RDTWZiP batalion-kompania
0501. ZASADY OGÓLNE
1. Obrona jest działaniem podstawowym, zamierzonym lub wymuszonym, rodzajem walki polegającym na udaremnieniu lub odparciu uderzeń wojsk przeciwnika, zadaniu mu maksymalnych strat, utrzymaniu zajmowanego rejonu (punktu oporu) oraz stworzeniu warunków do działań zaczepnych.
2. Celem obrony jest uniemożliwienie przeciwnikowi opanowania terenu, rozbicie zgrupowań uderzeniowych i załamania jego natarcia oraz przejęcie inicjatywy. Do celów szczegółowych zaliczamy:
- utrzymanie określonego terenu;
- rozbicie przeciwnika, który włamał się w ugrupowanie obronne;
- zyskanie na czasie;
- umożliwienie kolejnym siłom przegrupowanie się i wykonywanie zwrotu zaczepnego;
- zmuszenia przeciwnika do przyjęcia walki w niedogodnym dla niego terenie.
3. W każdej sytuacji obrona powinna być aktywna, trwała, zdolna do odparcia natarcia powietrzno-lądowych (powietrzno-morskich) zgrupowań uderzeniowych przeciwnika. Spełnienie tych warunków osiąga się przez:
- rozpoznanie przygotowań przeciwnika do natarcia;
- niszczenie wykrytych środków rażenia oraz stanowisk dowodzenia i środków łączności;
- prowadzenie skutecznej walki ze środkami napadu powietrznego, zwalczanie desantów powietrznych, pododdziałów i grup powietrznoszturmowych (desantowoszturmowych), a na kierunkach nadmorskich – desantów morskich;
- wykorzystanie właściwości taktycznych terenu do prowadzenia ognia, organizowania zapór i przeszkód, które ograniczą nacierającemu prowadzenie obserwacji i manewru;
- rozśrodkowanie oraz maskowanie pododdziałów i obiektów;
- sprawne odtwarzanie naruszonego obszaru (rejonu, punktu oporu) obrony i nieprzerwane oddziaływanie ogniem na elementy ugrupowania przeciwnika;
- prowadzenie działań na całą głębokość jego ugrupowania w celu zakłócenia zorganizowanego rozwinięcia zgrupowania uderzeniowego oraz wprowadzenia odwodów;
- udział w kontratakach szczebla nadrzędnego oraz manewrów połączonych z utrzymaniem najważniejszych rejonów i obiektów;
- skuteczną ochronę pododdziałów i punktów logistycznych.
4. Przechodząc do obrony należy dążyć, aby teren ułatwiał zarówno prowadzenie walki ogniowej, ustawianie wszelkich zapór, jak też wykonywanie manewrów. Jednocześnie teren powinien utrudniać przeciwnikowi prowadzenie obserwacji i przemieszczanie jego zgrupowań uderzeniowych. Z zasady większość sił należy przewidywać do pierwszego rzutu. W każdej sytuacji należy posiadać odwód (odwody) gotowe do szybkiej reakcji w dynamicznych sytuacjach. Dużego znaczenia nabiera zarówno wybór przedniej linii obrony, jak też przedsięwzięcie zmierzające do wprowadzenia przeciwnika w błąd co do jej rzeczywistego przebiegu.
5. Głębokość obrony powinna zapewnić potęgowanie przeciwdziałania natarcia wojsk przeciwnika, wzajemną więź taktyczną między elementami ugrupowania bojowego oraz manewr odwodami. Szerokość i głębokość obrony powinna umożliwiać podjęcie skutecznej walki z przeciwnikiem prowadzącym natarcie w wymiarze powietrzno-lądowym.
6. Manewr wykonywany jest w celu stworzenia (zrównoważenia) przewagi w decydującym miejscu i czasie lub uchylenia się od starcia w niekorzystnych dla obrońcy warunkach. Poprzez połączenie ruchu pododdziałów ogólnowojskowych i ognia broniący się powinien dążyć do zadania przeciwnikowi wysokich strat. Aby manewr był skuteczny, musi być prosty w zamiarze oraz przeprowadzony szybko i w miarę możliwości skrycie.
7. Siła ognia to zdolność oddziaływania posiadanymi środkami walki na podchodzącego i rozwijającego się do natarcia przeciwnika. Wyrażać się może liczbą porażonych celów oraz ilością zniszczonych środków opancerzonych przeciwnika.
8. Kontrataki są wyrazem aktywności w działaniach obronnych. Broniący się batalion nie może biernie oczekiwać na nacierającego, lecz w sprzyjających sytuacjach zaskakiwać przeciwnika takimi działaniami, zmuszając go do zmniejszenia tempa natarcia, wcześniejszego wprowadzenia odwodów i w konsekwencji do załamania natarcia. Broniący się batalion (kompania) wykonuje niekiedy kontratak samodzielnie lub bierze udział częścią sił w kontrataku przełożonego.
Kontrataki muszą być zawsze skoordynowane z walką pierwszorzutowych pododdziałów. Powinny być zrealizowane szybko i w taki sposób, aby swym działaniem zaskoczyć przeciwnika. Najkorzystniej jest wykonywać kontratak w skrzydło (skrzydła) i w tyły nacierającego przeciwnika, zwłaszcza w okresie, gdy nacierające oddziały (pododdziały) oraz przemieszczające się z głębi odwody zostały zatrzymane. Siły wykonujące kontratak powinny mieć co najmniej dwukrotną przewagę nad przeciwnikiem na kierunku wejścia do walki. Celem kontrataku może być:
- rozbicie zatrzymanych sił przeciwnika i odzyskanie utraconego terenu;
- rozbicie przeciwnika, odzyskanie rejonu kluczowego i umocnienie opanowanej rubieży w gotowości do odparcia ponownego ataku;
- uderzenie w takie miejsce nacierającego przeciwnika, aby zablokować i zniszczyć jego urządzenia logistyczne.
Wykonanie kontrataku jest nieuzasadnione wtedy, gdy prognozowane straty własne nie zrekompensują osiągniętego sukcesu. Kontrataki są konieczne wówczas, gdy należy odzyskać utracony teren oraz utrzymać rejon kluczowy.
Obrońca powinien wszelkimi sposobami dążyć do przejęcia inicjatywy wszędzie tam, gdzie jest to możliwe.
9. Posiadanie odwodu jest istotnym elementem w reagowaniu zarówno na planowaną, jak i nieoczekiwaną sytuację pola walki. Odwody zapewniają swobodę działania elementom ugrupowania bojowego bez konieczności zmniejszenia ich w trakcie walki. W skład odwodu ogólnowojskowego batalionu (kompanii) powinny wchodzić pododdziały zmechanizowane i pancerne, przeznaczone do:
- wzmocnienia obrony pododdziałów pierwszego rzutu;
- zatrzymanie przeciwnika włamującego się głąb obrony;
- walki z desantami powietrznymi przeciwnika;
- ochrony rejonów tyłowych.
Jeżeli odwód otrzyma zadanie wejścia do walki każdy dowódca powinien dążyć do jego odtworzenia. Odwód lub jego część powinien być przygotowany do działań desantowoszturmowych.
10. Działania obronne mogą być prowadzone jako obrona manewrowa i pozycyjna.
Celem jej jest osłabienie i wyhamowanie natarcia przeciwnika, zyskanie czasu dla stworzenia przewagi na wybranym kierunku, zatrzymanie go na dogodnej rubieży terenowej oraz rozbicie jego sił głównych w wyniku zwrotów zaczepnych. Broniący się musi posiadać zdolność do wykonania manewru odwodami. W związku z tym głębokość obrony powinna być większa niż podczas prowadzenia obrony pozycyjnej.
Batalion (kompania) może brać udział w poszczególnych etapach obrony manewrowej, np.: opóźnianie natarcia przeciwnika, zatrzymanie obroną pozycyjną, wykonanie zwrotu zaczepnego (lub udział w nim).
Obrona pozycyjna polega na utrzymaniu terenu, dążeniu do rozbicia nacierających zgrupowań przeciwnika przed przednią linią obrony lub w rejonie pododdziałów pierwszego rzutu. W wypadku wdarcia się przeciwnika w głąb obrony dąży się do zatrzymania, a następnie przez wykonanie kontrataków, do odzyskania utraconego terenu.
11. Batalion (kompania), w zależności od sytuacji taktycznej, przechodzi do obrony w styczności z przeciwnikiem lub bez styczności z przeciwnikiem.
12. W zależności od czasu, jakim dysponuje pododdział na osiągnięcie gotowości do odparcia natarcia przeciwnika rozróżnia się obronę zawczasu i doraźnie przygotowaną.
0502. REJON ODPOWIEDZIALNOŚCI OBRONNEJ I ZADANIA
1. Rejon odpowiedzialności obronnej oddziału składa się z rejonu sił przesłaniania i rejonu obrony. Rejon obrony obejmuje główny rejon obrony i rejon tyłowy (rys. 5-1).
2. Rejon odpowiedzialności obronnej batalionu składa się z rejonu ubezpieczeń bojowych i rejonu obrony. Rejon obrony obejmuje główny rejon obrony i rejon tyłowy.
3. Rejon odpowiedzialności obronnej kompanii składa się z linii ubezpieczeń bezpośrednich i punktu oporu. Punkt oporu kompanii tworzą plutonowe punktu oporu, miejsca rozmieszczenia odwodu oraz punktów logistycznych.
Rys. 5-1. Podział rejonu odpowiedzialności obronnej brygady, batalionu i kompanii.
4. Szerokość rejonu (punktu) zależy od możliwości bojowych, miejsca w ugrupowaniu bojowym, właściwości terenu oraz przewidywanej siły przeciwnika i sposobu jego działania.
Głębokość rejonu (punktu) powinna zapewnić potęgowanie przeciwdziałania nacierającym pododdziałom przeciwnika, ochronę punktów logistycznych, zapewnić swobodę manewru odwodom oraz płynność dowozu i ewakuacji.
5. W pasie przesłaniania związku taktycznego może wykonywać zadania obronne oddział (oddziały) wydzielony w składzie od wzmocnionego batalionu do brygady. W rejonie sił przesłaniania może być organizowana pozycja przednia w sile od kompanii do batalionu. W celu ubezpieczenia pododdziałów od niespodziewanego napadu przeciwnika i utrudnienia mu prowadzenia rozpoznania naziemnego wysyła się z batalionów pierwszego rzutu ubezpieczenie bojowe, zazwyczaj w sile wzmocnionego plutonu.
6. Batalion (kompania) prowadzące działanie w rejonie przesłaniania mogą mieć następujące zadanie:
- rozpoznanie zgrupowań przeciwnika i ustalenie kierunku ich uderzenia;
- zmniejszenie tempa natarcia wojsk przeciwnika;
- zyskanie czasu na zorganizowanie obrony lub ześrodkowanie sił do wykonania zwrotu zaczepnego;
- skierowanie uderzenia przeciwnika w rejon kluczowy obrony;
- zamaskowanie przebiegu przedniej linii obrony.
Zadania te wykonywane są obroną na pozycjach (liniach) opóźniania.
7. Ubezpieczenie bezpośrednie organizuje się w celu niedopuszczenia do niespodziewanego uderzenia przeciwnika. Elementy ubezpieczeń bezpośrednich rozmieszcza się na linii ubezpieczeń.
Potrzeba zastosowania ubezpieczeń bezpośrednich uzależniona będzie od zagrożenia, warunków terenowych i stopnia widoczności .
Pododdziały (środki) prowadzące działanie na linii ubezpieczeń bezpośrednich mogą otrzymać następujące zadania:
- rozpoznanie podejścia przeciwnika i kierunku jego działania;
- zwalczanie elementów rozpoznawczych i ubezpieczeń bojowych przeciwnika;
- zmniejszanie tempa natarcia;
- mylenie co do przebiegu przedniej linii obrony;
- uprzedzenie sił głównych o podejściu przeciwnika.
8. Rejon obrony (punkt oporu) jest to teren ograniczony przednią linią obrony, z pozostałych trzech stron liniami rozgraniczenia. W tym terenie prowadzi się decydującą walkę. Usytuowanie rejonu obrony (punktu oporu) powinno zapewnić dobre warunki obserwacji, prowadzenie ognia oraz skrytego manewru, a jednocześnie utrudniać przeciwnikowi obserwację, rozwijanie pododdziałów i prowadzenie natarcia.
9. Przygotowane do obrony okrężnej batalionowe rejony obrony oparte na kompanijnych punktach oporu osłoniętych zaporami inżynieryjnymi, zwłaszcza przeciwpancernymi polami minowymi powiązanymi z przeszkodami naturalnymi tworzą pozycję obrony.
10. Linie ryglowe rozbudowuje się w celu uniemożliwienia nacierającemu przeciwnikowi rozprzestrzeniania się w stronę skrzydeł. Mogą stanowić linie rozwinięcia do kontrataków lub rubieże ogniowe dla odwodów.
11. Batalion będący w odwodzie przygotowuje obronę w głębi ugrupowania bojowego w gotowości do zwalczania włamującego się przeciwnika i utrzymania zajmowanego rejonu lub wykonania kontrataku. W zależności od warunków obrony batalion przygotowuje linie rozwinięcia do kontrataku oraz jedną – dwie rubieże ogniowe i zasadzki do odparcia ataku czołgów przeciwnika ogniem z miejsca. Rubieże ogniowe mogą pokrywać się z liniami rozwinięcia do kontrataków.
12. Kompania będąca w odwodzie przygotowuje obronę w głębi ugrupowania bojowego w gotowości do zwalczania włamującego się przeciwnika. W zależności od warunków obrony kompania przygotowuje jedną – dwie rubieże ogniowe i zasadzki. Rubieże ogniowe mogą pokrywać się z liniami kontrataków przełożonego.
13. Batalion (kompania) broniący rejonu obrony (punktu oporu) może mieć następujące zadania:
- zatrzymanie natarcia przeciwnika przed przednią linią obrony, a w wypadku wdarcia się jego sił w głąb obrony, odzyskanie utraconego terenu poprzez wykonanie kontrataku swoim odwodem;
- zatrzymanie natarcia przeciwnika w głębi obrony i stworzenie warunków do wykonania kontrataku siłami przełożonego.
14. Artyleria we wsparciu ogniowym w obronie może wykonywać następujące zadania taktyczne:
- dezorganizowanie dowodzenia pododdziałami przeciwnika;
- wzbranianie ataku przeciwnika;
- osłona zapór inżynieryjnych i naturalnych przeszkód terenowych;
- osłona skrzydeł i luk pomiędzy pododdziałami;
- wzmocnienie obrony przeciwpancernej pododdziałów pierwszego rzutu;
- zamknięcie wyłomów w obronie;
- wsparcie kontrataku.
Realizacja tych zadań jest uporządkowana, stosownie do stawianych celów, etapów działania wojsk własnych i przeciwnika oraz okresów wsparcia ogniowego.
W zależności od sytuacji taktycznej i sposobu działania przeciwnika, artyleria realizuje w obronie wsparcie ogniowe poprzez wykonywanie zadań w ogniowym odparciu ataku oraz ogniowym wsparciu kontrataku odwodu batalionu. W wypadku nie wykonania kontrataku przez odwód batalionu artyleria wykonuje zadania w okresie ogniowego wsparcia wojsk broniących się w głębi obrony brygady.
15. Z chwilą przejścia pododdziałów przeciwnika do ataku, artyleria wykonuje zadania w ogniowym odparciu ataku, które trwa do czasu zakończenia walki o utrzymanie pierwszej pozycji obrony. W tym okresie wsparcia ogniowego realizowane są następujące zadania:
- wzbranianie ataku pododdziałów pancernych i zmechanizowanych przeciwnika poprzez wykonywanie: ognia ześrodkowanego na pododdziały pierwszego rzutu na linii ataku, ognia zaporowego do atakujących pododdziałów przeciwnika oraz ognia ześrodkowanego i na wprost do celów na przejściach w polach minowych;
- niszczenie broni pancernej przeciwnika ogniem na wprost;
- oślepianie punktów dowodzenia i obserwacji przeciwnika oraz jego pododdziałów na wybranym kierunku i rubieży;
- maskowanie manewru własnych pododdziałów poprzez wykonanie zasłon dymnych amunicją specjalną.
16. W sytuacji wykonywania kontrataku przez odwód batalionu artyleria wykonuje zadania w ogniowym wsparciu kontrataku. W tym okresie realizowane są następujące zadania:
- rażenie siły żywej i środków ogniowych przeciwnika przed frontem i na skrzydłach kontraktującego odwodu;
- niszczenie celów przeciwpancernych;
- obezwładnianie punktów dowodzenia i obserwacyjnych pododdziałów przeciwnika.
17. W przypadku niepomyślnej walki o utrzymanie pierwszej pozycji obrony, przechodzi się do ogniowego wsparcia pododdziałów broniących się w głębi. Celem wsparcia ogniowego w tym okresie będzie zadanie przeciwnikowi strat, wzbranianie rozprzestrzeniania się w głąb obrony brygady i hamowanie tempa ataku, a tym samym stwarzanie warunków do ostatecznego załamania jego natarcia.
18. Do wykonania zadań wsparcia ogniowego wojsk artyleria rozwija się w odpowiednie ugrupowanie bojowe. W tym celu wyznacza się rejony stanowisk ogniowych (główne, zapasowe, tymczasowe), rejony punktów obserwacyjnych i miejsce stanowiska dowodzenia pododdziału artylerii.
19. Główne stanowiska ogniowe pododdziału artylerii w obronie wyznacza się w przedniej części rejonu tyłowego, tak aby zapewnić możliwość najkorzystniejszego zwalczania celów podczas odpierania ataku przeciwnika. Zapasowe stanowiska ogniowe wybiera się w głębi rejonu tyłowego lub na jego skrzydle.
Na tymczasowych stanowiskach ogniowych rozmieszcza się pododdział artylerii do wykonania zadań wsparcia ogniowego pododdziału ogólnowojskowego działającego w pasie przesłaniania (na pozycji przedniej).
20. Pododdziały wojsk inżynieryjnych w obronie wykorzystuje się głównie w celu wsparcia inżynieryjnego kontrmobilności oraz zdolności przetrwania wojsk własnych. Część sił może być wykorzystana do zapewnienia mobilności w czasie wykonywania kontrataków. Tworzenie warunków kontrmobilności polega na: zakładaniu zapór inżynieryjnych i wykonywanie niszczeń. Tworzenie warunków do zapewnienia zdolności przetrwania polega na: przygotowaniu i wykonaniu fortyfikacji polowych oraz realizacji przedsięwzięć w ramach maskowania maskowaniu.
21. Zapory inżynieryjne zakłada (buduje) się z uwzględnieniem przeszkód naturalnych i rażenia ogniowego. Wyznacznikami miejsc budowy zapór inżynieryjnych są: warunki terenowe, sytuacja bojowa, możliwości ich osłony ogniowej oraz obiekty oddziaływania minowego. Zapory minowe zakłada się przed przednim skrajem, w lukach i na skrzydłach oraz w głębi ugrupowania, w takich miejscach, aby przeciwnik nie mógł ich ominąć lub po ich ominięciu znalazł się w terenie dogodnym do rażenia ogniem. W toku obrony oddziały zaporowe lub pododdziały wyposażone w sprzęt do minowania narzutowego stosują pośpieszne sposoby zakładania zapór minowych przed broniącym się batalionem.
22. W przypadku planowania manewru elementami ugrupowania wojsk własnych mogą być ustalane rejony zastrzeżone do budowy zapór minowych. Decyzje o rejonach zastrzeżonych podejmuje dowódca organizujący obronę, kierując się ograniczeniem ich liczby do minimum. Informacje o planowanych i zakładanych zaporach inżynieryjnych oraz ustalonych r...
wowo27