Wolsztyn

3. Dział Utrzymania i Napraw Wagonów:

 Sekcja Utrzymania i Napraw Wagonów Osobowych w Poznaniu

 Sekcja Utrzymania i Napraw Wagonów Towarowych w Poznaniu-Franowie

 Sekcja Utrzymania i Napraw Wagonów Towarowych w Gnieźnie

5. Dział Techniczny

6. Laboratorium

Nazwa: Zakład Taboru w Poznaniu

adres: ul. Kolejowa 23, 60-717 Poznań

telefon/fax: 0 61 63 33 330/ 061 63 35 514

e-mail: cm.poznan@pkp-cargo.pl

adresy WWW: www.pkp-cargo.pl, www.parowozowniawolsztyn.pl

rok założenia: 1997

zatrudnienie: 1207 osób

zakład dysponuje następującymi seriami lokomotyw:

Lokomotywy spalinowe: SM03, SM30, SM31, SP42, SM42, ST43, SU45, SU46

Lokomotywy elektryczne: EU07, ET22, EU43

Parowozy czynne i eksponaty serii: Pt47, Pm36, Ok1, Ok22, Ol49, Tr5, Ty1, Ty2, Ty42,

Ty3, Ty43, Ty45, Ty5, Ty51

Łączna liczba lokomotyw (bez parowozów): 115

Liczba pojazdokilometrów w 2007 r. – 10 535 475

W 2007 r. w zakresie utrzymania wagonów przeprowadzono:

 napraw bieżących wagonów towarowych – 5297

 napraw rewizyjnych wagonów towarowych – 271

 przeglądów kontenerowych platform parku wspólnego parku wagonowego – 568

 przeglądów odroczeniowych wagonów towarowych – 54

W 2007 r. w zakresie napraw lokomotyw wykonano:

 10 napraw rewizyjnych lokomotyw elektrycznych

 4 naprawy okresowe parowozów

Co spośród 19 zakładów taboru wyróżnia ten poznański?

To, że stał się poligonem technicznym spółki PKP CARGO. Na

codziennym „polu walki” sprawdzane są tu nie tylko najpopu-

larniejsze w kraju „siódemki” czy byki, ale także takie rarytasy

jak nowoczesne elektrowozy Bombardiera czy wysłużone i za-

służone produkty sprzed prawie... 100 lat.

„Mercedesy” na szynach

Gdy sześć wyleasingowanych lokomotyw Bombardier TRAXX F140

MS (oznaczenie PKP – EU43) traiło do poznańskiego Zakładu Tabo-

ru, wszyscy pracownicy czuli się wyróżnieni. Porównywane do drogo-

wych mercedesów maszyny znalazły się w ich jednostce.

– Przez dwa tygodnie w montowni lokomotyw w Kassel, niemieccy

i szwajcarscy eksperci od konstrukcji i serwisu zapoznawali nas z ta-

jemnicami TRAXX-ów. Poznaliśmy budowę maszyny, odbyliśmy jazdy

na stacji i na odcinku Kassel – Fulda. Kurs zakończył egzamin, a jego

rezultatem jest certyikat wydany przez Bombardier Transportation,

uprawniający do samodzielnej obsługi lokomotyw TRAXX – mówi

Zbyszko Wesołowski, maszynista-instruktor w Zakładzie Taboru PKP

CARGO S.A. w Poznaniu.

Lokomotywownia we Franowie. Tu pracują „lekarze” taboru

KURIER PKP 33/17.08.2008

JEDEN Z GRUPY

Maszyniści chwalą walory nowych lokomotyw. Nie sposób wymie-

nić wszystkich: samoczynna regulacja prędkości na łukach i pod-

jazdach, cicha jazda, komfort obsługi, funkcja autoprowadzenia –

to tylko niektóre z plusów.

– Maszyna znacznie zwiększa bezpieczeństwo. W przypadku

braku reakcji maszynisty na czujniki, lokomotywa sama zatrzymu-

je pociąg. Rejestruje też każdy ruch maszynisty, każdą czynność

zapisuje w dwóch tzw. czarnych skrzynkach. Pulpit dostosowano

do standardów europejskich, nastawnik zastąpiono joystickiem.

Pomyślano o wszystkim, kabinę wyposażono nawet w chłodziarkę

do napojów i mikrofalówkę, funkcjonuje też klimatyzacja ręczna

i automatyczna – wylicza Wesołowski.

Ogromną zaletą eksploatacyjną TRAXX-ów jest wielosystemowe

zasilanie. – W praktyce ta lokomotywa może dojechać wszędzie,

np. do Amsterdamu, gdzie potrzeba 4 systemów zasilania – zapew-

nia maszynista-instruktor Wesołowski i dodaje: – EU43 są bezbłędne

– sprawują się bez zarzutu, potrzebna była tylko drobna regulacja

i dostosowanie do polskich warunków.

Pracownicy są najważniejsi

o pracownikach, traXX-ach i parowozach, modernizacji

węzła oraz reorganizacji z ireneuszem Wasilewskim,

dyrektorem zakładu taboru PKP CarGo S.a. w Poznaniu

rozmawia teresa Masłowska.

Jest Pan zauroczony eU43. Gdy tylko dotarły do Po -

znania, poszedł je pan oglądać, pojechał do domu na

obiad i za dwie godziny był już z powrotem.

Na Franowie, kiedy je oklejano, sama wi -

działam Pana „na posterunku” i w sobotę,

i w niedzielę.

Dyrektor musi wiedzieć, co się dzieje w zakła-

dzie. Poza tym byłem maszynistą, potem dyspo-

zytorem i instruktorem trakcji, więc lokomotywy

są mi bliskie. Nie tylko mnie interesują TRAXX-y,

przyjeżdżają do nas kolejarze z innych zakła-

dów, by podziwiać te maszyny.

dlaczego te lokomotywy trafiły do Was?

Otrzymaliśmy je do eksploatacji w dużej mie-

rze ze względu na specyficzne położenie. Mam tu na myśli skrzyżowanie

ważnych linii wschód – zachód (E 20), północ – południe (E 59). Obsłu-

gujemy środkowo-zachodnią część kraju. Bliskość granicy powoduje też,

że ze stacji rozrządowej w Poznaniu-Franowo wyjeżdżają pociągi towa-

rowe do Niemiec. Na dodatek od 2003 r. obowiązuje polsko-niemiecka

umowa o wspólnym parku wagonowym. Zaczynaliśmy od 72 wagonów

do przewozów kontenerów (połowę wniósł partner niemiecki), teraz jest

ich 440 i liczba ta systematycznie wzrasta. Wykonujemy przeglądy tych

wagonów, jako jedyny zakład w kraju. EU43 zostały włączone do obsługi

międzynarodowych pociągów towarowych, kursujących pomiędzy stacjami

Poznań-Franowo i Seddin w Niemczech, bez konieczności zmiany lokomoty-

wy na granicy, pomimo zmiany załogi i systemu zasilania.

Lokalizacja, tabor, no i ludzie...

To prawda – pracownicy są najważniejsi, bo to od nich zależy jakość pracy.

Mamy tu dobrych fachowców z wieloletnim doświadczeniem i uprawnienia-

mi, którzy potrafią pracować na wielu stanowiskach wymagających różnych

umiejętności. Do tego mają ambicje zawodowe. Na przykład pracownicy sek-

cji leszczyńskiej podjęli się naprawy głównej parowozu Ol49-111 z wymianą

skrzyni ogniowej, choć nigdy takich napraw tam nie wykonywano. Przykładam

dużą wagę do dobrej atmosfery w zakładzie. To ważne, by ludzie potrafili się

dogadać, pożartować, wtedy lepiej się pracuje.

Czy nie zabraknie maszynistów?

W zasadzie nie przyjmujemy nowych, pomimo że maszyniści odchodzą na eme-

ryturę. W 2007 i w bieżącym roku dostaliśmy zgodę z centrali na przyjęcie kilku

ludzi do zespołu drużyn. Dogadujemy się też z innymi zakładami i oni „pożyczają”

nam swoich ludzi lub obsługują pociągi na wspólnych odcinkach. Dzisiaj przyje-

chali do nas dyrektorzy z Zakładu Taboru w Nowym Sączu – rozmawiamy o tym,

by ich maszyniści jeździli u nas na zasadach oddelegowania. Rozwijają się prze-

wozy intermodalne, rośnie liczba pociągów do obsługi i w tym segmencie mogą

u nas wystąpić braki.

Modernizacja poznańskiego węzła kolejowego wpływa na funkcjonowanie

spółek z Grupy PKP. Wymaga wzajemnej współpracy i zrozumienia. Kole -

jarze z „PKP PLK” chwalą sobie dobre relacje z Waszym zakładem...

Miło to słyszeć. Współpraca rzeczywiście dobrze się układa, a polega na koor-

dynacji działań, uzgadnianiu harmonogramów zamknięć torowych, udostęp-

nianiu lokomotyw do przewozu materiałów, obsłudze pociągów roboczych.

NiemieCKi ślAd

Kursanci po powrocie ze szkolenia otrzymali od Witolda Bawora,

dyrektora ds. eksploatacji i zaplecza technicznego, członka zarządu

PKP CARGO S.A., uprawnienia do szkolenia polskich maszynistów,

ale też i niemieckich kolegów z DB Railion. To jeden z nielicznych

przypadków, gdy nasi kolejarze szkolą zachodnich sąsiadów.

– Po przeszkoleniu w Kassel maszyniści-instruktorzy przystąpili

do prowadzenia kursów na podstawie programu szkoleń przygoto-

wanego przez centralę PKP CARGO w Krakowie i wymogów Bombar-

diera. Kurs trwa 82 godziny, z tego 16 stanowią jazdy. Przeszkolili-

śmy już 150 osób. Maszyniści nie kryją zachwytu. Jeden powiedział

„Proszę mnie zostawić na tej lokomotywie, mogę na niej pracować

do emerytury” – śmieje się Wesołowski.

Do szkolenia na TRAXX-y typowani są najlepsi – z Poznania wybra-

no 23 maszynistów i instruktorów. To też o czymś świadczy.

Nowoczesne maszyny prowadzą głównie pociągi towarowe do Nie-

miec. Od kwietnia br., na zasadzie wzajemnego zaufania, wjeżdżają

bezpośrednio na teren Niemiec, co znacznie skraca czas transportu.

Wagony jadące do Niemiec docierają do Poznania Franowa, gdzie są

sprawdzane pod względem technicznym, kontrolowane jest ozna-

czenie i zabezpieczenia ładunku itp. Na granicy zmienia się już tylko

załoga i pociąg jedzie dalej.

Dyrektor poznańskiego

Zakładu Taboru

Ireneusz Wasilewski

wsZysTKO POd KONTROlą

Obsługa tych lokomotyw wymaga współpracy z centralą PKP CAR-

GO w Warszawie, producentem, czyli Bombardierem Transportation

i irmą leasingową Angel Trains.

– Leasingodawca i producent są informowani o wszelkich uszko-

dzeniach czy usterkach. To nowość, bo wcześniej byliśmy jednocześ-

nie operatorem i właścicielem lokomotyw. Jednak to nie wszystkie

zmiany – dotychczas częstotliwość przeglądów wyznaczana była

w oparciu o liczbę przepracowanych dni, w TRAXX-ach przeglądy

przeprowadza się po przejechaniu określonej liczby kilometrów.

Pilnujemy, by termin przeglądu nie wypadł na terenie Niemiec. Ra-

dzimy sobie z tym dzięki współpracy z serwisem, który sygnalizuje

o zbliżającym się terminie. Sprawę ułatwia fakt, że z lokomotywą

można połączyć się przez GPS i określić jej bieżące położenie oraz

uzyskać informacje eksploatacyjne. Zresztą EU43 nie wymagają

częstych przeglądów technicznych, pierwszy dopiero po 15 tys. km.



KURIER PKP 33/17.08.2008

JEDEN Z GRUPY



To dodatkowe obowiązki, w które zaangażowani są nasi ludzie i tabor. Węzeł

to ważne przedsięwzięcie, musimy sobie pomagać i współpracować, bo ta

modernizacja jest także nam potrzebna.

PKP CarGo, a Wasz zakład w szczególności, słynie z tego, że zarządza

jedyną czynną w europie parowozownią. do Wolsztyna przyjeżdżają miło -

śnicy kolei z całego świata, organizujecie specjalne pociągi retro.

Rocznie organizujemy kilkadziesiąt przejazdów dla macierzystej spółki oraz na pry-

watne zamówienia. Liczba zamówień prywatnych wzrasta z roku na rok, lawinowo

posypały się zamówienia po Paradzie Parowozów i obchodach stulecia Parowozow-

ni Wolsztyn w 2007 r. Ostatnio w Poznaniu odbyła się konferencja pulmonologów,

przy okazji zamówiono pociąg specjalny do Muzeum Roberta Kocha w Wolsztynie,

na Dzień Dziecka marszałek województwa wielkopolskiego zorganizował przejazd

ciuchcią do Gołańczy, w noc muzeów odbył się kurs retro do Lednogóry... Spływają

do nas zapytania o rezerwację już na 2009 rok, i to cieszy.

Jak układa się współpraca z Fundacją era Parowozów?

Świetnie! Wspólnie bierzemy udział w różnych imprezach, np. w poznańskich

targach Tour Salon czy największych targach turystycznych w Berlinie. Funda-

cja wydała atrakcyjną broszurę „Parowozy wielkopolski”, odnowiła wolsztyński

parowóz Pt47-106, pieniądze zebrane w czasie tegorocznej parady przeznaczy

na odnowienie Ty43-123. Fundacja zamawia coraz więcej pociągów retro.

Udział w Grand Prix Lokomotyw Parowych w Budapeszcie, wizyty

w zaprzyjaźnionym z Wolsztynem niemieckim Lübben itd. Nawiązujecie

szersze kontakty z zagranicą.

Otrzymaliśmy kolejne zaproszenia. Stacja rozrządowa w Wustermark koło

Berlina w przyszłym roku celebruje stulecie istnienia, chce, byśmy przyjechali

do nich naszymi parowozami. Rozmawiamy z MÁV Nosztalgia – organizato-

rem Grand Prix – o naszym udziale w tegorocznej imprezie. Eurodeputowany

Marcus Ferber chce, by „Oelka” przyjechała do Muzeum Kolei w Augsburgu.

Mógłbym długo wyliczać. Cieszymy się, że zainteresowanie parowozownią

wolsztyńską, także poza Polską, jest coraz większe.

Jakie są plany na przyszłość?

Stawiamy na rozwój przewozów intermodalnych, z uwagi na położenie zakła-

du chcielibyśmy wyposażyć warsztaty w nowoczesny sprzęt. Planujemy sami

utrzymywać lokomotywy TRAXX. Będziemy kontynuować naprawy wagonów

towarowych, bo jest to opłacalne i sprawnie zorganizowane przedsięwzięcie.

Obiecująco wygląda naprawa parowozów w sekcji leszczyńskiej. Jest zapotrze-

bowanie, a prawie nikt w kraju nie podejmuje się napraw głównych, bo tu

obowiązują bardzo ostre reguły.

reorganizujecie się...

Tak. Zgodnie ze „Strategią rozwoju transportu kolejowego do roku 2013” nie-

które lokomotywy elektryczne i spalinowe, które obsługują ruch pasażerski,

wraz z infrastrukturą (obiektami i urządzeniami technicznymi) oraz pracowni-

kami przekazujemy spółkom pasażerskim – PKP Intercity i PKP Przewozy Regio-

nalne. Prowadzimy jednocześnie rozmowy odnośnie utrzymywania lokomotyw

dla tych spółek. Wszystko układa się pomyślnie. 

Dla porównania polskie lokomotywy poddaje się przeglądowi co

ok. 60 godzin – podaje Mariusz Rybicki, specjalista z poznańskiego

Zakładu Taboru.

– W latach 60. i 70. rumuński producent sam zapewniał serwis lo-

komotyw ST43, a później Cegielski serwisował manewrową lokomo-

tywę elektryczną EM10 na stacji rozrządowej we Franowie – dodaje

Grzegorz Kaźmierczak, naczelnik Działu Utrzymania i Napraw Taboru

Trakcyjnego. – Serwis podpisano na określony czas. Ponieważ spółka

może w przyszłości zdecydować się zakupić TRAXX-y i samodzielnie

je utrzymywać, przygotowujemy się do tego, przyglądamy się pracy

serwisantów, staramy się jak najwięcej od nich dowiedzieć – wyjaś-

nia Kaźmierczak.

TAjNA OPeRACjA

Premiera lokomotyw wielofunkcyjnych TRAXX F140 MS odbyła się

10 kwietnia 2008 r. na warszawskich Odolanach i zbiegła się z wpro-

wadzeniem nowych barw i logo spółki PKP CARGO. I to właśnie EU43

jako pierwsza zaprezentowała nową identyikację graiczną spółki.

Operację trzymano w ścisłej tajemnicy, by przed debiutem nie wycie-

kły żadne informacje. Dwóch pracowników zewnętrznej irmy odwi-

jało z beli płaty folii i przyklejało do elektrowozu. Pracowali już przy

samolocie, ale tam było łatwiej, bo: po pierwsze – zakrywali tylko

jego część, po drugie - powierzchnia była gładka. TRAXX-a oklejano

w weekend, mimo to kolejarze w godzinach wolnych od pracy przy-

jeżdżali obserwować, jak spod kolorowych płacht wyłania się jakby

nowy kształt. Na razie w nową szatę „ubrano” jedną lokomotywę,

następne pięć czeka w kolejce.

W czerwcu 2008 r. na Międzynarodowych Targach Poznańskich spół-

ka PKP CARGO wystawiła nie tylko – jak to było do tej pory – pociąg

specjalny z wolsztyńskim parowozem, ale również TRAXX-a – loko-

motywę XXI wieku. Pociąg retro promował jedyną czynną w Europie

Parowozownię Wolsztyn i pociągi specjalne organizowane przez Gru-

pę Partnerską „Piękno Wolsztyńskich Parowozów”, a TRAXX z dwoma

platformami do przewozu kontenerów reklamował międzynarodowe

przewozy towarowe do Niemiec. Spółka PKP CARGO otrzymała na-

grodę specjalną prezesa MTP za „Nową usługę szybkich przewozów

kolejowych między stacjami Poznań – Franowo – Seddin (Niemcy)

elektryczną lokomotywą wielosystemową EU43, zaprezentowaną na

Targach Transporta w Poznaniu”.

dO wOlsZTyNA jAK dO meKKi

Pięć TRAXX-ów to tylko jeden z ilarów zakładu. W Europie,

gdzie takie maszyny nie są wielkim rarytasem, słynie on raczej

z jedynej czynnej parowozowni. Od 2003 r. poznańskiemu Zakładowi

Taboru PKP CARGO podlegają Parowozownia Wolsztyn i zabytkowe

parowozy. Sława miejsca – nazywanego mekką miłośników parowo-

zów – zatacza ostatnio coraz szersze kręgi. Odwiedzają je hobbyści

z całego świata, ilmy kręcą tu zagraniczne stacje telewizyjne, ar-

tykuły poświęcają mu niemieckie i angielskie magazyny kolejowe...

W parowozowni i wokół niej bez przerwy dzieje się coś interesujące-

go, o czym Kurier PKP systematycznie informuje Czytelników.

Na stronie parowozowni www.parowozowniawolsztyn.pl znajduje

się galeria – „Uchwycone przez pasjonatów ” ze zdjęciami „szopy”

i wolsztyńskich maszyn. – Umieszczamy tam fotograie zrobione

przez pasjonatów internautów, zachęcamy do głosowania na naj-

lepsze zdjęcia miesiąca i roku. Dla autora zwycięskiej fotograii

roku ufundujemy drobną nagrodę – obiecuje Zbigniew Marciniak,

naczelnik Działu Technicznego.

Ireneusz Wasilewski urodził się w 1957 roku w Poznaniu. Ukończył Techni-

kum Kolejowe w Lublinie ze specjalnością Trakcja Elektryczna. Zaczynał jako

maszynista w Lokomotywowni Lublin. Potem był tam dyspozytorem. Ukończył

zaocznie studia inżynierskie w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu na Wy-

dziale Transportu. W 1982 r. sprowadził się do Poznania, gdzie był kolejno:

maszynistą, dyspozytorem i instruktorem trakcji, zastępcą naczelnika i na-

czelnikiem Lokomotywowni Poznań. W 1997 roku został zastępcą dyrektora

Zakładu Taboru PKP CARGO S.A. w Poznaniu, w 2004 roku – dyrektorem. Żona

Grażyna jest nauczycielką. Synowie Piotr i Tomasz studiują na Politechnice

Poznańskiej na Wydziale Maszyn Roboczych i Transportu. Kiedy nie jeździ ro-

werem, nie spaceruje z ulubieńcem – dogiem tybetańskim i nie kopie piłki

z pracownikami, to żegluje po polskich jeziorach.

KURIER PKP 33/17.08.2008

JEDEN Z GRUPY

Pożyteczną inicjatywą jest grupa partnerska „Piękno Wolsztyńskich

Parowozów”, która narodziła się w 2007 r. W jej składzie znajdują się

przedstawiciele PKP CARGO, wolsztyńskich samorządów, Grodziskiej

Kolei Drezynowej oraz leśnicy, właściciele restauracji i hoteli. Ich ce-

lem jest promowanie parowozowni i Ziemi Wolsztyńskiej, pokazanie

walorów i przyciągnięcie turystów. W konkursie „Turystyka – wspól-

na sprawa” projekt „Piękno Wolsztyńskich Parowozów” uznano za

jeden z najlepszych pomysłów na promocję krajowej turystyki.

Sztandarowym produktem są pociągi retro, które dowożą tu-

rystów na najciekawsze imprezy i regionalne festyny do muzeów

i skansenów. Co roku udaje się przeprowadzić kilka fascynujących

wycieczek zabytkowym taborem. W maju 2008 r. skład retro „Stra-

żak” dowiózł turystów do Wielkopolskiego Muzeum Pożarnictwa

w Rakoniewicach, „Ziemia Wolsztyńska” przewiozła turystów z Pozna-

nia do Wolsztyna na całodzienne zwiedzanie miasteczka. W czerwcu

drogę Wolsztyn – Leszno – Wolsztyn pokonały pociągi „Agroturysta”

oraz „Noc Świętojańska” z Poznania do Wolsztyna wprost na nocną

imprezę nad rzeką Dojcą. Z okazji 90. rocznicy powstania wielkopol-

skiego we wrześniu z Poznania do Grodziska Wielkopolskiego pojedzie

„Powstaniec”. Sezon zakończą „Jesienne Barwy”, czyli pociąg retro

z Poznania do Wolsztyna, jadący na festyn do Skansenu Budownictwa

Ludowego Zachodniej Wielkopolski.

W ubiegłym roku powstało też Towarzystwo Przyjaciół Wolsztyń-

skich Parowozów. Liczy 30 członków, w tym dwóch pracowników za-

kładu – Zbigniewa Marciniaka, który jest wiceprezesem TPWP i To-

masza Opaskę z Parowozowni Wolsztyn. „Za główne cele stawiamy

sobie: działanie na rzecz utrzymania planowego ruchu osobowego

prowadzonego trakcją parową, ochronę zabytków kolejnictwa oraz

promocję parowozowni w kraju i za granicą.” – czytamy na ich stronie

internetowej http://tpwp.pl .

TPWP współpracuje z zakładem przy organizacji imprez kolejo-

wych. Członkowie przyczynili się do organizacji Dni Techniki Kolejowej

w parowozowni, pomagają przy czyszczeniu parowozów do przejazdów

retro. Z ich inicjatywy parowóz Ok1-322 zyskał oświetlenie, zamonto-

wano relektory przednie i tylnie oraz oświetlenie w kabinie i przy po-

mostach. Chcą, by oświetlenie udało się włączać z kabiny maszynisty.

Ostatnio prowadzili akcję protestacyjną przeciwko zawieszeniu na lato

regularnych kursów parowozów z Wolsztyna do Poznania.

Naczelnik Grzegorz Kaźmierczak: – Jeśli musicie, sfotografujcie mnie z TRAXX-em

– Otrzymałem porządne przygotowanie praktyczne związane z na-

prawami elektrowozów. Przewinąłem się przez wszystkie warsztaty

– najwięcej pracowałem przy przeglądach okresowych. Dostawałem

w kość, to prawda, ale tego, czego się nauczyłem, nikt mi nie odbierze

– przyznaje naczelnik.

Pierwszym poważnym zadaniem, w którym uczestni-

czył, był program modernizacji. Chodziło o eliminowanie

niebezpiecznego azbestu ze styczników lokomotyw EU07,

które w latach 90. były najpopularniejsze na poznańskim

węźle. Po praktyce w warsztatach napraw został mistrzem

Sekcji Utrzymania i Napraw Lokomotyw Poznań-Franowo.

Po odejściu poprzedniego naczelnika Zdzisława Jaranowskie-

go na emeryturę w 2004 r., Grzegorza Kaźmierczaka awan-

sowano na naczelnika tej sekcji. Wrzucono go na głęboką

wodę, bo powierzono mu zorganizowanie napraw rewizyjnych „Sió-

demek”. Od lipca 2006 r. jest naczelnikiem Działu Utrzymania i Napraw

Taboru Trakcyjnego i odpowiada za organizację pracy i nadzór wszystkich

zakładowych sekcji utrzymania i napraw taboru trakcyjnego.

– Parowozów ciągle się jeszcze uczę, szczególnie odkąd

sekcja leszczyńska podjęła się naprawy głównej Ol49-111.

Wspólnie z naczelnikiem tej sekcji Mateuszem Donke uzgadniamy z po-

znańskim oddziałem Transportowego Dozoru Technicznego uznanie tech-

nologii spawania kotłów parowych. Praca na Franowie, blisko lokomotyw

i warsztatów, bardziej mi odpowiadała. Teraz, w siedzibie zakładu, większość

czasu poświęcam na załatwianie spraw papierkowych. To bardzo ważne, ale

mnie ciągnie do pracy w sekcji – wyznaje.

W rodzinie należy do drugiego pokolenia, które kończyło technikum

kolejowe w Ostrowie Wlkp. Przed nim tę szkołę wybrał ojciec, ale do pracy

na kolej nie traił.

Grzegorz Kaźmierczak przyznaje się do nałogowego czytania książek.

Lubi historyczną lekturę i biograie wybitnych postaci. Ma na to czas,

kiedy codziennie dojeżdża pociągiem z Jarocina. Ostatnio można go zo-

baczyć z książką o Mozarcie pt. „Tajemnicza biograia geniusza”.

Naczelnik pochodzi z miasta, które rozsławił rockowy festiwal. Częstym

uczestnikiem festiwalu nie jest, ale w ubiegłym roku poszedł na koncert

duetu Trebunie Tutki z Twinkle Brothers i bardzo dobrze się bawił. tm

Najmłodszy naczelnik

Grzegorz Kaźmierczak z Jarocina ma 33 lata i jest najmłodszym naczelni-

kiem w działach napraw lokomotyw w zakładach taboru PKP CARGO.

– Z tego powodu powstają zabawne sytuacje. Ktoś, kto przychodzi

pierwszy raz do zakładu, szuka najstarszego i do niego się zwraca się

jako do szefa. W tym roku w Wieliczce zorganizowano zjazd naczelników

działów i sekcji związanych z utrzymaniem i naprawą taboru trakcyjnego.

Większość opowiadała sobie, co będą robili na emeryturze, a dla mnie to

dość odległa perspektywa – śmieje się Grzegorz Kaźmierczak.

Przed jedenastoma laty pierwszy raz przyszedł do pracy w ówczesnej Lo-

komotywowni Poznań. Studiował na trzecim roku Wydziału Elektrycznego

Politechniki Poznańskiej i równocześnie rozpoczął pracę w lokomotywowni.

Traił pod skrzydła Edwarda Pateckiego, mistrza Sekcji Napraw i Utrzymania

Taboru Elektrycznego Poznań-Franowo.

KURIER PKP 33/17.08.2008

JEDEN Z GRUPY

Zwyciężyła

kolej

Coraz częściej pojawiają się propozycje współpracy przy realizacji

różnych ciekawych projektów, w których udział biorą parowozy za-

równo czynne, jak i dawno wygaszone. Dzięki działalności Fundacji

Era Parowozów podczas tegorocznej parady mogliśmy podziwiać

pięknie odnowiony parowóz Pt47-106. Systematycznie przez pra-

cowników parowozowni prowadzone są prace konserwacyjne przy

eksponatach oraz przygotowywane nowe ekspozycje. I to dzięki nim

– pracownikom i pasjonatom – Parowozownia Wolsztyn będzie na-

dal utrzymywała czynne parowozy.

Wojciech Bartosz: Dziadek i ojciec

byli kolejarzami, ja też posze-

dłem w ich ślady

leKARZe TAbORu

Codzienność zakładu wiąże się nie tylko z TRAXX-ami i parowo-

zami, lecz także z naprawami taboru. Dział Utrzymania i Napraw

Taboru Trakcyjnego poznańskiego Zakładu Taboru składa się z kilku

sekcji: Utrzymania i Napraw Taboru Spalinowego w Poznaniu, Utrzy-

mania i Napraw Taboru Elektrycznego Poznań-Franowo, Utrzymania

i Napraw Taboru Trakcyjnego w Lesznie, Utrzymania i Napraw Paro-

wozów w Wolsztynie – Parowozownia Wolsztyn.

Najważniejsi są tu ludzie. Potrzebni są dobrzy, wszechstronni fa-

chowcy, którzy jednocześnie potraią „grać w zespole”. Sztuką jest

stworzyć mieszaninę kompetencji i harmonii.

– W każdym tkwi potencjał, zdolności – trzeba je tylko odkryć

– wyłuszcza swoją dewizę Edward Patecki, mistrz Sekcji Napraw

i Utrzymania Taboru Elektrycznego Poznań-Franowo, i dodaje:

– W domu każdy potrai pomalować okna, a w pracy oznajmia,

że nie jest malarzem, tylko mechanikiem. Trzeba do nich traić

i wydobyć dodatkowe umiejętności. Tak jak z Mirosława Napora,

który został najlepszym malarzem wśród mechaników i najlepszym

mechanikiem wśród malarzy – dodaje.

Mistrz Patecki wymienia następne nazwiska: Krzysztof Słomian,

Wojciech Owczarzak i Jarosław Majewski – wszyscy trzej znakomici

specjaliści od aparatury pneumatycznej, Hieronim Nowacki dosko-

nały ślusarz-mechanik, specjalista od odsprężynowania. Jest też

świetna brygada elektryczna – Sergiusz Celka, Andrzej Kapitan

i Jarosław Kołodziej. – Proszę koniecznie wspomnieć o tych ludziach

i o tym, że na sukces pracuje całe grono osób – prosi Patecki.

– Sekcja w Lesznie wyspecjalizowała się natomiast w rewizji ram

wózków i agregatów sprężarkowych. Prace świetnie koordynuje mistrz

Andrzej Gotszling – dopowiada naczelnik Grzegorz Kaźmierczak.

We franowskiej sekcji wprowadza się w użycie nowoczesny sprzęt.

Właśnie tam najwcześniej pojawiły się klucze pneumatyczne, dzięki

którym do odkręcenia dużych śrub wystarcza jeden robotnik zamiast

czterech. I tak można wyliczać: pneumatyczne szliierki kątowe, oscy-

lacyjne, elektroniczny sprzęt pomiarowy itd. W tym roku wykonali

już trzy naprawy rewizyjne lokomotyw EU07. Obecnie na warsztacie

znajduje się czwarta „Siódemka”. Sekcja franowska zajęła się też na-

prawą ET41, właśnie pracują przy dwóch lokomotywach tego typu.

Średnio przy naprawie angażuje się 12 osób, a naprawa trwa trzy

miesiące.

Jest jeszcze Dział Utrzymania i Napraw Wagonów, składający się

z dwóch jednostek: Sekcji Napraw Wagonów Towarowych w Gnieźnie,

– gdzie wykonuje się naprawy rewizyjne oraz Sekcji Napraw Wagonów

Towarowych w Poznaniu Franowo – do napraw bieżących i przeglądów

wagonów. Głównie naprawiane są węglarki i platformy.

– Tu też najważniejsza jest wiedza i doświadczenie ludzi – tłuma-

czy Dariusz Sobieski, naczelnik Działu Utrzymania i Napraw Wago-

nów. – Jeden z miłośników kolei nazywał nas „lekarzami lokomotyw

i wagonów” – śmieje się.

Maszynista Wojciech Bartosz pochodzi z kolejarskiej rodziny.

Dziadek – Walenty Łukowiak pracował w parowozowni w Po-

znaniu jeszcze przed drugą wojną światową, ojciec – Franciszek

Bartosz całe życie związał z ówczesnymi Zakładami Automatyki

w Poznaniu.

Kontynuując kolejowe tradycje, Wojciech wybrał Wydział Trakcji

Elektrycznej w technikum kolejowym w Poznaniu. W 1984 r. ukończył

naukę z wyróżnieniem i został pomocnikiem maszynisty lokomotywy

elektrycznej w Lokomotywowni Poznań-Franowo. Pociągi towarowe ob-

sługiwało wtedy dwóch ludzi. Po pół roku zdał eksternistycznie – po-

nownie z bardzo dobrym wynikiem – egzamin na maszynistę.

– Lubię przestrzeń, lubię przemieszczać się, w biurze bym nie wy-

trzymał. Jazda jest ciekawsza, choć nierzadko uciążliwa, bo to służba.

Przypada i w nocy, i w święta, ale jest w niej niepowtarzalny klimat

– mówi Wojciech Bartosz.

Jako jeden z najlepszych został wybrany do prowadzenia lokomotyw

TRAXX. Chciałby, by takich maszyn było więcej.

– Jeszcze w 1998 r. byłem na szkoleniu na lokomotywie EU43 we Wro-

cławiu w dawnym Pafawagu. Jazdy szkoleniowe przebiegały w ośrodku

w Żmigrodzie, a produkcja miała się odbywać we Wrocławiu. Przedsię-

wzięcie niestety nie doszło do skutku i tamte lokomotywy jeżdżą teraz

we Włoszech. Ostatnio przeszedłem szkolenie na TRAXX-y i prowadzę je

do granicy w Rzepinie. Te maszyny nowej generacji wzbudzają sensację.

Na początku gromadziły się tłumy, nawet niemieccy maszyniści je po-

dziwiali. Miłośnicy kolei do teraz czatują przy torach – trwa nieustanna

sesja zdjęciowa – śmieje się maszynista.

Wojciech Bartosz ma rozległe zainteresowania. Krótkofalówki są jego

największą pasją jeszcze od podstawówki i ta dziedzina nie ma przed

nim tajemnic. Należy do Klubu Miłośników Dalekosiężnych Łączności

Radiowych. Poprzez krótkie fale utrzymuje kontakty z ludźmi z odle-

głych miejsc globu.

– Używam alfabetu Morse’a, nauczyłem się też angielskiego, by „nor-

malnie” rozmawiać. Ostatnio nawiązałem łączność z Hawajami. Kontak-

towanie się znacznie ułatwił Internet, przez echolink z ręcznego radia

można uzyskać łączność z całym światem – objaśnia.

W wojsku służył w jednostce w Przasnyszu w rozpoznaniu radioelek-

tronicznym. Nasłuchiwał m.in. samoloty natowskie. – Wiedzieliśmy o ich

przelotach wszystko, co więcej – Amerykanie też wiedzieli, że my wiemy

i na święta przesyłali życzenia – śmieje się Bartosz.

Kocha góry, przemierzył wszystkie ich pasma w Polsce. Fascynują go

śnieżne szczyty Tatr, ale urzeczony jest Sudetami i infrastrukturą zbudowaną

tam kiedyś przez Niemców. Podziwia ich zapory wodne, przy których wzno-

sili elektrownie, wie, że w Sudetach zapoczątkowano trakcję elektryczną.

Na koncie ma też przygody z nurkowaniem, rejsami morskimi, zaliczył rejs na

Pogorii. Jednak, jak przyznaje, z wszystkich pasji zwyciężyła kolej. tm

KURIER PKP 33/17.08.2008

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: