Robin Cook - Nosiciel.pdf - Robin Cook - gato6822

ROBIN COOK

NOSICIEL

Prolog

15 października, piątek

Jason Papparis handlował dywanami od blisko trzydziestu lat. Zaczął w ateń-

skiej dzielnicy Plaka pod koniec lat sześćdziesiątych, sprzedając amerykańskim tury-

stom koźle i owcze skóry oraz futrzaki. Jason dobrze sobie radził, a największym po-

wodzeniem cieszył się u młodych studentek, którym z wdziękiem pokazywał nocne

życie swego ukochanego miasta.

Dopóki do sprawy nie wmieszał się los. W upalny letni wieczór do sklepu Jaso-

na weszła Helen Herman, mieszkanka Queens w stanie Nowy Jork, i z roztargnieniem

pogładziła kilka wspaniałych dywanów. Jak przystało na romantyczkę, Helen straciła

głowę dla Jasona, jego rozmarzonych oczu i składanych jej hołdów.

Jason zapałał do niej równie silnym uczuciem. Kiedy Helen wyjechała do Sta-

nów, poczuł się nieskończenie samotny. Wymienili namiętne listy, potem doszło do

wizyty. Podróż Jasona do Nowego Jorku roznieciła w nim płomień pożądania. W koń-

cu wyemigrował, poślubił Helen i przeniósł interes na Manhattan.

Jego biznes rozkwitł. Szerokie kontakty, które przez lata nawiązał z producen-

tami w Grecji i Turcji, teraz bardzo się opłaciły, pozwalając mu na stworzenie swego

rodzaju monopolu. Zamiast otwierać sklep detaliczny w Nowym Jorku, Jason - bardzo

rozsądnie - postanowił zająć się sprzedażą hurtową. W firmie nie było śladu biurokra-

cji, gdyż Jason nikogo nie zatrudniał. Miał tylko biuro na Manhattanie i hurtownię w

Queens. Transport i uzupełnianie zapasów leżały w gestii innych przedsiębiorstw,

czasem jedynie Jason wynajmował kogoś do prac biurowych. Transakcje odbywały

się za pośrednictwem telefonu i faksu. W rezultacie drzwi biura Jasona były zawsze

zamknięte.

Pewnego piątkowego wieczoru przez otwór w drzwiach wpadły jak zwykle li-

sty. Siedzący za biurkiem Jason położył swoje nieodstępne cygaro na krawędzi wy-

pełnionej niedopałkami popielniczki i wstał, aby odebrać pocztę. Spodziewał się

znacznej liczby czeków, które by wyrównały powiększające się ujemne saldo jego

firmy. Wróciwszy na miejsce, Jason przerzucił korespondencję, odkładając każdy do-

kument na właściwą kupkę, ulotki zaś wrzucając do kosza na śmieci. Kiedy sięgał po

przedostatnią kopertę, zawahał się. Była gruba i kwadratowa, nie prostokątna. Jason

wymacał w środku małą, nieregularną wypukłość. Po opłacie pocztowej zorientował

się, że nie jest to list handlowy, tylko polecony. W lewym dolnym rogu widniał odcisk

pieczęci z napisem: Delikatna zawartość!

Jason odwrócił kopertę w palcach. Była wykonana z grubego, gładkiego papie-

ru wysokiej jakości. Nie był to papier, w jaki zwykle pakuje się reklamy, adres na od-

wrocie głosił: Zakład Czyszczenia ACME: Powierz nam swój kurz. Firma mieściła się

na dolnym Broadwayu.

Ponownie obrócił kopertę i zauważył, że jest zaadresowana na jego nazwisko,

nie na Korynckie Przedsiębiorstwo Dywanowe. Pod adresem widniały słowa: Osobiste

i poufne.

Kciukiem i palcem wskazującym spróbował ustalić, czym jest ta wypukłość, ale

nic nie wskórał. W końcu ciekawość zwyciężyła - Jason wziął nożyk do listów i prze-

ciął górną krawędź koperty. W środku dostrzegł złożoną na pół kartkę papieru równie

dobrej jakości, jak koperta.

- Co za licho? - spytał na głos. Z pewnością nie była to zwyczajna ulotka. Wy-

ciągnął kartkę, zdziwiony, że jakiś spec od reklamy zdołał namówić zakład czyszcze-

nia, by rozesłał do klientów tak drogą zabawkę. Kartka była zalakowana. Jej środek

zajmowało jedno słowo: Niespodzianka!

Gdy Jason złamał pieczęć, kartka podskoczyła mu nagle w dłoniach i otworzyła

się. Jednocześnie ukryta sprężynka rozrzuciła w powietrzu chmurkę pyłu wraz z gar-

ścią malutkich kolorowych gwiazdeczek.

Ten niespodziewany ruch zaskoczył Jasona; pył sprawił, że kichnął parę razy.

Zaraz jednak się uśmiechnął. Wewnątrz kartki było wezwanie: Zadzwoń - my po-

sprzątamy ten bałagan!

Jason pokręcił głową w zdumieniu. Musiał przyznać, że pomysłowość reklamy

ACME wywarła na nim wrażenie. Była rzeczywiście oryginalna, sprytnie obmyślona - i

skuteczna. Jason stwierdził, że gdyby potrzebował tego typu usług, chętnie wcią-

gnąłby firmę na swoją listę, ale tym zajmował się gospodarz domu.

Jason wrzucił kartkę i kopertę do kosza, a potem pochylił się, żeby pozbierać

błyszczące gwiazdki z koszuli. Poczuł, że kręci go w nosie - znów kichnął parokrotnie,

aż łzy napłynęły mu do oczu.

Jak zwykle w piątek Jason skończył wcześnie. Ponieważ była piękna jesienna

pogoda, poszedł pieszo do Grand Central Station, aby wsiąść do podmiejskiego po-

ciągu o piątej piętnaście. Czterdzieści pięć minut później, zbliżając się do swojej sta-

cji, poczuł kłucie w klatce piersiowej. Odruchowo przełknął ślinę, lecz nic to nie dało.

Odchrząknął mocno, ale i to okazało się nieskuteczne. Wtedy poklepał się po piersi i

zaczął głęboko oddychać.

Siedząca obok niego kobieta opuściła nieco płachtę gazety.

- Czy dobrze się pan czuje? - spytała.

- O tak, nic mi nie jest - odparł Jason zakłopotanym głosem. Zastanawiał się,

czy wypalił dziś więcej niż zazwyczaj papierosów.

Wieczorem usiłował zlekceważyć łaskotanie w piersi, ale dziwne uczucie nie

ustępowało. Helen zdała sobie sprawę, że coś się stało, kiedy Jason zamiast jeść,

rozgrzebywał jedzenie na talerzu. Jak co piątek byli na kolacji w swoim ulubionym

lokalu - greckiej restauracji. Przychodzili tu co najmniej raz w tygodniu po tym, jak

ich jedyna córka wyjechała na studia.

- Coś dziwnego dzieje się z moją klatką piersiową - przyznał wreszcie Jason w

odpowiedzi na pytanie Helen.

- Mam nadzieję, że to nie kolejna grypa. - Mimo że Jason był w zasadzie

zdrowy, słabość do papierosów sprawiła, że dość często zapadał na choroby układu

oddechowego, zwłaszcza grypę. Trzy lata temu przeszedł poważne zapalenie płuc.

- To nie może być grypa - zaoponował Jason. - Przecież nie zaczął się jeszcze

okres zachorowań na grypę, prawda?

- Mnie o to pytasz? Nie wiem. Ale czy nie w tym samym czasie złapałeś gryp?

w zeszłym roku?

- To było w listopadzie - poinformował Jason.

Kiedy wrócili do domu, Helen nalegała, żeby Jason zmierzył temperaturę. Miał

trzydzieści osiem stopni gorączki. Po dyskusji, czy powinni zadzwonić do doktora

Goldsteina, ich domowego lekarza, w końcu się na to nie zdecydowali. Nie chcieli

podczas weekendu zawracać lekarzowi głowy.

- Czemu coś takiego zawsze się trafia w piątek wieczorem? - spytała Helen ze

smutkiem.

Jason spał kiepsko. W nocy tak się spocił, że musiał wziąć prysznic. Kiedy się

wycierał, dostał zimnych dreszczy.

- Dosyć tego - stwierdziła Helen. Owinęła trzęsącego się męża w kilka koców. -

Rano telefonujemy do doktora.

- A co on poradzi? - wychrypiał Jason. - Mam grypę, i tyle. Każe mi siedzieć w

domu, łykać aspirynę, pić dużo płynów i wypoczywać.

- Może przepisze ci jakieś antybiotyki - zasugerowała Helen.

- Zostało trochę antybiotyków z zeszłego roku - przypomniał sobie Jason. - Są

w apteczce. Przynieś je! Nie trzeba mi lekarza.

W sobotę było jeszcze gorzej. Późnym popołudniem Jason przyznał, że mimo

aspiryny, płynów i antybiotyków czuje się o wiele gorzej. Nieprzyjemne uczucie w

piersi przeszło w ból. Gorączka podskoczyła mu do czterdziestu dwóch stopni, dusił

go również kaszel. Ale najbardziej uskarżał się na dotkliwy ból głowy i bóle mięśni.

Próby kontaktu z doktorem Goldsteinem spełzły na niczym. Lekarz wyjechał na

weekend do Connecticut. Nagrana na sekretarce wiadomość radziła kierować się do

najbliższego dyżurującego szpitala.

Po długim czekaniu na swoją kolej Jason został w końcu zbadany przez leka-

rza z ostrego dyżuru. Doktor nie krył swego zdumienia stanem zdrowia Jasona,

zwłaszcza po prześwietleniu jego klatki piersiowej. Helen odetchnęła z ulgą, gdy le-

karz przyjął Jasona do szpitala i przekazał go doktorowi Heitmanowi, który zajmował

się pacjentami doktora Goldsteina. Orzeczenie brzmiało: grypa i początek zapalenia

płuc. Jasonowi zaczęto dożylnie podawać antybiotyki.

Gdy tuż przed północą przywieziono go do pokoju szpitalnego, czuł się tak źle

jak nigdy w życiu. Skarżył się na ból w piersi, który przy każdym kaszlnięciu stawał

się nie do zniesienia, i na uporczywy ból głowy. Kiedy doktor Heitman przyszedł go

odwiedzić, Jason błagał go o jakiś środek przeciwbólowy; dano mu Percodan.

Lekarstwo zadziałało po niemal półgodzinie. Doktor Heitman zdążył już opuścić

szpital. Jason leżał na łóżku wyczerpany, ale niezdolny zasnąć. Czuł, że w jego ciele

toczy się śmiertelna bitwa. Przechylił głowę na bok, spojrzał w półmroku na Helen i

uścisnął jej dłoń. Żona czuwała przy nim w ciszy. Po policzku Jasona spłynęła samot-

na łza. Oczami wyobraźni ujrzał Helen jako młodą kobietę, która wiele lat temu we-

szła do jego sklepu w dzielnicy Plaka.

W miarę jak upragnione odrętwienie ogarniało jego ciało, obraz Helen zaczął

blaknąć i gasnąć. O dwunastej trzydzieści pięć nad ranem Jason Papparis po raz

ostatni w życiu zapadł w sen. Na szczęście był nieprzytomny, kiedy błyskawicznie

odwieziono go na oddział intensywnej opieki, gdzie doktor Kevin Fowler podjął nieu-

daną próbę uratowania mu życia.

Robin Cook - Nosiciel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: